Ένας φίλος ήρθε και μου είπε 2-3 φορές ότι είχε δει όλα τα λάιβ των Στέρεο Νόβα στα 90s. Κάθε φόρα έβαζε τα κλάματα – χθες μου μιλούσε συνέχεια, ίσως για να μην την ξαναπατήσει. Για έναν άλλον είχα καταλάβει ότι το περίμενε πώς και πώς από τη σοσιαλμιντιακή του φούρια τις προηγούμενες μέρες. Όταν τον είδα να χορεύει με τον γιο του κρεμασμένο στους ώμους του, κατάλάβα ότι δεν ήταν μόνο για το γκρουπ που εξέφρασε με λόγια και beats τα πιο περίπλοκα συναισθήματα της νιότης μας. Πιο πέρα στεκόταν ένας τρίτος που ξέρω οτι το παλιό του mail περιείχε τη λέξη motokouzi, δεν αναφερόταν στη μοτοσυκλετα γι’ αυτό ήταν ανορθογράφη. Πολλές σειρές μπροστά μια παρέα έβλεπε επιτέλους μαζί, και ζωντανά, το σχήμα που αποτέλεσε τον συνεκτικό ιστό, τον μυστικό κώδικα της φιλίας τους. Στο τέλος ήταν ανακουφισμένοι, άξιζε τον κόπο. Όπως ήμασταν όλοι λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν ο Κωνσταντίνος και ο Μιχάλης (με τρίτο άνθρωπο τον ντράμερ Πέτρο επί σκηνής και τα γραφικά του Nikko Patrelakιs στην πλάτη τους), τελείωσαν θριαμβικά, με τα σημαδιακά «Μικρό Αγόρι» και «Παζλ Στον Αέρα», ένα λάιβ που αποδείχθηκε ότι είχε λόγο ύπαρξης και δεν ήταν ένα απλό ξεφύλλισμα αναμνήσεων στο καταπράσινο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ. Ούτε ένα one-off publicity event σαν εκείνο του 2008, την παραμονή της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τόσο τεχνικά ανεπαρκές που είχε αδικήσει την περίσταση.
Το πιο σημαντικό σε αυτές τις πολυαναμενόμενες reunion συναυλίες είναι να μην απογοητευθείς. Το λέω μετά λόγου πλήρους γνώσεως κι όχι κατεβάζοντας τον πήχυ. Σημασία έχει να σωθεί η (μουσική) παρτίδα. Να δικαιωθείς που κάποτε ζούσες και πέθαινες για το γκρουπ, που δεν μπορούσες να κάνεις μισό βήμα (δεν το συζητάμε για ταξίδι) χωρίς να παίζει στα ακουστικά σου. Να μην μπεις σε ένα κάπως βασανιστικό κύκλο ερωτήσεων γιατί δεν μπορούν να σου πουν κάτι σήμερα αυτοί που σου απαντούσαν (σχεδόν) τα πάντα κάποτε. Φταίει ο τωρινός γερασμένος εαυτός σου που δε νιώθει πια ή ο επιπόλαιος νεαρός που μεγαλοποιούσε οτιδήποτε ξεχώριζε;
φωτό: stereonova.blogspot.com
Όπως συνέβη και με το άλμπουμ της επιστροφής Ουρανός (παρά την παροιμιώδη αστοχία στο πρώτο single «Ισορροπία»), έτσι και χθες οι Στέρεο Νόβα δε μας ζήτησαν επιείκεια. For old time’s sake. Έπαιξαν ένα σφιχτοδεμένο σετ 20 κομματιών (15 «παλιά» – 5 «καινούρια») με όρους 2018 κι όχι 1995. Οι «εκσυγχρονισμένες» εκδοχές των κεφαλαίων του παρελθόντος τους έκαναν πιο τραγανούς, ρυθμικά πιο κυνικούς (aka χορευτικούς), σε απόλυτη κι απευθείας σύνδεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα στον πλανήτη electronica. Και σε μερικές στιγμές, ανατριχιαστικούς. Την εξής μία: στην υπέροχη εκτέλεση του «Σάββατο Βράδυ» χιλιάδες χέρια σηκώθηκαν στον αέρα, από αυτά που δεν είναι πια τόσο ξεκούραστα ή ανέμελα για να το κάνουν συχνά.
Στην εναλλαγή του «Δεν Αλλάζω τα Ηχεία Μου» με το υπέροχο φετινό «Βίντεο Κλαμπ» είδαμε το πέρασμα από τα flyers στα facebook events, στο «Ταξίδι της Φάλαινας» σκεφτήκαμε αν είχαν τελικά αξία όλα τα «ωραία πράγματα που εσύ μου τα χάλασες», στο «Μοτοκούζι» -όσο κι αν οι δωρεάν open air, αναπόφευκτα τουριστικές, συναυλίες δεν προσφέρονται για τέτοιες μυσταγωγίες- το Ξέφωτο για 4-5 λεπτά μέλωσε σαν μεγάλο ζαχαρωτό. Μου έλειψε ο «Εξώστης», μου έλειψαν τα «Ηλίθια Αστεία», μου έλειψε το «Με Θέλεις, Χωρίς Εσένα», αλλά κάποια θα έλειπαν έτσι κι αλλιώς – μπήκαν με το «Τέλσον», ακούσαμε το «Κλεμμένο Ποδήλατο», τα «Προάστια», και με τέτοιο ανκόρ τι άλλο να ζητήσεις;
Στο γρήγορο βηματισμό της επιστροφής άκουγες παντού για «τα 90s» (που, εντάξει, μπορεί και να ευθύνονται για μερικές από τις μεγάλες μας ψευδαισθήσεις, δεν είναι όμως της παρούσης) όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας μιλούσαν σαν να ήταν εκεί, σαν να «τα είχαν ζήσει» από πρώτο χέρι. Νομίζω ότι η χθεσινή βραδιά ήταν πολύτιμη κυρίως για αυτή τη γενιά. Τους τόσο μικρούς που δεν ήμασταν εκεί όταν οι Στέρεο Νόβα ανέβαζαν κοτόπουλα στην σκηνή ή κόμπλαραν το κοινό που δεν είχε ξαναδεί ηλεκτρονικό λάιβ κι έψαχνε το μπάσο και τις κιθάρες. Τους τόσο μεγάλους για να μοιραζόμαστε τη νοσταλγία για την εποχή που η αθηναϊκή αλτερνατίβα πανηγύριζε την εμφάνισή τους στο MTV. Άσχετα, αν η πρωτη επαφή μαζί τους ήταν ένα βίντεο κλιπ στο SevenΧ. Κοίτα να δεις, τι βρήκε να θυμηθεί μια άλλη φίλη…