Φωτογραφία: Lisa Wassmann
Οι Son Lux δεν αγαπούν τη συμβατικότητα. Κι αυτό φαίνεται στη μουσική τους, από την εποχή που ήταν απλά το προσωπικό πρότζεκτ του Ryan Lott μέχρι και τη σημερινή τους διευρυμένη σύσταση με την προσθήκη άλλων δύο μελών, των Rafiq Bhatia και Ian Chang. Κινούνται κοντά στον post rock ήχο, αλλά ο frontman τους, δεν καταδέχεται και πολύ τα είδη όπως είπε στην Popaganda.
Αν θέλετε να το διαπιστώσετε από κοντά, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το six d.o.g.s. την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου. Μέχρι τότε, ρωτήσαμε τον Ryan Lott δύο-τρία πράγματα για να είμαστε έτοιμοι…
Οι Son Lux ξεκίνησαν στην πραγματικότητα ως ένα προσωπικό πρότζεκτ αλλά έχουν μετατραπεί σε τριμελή μπάντα. Η δημιουργική διαδικασία πόσο διαφέρει τώρα; Συμμετέχετε όλοι στο γράψιμο; Ναι, συμμετέχουμε όλοι. Αν κι εξακολουθώ να ηγούμαι της μπάντας και της συνθετικής διαδικασίας, κάθε δημιουργική απόφαση «περνάει» από το συγκρότημα. Από πολλές απόψεις, η διαδικασία μοιάζει ίδια από την οπτική μου γωνία. Αλλά τώρα έχω μεγάλο πλεονέκτημα με τους Rafiq και Ian, όχι μόνο ως κιθαρίστα και ντράμερ, αλλά κι ως συν-δημιουργούς.
Έχεις γράψει και μουσική για διαφημίσεις… Ναι, είχα εμφανιστεί ήδη με τον πρώτο Son Lux δίσκο όταν προέκυψε αυτή η δουλειά. Όσο την είχα, συνέχιζα παράλληλα το πρότζεκτ των Son Lux. Απέκτησα τη δυνατότητα να το σταματήσω όταν έφτιαχνα ήδη τον τρίτο μας δίσκο, οπότε και μπορούσα πλέον να αφοσιωθώ σε αυτό αλλά και σε άλλες προσωπικές δημιουργικές αναζητήσεις.
Πόσο διαφορετικά αισθάνεσαι το γράψιμο σε κάθε περίσταση; Είναι εντελώς διαφορετική διαδικασία, αν και συχνά τα εργαλεία είναι τα ίδια. Φιλοσοφικά, υπάρχει μία συγγένεια ανάμεσα στην μουσική για εικόνα (είτε είναι διαφήμιση, τηλεόραση ή κινηματογράφος) και στη μουσική των Son Lux, μόνο που εκεί μιλάμε συχνά για ένα συγκεκριμένο «παζλ» που πρέπει να φτιάξεις ή μία λύση που πρέπει να βρεθεί. Πολλά κομμάτια των Son Lux ξεκινούν με την εξερεύνηση μίας θεωρητικής ιδέας, με ένα πείραμα, που καταλήγει σε μουσικό «παζλ».
Φωτογραφία: Kevin Condon
Δεν είναι εύκολο να ορίσει κανείς τη μουσική σας, αν και συχνά μπαίνετε κάτω από την ομπρέλα του post rock. Σε μία παλαιότερη συνέντευξη είχες χρησιμοποιήσει τη φράση «κόσμος του ήχου». Πώς θα περιέγραφες τελικά τη μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ; Ναι, κατανοώ την αξία της οριοθέτησης της μουσικής με βάση τα είδη, αλλά μόνο όταν ο σκοπός της μουσικής είναι να σχετίζεται με κάποιο είδος ή όταν είναι έκφρασή του ή μείξη περισσότερων από ενός. Με τους Son Lux, δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, επομένως η όποια ταξινόμηση της μουσικής μας με βάση τις υπάρχουσες ταμπέλες προδίδει το πνεύμα της, το οποίο είναι εγγενώς διερευνητικό, ακόμη και anti-genre θα μπρούσα να το πω.
Μεγάλες επιρροές σας; Όλοι έχουμε διαφορετική απάντηση σε αυτό. Προσωπικά, θα μπορούσα να απαριθμήσω γύρω στους είκοσι καλλιτέχνες που είναι στους τοπ αγαπημένους μου. Αλλά, τελικά, αυτό που «εμπνέει» δεν είναι μόνο τι κάνουν ή έχουν κάνει άλλοι μουσικοί. Η αγάπη μου για την μουσική ως ακροατής είναι διαφορετικά από την αγάπη μου για τη μουσική ως συνθέτης.Πριν από την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου σας, Brighter Wounds, υπήρξαν διάφορες ανακατατάξεις: απέκτησες παιδί ενώ η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ έχει περάσει στην εποχή της προεδρίας Τραμπ. Πώς το προσωπικό και το κοινωνικό στοιχεία επηρεάζει τη δουλειά σου; Είναι το πλαίσιο για τα πάντα. Αν και μπορεί να είναι δυνατό μέχρι ενός σημείου να λειτουργήσω υπό την ψευδαίσθηση ότι μπορεί κανείς να δημιουργήσει στο κενό, δεν είναι τώρα αυτή η στιγμή.
Στο κομμάτι “Resurrection” υπάρχει ο στίχος: “And no one inquires / Can we be this ugly / And still have a beautiful life”. Τελικά, πρέπει να κρατάμε την ελπίδα μας; Πρέπει και θα το κάνουμε.