Alan Backdrop – VR Plan
Η καινούργια ανακάλυψη της Prologue είναι ο Ιταλός Alessio Meneghello που υποτίθεται ότι θα παρέδιδε ένα EP στην εταιρεία αλλά με διάρκεια πάνω από μία ώρα, πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ολοκληρωμένη ηχητική πρόταση. Το VR Plan συνεχίζει την παράδοση των Monolake, T+++ αλλά και των συμπατριωτών του Voices From The Lake, και εξερευνά την «παγωμένη» πλευρά του techno, φτιάχνοντας από την πρώτη νότα του ομότιτλου κομματιού το ambient πλαίσιο του ήχου του. Γύρω από αυτά τοποθετεί (πάντα σε δεύτερο επίπεδο στη μίξη) τα ρυθμικά μέρη που δεν στοχεύουν σε ιδρωμένα dancefloors, αλλά μάλλον σε ντουμανιασμένα δωμάτια. Αν και μπορείς να βρεις πιο σημαντικούς δίσκους με ίδιους στόχους, ο Backdrop όχι μόνο δεν υστερεί αλλά παρουσιάζεται ως έμπειρος παραγωγός που μπορεί να σταθεί εύκολα δίπλα στα ονόματα που καθόρισαν μια και καλή αυτόν τον ήχο. Η Prologue δυστυχώς υποτιμά τον δίσκο και τον κυκλοφορεί μόνο ψηφιακά.
Kareem – Porto Ronco
Ένας παντελώς άγνωστος σε μένα παραγωγός κυκλοφορεί αυτό το αριστούργημα στην Death of Rave (εξαιρετική επιλογή brand name), που κάθε οπαδός της τελευταίας δουλειάς του Haxan Cloak οφείλει να ακούσει. Εκεί που ο τελευταίος απαιτούσε την ζωντανή ακρόαση της μουσικής του για να εκτιμηθεί (εμείς που το βράδυ της εμφάνισής του στο 6 D.O.G.S. επιλέξαμε να δούμε τους Swans δεν μπήκαμε ποτέ πραγματικά στον κόσμο του Excavation), ο Βερολινέζος Patrick Stottrop ζητάει 44 λεπτά απόλυτης αφοσίωσης για να αντιληφθείς ότι έχεις να κάνεις με ένα αλάνθαστο, απόκοσμο soundtrack. Οι αναφορές σε κάθε σημαντικό dark ambient μουσικό (Biosphere, Deathprod κτλ.), αλλά και στους Aphex Twin και Ben Frost, είναι αυτόματες αλλά και αχρείαστες γι’αυτόν τον συγκλονιστικό δίσκο. Το υπέροχο, διάφανο βινύλιο ομορφαίνει ακόμα περισσότερο τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, αλλά περιέχει δυστυχώς 14 λεπτά λιγότερα απ’τη ψηφιακή έκδοση. Σχεδόν εγκληματικό.
Michael Smith & Andrew Weatherall – Unreal City
Με το δικαιολογημένο ντόρο γύρω απ’τους Asphodells (το project του Weatherall με τον Timothy J. Fairplay), δεν ξέρω πως πέρασε απαρατήρητη αυτή η δουλειά. Κι αν ο μέγας Andrew δεν χρειάζεται συστάσεις, ο Michael Smith μάλλον είναι άγνωστος έξω απ’το Ηνωμένο Βασίλειο. Συγγραφέας αλλά και παρουσιαστής του BBC, είναι ένας μεγάλους λάτρης του Λονδίνου που μάλλον δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη μεταμόρφωση της πόλης του και απομακρύνεται. Αυτή η νοσταλγία συνδυάζεται με μια ωδή στη μεγαλούπολη που περισσότερο του λείπει παρά τη βρίσκει αντιαισθητική πια, ζητήματα που διαπραγματεύεται στη νουβέλα με τίτλο Unreal City. Αλλά επειδή η στήλη δεν κάνει κριτικές λογοτεχνίας, η κυκλοφορία βρίσκεται εδώ γιατί ο Weatherall ανέλαβε να υπογράψει το soundtrack του βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί σε μια πανέμορφη (και λίγο τσιμπημένη) έκδοση όπου πέρα απ’το βιβλίο περιλαμβάνει το cd με τη μουσική αλλά κι ένα δεκάιντσο με μια εναλλακτική, acid εκδοχή σε ένα απ’τα ambient θέματα που αποτελούν το βασικό ηχητικό πλαίσιο αυτής της, κατά κάποιο τρόπο, μελοποίησης. Απόλυτα ταιριαστό αυτή την περίοδο που αποθεώνουμε τη δουλειά του Χριστιανάκη στο κλασσικό κείμενο του Ρεμπώ.
