Οι In Flames δεν είναι καινούριοι, ούτε και άγνωστοι ως συγκρότημα. Πατεράδες και κυριότεροι εκπρόσωποι του λεγόμενου New Wave Of Swedish Death Metal (έτσι τουλάχιστον το λέγαμε το 2006), αποτελούν ένα από τα βασικότερα ονόματα μύησης του εκάστοτε μη εξοικειωμένου –και πολλές φορές πιτσιρικά ηλικιακά- ατόμου που αναζητά κάτι διαφορετικό στο heavy metal του. Έχουν όλα τα βασικά συστατικά για να γίνουν αρεστοί: γρήγοροι, ενίοτε τραχείς, κυρίως μελωδικοί και πάνω απ’ όλα πιασάρικοι. Πρόσφατα έβγαλαν τον τελευταίο δίσκο τους, Siren Charms, η στροφή του οποίου προς ολοκληρωτικά μελωδικά μονοπάτια έτυχε σχεδόν καθολικής άρνησης. Ευκαιρία για να μιλήσουμε με τον ντράμερ της μπάντας, Daniel Svensson. Υπόδειγμα μεν σουηδικής ευγένειας, αλλά οι απαντήσεις του φαντάζουν άλλοτε τυποποιημένες και προετοιμασμένες, και άλλοτε με ένα σχετικό τουπέ. Όπως και να ‘χει, να τι είπαμε εκείνο το μεσημέρι του Σεπτέμβρη.
Ποιο είναι το νόημα πίσω από τον τίτλο; Ποιες είναι οι σημερινές «γητείες σειρήνων (Siren Charms)»; Υποθέτω ξέρεις για τις σειρήνες αφού είσαι από την Ελλάδα, σωστά; Οι όμορφες γυναίκες που παράσερναν τους περαστικούς στα βάθη της θάλασσας. Σήμερα υπάρχουν τόσοι πειρασμοί στη ζωή μας που θα μπορούσαν να ‘ναι μοντέρνες σειρήνες. Μπορείς να εξαρτηθείς από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά. Πράγματα σαν αυτά συντέλεσαν στο να πάρει ο δίσκος αυτόν τον τίτλο, τι συμβαίνει όταν αποκτήσεις έναν τέτοιο εθισμό; Δε χρειάζεται απαραίτητα να ‘ναι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, μπορείς να εθιστείς και από άλλα πράγματα. Οπότε ναι, αυτές είναι οι σημερινές σειρήνες, ο εθισμός και τα προβλήματα που αυτός συνεπάγεται.
Πόσο κοντά στις πρώιμες ρίζες σας αισθάνεστε ως συγκρότημα; Φυσικά και αισθανόμαστε κοντά στις ρίζες μας. Οι ίδιοι τύποι είμαστε. Μα το Lunar Strain βγήκε κάπου το ’93-’94, πάνε είκοσι χρόνια. Έχουν συμβεί τόσα πολλά πράγματα στις ζωές μας και αυτά με τη σειρά τους επηρεάζουν τη μουσική μας. Εξακολουθούμε, παραταύτα, να είμαστε οι In Flames, να παίζουμε βαριά μουσική, να εντάσσουμε τη μελωδία στο death metal και τη heavy μουσική γενικότερα. Αν και άλλοι μπορεί να μην το πιστεύουν, εξακολουθούμε να αισθανόμαστε κοντά στις ρίζες μας.
Υπάρχουν μερικοί που θεωρούν τον τελευταίο σας δίσκο ως τον πιο αδύναμο της καριέρας σας. Γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει αυτό και πως απαντάς σε όσους σας κατηγορούν για ξεπούλημα; Δεν αποτελεί κάτι νέο αυτό. Το ακούμε από τότε που βγάλαμε το Reroute To Remain. Σε κάθε δίσκο υπάρχουν μερικοί, όχι πολλοί, που διαμαρτύρονται. Νομίζω συμβαίνει γενικώς όταν μια μπάντα φτάνει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, όταν υπάρχουν άνθρωποι που σε κρίνουν για το ότι έγινες δημοφιλής, γιατί απλά δε θέλουν να μοιράζονται αυτό το συγκρότημα, το θέλουν για τους εαυτούς τους. Θέλουν να το παίζουν ελιτιστές και ο υπόλοιπος κόσμος να μη μαθαίνει την αγαπημένη τους μπάντα. Από τη μια αυτό, από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που δε γουστάρουν την αλλαγή. Εμείς, όμως, δε θέλουμε να ακουγόμαστε οι ίδιοι, καταλαβαίνω το να μην αρέσει σε μερικούς το νέο άλμπουμ επειδή δεν ακούγεται ακριβώς σαν τα προηγούμενα. Δε μπορείς να ικανοποιήσεις τους πάντες, ειδικά από τη στιγμή που έχεις τεράστια μερίδα οπαδών όπως εμείς. Αλλά θεωρώ πως είναι καλό που εξακολουθούν να νοιάζονται, από το να μην νοιάζονται είναι πολύ καλύτερο. Τους ξυπνάει, τους κάνει συναισθηματικούς κατά κάποιο τρόπο. Αλλά έχουμε και πολλούς πιστούς οπαδούς που μας ακολουθούν πάντα και μας υπερασπίζονται ακόμα και στο διαδίκτυο. Μα αυτό δεν αποκαλείται «νέα εναντίον παλιάς μουσικής», αλλά «είναι εύκολο να μισήσεις κάποια μουσική σήμερα». Αυτό δεν ισχύει αποκλειστικά στο χώρο της μουσικής, βλέπεις διάσημους ανθρώπους να απειλούνται από haters, μάλλον αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με όλη αυτή την κατάσταση.
