Είναι γεγονός, κάποια πράγματα για να “γράψουν” στο μυαλό μέσα στην εποχή της μαυρίλας, της υπερπληροφόρησης, της υπερέκθεσης και του εφήμερου, πρέπει να μεταβιβαστούν με έναν πιο ανάλαφρο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο που η σάτιρα πάντα άνθιζε σε περιόδους περίεργες. Φάνηκε και από την επιτυχία της ταινίας Don’t Look Up που εδώ και λίγες μέρες είναι #1 στο Netflix.
Ξεκίνησα να βλέπω το Ted Lasso τον Νοέμβριο, όχι και τόσο θερμή αφού δεν με έψηνε η ιδέα να παρακολουθήσω τις περιπέτειες ενός προπονητή που φεύγει από την Αμερική για να κοουτσάρει μια αγγλική ομάδα ποδοσφαίρου, είχα φανταστεί ότι πρόκειται για τρελή αμερικανιά τίγκα στην τεστοστερόνη. Αμ δε! Όλη μου η διάθεση ανατράπηκε γρήγορα γιατί τα πράγματα σε αυτή τη σειρά είναι εντελώς διαφορετικά. Ας πιάσω την ιστορία του Ted από την αρχή. Πολλά χρόνια πριν, το 2013 και το 2014, το NBC φώναξε τον Jason Sudeikis για να διαφημίσει το γεγονός ότι το δίκτυο θα μετέδιδε τηλεοπτικά για πρώτη φορά τα παιχνίδια της αγγλικής Premier League. Σε αυτό το σποτ, ο Sudeikis υποδύθηκε τον Ted Lasso, έναν προπονητή του αμερικανικού ποδοσφαίρου που ονομάστηκε προπονητής της Tottenham Hotspur. Ήταν τόσο επιτυχημένο όλο αυτό, που το 2020 κατέληξε σε σειρά.
Εκεί λοιπόν, ο Ted αφήνει πίσω στο Κάνσας τη γυναίκα και το παιδί του και ταξιδεύει στην Αγγλία για να αναλάβει την (φανταστική) ομάδα AFC Richmond, την οποία διοικεί μια ξιπασμένη πλούσια που τον έχει προσλάβει για να αποτύχει αφού ο σκοπός της είναι να εκδικηθεί τον πρώην άντρα της (και πρώην ιδιοκτήτη/ πάντα φανατικό οπαδό της ομάδας). Βλέπετε, αυτό το οποίο τον διακρίνει δεν είναι τόσο οι γνώσεις του στο άθλημα αλλά ο χαρωπός και αισιόδοξος χαρακτήρας του (σε εκνευριστικό βαθμό κάποιες φορές) που ναι μεν εκ πρώτης δεν φαίνεται να βοηθά στην επιτυχία της ομάδας (γι’ αυτό και επιλέχθηκε από την ξιπασμένη) αλλά σε βάθος χρόνου τελικά κάπως λειτουργεί και ανατρέπει τα σχέδιά της. Όλη του η συμπεριφορά βρίσκει απροετοίμαστους τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, οι οποίοι έχουν μάθει αλλιώς.
Σε μια συνθήκη αποδυτηρίων που ξεχειλίζει από ματσίλα και ποδαρίλα, ο χαμογελαστός μουστακαλής με την υποψία μελαγχολίας στο βλέμμα (που κατά έναν περίεργο τρόπο μοιάζει με τον Super Mario), το πρώτο πράγμα που κάνει όταν βρεθεί εκεί είναι να καλύψει την φωτογραφία που είναι κολλημένη στο λόκερ του σταρ της ομάδας και απεικονίζει τόπλες την κοπέλα του. Στους άγριους βρυχηθμούς των υπολοίπων παικτών και στα κακεντρεχή σχόλια των αθλητικογράφων και των θερμόαιμων οπαδών, απαντά με αποφθέγματα καλοσύνης (κάποιες φορές το νόημα είναι κάπου βαθιά χωμένο και αρχικά καίγεται ο εγκέφαλός σου για να το ανακαλύψεις) και προπονεί με τέτοιο τρόπο που κάθε παίκτης έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και μαθαίνει σταδιακά να τον εξελίσσει και να τον αγαπά. Η συζήτηση, η κατανόηση και η επιβράβευση είναι τα πιο σημαντικά πράγματα για τον Ted.
