Με μαλλιά αυτή την φορά και μάλιστα μαύρα – έτσι, για να χάσουμε το στοίχημα πριν μπούμε στην αίθουσα. Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, μια από τις σπουδαιότερες εν ζωή τραγουδίστριες της τζαζ, σίγουρα η πιο δυνατή performer του είδους, η… φαλακρή τραγουδίστρια – επι χρόνια είχε ξυρισμένο κεφάλι από αλληλεγγύη στους ανθρώπους που πάσχουν από αλωπεκία, καρκίνο κλπ – που όπως διαπιστώσαμε, επέτρεψε στο μαλλί της να μακρύνει ξανά, ίσως γιατί όπως μας ψιθύρισε από σκηνής, βρίσκεται στο τρίτο «trimester» της ζωής της (64 ετών) οπότε «she has to shake it baby, move it a little bit more».
Πρέπει να το πούμε αυτό. Το Gazarte τα είδε όλα στο κόκκινο το βράδυ του Βαλεντίνου. Βαλεντίνος της υψηλότατης βόκαλ τζαζ τέχνης αλλά και του γυναικείου αισθησιασμού, μέχρι – θα μπορούσε να πει κάνεις – παρεξηγήσεως (κι αυτό που λέω το άκουσα ως σχόλιο στο φινάλε της παράστασης).
Εμείς πάλι, που την θυμόμαστε παθιασμένη αλλά εντός πλαισίου από τα μέσα του 90 , κεφάλι ξανθό και σώμα γαζέλας που παλλόταν μαζί με την φωνή της, νιώσαμε λίγο παραπάνω απ ότι θα έπρεπε την αγωνία, κυρίως της γυναίκας που βλέπει τον χρόνο να φεύγει. Σίγουρα η αγωνία αυτή δεν αφορά την τραγουδίστρια, γιατί η τραγουδίστρια ήταν εκεί, σπινθηροβόλα και άμεση όπως πάντα.
Όλα θεμιτά, θα πει κανείς. Όλα μέσα στο παιχνίδι του λάιβ – που ενίοτε μπορεί να ξεφύγει και να παρασύρει και τις καλύτερες οικογένειες…
Tο σίγουρο είναι ότι όσοι κάθονταν κοντά στη σκηνή έφυγαν με άλλες δονήσεις απ το Gazarte. Εξήντα τέσσερα είπαμε; E και…
Τακούνια ψηλά, φόρεμα που καθώς ανέβαινε χάιδευε σιγα σιγά και υπαινικτικά τους μηρούς της και οπίσθια που έσκυβαν κι αντίκριζαν το κοινό σε γκρο πλαν σε μια τέλεια αναπαράσταση «στριπερ», έτσι ώστε να νιώσουμε στο πετσί μας εκείνο το κλασσικό «Love For Sale» λίγα λεπτά πριν κλείσει το λάιβ της.
Δεν ξέρω αν θα πονούσε κάτι μέσα σας αν ήσασταν εκεί (εμείς οι γυναίκες συμπάσχουμε περισσότερο) αλλά αν θες να βρεις εξηγήσεις – πείτε το και δικαιολογίες – τις βρίσκεις.
Εξηγούμαι λοιπόν. Οταν νιώθεις την σκηνή σαν το σπίτι σου (ήταν σαφές αυτό) κι όταν η φωνητική σου επάρκεια επιτρέπει να παίξεις ελεύθερα με τους μουσικούς σου, ανταλλάσοντας στιγμές μοναδικής αυτοσχεδιαστικής τέχνης, μπορεί να παρασυρθείς και να το τραβήξεις λίγο πιο κει – μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Εδώ θα κολλήσουμε;
Και η αλήθεια είναι ότι η αίθουσα την αντάμειψε δεόντως , χειροκροτώντας δυνατά και σφυρίζοντας πάνω στα Viens viens και I give it to you honey, δείχνοντας μια οικειότητα κι έναν ενθουσιασμό που πολύ σπάνια βγαίνει σε τζαζ συναυλίες.
Γιατί αυτό συμβαίνει συνήθως με την Ντι Ντι Μπριτζγουότερ. Την ερωτεύεσαι (τις περισσότερες φορές) η σε φέρνει στο όριο των αντοχών σου με τον πληθωρικότητα της . Αδιάφορος να βγεις από εκεί μέσα πάντως, αποκλείεται. Και δεν μιλώ τώρα μόνο για τον συγκεκριμένο κύκλο ακροατών της τζαζ, αλλά για ένα ευρύτερο κοινό που πλέον την ξέρει και την παρακολουθεί σταθερά όταν έρχεται στα μέρη μας (ήταν εδώ και τον περασμένο Μάιο).