Ποιο από τα άλμπουμ των In Flames είναι το αγαπημένο σου; Δεν είναι δίκαιο να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση την παρούσα στιγμή γιατί θα σου πω το τελευταίο. Προς το παρόν είναι αυτό, που είναι το πιο φρέσκο μέχρι στιγμής. Αν με ρωτήσεις μετά το τέλος της καριέρας μου, θα μπορώ να σου απαντήσω καλύτερα, γιατί θα έχω ακούσει τα πάντα από μια διαφορετική σκοπιά. Για τώρα είναι το Siren Charms. Και επίσης, φταίει και το ότι έχουμε παίξει τα κομμάτια από τους άλλους δίσκους μας τόσες πολλές φορές και δεν είναι δίκαιο να τα συγκρίνουμε με τα νεότερα. Μάλλον από τα υπόλοιπα θα σου έλεγα το A Sense Of Purpose, εκεί αλλάξαμε κάπως τον τρόπο με τον οποίο δουλεύαμε και ηχογραφήθηκε στο δικό μας στούντιο στο Gothenburg, όπου περάσαμε πολύ γαμάτες στιγμές. Νομίζω μας πήρε τρεις μήνες, συμπεριλαμβανομένης της προπαραγωγής και των demo. Περάσαμε πολύ καλά, δεν ήταν πολύ αποδοτικός ο τρόπος με τον οποίο δουλέψαμε, αλλά ήταν πολύ δημιουργικός κατά μια έννοια. Ήταν, επίσης η πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε με τον Roberto Laghi, κάτι πολύ σημαντικό για εμάς και την καριέρα μας.
Πως βλέπεις τη σουηδική death metal σκηνή σήμερα; Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω και πολλά για αυτή τη σκηνή. Αλλά αν το κοιτάξεις κάπως καλύτερα, είναι οι ίδιες μπάντες που ήταν και κάποτε, οι Entombed, εμείς, οι At The Gates, οι Dark Tranquility, όλοι μας εξακολουθούμε να παίζουμε. Δε θα έλεγα πως δεν αφήνουμε τις νεότερες μπάντες να αναδυθούν, μα εξακολουθούμε να είμαστε οι κυρίαρχοι της σκηνής. Βέβαια, δεν ξέρω πολλές από τις νεότερες μπάντες που βγαίνουν κατά καιρούς. Η μουσική σκηνή της Σουηδίας πάντα είχε και πάντα έχει κάτι αναζωογονητικό, περνά μια φάση αναζωογόνησης, μα τώρα είμαστε εμείς οι κωλόγεροι (σ.σ. old farts συγκεκριμένα) που εξακολουθούμε να κυριαρχούμε νομίζω.
Πες μου τρεις δίσκους που δε σταματάς να ακούς τις τελευταίες εβδομάδες. Πέραν του Siren Charms; (γέλια) Δύσκολη ερώτηση, γιατί χρησιμοποιώ πολύ το Spotify και έχω γίνει ένας από αυτούς που ακούνε κυρίως κομμάτια και όχι δίσκους. Ένας δίσκος, όμως, που απολαμβάνω ιδιαίτερα είναι ο τελευταίος των Mastodon, το Once More Around The Sun. Ακούστε τον όπωσδήποτε, τους παρακολουθώ καιρό, μα και αυτός ο δίσκος είναι πολύ καλός. Μετά ακούω αρκετά το Pale Communion των Opeth, διαφέρει κάπως από τα παλιότερά τους, μα είναι καταπληκτικό. Και ακούω αρκετά Johnny Cash. Τώρα μαθαίνω να ακούω αυτού του είδους τη μουσική γιατί μάλλον πρέπει να δίνεις περισσότερη βάση στους στίχους. Μοιάζουν περισσότερο με μια ιστορία. Καταλήγουν να έχουν μεγαλύτερη σημασία από τη μουσική καθαυτή και τη μετρατρέπουν σε κάτι ακόμα καλύτερο. Δεν είναι τόσο καλή όσο θα έλεγε κανείς, μα οι στίχοι την εξυψώνουν.
Πως περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο ανάμεσα στις περιοδείες; Προσπαθώ να τον περνάω με την οικογένειά μου. Έχω τρεις κόρες, βλέπεις… Μετά προσπαθώ να φροντίζω το σπίτι και δε μένει πολύ χρόνος ακόμα για να τον αξιοποιήσω σε άλλα χόμπι. Δεν παίζω μουσική, γιατί όταν είμαστε σε περιοδεία είναι μια διαδικασία ταραχώδης, οπότε δε θέλω να είμαι πίσω από το drum kit ακόμα και στο σπίτι, μένω μακριά του. Δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να παίζουν συνέχεια, χρειάζομαι ξεκούραση, να ξαναγεμίσω τις μπαταρίες μου, γιατί αλλιώς χάνω εντελώς την έμπνευσή μου. Αν δεν κρατήσω κάποια απόσταση, το νιώθω όλο και περισσότερο σα μια ρουτίνα, προτιμώ να το αισθάνομαι σαν χόμπι, αν και δεν είναι.
Θα σας δούμε επιτέλους στην Ελλάδα; Κάθε φορά που μας κλείνουν σε κάποιο φεστιβάλ, το φεστιβάλ δε γίνεται γιατί ο διοργανωτής είναι περίεργος. Τα δύο προηγούμενα φεστιβάλ στα οποία ήταν να παίξουμε ακυρώθηκαν, οπότε δεν ξέρω. Λατρεύουμε να παίζουμε στην Ελλάδα, έχουμε πολλούς οπαδούς, μα είναι δύσκολο, γιατί στις ευρωπαϊκές περιοδείες η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο δρόμο με καμία άλλη πόλη αν ταξιδεύεις με λεωφορείο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αν όλα πάνε καλά, θα σας δούμε του χρόνου σε κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ.