Ο Ρίβερ βλέπει νεκρούς ανθρώπους. Του μιλάνε, τους μιλάει. Ειδικά, με τη συνεργάτιδα του τη Στίβι, που δολοφονήθηκε πρόσφατα και της οποίας την εκτέλεση προσπαθεί να διαλευκάνει, στήνει ολόκληρες συζητήσεις όπου βρεθεί κι όπου σταθεί.
Ο Ρίβερ είναι ένας 60άρης αστυνομικός στο Λονδίνο, μετανάστης από τη Σουηδία, που προτιμά να συζητά με τη νεκρή συνεργάτιδα του γιατί τη βρίσκει πιο ενδιαφέρουσα από τους ζωντανούς.
Ο Ρίβερ δεν λέει πολλά λόγια, δεν εκφράζεται, δεν είναι εξωστρεφής. Ο Stellan Skarsgård δίνει στον χαρακτήρα κάτι που ίσως κανείς άλλος ηθοποιός δεν θα μπορούσε. Υπάρχει μια διαταραχή που είναι δουλεμένη υπόγεια και διακριτικά, τόσο διακριτικά που μοιάζει εντελώς ενσωματωμένη στον ήρωα, αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητάς του. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή, τίποτα το μελό, καμία εξτραβαγκάντζα στο τρόπο που ο Skarsgård χειρίζεται έναν τύπο που αντιμετωπίζει μια ψυχική διαταραχή αλλά αγωνίζεται με τον δικό του τρόπο να είναι λειτουργικός για τον ίδιο και χρήσιμος για τους γύρω του.
Μη ξεχνάμε ότι ο Skarsgård έχει υπάρξει αγαπημένος ηθοποιός του Trier και έχει παίξει στα Δαμάζοντας τα Κύματα, Χορεύοντας στο Σκοτάδι, Dogville, Melancholia, Nymphomaniac ενώ έχει δυνατή παρουσία και σε πιο mainstream πράγματα όπως τα Οι πειρατές της Καραϊβικής, Mamma Mia, Θορ και Εκδικητές. Αυτό σημαίνει ότι έχει βαθιά γνώση του πώς να φέρει σε πέρας και τις δύο όψεις μιας τηλεοπτικής σειράς όπως το River.
Ποιες είναι αυτές; Το River είναι μια αστυνομική σειρά, υπάρχουν δολοφονίες, παράλληλες υποθέσεις, διεφθαρμένοι δικαστικοί, ένα δίκτυο εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών, έρευνα σε εξέλιξη, ανακρίσεις, ύποπτοι, κατηγορούμενοι. Σε αυτό το κομμάτι της η σειρά στέκεται αξιοπρεπώς θίγοντας και σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές κοινωνίες. Μέχρι εκεί.
Οι δυο βασικοί ήρωες της σειράς River.
Το River έχει ως πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο μοναχικό, που μιλάει σε ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια, που υπέστη εγκατάλειψη σε μικρή ηλικία, που αναγκάστηκε να προσαρμοστεί σε έναν νέο τόπο. Ο Skarsgård με μια σπάνια εκφραστικότητα που παίζει πολύ με τις σιωπές, τα βλέμματα, και τις αμυδρές εκφράσεις μας παρουσιάζει έναν άνθρωπο μακελεμένο από την μοναξιά και την απόρριψη που όμως δεν στερείται τρυφερότητας. Αντιθέτως, ο Τζον Ρίβερ ξεχειλίζει από αυτήν, τόσο υπόκωφα όμως που μόνο συγκίνηση προκαλεί. Δεν αισθάνεσαι οίκτο για τον άνθρωπο που αντιμετωπίζει μια ψυχική διαταραχή, βλέπεις ότι αυτό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς του που ο ίδιος προσπαθεί να το ελέγξει αποδεχόμενος ότι υπάρχει, σέβεται την ύπαρξη του αλλά παλεύει συνεχώς να μην πάρει τα ηνία.
Σε αυτό το σημείο αναρωτιόμουν αν ο Trier είχε διακρίνει αυτό το τεντωμένο σκοινί που περπατάει υποκριτικά ο Skarsgård, αυτή του την ακροβασία ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως ή αν Skarsgård βρήκε αυτή του την υπόσταση χάρη στη συνεργασία με τον Trier. Εδώ που τα λέμε η μαγιά θα προϋπήρχε αλλά σίγουρα ο Trier ήξερε πολύ καλά τι να κάνει με αυτήν.
Σε αυτή της τη διάσταση η σειρά λάμπει. Και προσωπικά θα προτιμούσα να υπήρχε περισσότερος χρόνος ώστε να υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη εμβάθυνση στη σχέση Ρίβερ και Στίβι, της νεκρής συνεργάτιδας του, που αν και δεν πήρε ποτέ ερωτική τροπή διαπνεόταν από μια αγάπη, που σε κάνει να βουρκώνεις και ας μην είσαι και πολύ σίγουρος από πού σου σε έσκασε όλη αυτή η συγκίνηση. Ίσως από τα λόγια της Στίβι: «Η ανάγκη για σέξ ειναι μια φαγούρα που μπορείς να ξυστείς και να σου περάσει, η (ανάγκη για) αγάπη είναι μια φαγούρα χαμηλά στην πλάτη, στο σημείο που δεν μπορείς να φτάσεις μόνος σου».