Traumprinz – Mothercave & Prince of Denmark – The Body
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά (αν έχει ξαναγίνει δηλαδή) που ένας παραγωγός κατάφερε την ίδια χρονιά να κυκλοφορήσει δύο τόσο καλούς και τόσο διαφορετικούς δίσκους. Κι αν το The Body δεν έχει στην πραγματικότητα θέση σε αυτή τη λίστα, αφού είναι ένας απ’τους αγαπημένους μου techno δίσκους του 2013, το Mothercave που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο με το εναλλακτικό alias του άγνωστου (συνηθισμένη προσέγγιση στη χορευτική μουσική) καλλιτέχνη είναι μια μικρή αποκάλυψη. Απομακρυσμένος απ’ τις deep house παραγωγές που έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν με αυτό το όνομα, εμπνέεται απ’ το hip hop του J Dilla και απ’ το Detroit και στήνει έναν υποδειγματικό δίσκο που έχει κολλήσει στο repeat τον τελευταίο μήνα. Πέρα απ’το απόλυτο highlight Believe (με το φοβερό sample απ’το You Gotta Believe των Fierce Ruling Diva), όπου με έναν τελείως προσωπικό τρόπο μού θυμίζει Art Department, ο Traumprinz περνάει με την ίδια άνεση απ’ το garage και το ambient και φτιάχνει έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε στο τέλος του 2013. Αν το The Body συχνάζει στα πιο παλιομοδίτικα techno clubs αυτού του κόσμου, το Mothercave βρίσκει θέση σε πιο προσωπικές, πιο σημαντικές ακροάσεις της καθημερινότητας. Τα vinyl junkies να σημειώσουν ότι το The Body ευτυχώς επανατυπώθηκε, γιατί είχε ήδη φτάσει στα ύψη η τιμή του.
ARC# – Untitled EP
Τέλος, ένα EP για όσους βρίσκουν την ψηφιακή πληθώρα techno δίσκων κουραστική, αφού το μυστηριώδες κουαρτέτο απ’την Ολλανδία είναι το ακριβώς αντίθετο. Χωρίς να δίνουν περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητά τους, κυκλοφόρησαν τον περασμένο Αυγούστο στο νεοσύστατο sub label της Shipwrec, Deep Sound Channel, έξι κομμάτια φτιαγμένα αποκλειστικά με αναλογικά μέσα, βασιζόμενοι κατά πολύ στις ηχητικές λεπτομέρειες και όχι στους αναμενόμενους χορευτικούς ρυθμούς. Ο ζωντανός τρόπος με τον οποίο χτίζουν τον ήχο τους είναι καθηλωτικός απ’την αρχή μέχρι το τέλος, με το εναρκτήριο Grey να αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Χωρίς την ευαισθησία του Hopkins ή την αυστηρότητα του Function, οι ASC# καταφέρνουν να ακουστούν το ίδιο σημαντικοί μακριά απ’τα φώτα των επιδραστικών μουσικών μέσων ενημέρωσης. Οι μόλις 250 κόπιες αυτού του διπλού δίσκου υπάρχουν ακόμα εκεί έξω.