Λίγοι μουσικοί έχουν παίξει στην Ελλάδα περισσότερες φορές, και με μεγαλύτερη επιτυχία, από τον Steve Wynn. Κι απ’όλα τα σχήματα με τα οποία τον έχουμε απολαύσει επί τριάντα και πλέον χρόνια, η μεγαλύτερη αγάπη παραμένει η πρώτη: οι Dream Syndicate. Καθώς λοιπόν οι παλιοί μας φίλοι, έχοντας στις αποσκευές του ένα εξαιρετικό καινούριο άλμπουμ, επανέρχονται στη χώρα μας, η Popaganda άδραξε την ευκαιρία να ρωτήσει τον Steve για παρελθόν, παρόν και μέλλον – έτσι όπως ρωτάς έναν παλιό φίλο που έχεις καιρό να δεις να σου πει τα νέα του, αλλά και να μιλήσετε για τα παλιά.
Οι Dream Syndicate είναι και πάλι μαζί, με ένα εξαιρετικό καινούριο άλμπουμ. Πώς συνέβη αυτό; Είναι κάποια χρόνια τώρα που δίνουμε τα reunion shows μας, και περνάμε πραγματικά υπέροχα, ανακαλύπτοντας ξανά το παρελθόν μας, αλλά και πηγαίνοντας τα πράγματα σε κατευθύνσεις καινούριες και συναρπαστικές . αισθανθήκαμε πως έφτασε η στιγμή να υπάρξει μια καταγραφή του πού βρισκόμαστε τώρα, και του πόσο συναρπαστικό είναι να πηγαίνεις ένα παλιό συγκρότημα σε καινούριες κατευθύνσεις. Είναι μια επικίνδυνη ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί, όμως θέλαμε να δούμε αν μπορούμε να την επιτύχουμε. Και νομίζω πως τα καταφέραμε.
Ας γυρίζουμε λοιπόν στην αρχή, στα τέλη της δεκαετίας του 70/αρχές 80 στο LA, όταν το συγκρότημα δημιουργήθηκε αρχικά. Πώς πήρε το όνομά του το γκρουπ; Πάντοτε είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις όνομα για μια μπάντα. Εγώ ήθελα να την ονομάσουμε Big Black Car, όπως το τραγούδι των Big Star. Του Dennis (σ.σ. Duck) δεν του άρεσε. Ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία και πιο cool και ήδη αναγνωρισμένος και φτασμένος στη σκηνή του LA. Έτσι τον άκουσα, και τον ρώτησα «Ωραία λοιπόν, πώς θα το ονόμαζες ΕΣΥ το συγκρότημα;». Εκείνος είχε ένα δίσκο του Tony Conrad (σ.σ. μαζί με τον John Cale) που λεγόταν “Outside the Dream Syndicate” και μου είπε, «Λοιπόν, αυτό πώς σου φαίνεται;». Κι αυτό ήταν!
Πόσο βαθιά στο παρελθόν πάει η φιλία σου με τον Dan Stuart των Green On Red, το έτερόν σου ήμισυ στους Danny & Dusty; Γνωρίζονταν εξ αρχής μεταξύ τους οι μπάντες σας; Τον γνώρισα το 1981 όταν δούλευα σε μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία, πακετάροντας δίσκους σε κουτιά στην αποθήκη τους. Ο Dan πέρασε από εκεί για να μεταφέρει κόπιες από το πρώτο-πρώτο LP των Green On Red. Το πήρα σπίτι και μου άρεσε πολύ. Ένα χρόνο αργότερα, συναντηθήκαμε όταν είχαμε και οι δύο εμφανίσεις στο Cathay De Grande στο Χόλυγουντ, θαυμάσαμε ο ένας το συγκρότημα του άλλου και συνδεθήκαμε αμέσως σαν αδέλφια, με τη μία. Προσφέρθηκα να κυκλοφορήσω εγώ το δεύτερο EP τους …and the rest is history.
Και ποιες ήταν οι σχέσεις με τα υπόλοιπα συγκροτήματα εκείνης της περιόδου; Ξέρεις, εκείνα τα χρόνια απλώς άκουγες για κάποια συγκροτήματα που έκαναν παρόμοια πράγματα με εσένα, ίσως από κάποια indie singles ή από πράγματα που άκουγες στα κλαμπ, κι έτσι δημιουργούσες τη δική σου φυλή.
