Θα πρέπει να δυσκολευτεί κάποιος για να βρει την τελευταία φορά που ένα μουσικό φεστιβάλ έχει πραγματικά αναστατώσει το εγχώριο κοινό με τον τρόπο που το έχει καταφέρει φέτος το Plisskën, γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο αν κοιτάξεις τα ονόματα που θα φιλοξενήσει την Παρασκευή και το Σάββατο (5-6 Ιουνίου). Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η διοργάνωση φαίνεται πως βρήκε την ταυτότητά της μετά την απογοητευτική προσέλευση του 2013, απαντώντας με φουλ επίθεση και διπλασιασμό των ονομάτων και της διάρκειας του. Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης είναι η ισχυρή θέση που έχει ήδη αποκτήσει στο διεθνή χάρτη των φεστιβάλ της καλοκαιρινής περιόδου (με το Pitchfork να το συμπεριλαμβάνει σταθερά στον οδηγό που παρουσιάζει κάθε χρόνο) και η μεγάλη προσέλευση μουσικόφιλων απ΄την Ευρώπη που αναμένεται φέτος.
Το feelgood story του Plisskën ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο στα μάτια μου μετά την κουβέντα με τον Στέφανο Παπαγκίκα (ιδρυτικό μέλος της εταιρείας, άνθρωπος για όλες τις δουλειές, καλλιτεχνικός διευθυντής κτλ.), ο οποίος είναι αυτό που λέμε «one of us». Ένα νέος τύπος με διάθεση να στήσει ένα προϊόν που θα κρατάει καλλιτέχνες και κοινό ικανοποιημένους, μια εταιρεία που θα βγάζει τα έξοδά της και ταυτόχρονα ένας φανατικός μουσικόφιλος που θέλει να φέρει τις αγαπημένες του μπάντες (π.χ. Mogwai) και θα πανηγυρίσει με τους συναδέλφους του όταν θα πάρει το πολυπόθητο «ναι» απ΄τον εκάστοτε μουσικό (όπως έγινε φέτος με τον Andy Stott).
Είμαστε μια αρκετά μεγάλη ομάδα που έχει υποστεί μπόλικες μεταβολές μέσα στα χρόνια αλλά τελευταία έχουμε γίνει αρκετά σταθερή, ξέρουμε πως να δουλέψουμε μαζί, είμαστε κάτι σαν παρέα πια. Όταν πρωτοξεκινήσαμε ήμασταν μια ομάδα επαγγελματιών που δούλευαν σε συναυλίες και θέλαμε να κάνουμε κάτι δικό μας. Προσωπικά μιλώντας, δεν με ενδιέφερε να κάνω πέντε ακόμα συναυλίες το χρόνο στους γνωστούς συναυλιακούς χώρους της Αθήνας, να είμαι δηλαδή κάτι σαν διεκπεραιωτής. Θέλαμε να φτιάξουμε το δικό μας προϊόν, κάτι που θα είναι συνδυασμός κοινού-καλλιτεχνών και διοργανωτών. Δεν ανακαλύψαμε βέβαια τον τροχό, όλα τα φεστιβάλ αυτό θέλουν να δημιουργήσουν, ένα ραντεβού που δεν θα επηρεάζεται αποκλειστικά από τα ονόματα που θα παίξουν μουσική αλλά θα έχει λόγο ύπαρξης γι’ αυτό που πρεσβεύει. Να φτιαχτεί κάτι σαν μια «κοινή στάμπα» που θα ενώνει όλους τους παρευρισκόμενους. Μου αρέσει πολύ η αντίληψη που βλέπω σε μερικά φεστιβάλ στο εξωτερικό όπου ο κόσμος έχει δώσει λεφτά για κάτι κι αντί να περιμένει π.χ. απ΄τους Liturgy να του τα δώσει πίσω, περνάει καλά ανεξάρτητα απ΄το πόσο καλά έπαιξε η μπάντα.
Το 2010 που ξεκινήσαμε θέλαμε να φέρουμε Interpol, Letfield και Μ.Ι.Α. Δεν τα καταφέραμε φυσικά, δεν υπήρχε ουσιαστικά το φεστιβάλ οπότε πήραμε αρνητικές απαντήσεις. Προσγειωθήκαμε με αυτό το τρόπο και βάλαμε ως στόχο το Plissken να μεγαλώσει οργανικά και χρόνο με το χρόνο γίνεται αυτό. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να φέρνουμε ονόματα που δίνουν καλά live, ανεξάρτητα απ΄το ποσό γνωστά είναι. Είναι ωραίο το συναίσθημα να κλείνεις αγαπημένα γκρουπ, όπως είναι για μένα οι Mount Kimbie. Γι’αυτό πανηγυρίσαμε όταν πήραμε το ok απ΄τον Andy Stott ή τους Mogwai, έκανα δύο μέρες να συνέλθω απ’ τη χαρά μου γιατί με τους Σκωτσέζους μεγάλωσα, θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που έπαιξε ο John Peel το “Helicon” σε λάθος στροφές. Είναι φοβερή συγκυρία που τους φιλοξενούμε φέτος που κλείνουν 20 χρόνια παρουσίας.
Νομίζω πως τα φεστιβάλ προσφέρουν στους καλλιτέχνες κι ένα είδος άτυπου ανταγωνισμού. Δηλαδή την Παρασκευή που παίζουν Savages, Mudhoney και Horrors είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα αντιδράσουν αυτές οι αμιγώς κιθαριστικές μπάντες. Οι Savages θα έρθουν με το ΝΜΕ που τους ακολουθεί, οι Mudhoney είναι ισοπεδωτικοί στις συναυλίες τους κι οι Horrors που ακόμα προσπαθούν να αποδείξουν τι αξίζουν. Ή πολύ ενδιαφέρον θα έχει να προσέξει κανείς τους ντράμερ που έρχονται. Τον Tony Allen, τον Jim White, τον Greg Fox των Liturgy. Θα είναι φοβεροί.
