Ας υποθέσουμε πως δεν ξέρεις τίποτα. Πως η λέξη Succession δεν σου θυμίζει κανένα απόγευμα στο σπίτι. Κανένα ξημέρωμα, με λιώσιμο στον καναπέ. Ας υποθέσουμε πως έχεις μόλις πέσει από τον πλανήτη Άρη. Θα πρέπει κάπως να σου εξηγήσουμε ένα δύο πραγματάκια. Succession. HBO. Σειρά. Τώρα στον τρίτο κύκλο. Επεισόδιο επτά. Μένουν άλλα δύο. Στόρι απλό. Θυμάσαι το Ντάλας, την Δυναστεία, τις βάτες, το camp, τις ποπ αναθυμιάσεις; Ωραία, καμία σχέση. Κράτα την οικογένεια, τον πλούτο και την εξουσία και πέτα, όλα τα άλλα.
Έχουμε φρέσκο αιώνα, ζήτω τα νέα 20ς, απολαμβάνουμε νέες τηλεοπτικές ανάγκες, ο documentary ρεαλισμός είναι το νέο καθεστώς και η γκριζίλα του, το άλλο πράμα, το δυνατό, που θες να τρως και να μην το μοιράζεσαι.
Το στόρι, στη βάση του, κλασσικό. Έχουμε τον μεγιστάνα των μου μου ε, τον τσιφ στην Waystar Royco, έναν όμιλο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που κατεβάζει και ανεβάζει κυβερνήσεις, τον κύριο Logan Roy (Brian Cox). Σκέψου κάτι σαν τον Murdoch και την οικογενειακή του μιντιακή αυτοκρατορία. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως στους Μαρντοχονέους βασίστηκε η ιστορία. Οι δημιουργοί λένε πάλι όχι. Δεν τους πιστεύω.
Επανέρχομαι. Ο Logan είναι κατά βάση Σκωτσέζος. Έχει τέσσερα παιδιά. Τον Connor (Alan Ruck), τον Kendal (Jeremy Strong), την Shiv (Sarah Snook), και τον Roman (Kieran Culkin). Ο Connor τα ‘χει κάπως παιγμένα, έχει για σταθερή σύντροφο, την συνοδό πολυτελείας του και θέλει να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος της Αμερικής με ένα εξωφρενικά οικείο, οφθαλμοφανή Τραμπικό τρόπο. Ο Kendal, βασικός παίχτης στη διαδοχή, αγαπά την κοκαΐνη (για πολλά επεισόδια) και τις παρορμητικές στρατηγικές κινήσεις.
Η Shiv είναι παντρεμένη με τον Tom (Matthew Macfadyen), αλλά μεταξύ μας, δεν νομίζω πως τον θέλει, είναι και κάπως κατώτερος της, απλός «υπάλληλος» στον μηντιακό κολοσσό, παλιά ήταν μπλεγμένη με την πολιτική (και τους Δημοκρατικούς), τελευταίως όμως έχει ανέβει στο οικογενειακό άρμα και ζητά το κομμάτι της ιστορίας που της ανήκει. Ο Roman ίσως ο πιο ευφυής από όλους, με ένα καλοσχεδιασμένο χάρτη προσωπικών προβλημάτων (σχεδόν όλα γύρω από το σεξουαλικό του), ανοίγει επίσης τα δικά του μονοπάτια. Που θέλει να τον οδηγήσουν στην κορυφή.
Υπάρχει και ο αδέξιος, άβολος, άγαρμπος, αμήχανος, παράξενος, ατσούμπαλος Greg (Nicholas Braun), εγγονός του αδερφού του Logan, Ewan (James Cromwell) που δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως για γκέστ λίγων επεισοδίων ξεκίνησε και θα καταλήξει τελικά με δικό του σίκουελ, ή πρίκουελ. Υπάρχουν και άλλοι ωραίοι χαρακτήρες, στην εταιρική περιφέρεια, όπως η Jerrie #teamRoman (J. Smith – Cameron) που μπαινοβγαίνουν στην εικόνα και στα δωμάτια, αλλά ας μείνουμε στην οικογένεια που είναι και το βασικό θέμα μας
Τρείς κύκλοι, η ίδια πάνω κάτω ιστορία. Ένας μιντιακός King Lear που προσπαθεί να εναρμονιστεί στη νέα εποχή και να αποφύγει τα κακόβουλα επιθετικά πτηνά από τα άλλα Broadcasting Companies που προσπαθούν να χωθούν και να αρπάξουν τα καλούδια της αγίας του οικογένειας, ένας μπαμπάς που αποφασίζει και διατάζει (συνήθως με ένα γοητευτικό #not τρόπο) και μια χούφτα παιδιά που τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος θα κατακτήσει την καρδιά παύλα σεβασμό παύλα αποδοχή παύλα θέση του. Και γιατί τώρα όλα αυτά είναι συναρπαστικά; Ειδικά αν σκεφτείς πως κατά βάση, δεν είναι αστεία (με την παραδοσιακή έννοια) και ας φλερτάρει τόσο πολύ με τη μαύρη σάτιρα (επίσης: από τη Δυναστεία έως το The Undoing πόσες ακόμη κομψές κατοικίες και μεγάλα συναισθηματικά σχεσιακά θέματα των λευκών Αμερικανών πραγματικά μπορείς να αντέξεις; Εκτός βεβαίως αν είσαι δισεκατομμυριούχος και έχεις μια πλειάδα από παιδιά για να μοιράσεις την περιουσία σου). Και πόσες κουβέντες για εταιρίες που πρέπει να διαλυθούν και να φαγωθούν μπορείς να δεχτείς, με βασικό τυράκι προσοχής ένα ακόμη συναισθηματικό breakdown του δευτερότοκου γιου Kendal (πόσο συγκλονιστικός ηθοποιός αυτός ο Strong, indeed); Ε εκεί κάπου μέσα κρύβεται και η απάντηση!
Το θέμα είναι απλό. Όταν περνάς το χρόνο σου με κάτι τύπους στην τηλεόραση, δεν το αποφεύγεις, επενδύεις σε κάποιους από αυτούς, επιλέγεις, διαλέγεις «άλογο» και αποφασίζεις να τρέξεις μαζί του. Μέχρι έστω να καταλάβεις, πως δεν έχει καμία σημασία ποιο είναι, που και πως τρέχει, αφού το μόνο που αξίζει είναι η θέση στο θεωρείο. Κούρσες, «άλογα», αντοχές και χαρακτήρες στα χέρια των πιο ευφυών σεναριογράφων (ατέλειωτο χειροκρότημα για τον creator Jesse Armstrong) που έχεις συναντήσει εδώ και πολύ καιρό, γίνονται ένα. Το μόνο που ξεχωρίζει είναι οι αντιφατικές αντιδράσεις ανθρώπων που χορεύουν πεντοζάλι πάνω στις απεγνωσμένες τους προσπάθειες αυτογνωσίας. Η συναισθηματική αναπηρία, η χρόνια σήψη, ο κάθετος εγκλωβισμός τους, είναι το δικό σου θεωρείο, η δική σου τηλεοπτική ευλογία.
«Ένας κοντοκουρεμένος τύπος με αποκάλεσε βουτυρόπαιδο»
«Μην ανησυχείς. Εδώ δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι σ’ αρέσει το Χάμιλτον».
«Μα μ’ αρέσει».
«Ναι, σίγουρα, σε όλους μας»
Όση ώρα η alt right φατρία, βγάζει μαζεμένη σε ένα πάρτι τον επόμενο πρόεδρο της Αμερικής, το πιο fun ντουέτο της σειράς (Matthew Macfadyen και Nicholas Braun) σκορπάει θαυμασμό για ένα σενάριο που ξέρει τι σημαίνει ωμή ειρωνεία και βαθιά κομψότητα. Όταν οι διάλογοι είναι πιο αστείοι από ό,τι δικαιούνται να είναι κι όμως είναι τόσο αστείοι όσο πρέπει, τότε ξέρεις πως είσαι στο σωστό σημείο.
Ναι, έχουν ειπωθεί πολλά, πάρα πολλά για το Succession. Ας είμαστε ειλικρινείς, το πιο σωστό είναι πως πρόκειται για μια σειρά με ανθρώπους που κάθονται και μιλάνε (και αυτό, είχε ειπωθεί για τον δεύτερο κύκλο με εξωτερικά γυρίσματα που έδιναν και έπαιρναν). Με ανθρώπους που μιλάνε πολύ. Για θέματα που δεν σε αφορούν και που ριτουιτάρεις στην καθημερινότητα σου ως θέματα που σε εκνευρίζουν (ο Τύπος ως πρώτη και η μόνη εξουσία). Άνθρωποι που μιλάνε ο ένας απέναντι στον άλλο. Δύο, τρεις, τέσσερις. Καμία φορά και πολύ περισσότεροι. Και κάπου εδώ στην ποσότητα αυτού που βλέπεις και στο πώς αυτή βγαίνει στον αέρα, κρύβεται η μεγάλη αγάπη που μπορεί να έχεις για αυτή σειρά (με έπιασες!).
Γράψε, κάμερα και συμμετοχή. Κάθε ώρα (και κάθε στιγμή), έχεις την υποψία (βεβαιότητα) πως όταν το σενάριο φτάνει στα χέρια του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από την κάμερα (για κάποιο λόγο πιστεύεις πως είναι ένας πάντα που τρέχει το όλο θέμα), υπάρχει με μεγάλα κόκκινα κεφαλαία γράμματα στις σημειώσεις η φράση «ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΘΕΣ». «Κανένας σκηνοθέτης, κανένας ηθοποιός, κανείς από την παραγωγή δεν θα σε σταματήσει. Σπάσε τους φραγμούς, κάνε κομμάτια τους κανόνες, κανείς από τους ηθοποιούς όταν μιλάει δεν θα ξέρει αν τον προβάλεις ή τον αγνοείς επιδεικτικά, εμείς θα σε ακολουθήσουμε σαν καθολικοί μοναχοί τον Πάπα, μέρα Πάσχα, δεκαετία του ‘60». Ok το παιχνίδι του «να ακούς και να μη βλέπεις» το είχαν απογειώσει οι Δανοί με το δόγμα. Ήταν ίσως και οι πρώτοι που είχαν κατανοήσει την «ψυχολογία της κάμερας». Αισθάνεται και επιλέγει. Γι’ αυτό και υποδέχομαι με μεγάλη τρυφερότητα την πινελιά της «Οικογενειακής γιορτής» (Festen, 1997), ειδικά στον τελευταίο εν εξέλιξη κύκλο, που χρωματίζει κάθε στραβοπάτημα της εικόνας και καθορίζει το στυλ και τον όποιο ρυθμό (ειδικά όταν οι περιορισμοί απαιτούν ένα τραπέζι ή μια ατελείωτη βόλτα στην εξοχή παρέα με ένα αγαπημένο παύλα λατρεμένο Brody).
I am not alone. Η Tracey Thorn των Everything But the Girl δήλωσε στο ξεκίνημα του τρίτου κύκλου πως άνετα θα κατανάλωνε μέχρι να τελειώσει, 14 άλλους έτοιμους, έτσι ώστε μετά να το «απορροφήσει» μονομιάς.