Πιστεύεις ότι το Paisley Underground ήταν αληθινά ένα κίνημα, ή ήταν απλά ένας όρος που χρησιμοποίησαν οι μουσικοί δημοσιογράφοι προσπαθώντας να περιγράψουν τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής; Ήταν μια πραγματική σκηνή. Για περίπου ένα χρόνο, τουλάχιστον. Όλοι αράζαμε μαζί, διασκεδάζαμε μαζί, παίζαμε σε συναυλίες μαζί, υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλο με ενθουσιασμό κι ανταλλάσσαμε πληροφορίες, σε κάποιες περιπτώσεις βγαίναμε ακόμα και ραντεβού ο ένας με τον άλλο. Όμως αυτή η σκηνή τελείωσε, όπως συμβαίνει με όλες τις ωραίες σκηνές, όταν τα συγκροτήματα άρχισαν να γνωρίζουν επιτυχία. Ξαφνικά ήμασταν συνεχώς σε περιοδείες και μας έμενε πολύ λίγος χρόνος στη βάση μας για να μπορούμε να αράζουμε μαζί. Εξακολουθούμε όμως να είμαστε όλοι φίλοι, και μέχρι που παίξαμε και μαζί σε μερικές, συναυλίες —εμείς, οι Bangles, οι Three O Clock και οι Rain Parade —στο Λος Άντζελες και στο Σαν Φρανσίσκο πριν από δύο χρόνια.
Στον καλλιτεχνικό κόσμο των ΗΠΑ έχουν υπάρξει μεγάλες αντεγκλήσεις σχετικά με το νέο αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Μοιάζει να εκπροσωπεί ένα μέρος των αμερικανών, αλλά ένα άλλο μέρος όχι. Πιστεύετε πως υπάρχουν δύο Αμερικές; Υπάρχουν πάνω από δύο Αμερικές. Κοίταξε, είναι εξαιρετικά εύκολο να αποδώσουμε όλη τη φρίκη και τις μομφές στον Τραμπ, λες και το να αποδίδαμε σε αυτόν όλη αυτή τη δόξα, όσο υπέροχο κι αν θα ήταν αυτό, θα έλυνε όλα μας τα προβλήματα. Όμως αυτός είναι ένα σύμπτωμα, όχι η αιτία – κι απλώς κατάφερε να είναι ο τέλειος οικοδεσπότης ενός σόου reality TV που μπορούσε να εκμεταλλευτεί μια δηλητηριώδη, επιπόλαιη, παιδιάστικη κουλτούρα προς δικό του όφελος. Το πολιτικό μας σύστημα έχει εκφυλιστεί και περιοριστεί σε αξιολογήσεις, δημοσκοπήσεις και λεφτά, και είναι απολύτως λογικό που ένα πλούσιος, σταρ της TV υπερφυσικός μπεμπές θα έβρισκε μια θέση στην κορυφή του.
Είστε fan της μουσικής της πρώτης ψυχεδελικής περιόδου; Και ποια ήταν τα αγαπημένα σας συγκροτήματα των 60s; Είχα ψύχωση με το garage rock και την ψυχεδελική μουσική των 60’s. Η συλλογή Nuggets είχε μεγαλύτερη επίδραση πάνω στη ζωή μου και στη μουσική μου από οποιοδήποτε άλλο δίσκο έγινε ποτέ. Λατρεύω τους Standells και τους 13th Floor Elevators και φυσικά τους Byrds και τους Buffalo Springfield. Επίσης λατρεύω πραγματικά τους Monks. Είναι θεότρελοι!
Η μουσική σας είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Ευρώπη ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Γερμανία – κι η Ελλάδα επίσης. Πώς το εξηγείτε αυτό το φαινόμενο; Πόσο διαφορετικό είναι το κοινό στην Ευρώπη; Στην πραγματικότητα, είναι πολύ ισορροπημένο το κοινό σε όλο τον κόσμο τώρα πια. Και μάλιστα, Οι ΗΠΑ έχουν γίνει πολύ καλές για μένα και τους Dream Syndicate εδώ και λίγα χρόνια. Είναι όμορφο να σε εκτιμούν στην ίδια σου τη χώρα. Όμως οι εμφανίσεις μας ήταν πάντοτε εξαιρετικές στη Νορβηγία και στο Βέλγιο και στην Ιταλία και στην Ισπανία και, εν τέλει, παντού. Όμως η Ελλάδα διατηρεί μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας: ο τρόπος που μας αγκάλιασε το ελληνικό κοινό τη δεκαετία του ’80 – και που παραμένει το ίδιο ισχυρός μέχρι σήμερα – σήμαινε πάντοτε πάρα πολλά και για μένα και για το συγκρότημα.
Οι Dream Syndicate μοιάζουν να επέστρεψαν για τα καλά. Υπάρχουν σχέδια και για επόμενο άλμπουμ στο μέλλον; Πολύ, πολύ σύντομα – θα ξαναμπούμε στο στούντιο το επόμενο καλοκαίρι, πριν από αυτό θα κάνουμε μια ειδική κυκλοφορία για το Record Store Day και θα κάνουμε τακτικά περιοδείες, ελπίζουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Στο δικό μου το μυαλό είμαστε ένα καινούριο συγκρότημα – έχουμε βέβαια ένα όνομα και μια ιστορία από έναν άλλο αιώνα, όμως η μουσική μας κι ο τρόπος που παίζουμε, νιώθουμε πως είναι εδώ και …ΤΩΡΑ!