Η ίδια ορίζει τον μουσικό της κόσμο ως “beautiful mess”. Η Ελληνίδα ερμηνεύτρια Angelika Dusk ετοιμάζεται για άλλη μια φορά να ανέβει στη σκηνή και να γεμίσει τον Σταυρό του Νότου Club (Πέμπτη 14 Μαρτίου) με τις δικές της μελωδίες αλλά και αγαπημένα της κομμάτια που χωράνε από το ελληνικό ρεπερτόριο μέχρι την αγάπη της για τα blues αλλά και την ποπ τραγουδοποιία.
Για προθέρμανση, της ζητήσαμε να επιλέξει τους 10 δίσκους που έχουν σημαδέψει τη ζωή της -και σε αυτούς χωρούν από τον Miles Davis μέχρι τους Metallica.
Ξεκινάμε από αυτό το άλμπουμ, που είναι μάλλον το πρώτο συνειδητό μου άκουσμα, σε ηλικία 4 ετών. Κλεινόμουν στο δωμάτιο μου, το έβαζα να παίζει και χόρευα σαν τρελή. Τραγουδούσα κιόλας προσποιούμενη ότι είχα τεράστιο κοινό. Είχα πάρα πολλά χρόνια να το ακούσω από τότε, και τυχαία το βρήκα στο Spotify οπότε και συγκινήθηκα γιατί πέρασε όλη η παιδική ηλικία μου μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία, όλες οι αναμνήσεις από εκείνο το δωμάτιο…
Στην κλισέ ερώτηση: «Αν αποκλειστείς σε ένα νησί και πρέπει να πάρεις μόνο ένα άλμπουμ μαζί σου ποιο θα είναι;» πάντα απαντώ το Kind of Blue του Miles Davis. Είναι το μοναδικό έργο που μπορώ να βάζω στο repeat χωρίς να βαριέμαι και μάλιστα να με ταξιδεύει κάθε φορά. Είναι ένα αριστούργημα, καθόλου τυχαίο αφού ο Miles Davis είχε μαζέψει τους καλύτερους μουσικούς της εποχής για να αυτοσχεδιάσουν στο στούντιο.
Ήμουν στο γυμνάσιο όταν βγήκε αυτό το μαργαριτάρι και θυμάμαι να το ακούω κάθε μέρα, ξέροντας τα λόγια σε όλα τα κομμάτια. Είναι από τα άλμπουμ που βάζω ακόμα γιατί κομμάτια όπως το “you oughta know” πιστεύω ότι έχουν μείνει και θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής. Σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει η φωνή της Alanis, όμως βρίσκω ότι το συναίσθημα και η οργή που εκφράζει σε αυτό το τραγούδι, αλλά και σε όλο το άλμπουμ είναι συγκλονιστικά. Κάτι που ανακάλυψα αργότερα είναι ότι σε αυτό το κομμάτι παίζει μπάσο ο Flea των Red Hot Chilli Peppers!
Παρακολουθώ την Florence Welch από την αρχή της καριέρας της και έχω εμμονή με τη δουλειά της. Ειχα ήδη «μαγνητιστεί» από το πρώτο άλμπουμ της Lungs, και όταν βγήκε το Ceremonials είχα βάλει ειδοποίηση στο ημερολόγιο μου. Το άκουγα στο αεροπλάνο γυρνώντας από Λονδίνο και απλά έκλαιγα, σε κάθε τραγούδι, συνέχεια, τόσο πολύ με άγγιξαν. Είναι πρότυπό μου, ειδικά στο θέμα της παραγωγής και της ενορχήστρωσης. Έχει και μοναδική κίνηση στη σκηνή, είναι ένας συνδυασμός «νεράιδας-αγριμιού»!
Αγαπημένη μπάντα, όλα τους τα άλμπουμ, απλά εδώ με βάλατε να διαλέξω ένα μόνο, τι να κάνω;! Το ομώνυμο τραγούδι να ξέρετε είναι τέλειο για τρέξιμο στον διάδρομο γυμναστικής, 8.30 λεπτά και γρήγορα. Μ’ αρέσουν πολύ και οι μέταλ μπαλάντες όπως το Sanitarium.
Τι να πρωτοπεί κανείς για το δίδυμο Michael Jackson – Quincy Jones? Λατρεύω τις ιστορίες για το το πώς γράφτηκαν κάποια αλμπουμ, όπως αυτό, που είχαν περάσει μήνες στο στούντιο οι δυο τους και μετά ο Jones είπε στον Jackson ότι δεν του αρέσει και πρέπει να το ξανα-ηχογραφήσουν! Ή την άλλη ιστορία για το ότι ο Jones χρειάστηκε δυο εβδομάδες μόνο και μόνο για να βρει τον ήχο της κάσας των ντραμς για το Billie Jean! Απ’ ό,τι φαίνεται έκανε πολύ καλά, γιατί αυτό το άλμπουμ δε θα παλιώσει ποτέ!
«Οι Dream Theater ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, σπουδαγμένοι στο Berklee, έβαζαν «εξυπνάδες» στη μουσική τους όπως συνεχείς αλλαγές σε ρυθμικά μέτρα, περίεργα ακόρντα, δύσκολα παιξίματα στα ντραμς.»
Κάποια στιγμή οι γονείς μου είχαν πάει σε συναυλία του BB King, ενώ η μητέρα μου ήταν έγκυος σ΄εμένα. Μου λένε για πλάκα ότι μου άρεσε τόσο πολύ που κουνιόμουν συνέχεια στην κοιλιά της. Ίσως δεν είναι και τόσο αστείο τελικά γιατί λατρεύω τα blues, και ο BB King είναι ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης σ’αυτό το είδος. Παίζοντας μια μόνο νότα στην Lucille (έτσι έλεγαν την κιθάρα του) σε γεμίζει συναίσθημα. Το συγκεκριμένο άλμπουμ «τα σπάει» γιατί το κάθε τραγούδι είναι ντουέτο με διαφορετικό καλλιτέχνη.
Στο λύκειο τα αγόρια της παρέας μου με μύησαν στη μέταλ μουσική και έκτοτε είμαι μεγάλη φαν. Οι Dream Theater ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, σπουδαγμένοι στο Berklee, έβαζαν «εξυπνάδες» στη μουσική τους όπως συνεχείς αλλαγές σε ρυθμικά μέτρα, περίεργα ακόρντα, δύσκολα παιξίματα στα ντραμς. Τότε μάθαινα και ντραμς και είχα ενθουσιαστεί με τον Mike Portnoy (ο drummer τους).
Πού και πού ακούω κλασική μουσική. Αυτή η συμφωνία, και ειδικά το δεύτερο μέρος της, είναι σαν να σου αγγίζει απαλά κάποιος την ψυχή…
Αγαπώ τους Πυξ Λαξ για τις όμορφες μελωδίες τους. Έχω διασκευάσει και τραγουδώ στα live μου το «Φωτιά» από αυτό το δίσκο.