Αφού οι εποχές προτάσσουν να είμαστε προσγειωμένοι και να πατάμε γερά τα πόδια μας στη γη, εμείς αποφασίσαμε να μην ακούσουμε τις παραινέσεις. Χάνοντας κάθε επαφή με την γήινη βαρύτητα της καθημερινότητας, είδαμε το -από διάφορες απόψεις- τρισδιάστατο Gravity του Αλφόνσο Κουαρόν. Παρασυρθήκαμε στην sci-fi οδύσσεια της Σάντρα Μπούλοκ, σε ένα θρίλερ που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα αποτελώντας τον προσωπικό θρίαμβο του Κουαρόν (που έχει αναμιχθεί σε σενάριο, παραγωγή, μοντάζ, πέραν της σκηνοθεσίας) και τον άθλο του διευθυντή φωτογραφίας, Εμάνουελ Λουμπέζκι, με την διαστημικά αεικίνητη κάμερά του.
Και επειδή όπως ήδη καταλάβατε ήταν εβδομάδα επιστημονικής φαντασίας εδώ στη γιάφκα μας, διαβάζοντας τη συνέντευξη του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι, στον Νίνο Φενέκ Μιχελίδη και το «Ε» της Ελευθεροτυπίας, βάλαμε στο to do list να δούμε τις κουφές, θεόκουφες, μουρλές και παλαβές ταινίες του όπου ο σουρεαλισμός «συνευρίσκεται» με την pulp πολυχρωμία αφήνοντας τον θεατή με την εξής απορία: «τι έγινε τώρα ρε παιδιά»; Αυτό, όμως, συνέβη αφού πρώτα μας έπιασε μια λιγούρα για το Έπος των Μεταβαρόνων που κάποτε φιλοξενούσε το περιοδικό «9» -το σενάριο του οποίου και υπογράφει ο τρελός από τη Χιλή. Και αυτό γιατί όταν διαβάζαμε τις σελίδες αυτής της sci-fi εποποιίας με το μεσαιωνικό άρωμα, όπου τα σαμουράι διδάγματα συναντούν την αισχύλεια τραγωδία και ο Heavy Metal ερωτισμός τα τοπία από το υπερπέραν, νιώθαμε –πέρα από πώρωση- πως η μουσική των Hawkwind παίρνει σάρκα και οστά σε ένα κόμικ. Και, όχι, δεν υπερβάλλουμε.
Στα πλαίσια, τώρα, της αέναης ιντερνετικής περιήγησης μας, πέσαμε πάνω στον Shomei Tomatsu, γράψαμε ήδη γι’ αυτόν βέβαια, μα θέλουμε κι άλλο. Ο λόγος, λοιπόν, για έναν Ιάπωνα αυτοδίδακτο φωτογράφο που τα μάτια του και η κάμερα του είδαν μια μεταπολεμική Ιαπωνία, όπως την βίωσε η Ανατολή και όχι όπως βόλευε τη Δύση να την βλέπει φορώντας ωραιοποιητικά κυάλια. Εστίασε, μεταξύ των άλλων, στα αποτελέσματα της ρήψης της ατομικής βόμβας και στην επιρροή των αμερικανικών στρατευμάτων και κουλτούρας στην μεταπολεμική Ιαπωνία. Στην Ανατολή έχαιρε ευρείας αναγνώρισης χρόνια τώρα, ενώ η Δύση άρχισε αργά – αργά να του βγάζει το καπέλο περίπου το 2006. Πέθανε το 2012 αφήνοντας πίσω τους μερικές από τις πιο δραματικές εικόνες στην ιστορία της φωτογραφίας.
Σε άσχημα νέα από την άλλη, λυπηθήκαμε με την είδηση του θανάτου της Ντόρις Λέσινγκ. Οι ύμνοι που διαβάσατε μέσα στην εβδομάδα είναι όλοι σωστοί, λογικοί και δικαιολογημένοι. Αποχαιρετώντας την νοερά, μας ήρθε στο μυαλό μια φράση· ότι έφυγε η «η γιαγιά της λογοτεχνίας». Οχι επειδή ήταν ιδιαιτέρως προχωρημένη η ηλικία της αλλά επειδή στα κείμενά της αποδείκνυε με εμφατικό τρόπο την σοφία της. Την γνώση της, πιο σωστά. Η Λέσινγκ γνώριζε, καταλάβαινε. Για αυτό και διαλέγουμε να μεταφέρουμε μια φράση από τη νουβέλα της Οι Γιαγιάδες (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη), όπου φαίνεται πόσο καλά ήξερε: «Μπορεί, όμως, η παράνοια να είναι ένας από τους μεγάλους αόρατους τροχούς που κάνουν τον κόσμο μας να γυρίζει». Για την ιστορία, η εν λόγω νουβέλα μεταφέρθηκε προ μηνών στο σινεμά με τον τίτλο Adore και τις Ναόμι Γουότς και Ρόμπιν Ράιτ στους ρόλους των «γιαγιάδων».
Για να αλλάξουμε λίγο διάθεση όμως διαβάσαμε το 58ο επεισόδιο της αγαπημένης μας σειράς κόμικ, του Dracula – My Greek Drama, της Αλέξιας Οθωναίου και της Δήμητρας Αδαμοπούλου στο So Comic. Όπου ο Βλαντ ο Παλουκωτής, το αιμοδιψές βαμπίρ, καταλήγει στην Αθήνα του σήμερα και βλέπει ότι υπάρχει πολύ πιο περίεργη καθημερινότητα από τη δική του. Κι ενώ καταφέρνει μετά από διαδηλώσεις, ΕΡΤ, αλλοπρόσαλλα φλερτ κι άλλα τέτοια να διαβάσει επιτέλους το βιβλίο του με την ησυχία του σε ένα παγκάκι, μια γριούλα τον παρακαλάει να της φτιάξει τα μαλλιά της τόσο υπέροχα όσο τα δικά του. Σκεφτήκαμε: «Στη θέση σου Βλαντ θα την αφαίμαζα».
Για το μουσικό τμήμα των Νέων του Βελγίου βέβαια, και καθώς εκείνη η εποχή του χρόνου πλησιάζει, Χριστούγεννα σημαίνει λίστες με τα καλύτερα albums της χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ακόμα δρόμο, αλλά εκεί στο Rough Trade πάντα βιάζονται να μας βάλουν στο κλίμα. Κι εμείς δε λέμε ποτέ όχι· δώστε μας λίστες και πάρτε μας την ψυχή! Μπήκαμε, ψάξαμε, ακούσαμε, χαρήκαμε με την είσοδο του επίτιμου Βολιώτη (αν και από τη Βέροια) Larry Gus στην εκατοντάδα, και κρατήσαμε τον Oneohtrix Point Never και τον James Holden για τη δική μας λίστα. Δυστυχώς, δεν ανακαλύψαμε κανένα διαμαντάκι, άλλωστε το θρυλικό λονδρέζικο δισκοπωλείο κινείται σε πολύ mainstream δρόμους τελευταία. Σημασία, όμως, έχει ότι μπήκαμε σε γιορτινό κλίμα. Άντε και του χρόνου!
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.