Ο φόβος ότι η κρίση μπορεί να αποτρέψει τη συνέχιση του φεστιβάλ δεν θα φύγει ποτέ. Δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει, όπως κάθε άνθρωπος νιώθει ανασφαλής για την δουλειά του στην Ελλάδα έτσι συμβαίνει και με το φεστιβάλ. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Για μένα το 2013 ήταν η χειρότερη χρονιά, προβληματιστήκαμε. Το 2012 είχαμε κάνει τα διπλάσια εισιτήρια απ΄τις προηγούμενες χρονιές και περιμέναμε να συνεχιστεί η ανοδική πορεία και το φεστιβάλ έκανε τα ίδια εισιτήρια. Αλλά δεν μπορείς να τα προβλέψεις αυτά. Η προσμονή έχει χαθεί απ΄τον συναυλιακό κόσμο και έτσι όπως είναι τα πράγματα εδώ, καλά κάνει και χάθηκε. Τελικά, αποφασίσαμε το 2014 να το κάνουμε διήμερο με περισσότερα ονόματα και κατά κάποιο τρόπο πέτυχε αυτό. Κάναμε τριπλάσια εισιτήρια και εκείνο το Σάββατο πλησιάσαμε το sold out.
Ο σχεδιασμός των εμφανίσεων είναι ένα ολόκληρο παζλ. Είμαστε αρκετά τυχεροί να σου πω την αλήθεια γιατί μέχρι πριν δύο χρόνια μπορούσε κάποιος καλλιτέχνης να σου πει «εγώ δεν παίζω τέτοια ώρα». Πλέον δεν έχουμε το παραμικρό παράπονο, όλοι μας φέρονται πολύ επαγγελματικά και ξέρουν ότι βρίσκονται εδώ για να εξυπηρετήσουν το φεστιβάλ. Είναι πολύ βασικό αυτό και σχετίζεται με αυτό που σου έλεγα πριν. Δεν είναι το φεστιβάλ μεγαλύτερο απ’ τους Horrors αλλά ούτε αυτοί είναι μεγαλύτεροι απ’ το Plissken. Για παράδειγμα, ο Perfume Genius που παίζει στις 16:30 καταλαβαίνει ότι το φεστιβάλ ξέρει γιατί τον έβαλε στο συγκεκριμένο slot. Αυτό είναι κάτι που κέρδισε με τον καιρό το φεστιβάλ γι’αυτό και μας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν. Προφανώς υπάρχουν κάποιες σταθερές όταν βγάζεις ένα πρόγραμμα, π.χ. οι Mogwai θα είναι στο peak time. Απ’ την άλλη προσπαθείς να σκεφτείς σαν το κοινό, θα βάλεις την Waxahatchee με μια κιθάρα να παίζει ήρεμα στην αρχή. Πολύ βασικό επίσης είναι να στήσεις ένα ισάξιο διήμερο κάτι που καταφέραμε μάλλον αφού έχουμε προπώληση μόνο σε εισιτήρια διημέρου. Έπρεπε να φτιάξουμε δύο ισάξιες πεντάδες σε μπασκετικούς όρους. Απ’ την άλλη βέβαια δεν μπορείς να αποφύγεις κάποια πράγματα που συμπίπτουν. Γιατί απ’ τη μια δεν θέλαμε να συμπίπτουν τα δύο γυναίκεια acts, Savages και Austra, αλλά οι τελευταίες συμπίπτουν με τους Mudhoney και θέλω να δω και τα δύο.
Φέτος καταφέραμε να κλείσουμε πολλά απ΄τα ονόματα που είχαμε στο μυαλό μας. Ένας από αυτούς που δεν καταφέραμε είναι ο Rodhad, ο οποίος δυστυχώς δεν είχε χρόνο αφού το διήμερο που γίνεται το Plissken θα έπαιζε σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις! Μεγάλο μου απωθημένο είναι επίσης οι Explosions in the Sky αλλά δεν περιοδεύουν συχνά κι όταν το κάνουν η τιμή τους είναι απαγορευτική.
Πρώτη φορά μας ανέφερε το Pitchfork, το 2013 αν δεν κάνω λάθος. Ήταν Πρωταπριλιά θυμάμαι όταν μου ήρθε ένα μέηλ απ’ το site τους που ζητούσε λίγες πληροφορίες για το φεστιβάλ που χρειάζονταν για ένα άρθρο που έγραφαν για τις καλοκαιρινές διοργανώσεις. Φαντάστηκα ότι κάποιος μας τρολάρει για τα καλά και δεν απάντησα. Μετά από τρεις μέρες έλαβα ένα δεύτερο μέηλ που μου εξηγούσε ποιο είναι το Pitchfork (γέλια). Από εκείνη τη στιγμή και μετά το έπιασαν κι άλλα έντυπα, κυρίως λόγω του line up καθώς και της περιέργειας που έχουν όλοι για τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Λίγες ώρες πριν για παράδειγμα με ενημέρωσαν πως το Plissken είναι υποψήφιο στην κατηγορία Best Line Up των Festival Awards. Κάπως έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι το 20% της προπώλησης που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής έρχεται απ΄το εξωτερικό. Είναι συγκινητικό όλο αυτό.