O Ted είναι η πατρική φιγούρα που θα θέλαμε να βλέπουμε σε κάθε οικογένεια. Είναι αυτός που σιχαίνεται την πατριαρχία και θέλει να εξαφανίσει κάθε ίχνος αρρενωπής τοξικότητας από τον πυρήνα. Τα αποδυτήρια μιας ανδρικής ομάδας ποδοσφαίρου. Ο Ted διαβάζει Τζακ Κέρουακ, μένει σε μια από τις πιο όμορφες γειτονιές του Λονδίνου και πίνει μπύρες στη γειτονική παμπ μαζί με τους οπαδούς που τον κοιτούν με μισό μάτι. Κάνει διάφορα έξυπνα τρικ που αλλάζουν την ψυχολογία των ανθρώπων γύρω του. Και κάπως έτσι, όλοι οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται όσο τα επεισόδια τρέχουν. Η ξιπασμένη ιδιοκτήτρια δεν είναι η ίδια τύπισσα που έκανε ακραία χονδροφοβικά αστεία στο πρώτο επεισόδιο, ο σταρ της ομάδας θα γευτεί την κακή πλευρά της δημοσιότητας, την οποία τόσο επιδίωκε στην αρχή, και θα δει τη ζωή του αλλιώς, ο βετεράνος, άγριος παίκτης θα ανακαλύψει τις άλλες του πλευρές που έκρυβε χρόνια, ακόμα και ο ίδιος ο Ted θα χάσει το χαμόγελό του για να μας δείξει ότι δεν πειράζει αν αφήσουμε τον εαυτό μας να θρηνήσει, να κλάψει, να πονέσει, να πάθει κρίσεις πανικού, να πέσει για να ξανασηκωθεί. Αρκεί μέσα σε όλα αυτά να υπάρχει καλοσύνη και όχι κακία και μίσος. Καμιά φορά και δύο νόστιμα μπισκότα που θα κάνουμε δώρο σε κάποιον κάθε πρωί μπορεί να φτάνουν για να μαλακώσουν την καρδιά του.
Ο Ted, παρ’ ότι είναι προπονητής, δεν μπορεί να καταλάβει πότε μια φάση είναι οφσάιντ. Ξέρει όμως να ξεχωρίσει πότε υπάρχει αδικία, ρατσιστική ή ομοφοβική συμπεριφορά και με τον τρόπο του προσπαθεί να αλλάξει την κοινωνία. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και ο Sudeikis. Σε μια προβολή για τη δεύτερη σεζόν του Ted Lasso, φόρεσε ένα μπλουζάκι που έγραφε “Jadon & Marcus & Bukayo”, για να υποστηρίξει τρεις μαύρους Βρετανούς ποδοσφαιριστές που αντιμετώπισαν ρατσιστική κακοποίηση στο διαδίκτυο αφού έχασαν πέναλτι στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, κόντρα στην Ιταλία.
Λάτρεψα τόσο τον Ted, το σπίτι του στο Richmond του Λονδίνου και την παμπ στη γωνία, δίπλα από το πάρκο με το ανοιχτό γήπεδο για τους κατοίκους της περιοχής, που μια ηλιόλουστη -αλλά πολύ παγωμένη- μέρα προς το τέλος του Νοέμβρη, μόλις είχα ολοκληρώσει και τη δεύτερη σεζόν (η τρίτη θα προβληθεί μέσα στο 2022), έκανα μία βόλτα για να δω από κοντά το μέρος που τον κάνει να ξυπνάει τόσο ευδιάθετος κάθε πρωί και που τόσο ζήλεψα όταν το είδα στη σειρά.
