Το παραπάνω κλιπ είναι από το πρώτο επεισόδιο της 18ης σεζόν του South Park, που ξεκίνησε στην Αμερική στις 24 Σεπτέμβρη. Αν και η προηγούμενη σεζόν ήταν κάπως κουτσουρεμένη λόγω και του videogame που κυκλοφόρησε, αυτή φαίνεται από την αρχή εξαιρετικά δυναμική. Το αιρετικό χιούμορ, η σκοπίμως όχι και τόσο διακριτική περιφρόνηση στον αμερικανικό παραλογισμό της πολιτικής ορθότητας, της λογοκρισίας και της ακατάπαυστης «βασλικότερης του βασιλέως» συμπεριφοράς που φαίνεται να διακατέχει τη δημόσια σφαίρα τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό, ο δαιμόνιος Eric Cartman αποφασίζει να ιδρύσει μια εταιρεία και να την ονομάσει Washington Redskins. «Ωραία, και πού είναι το κακό», θα πείτε. Το background της ιστορίας λέει, πως η δημοφιλής ομάδα του NFL -σ.σ αμερικανικό ποδόσφαιρο-, έχασε φέτος το δικαίωμα χρήσης του ονόματος σαν σήμα κατατεθέν, διότι λέει κρίθηκε αρκετά αμφιλεγόμενο και προσβλητικό.
Και στο σκετσάκι του South Park, το αστέρι της ομάδας, ο προπονητής και ο ιδιοκτήτης παρακαλούν τον Cartman να μην ονομάσει την εταιρεία του έτσι, διότι είναι προσβλητικό για τους ίδιους. Δηλαδή, σε λιγότερο από ένα λεπτό, οι δημιουργοί του σόου, Trey Parker και Matt Stone, «ξέσκισαν» με την κοφτερή τους πένα ένα ζήτημα που αναπαράγεται και συζητιέται αρκετά στα αμερικανικά μέσα. Τέτοιου είδους πλάγιο διδακτισμό και ματιά που κατορθώνει να περάσει ανάμεσα από τόνους στενόμυαλης και γραφειοκρατικής σκέψης διαθέτει η σειρά από την πρώτη κιόλας μέρα. Και απ’ότι φαίνεται, δε θα αλλάξει καθόλου (ευτυχώς).
Αστεία σαν και το παραπάνω, υπάρχουν διάχυτα σε όλες τις σεζόν, σχεδόν σε όλα τα επεισόδια. Μερικοί νιώθουν μπερδεμένοι, όπως μερικά μέλη της ομάδας των Redskins, που δήλωσαν πως «δεν κατάλαβα αν μας επαινούσε ή μας έκραζε» για το επεισόδιο, αλλά αυτό έχει γίνει και σε άλλες περιπτώσεις. Όπως για παράδειγμα στο επεισόδιο Le Petit Tourette, όπου θίγεται το σύνδρομο Τουρέτ και όχι μόνο βγάζει γέλιο, αλλά έχουμε κι ένα ευχαριστήριο μήνυμα από την ένωση Tourette Syndrome Association που θεώρησαν ότι με αυτόν τον τρόπο, ο κόσμος έμαθε καλύτερα τι ακριβώς είναι το Τουρέτ και βοήθησε τα μέγιστα στο να καλλιεργήσει συμπόνοια προς το πρόβλημα, ενώ αρχικά θεωρούσαν πώς το όλο εγχείρημα θα ήταν «εξαιρετικά προσβλητικό».
Γιατί, οι λέξεις «πρόβλημα» και «προσβολή» είναι αλληλένδετες με τη σειρά σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα χρειαζόμασταν βιβλίο για να περιγράψουμε τα «πικάντικα» σημεία. Άλλωστε, όταν ξεκίνησε η σειρά το 1997, με το περίφημο επεισόδιο «Cartman gets an Anal Probe», ήταν και η πρώτη στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης που έλαβε το σήμα (α)καταλληλότητας MA (δηλαδή Mature).
Αν υπακούμε όμως στα σήματα καταλληλότητας και στη λογοκρισία που αναμφίβολα έχει υποστεί η σειρά κατά καιρούς (βλέπε το περιστατικό με το Μωάμεθ), τότε είναι σαν να βλέπουμε αλλά να μην καταλαβαίνουμε το γιατί. Η διδασκαλία της σειράς είναι σημαντικό κομμάτι της, διότι, ξεσκαρτάρει τις θολές απόψεις και τα πειραγμένα «εγώ» της μιντιακής κουλτούρας, ενώ πολύ συχνά τα παιδιά-πρωταγωνιστές αποτελούν τα μόνα άτομα με συγκροτημένη σκέψη εν μέσω κάθε είδους χιουμοριστικής παράνοιας που πέφτει πάνω στη μικρή βουνίσια πόλη.
Αυτό έχει άμεσο αντίκρυσμα, μιας και η οπτική των παιδιών φαίνεται να είναι εκείνη που μας κάνει στο τέλος κάθε επεισοδίου να αναθεωρήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, ώστε να γυρίσουμε σε μια λιγότερο περίπλοκη και πιο απλή σκέψη ή αντίθετα να μας εξοργίσει και να βγούμε εκτός εαυτού. Κάτι που σημαίνει ότι θα μπορούσαμε να δούμε το South Park σαν καθρέφτη. Δικό μας, δικό τους, της κοινωνίας, της αφήγησης μιας ιστορίας, της ποπ κουλτούρας, της θρησκείας, των ψευδοπροφητών και κάθε λογής «γελοίου» τύπου που λερώνει το συλλογικό ασυνείδητο. Όλα, μέσα σε ένα τεράστιο «χάρτινο» χωνευτήρι απόψεων και ιδεών. Οπότε, βουρ για να τα δούμε και να τα ξαναδούμε. Τα σκίτσα μοιάζουν παιδικά, τα νοήματα δεν είναι καθόλου.
