Στους Soviet Soviet δεν αρέσει να δίνουν συνεντεύξεις. Δε χρειάζεται καν να φτάσεις στο σημείο να απομαγνητοφωνήσεις ή να μεταφράσει το mail με τις απαντήσεις τους, για να το καταλάβεις. Είναι δύσκολοι να τους βρεις, απρόσιτοι, απρόθυμοι να παίξουν το τυπικό παιχνίδι δημοσιότητας της μουσικής βιομηχανίας, κίνηση που περισσότερο ως πολιτική στάση ερμηνεύεται. Ή έτσι θέλουν να την ερμηνεύουν οι μουσικογραφιάδες που διψάνε για τέτοιες ιστορίες, διψάνε για να τοποθετούν τα πρόσωπα της μουσικής επικαιρότητας στο μεγαλύτερο κάδρο. Όμως το δεύτερο πράγμα που με απασχόλησε στη ζωή μου κι έχει καταγωγή από το Πέζαρο (μετά την Σκαβολίνι που πάλευε με τον Άρη στην Ευρώπη τις Πέμπτες της παιδικής μας ηλικίας), αυτοί οι τίμιοι αναβιωτές του μεταπανκ ήχου δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν τίποτα, ούτε ένα ψύχουλο προσωπικής μυθολογίας.
«Δεν υπάρχει πολιτική προέκταση στο όνομά μας, απλά μας αρέσει η επανάληψη της λέξης soviet, ο τρόπος που ακούγεται», γειώνουν από την πρώτη ερώτηση κάθε πιθανό παραλληλισμό. Να το πιάσουμε αλλιώς τότε. Η Ιταλία, όσο κι αν φαίνεται περιέργο στους αμύητους, έχει παράδοση στον σκοτεινό ήχο από τα τέλη των ‘70s-αρχές των ‘80s, μια νεοκυματική κληρονομιά που μεταφέρεται στις μέρες μας μέσω, ας πούμε, του εξαιρετικού label Mannequin Records. Κι εδώ λακωνικοί: «Έχουμε επηρεαστεί από την παλιά φορυνιά, αλλά κι από πολλά διαφορετικά σύγχρονα, ακόμα κι αν είναι άσχετα με τον ήχο μας. Υπάρχει αξιόλογη underground ιταλική σκηνή σήμερα, πολλές καλές μπάντες».
Τους μάθαμε όταν τους έμαθε το P4K, πίσω στο 2009 – αυτή ήταν η πρώτη έκθεσή τους σε ένα κοινό μεγαλύτερο από τις καταλήψεις και τα υπόγεια clubs που κλείνουν τις πόρτες τους στον αέρα της Αδριατικής. Μετά από μια σειρά EPs κι ένα μίνι άλμπουμ, το Summer, Jesus (Tannen, 2011) πέρυσι πέρασαν και στο μεγάλο φορμά. Το Fate (Felte) ήταν το πρώτο τους LP, το οποίο θα παρουσίαζαν στην περσινή τους επίσκεψη στην Αθήαν που ακυρώθηκε τελευταία στιγμή. «Η ηχογράφηση ενός full album ήταν φυσική διαδικασία για μας και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Περάσαμε πολύ χρόνο ούτως ώστε να ακούγεται διαφορετικό σε σχέση με τις προηγούμενες μας δουλειές».
Οι Soviet Soviet ασφαλώς και πατάνε στο σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, μεταπάνκ μοτίβο που καθιέρωσαν οι Joy Division, γιόρτασαν οι σκονισμένες μέρες των ‘80s και από τότε ποτέ δεν έλειψε με πιο χαρακτηριστική την αναβίωσή του στις αρχές των ‘00s από συγκροτήματα όπως οι Interpol και οι Editors. Η μουσική τους είναι μελαγχολική, είναι νευρώδης, προκαλεί αυτή τη μηχανική αγωνία που πρώτος πλησίασε ο Ian Curtis όταν προειδοποιούσε “feel it closing in” στο αξεπέραστο “Digital”. «Δε θέλουμε να φαινόμαστε μελαγχχολικοί, ούτε κάτι σχετικό. Η μουσική μας είναι ενστικτώδης και γεμάτη ενέργεια, αυτό είναι το feeling που θέλουμε να περνάμε και στον κόσμο», και η αλήθεια είναι ότι η φήμη των live τους προηγείται της παρουσίας τους. Και συνεχίζουν: «Δε μας ενδιαφέρει αν ο ήχος μας θεωρείται ανακύκλωση του παρελθόντος ή σύγχρονος. Πιστεύουμε απλά ότι η καλή μουσική είναι καλή μουσική και ότι το πιο σημαντικό στοιχείο της είναι να είναι αυθεντική. Οι μπάντες-σημεία αναφοράς από τα παλιά είναι σπουδαίες, δε γίνεται να τις σβήσουμε».
Κι εκεί έρχεται το φοβερό (και ταυτόχρονα το μεγάλο κακό με τις συνεντεύξεις που γίνονται δι’ αλληλογραφίας). Στην ερώτηση για τους ήρωες τους, ο Alessandro – ντράμερ του γκρουπ – δεν επιλέγει κάποιο από τα μεγαθήρια της μουσικής ιστορίας, αλλά τον ομόλογό του στους Bloc Party, Matt Tong. Κι έχω την εντύπωση ότι το εννοεί και δεν με τρολάρει.
Φτάνοντας στο τέλος, μου εκμυστηρεύονται ότι ετοιμάζονται να ξαναμπούν στούντιο, υπόσχονται ένα full energy αθηναϊκό live και μου αποκαλύπτουν για φινάλε και τι υποστηρίζουν στο καμπιονάτο. Η φωνή τους, ο Andrea είναι «ροσονέρο» με τη Μίλαν, ο ντράμερ Alessandro είναι Γιουβεντίνος και ο κιθαρίστας Alessandro δεν ασχολείται με την μπάλα. Καλά, Λβόρνο ούτε ένας ρε παιδιά;
Οι Soviet Soviet θα εμφανιστούν το Σάββατο 18/10 στην Death Disco (Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου, Ψυρρή). Μαζί τους οι The Rattler Proxy. Εισιτήρια στην πόρτα €14.