Τα γυρίσματα της πρώτης σεζόν έγιναν όντως μέσα στην παμπ The Prince’s Head (όπως με διαβεβαίωσε ο μπάρμαν) η οποία στη σειρά ονομάζεται The Crown & Anchor αλλά μετά μεταφέρθηκαν σε στούντιο. Το σπίτι του Ted βρίσκεται στο μικρό πεζοδρομημένο σοκάκι δίπλα από την παμπ, στο 11Α του Paved Court, λίγο δίπλα από το tit fer tat με τα καπέλα και το Chango με τα νόστιμα empanadas, απ’ όπου περνάει κάθε πρωί πίνοντας τον καφέ του. Aκριβώς απέναντι από το στενό και την παμπ είναι το πάρκο. Αν κάποια στιγμή βρεθείτε στο Λονδίνο ή είστε εκεί και δεν έχετε πάει στο Richmond, επισκεφτείτε το, αξίζει τον κόπο. Είναι μια μικρή εξοχή στην καρδιά της μεγαλούπολης και η βόλτα στον Τάμεση που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα, είναι παραμυθένια. Έχουν πραγματοποιηθεί γυρίσματα και σε προβλήτες του ποταμού.
Η σειρά καταφέρνει να παντρέψει δύο τόσο διαφορετικές κοινωνίες με έναν πολύ χαριτωμένο και αστείο τρόπο που και οι Άγγλοι αλλά και οι Αμερικανοί δεν μπορούν παρά να γελάσουν με τις ιδιοτροπίες τους: τσάι vs καφέ, sparkling water vs still water, αποσμητικό Axe που (κανείς δεν ξέρει γιατί) στην Αγγλία λέγεται Lynx αλλά και διάφορα άλλα που χαρακτηρίζουν την ιδιοσυγκρασία των δύο λαών. Και φυσικά ένα εξαιρετικό καστ Άγγλων και Αμερικανών ηθοποιών. Σε ποια άλλη σειρά θα σου πουν ότι το ποδόσφαιρο εφευρέθηκε για να σταματήσουν τα αγόρια να σκέφτονται συνεχώς ότι θέλουν να χρησιμοποιούν τα χέρια τους για να αυνανιστούν και να αρχίσουν να χρησιμοποιούν τα πόδια τους; Δεν ξέρω αν έχει κάποια δόση αλήθειας αλλά τι με νοιάζει κιόλας; Σημασία έχει ότι γέλασα.
Οι ατάκες του Ted είναι απολαυστικά παράξενες και ο Sudeikis έχοντας τη σάτιρα στο αίμα του (έχει αποδειχθεί στο Saturday Night Live), με αυτή την απάθεια στο βλέμμα του, τις απογειώνει εύκολα. Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα: «Αυτός ο τύπος μοιάζει με γάτα που τρόμαξε από ένα αγγούρι» ή «Ο τρόπος που τιμωρείς τον εαυτό σου μοιάζει με τον Γούντι Άλεν όταν παίζει το κλαρινέτο. Δεν θέλω να το ακούσω».
Είναι η πρώτη σειρά που στην πρώτη της σεζόν υπήρξε υποψήφια για 20 βραβεία Έμμυ και αυτό από μόνο του κάτι λέει. Είναι τρομερό το γεγονός ότι η πρώτη σεζόν της σειράς γυρίστηκε πριν την πανδημία αλλά μοιάζει σαν να ήθελε να μας προετοιμάσει όλους για το γεγονός ότι πρέπει να θυμηθούμε πάλι τις πραγματικές αξίες της ζωής μέσα σε μια νοσηρή πραγματικότητα. Μακριά από τοξικότητα, εκμετάλλευση, επιθετικά ένστικτα και αδιαφορία. Ναι, υπήρξαν στιγμές παρακολουθώντας τη, που ήθελα να φωνάξω στον Ted, «Ααααααααααααααα, πώς αντέχεις και δεν ουρλιάζειςςς;;;» αλλά η αμέσως επόμενη σκηνή μου θύμιζε τους λόγους που κάτι τέτοιο θα ήταν άσκοπο και με έκανε να χαμογελάω. Γιατί όπως θα έλεγε και ο Ted: «Be positive y’all, I appreciate ya».