Συνήθως οι ήρωες των κόμικ έχουν υπερδυνάμεις. Πετούν, αναρριχώνται, είναι αόρατοι. Φαντάζομαι ότι η υπερδύναμη του Ζαμπέτα ήταν ο τρόπος που έπαιζε το μπουζούκι και η άνεση με την οποία μπήκε στα σαλόνια της «καλής κοινωνίας», όπως ονομαζόταν τότε, χωρίς να χάσει κάτι από την αυθεντικά λαϊκή προσωπικότητά του. Χωρίς να απωλέσει την ταπεινή καταγωγή του από το Αιγάλεω, την οποία δεν μπόρεσε να αποχωριστεί ούτε για λίγο μετακομίζοντας στα Πατήσια και γύρισε εσπευσμένα στα πάτρια εδάφη όπως μας διηγήθηκε ο ανηψιός του, Ηλίας Ασλάνογλου, σε τούτη τη συνέντευξη.
Αυτό μάλλον σκέφτηκε ο συνονόματος εγγονός του Γιώργου Ζαμπέτα και συνέπραξε με τον Σωκράτη Μιχαηλίδη για να γράψει τα κείμενα ενός κόμικ με θέμα ιστορίες από τη ζωή του αγαπημένου μουσικού.
Ποιος όμως είναι αυτός που ανέλαβε να τον ζωντανέψει ξανά μέσω των σκίτσων του και να οπτικοποιήσει αυτά τα σύντομα επεισόδια, που είναι τόσο αντιπροσωπευτικά της Ζαμπετικής νοοτροπίας; Ο Νικόλας Στεφαδούρος, που διακρίθηκε στο comicdom του 2016 ως ο Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης, φέρνει εις πέρας αυτή την αποστολή και μιλάει στην Popaganda για το κόμικ και τη μέχρι τώρα πορεία του.
Νικόλας Στεφαδούρος επί τω έργω
Από μικρός διάβαζα πολλά κόμικς αλλά ήμουν τρελαμένος με αυτά της Disney. Μίκυ Μάους, Σκρουτζ και Ντόναλντ ήταν οι αγαπημένοι μου. Διάβαζα και Spiderman, αλλά πλέον κι αυτός στη Disney ανήκει. Το πιο τρελό όνειρο της ζωής μου θα ήταν να δούλευα κάποια στιγμή γι’ αυτούς. Στην εφηβεία ανακάλυψα τη Βαβέλ, που τότε έπαιρνε τα πάνω της.
Έδωσα για Αρχιτεκτονική ακριβώς επειδή είχε σχέδιο,αλλά δεν τα κατάφερα. Μπήκα λοιπόν στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών κι ασχολούμουν ερασιτεχνικά με το σκίτσο, είμαι αυτοδίδακτος σε μεγάλο βαθμό. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, είμαι αρκετά αναβλητικός κι απλώς έλεγα «Έλα μωρέ, θα τα καταφέρω κάποια στιγμή να δουλέψω μόνο ως κομίστας». Έκανα το χόμπι μου παράλληλα με τη δουλειά μου. Το 2011, λίγο πριν παντρευτώ, η μάνα μου διαγνώστηκε με καρκίνο κι έφυγε μέσα σε ένα χρόνο. Όλοι μας θεωρούμε ότι αυτό δε θα συμβεί στη δική μας οικογένεια. Όταν όμως συμβαίνει, συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή και δεν μπορούμε να αναβάλλουμε. Παραιτήθηκα από τη δουλειά με μεγάλο ρίσκο, αλλά ήμουν τυχερός γιατί από την εταιρεία παιχνιδιών Δεσύλλας έψαχναν εικονογράφο. Έτσι ξεκίνησα επαγγελματικά.
Ξεκινάω συνήθως με την εικόνα και τον βασικό χαρακτήρα και σκέφτομαι σε τι πλαίσιο θέλω να τον εντάξω. Μετά από αυτό χτίζω το σενάριο. Το χιούμορ προκύπτει από τον συνδυασμό εικόνας και λόγου.
