Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ακίβα Γκόλντσμαν
Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Ράσελ Κρόου, Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ
Διάρκεια: 118’
Το 1916 ο Πίτερ, ένας νεαρός διαρρήκτης κυνηγημένος από το δαίμονα-μέντορα του, τον Πέρλι, ο οποίος θέλει να ταράξει την ισορροπία του σύμπαντος, εισβάλλει σε μια έπαυλη. Η προσπάθεια ληστείας καταλήγει στο να ερωτευτεί την κάτοικο της βίλλας, την Μπέβερλι, μια νεαρή κοπέλα που πάσχει από φυματίωση. Παρά τη γνώση ότι η σχέση τους ενδεχομένως να μην κρατήσει για πάντα, θα αψηφήσει τους κινδύνους και θα προσπαθήσει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τη σώσει και να δώσει ένα τέλος στα σατανικά σχέδια του Πέρλι. Έστω και αν του πάρει έναν αιώνα.
Η μελό υπόθεση του Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία, με την ανάμειξη υπερφυσικών δυνάμεων και αιώνιας αγάπης, μόνο αρνητικά μπορεί να προκαταβάλλει το κοινό, λες και δεν έχουν υπάρξει άλλες ταινίες που μας ζάλισαν το όνειρο με αυτά τα θέματα. Κάτι και ότι βγαίνει μια μέρα πριν τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, οπότε δε θέλει και πολύ για να υποθέσουμε ότι είναι ακόμα ένα φτηνιάρικο συνολάκι για να τραβάνε οι κοπέλες τα αγόρια τους στο σινεμά, οι οποίοι θεωρούν ότι θα περάσουν για μια ακόμα φορά τα πάθη του Ιώβ.
Οφείλω να πω πως, και το τρέιλερ, με τα κλασσικά τσιτάτα περί αγνής αγάπης που δεν αντικατοπτρίζονται στην πραγματική ζωή, μου είχε φανεί κλισέ. Μα είναι μια από τις σπάνιες φορές που το σύνολο μετατρέπει μια passé ιδέα σε κόσμημα και οι εντυπώσεις του εξωφύλλου έρχονται τούμπα. Δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτό είναι το πρώτο σκηνοθετικό πόνημα του Ακίβα Γκόλντσμαν, ειδικά από τη στιγμή που, παρά τα όποια ασφαλή τεχνάσματα εμπορικού χαρακτήρα που χρησιμοποιεί, καταφέρνει να έχει ένα ύφος δικό του. Βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην γλυκόπικρη γεύση των παραμυθιών και την φαουστική εξύμνηση της ιδεατής αγάπης που μπορεί να συντρίψει ό, τι προσπαθεί να την καταλύσει, κυμαινόμενο σε τόνους αιθέριους και μελαγχολικούς.
Το σενάριο, αν και πραγματεύεται μια ιστορία χιλιοειπωμένη, με την ιδιότυπα καλή γραφή του και το λυρισμό του, αποτελεί υπόδειγμα ρομαντικής αφήγησης, με τους χαρακτήρες να γίνονται συμπαθείς και ταυτόχρονα ρεαλιστικοί με τον δικό τους τρόπο, παρά την «καθαρή» αφέλειά τους. Την αγάπη, στην πιο ρομαντική της μορφή, έτσι την αντιλαμβανόμαστε, και ο Πίτερ με τη Μπέβερλι βρίσκουν τις λέξεις που οι άλλοι ψάχνουν. Ακόμα και η ενσωμάτωση φιλοσοφιών περί επαγρύπνησης του σύμπαντος για οτιδήποτε/οποιονδήποτε κατοικεί σε αυτό, όπως και η «ξεπερασμένη» οπτική περί του έρωτα που δε σβήνει ποτέ και της αιωνιότητας των αληθινών εραστών, τοποθετούνται προσεκτικά. Αναγνωρίζουμε μεν την ύπαρξή τους, μα από τη στιγμή που δε φαίνονται γελοία δε μπορούν να κακολογιστούν, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη την τάση του συγκεκριμένου ιδιώματος να –θέλει να- προσεγγίζει τον έρωτα «ρεαλιστικά» (που τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται με επιφανειακό και καταναγκαστικό τρόπο).
Ο Κόλιν Φάρελ στο ρόλο του Πίτερ καταλαβαίνει πλήρως τα συναισθήματα του χαρακτήρα του και χρησιμοποιεί πρόσωπο και σώμα με ταιριαστό και συγκινητικό αποτέλεσμα, η Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ θυμίζει μια θυγατέρα βγαλμένη από τις τρυφερότερες διηγήσεις των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ο Γουίλ Σμιθ παίζει ίσως τον πιο κόντρα ρόλο της καριέρας του (αυτόν του Εωσφόρου) με αξιέπαινα αποτελέσματα, ενώ ο Ράσελ Κρόου για μια ακόμα φορά αποδεικνύει το τιτάνιο εκτόπισμά του, προσφέροντας εφιάλτες με την ακριβέστατη ερμηνεία του ερεβώδους πλάσματος που διψάει για καταστροφή.
Αφήστε τα αντριλίκια και την τάχα μου κυνικότητα, τόσο που το ‘χουμε ρίξει στο κοινωνικό πλαίσιο και την αληθοφάνεια πιο πρωτότυπο είναι να βλέπουμε και μια ποιητική άποψη που, παρά το πείσμα των καιρών, δείχνει να εμπνέεται από τέτοιες συναισθηματικές κορυφώσεις. Αν σας δοθεί η ευκαιρία να τη δείτε με ένα αγαπητό σας πρόσωπο (είπαμε, βγαίνει την προηγούμενη του Αγίου Βαλεντίνου)μην την αρνηθείτε.