Καμιά φορά πιστεύω πραγματικά πως η ζωή είναι μόνο τα πρωινά και η μαγεία τους. Κάποιοι άνθρωποι δεν μιλάνε όταν ξυπνάνε, κάποιοι άλλοι δεν τρώνε. Εγώ προτιμώ να βάζω δίσκους στο πικάπ πριν ακόμα πάω στο μπάνιο, πριν ακόμα φτιάξω πρωινό. Μου φαίνεται πολύ πιο έυκολο να κάνω οτιδήποτε ενώ γυρίζουν δίσκοι στο πλατώ. Αυτό το ξεκίνημα εβδομάδας έχει μουσική για να τρώς σε γάμους κάτω απο ανάλαφρες συνθήκες, κάτι σαν να περπατάς στα Strawberry Fields των δικών μας Beatles. Καμία άλλη μπάντα δεν κατάφερε να μπει τόσο μέσα στα σπίτια και τις καρδιές των Ελλήνων. Μαζί με ένα δισκάκι των «Σκαθαριών» υπάρχει και ένα των Aphrodite’s Child που είναι όντως δικοί μας. Κι ας έχουν προφίλ ξένης μπάντας, κι ας τραγουδάνε στα αγγλικά, κι ας κυκλοφόρησαν δίσκους στα εξωτερικά, κι ας παίζουν μουσικάρες.
Αυτή και η προηγούμενη εβδομάδα έχει ταξινόμηση της ελληνικής δισκογραφίας και έτσι (άθελα μου, χε χε) έπεσα στο αριστουργηματικό It’s five o’clock των Aphrodite’s Child. Κυκλοφόρησε επίσημα στο μεταίχμιο δύο δεκαετιών, στην πραγματικότητα των δύο πιο σημαντικών δεκαετιών της μουσικής παγκοσμίως. Το 1969. Και γράφτηκε στην Γαλλία όπου και κατοικούσε η αγία τριάδα των Λουκά Σιδερά, Βαγγέλη Παπαθανασίου και Ντέμη Ρούσσου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στην Mercury και απο τότε όλα είναι ιστορία. Θα ήθελα πολύ να παρακάμψω όλα τα παρακάτω λέγοντας ότι το It’s five o’clock είναι το κατάλληλο album να ανοίξει την μέρα και την εβδομάδα σας ιδανικά αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω μερικά από τα συστατικά του που το κάνουν τόσο μοναδικό.
Αν πούμε πως το End of the world, πρώτο άλμπουμ τους, είναι η εφηβεία και το 666, τρίτο και τελευταίο η ενηλικίωση τους τότε το It’s five o’clock που είναι ακριβώς στην μέση ως δεύτερο, σίγουρα είναι είναι η πιο ιδιαίτερη φάση τους. Εκεί που αναδύεται σιγά σιγά η ενηλικίωση και που ο χαρακτήρας του ανθρώπου χτίζεται. Αυτός δεν είναι μόνο ένας progressive rock δίσκος με φοβερές ιδέες στην σύνθεση και στην παραγωγή. Περιέχει στοιχεία jazz και soul. Είναι pop εκεί που πρέπει και γκαζώνει στα σημεία που χρειάζεται χωρίς να κουράζει τον ακροατή. Απο το «Funky Mary» και τα φοβερά breaks του Σιδερά μαζί μα τα υπέροχα vibes που φτιάχνουν μια φοβερή ατμόσφαιρα ως το αισθαντικό και γλυκό downtempo «Marie Jolie» και από το super rock «Let me love, Let me live» με τις φοβερές αλλαγές ως το psychedelic pop ομώνυμο «It’s five o’clock» και την άπιαστη ατμόσφαιρα του ανάμεσα στα spaced out πλήκτρα του Παπαθανασίου και την μελαγχολική φωνή του Ρούσσου. Μέχρι και Blues ήχο συναντάς εδώ με funky τρομπέτες και τα ρέστα στο «Good time so fine». Με αυτά και αυτά πήγε 5 η ώρα. It’s time for some Aphrodite’s Child music.