Αυτή την φορά η πολυβραβευμένη με Grammy Ντι Ντι τραγούδησε κομμάτια από το αφιέρωμα της στην Μπίλι Χόλιντει (για το cd της αυτό έλαβε ένα ακόμα Grammy), τραγούδια της σόουλ του Στίβι Γουόντερ, αλλά και κομμάτια που προστίθενται στο ρεπερτόριο της όπως το πολύ καινούργιο «Οne fine thing» του Χάρι Κόνικ Τζούνιορ που έπαιξε για πρώτη φορά στην Ελλάδα (θα συμπεριληφθεί σε ένα δίσκο δικής της παραγωγής που θα κυκλοφορήσει ο τρομπετίστας της – και συνοδοιπόρος της – Τίο Κρόκερ).
Ο Τίο Κρόκερ στην τρομπέτα
Η αρχή πάντως έγινε με το «Αfro Blue» (από το cd της Red Earth) με την τρομπέτα του Τίο Κρόκερ και το πιάνο του Έντζελ Γκομέζ να αυτοσχεδιάζουν εναλλάξ- στα ντραμς ήταν ο Ζερόμ Τζένινγκς και στο κόντραμπάσο ο Μάικλ Μπόουι – δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στην αίθουσα να μπει σταδιακά στο κλίμα.
«To ξέρω είναι πολλοί από σας που δεν πιστεύουν στον Άγιο Βαλεντίνο» είπε «όπως άλλωστε κι εγώ. Μετά από τρις γάμους, τι να πιστεύω…».
Όμως η νύχτα το ήθελε το φλερτ της κι έτσι μετά από το ρυθμικό ξεκίνημα , γλύκανε την αίθουσα με το «Lover Man» και το «Α Foggy Day in London Town» (σε ενορχηστρώσεις Έντζελ Γκομέζ) όπου παραφράζοντας κάποιους από τους στίχους του δεύτερου, μας άφησε να καταλάβουμε ότι ο Βαλεντίνος της, αντί για έρωτα, της είχε φέρει άγριο βήχα.
Έντζελ Γκόμεζ στο πιάνο
Αδιάφορο βέβαια αυτό – «too much information» είπε – οπότε τα πάντα ήταν στην θέση τους κι μείς επίσης, να μακραίνουμε λαιμό για να την απολαύσουμε σε ένα αδρό και γήινο «I can’t get no satisfaction» για να μας αλλάξει και πάλι μουντ , με τα πιατίνια του Ζερόμ Τζένινγκς ίσα που να ακουμπούν το ένα το άλλο κι εκείνη στο My Funny Valentine να χαϊδεύει (κυριολεκτικά) κάθε ανταριασμένη ψυχή. Αλλά είπαμε. Δεν περιμένει κανείς να ηρεμήσει με μια Ντι Ντι.
Βαλεντίνος στο κόκκινο, με μια φλόγα που δεν δίνει πλέον εξετάσεις σε κανένα. «Μόλις μπήκα στην έβδομη δεκαετία της ζωής μου, κάπως, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, έγινα πραγματικά ο εαυτός μου – δεν φοβάμαι πια να με κρίνουν, ξέρω ότι δεν μπορώ να αρέσω σε όλους και δεν νιώθω την ανάγκη να δίνω εξηγήσεις» είχε πει στο BHΜagazino τον περασμένο Μάιο.
Ζερόμ Τζένινγκς στα ντραμς
Και όντως έτσι δείχνει. Με τακούνια ψηλά (το ένα της έσπασε) και μια σβελτάδα που θα την ζήλευε και 20άρα , λικνίστηκε και τραγούδησε με ψυχή, σε ένα πρόγραμμα που συμπληρώθηκε από δοκιμασμένες της αγάπες, Άμπει Λίνκολν (“The music is the magic”) Τζορτζ Γκέρσουιν, Xέρμπι Χάνκοκ αλλά και ωραία σόουλ των 70ς από το song book του Στίβι Γουόντερ. Με το «You Haven’t Done Nothing» μάλιστα έδωσε φινάλε στην βραδιά – «το αφιερώνω στην δική μας αλλά και στην δική σας κυβέρνηση» είπε – κι αυτή την φορά η φωνή της είχε άλλο δυναμισμό.
Στο κόντραμπάσο ο Μάικλ Μπόουι
Το σίγουρο είναι ότι η τζαζ της Nτι Ντι είναι διαφορετική. Και ότι εμείς την αγαπάμε, εκείνη μας αγαπάει και η σχέση αυτή είναι ακόμα στο δρόμο. Είπαμε δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική της ιδιοφυΐα αλλά αυτό το φλογερό «μαύρο» ταμπεραμέντο που ενίοτε μπορεί και να την παρασύρει. Mα αν δεν ήταν έτσι, για ποια Ντι Ντι θα μιλάγαμε;