Η πρώτη μου δουλειά είχε ως ήρωα ένα gay, χορτοφαγικό και θρήσκο ζόμπι. Ήταν η περίοδος που έβλεπα Walking Dead και ήθελα να φτιάξω μια παρωδία πάνω σε αυτό το θέμα. Έτσι δημιούργησα έναν ήρωα γεμάτο αντιφατικά χαρακτηριστικά. Η δεύτερη δουλειά μου δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη, πολύ πιο ρεαλιστικό σκίτσο και θέμα. Ήταν το Memory Lane με αυτοτελείς αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Δεν το περίμενα να εκδοθεί το συγκεκριμένο, ενδιαφέρθηκαν όμως από τη socomic.gr. Και υπήρξαν άνθρωποι που μου είπαν ότι «α, ναι κι εμείς είχαμε στο σπίτι αυτόν τον φουσκωτό Άη Βασίλη».
Όπως είπα είμαι κυρίως αυτοδίδακτος. Όμως γνώρισα τον Νίκο Κούτση, που διδάσκει στη Βακαλό κόμικ και επειδή του άρεσε η δουλειά μου μού έδωσαν υποτροφία για να παρακολουθήσω το μονοετές εργαστήριό του.
Είμαι άνθρωπος που βαριέται πολύ εύκολα και γι’ αυτό μου αρέσει να αλλάζω το στιλ μου. Θα ήθελα να κάνω κάτι που να αναφέρεται στα 60ς και να είναι ασπρόμαυρο. Μέχρι τώρα συνηθίζω να χρησιμοποιώ πολύ έντονα χρώματα και το ασπρόμαυρο θα ήταν μια πρόκληση για μένα.
Θεωρώ την διάκριση ως Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη στο comicdom του 2016 ως μια επιβεβαίωση τύπου «Καλά τα έχεις πάει μέχρι τώρα» άρα το βλέπω ως κίνητρο για να κάνω κάτι καλύτερο από εδώ και μπρος.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας Τζούνιορ είδε τη σειρά μου Αλεξάνδρεια, που έχει σχέση με τις αναμνήσεις του πατέρα μου, στο socomic.gr του άρεσε και μου πρότεινε να κάνουμε ένα κόμικ με θέμα τις ατάκες που έχει πει ο παππούς του. Πρόκειται για αληθινές ιστορίες που έχει μαζέψει ο Γιώργος από φίλους και συγγενείς του Ζαμπέτα και σε αυτό τον βοήθησε και ο φίλος του ο Σωκράτης Μιχαηλίδης, ο οποίος είναι φανατικά ζαμπετικός και μάζευε ούτως ή άλλως ιστορίες για αυτόν.
Είναι δύσκολο να αποτυπώνεις ένα πραγματικό πρόσωπο ως μορφή κόμικ. Στην αρχή ήταν και πολύ χρονοβόρο. Ο Γιώργος επέμενε να αποτυπωθεί ρεαλιστικά η μορφή του ενώ το δικό μου το στιλ είναι περισσότερο καρτουνίστικο. Μου έστειλε μεγάλο φωτογραφικό υλικό, παρακολούθησα βίντεο του στο youtube με χαρακτηριστικές εκφράσεις και κινήσεις, μελέτησα για να καταφέρω ό, τι καλύτερο μπορούσα. Το στοίχημα είναι να το δει κάποιος και χωρίς να έχει παραπάνω πληροφορίες να καταλάβει πως αυτός είναι ο Ζαμπέτας.
Πρόσφατα διάβασα σε ένα forum ένα σχόλιο που έλεγε «μα καλά αυτό ο σκιτσογράφος προσπαθεί να τον κάνει τόσο αντιπαθητικό ή ήταν όντως έτσι;». Φυσικά δεν απάντησα. Δουλειά μου όμως δεν είναι να ωραιοποιήσω τον Ζαμπέτα. Μπορεί κάτι που έλεγε ο Ζαμπέτας λόγω της μόρφωσης αλλά και της εποχής του να μας φαίνεται τελείως ρατσιστικό σήμερα. Μιλάμε για μια εποχή που υπήρχε το τραγούδι «Ο μαύρος, ο αράπης», ενώ σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να έβγαινε κάτι τέτοιο.
Από πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή θα ήθελα επίσης να σχεδιάσω τη Τζένη Καρέζη, την οποία λάτρευα.
Είναι αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι κομίστες είμαστε απροσάρμοστοι και αντικοινωνικοί. Κι εγώ κάπως έτσι ήμουν, υπερβολικά συνεσταλμένος. Σιγά σιγά ξεκλείδωσα χάρη στις εκδόσεις. Και φυσικά χάρη στο comicdom που ήταν πολιτισμικό σοκ από την άποψη ότι έκανα αυτό που λατρεύω αλλά είχα πολύ αγωνία με τον κόσμο.