Η συγκεκριμένη τηλεφωνική συνέντευξη ξεκίνησε με την εξής, επικά χαζοχαρούμενη, ατάκα μου: «Hello, is this Sivert? Yes of course this is Sivert, no one else has this voice». Για καλή μου τύχη ο άνθρωπος έσκασε στα γέλια και ξεπέρασα, έτσι, λίγο πιο εύκολα τη ντροπή μου. Παρ’ όλα αυτά, το μισάωρο που ακολούθησε στην τηλεφωνική γραμμή δεν ήταν μία εύκολη υπόθεση αφού ο παλαβός γάτος μου είχε βαλθεί να εξαφανίσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που μου είχε απομείνει, πατώντας κουμπιά στη συσκευή που είχα εναποθέσει δίπλα μου, σε ανοιχτή ακρόαση και στο λάπτοπ, με αποτέλεσμα να ζητάω συνεχώς συγγνώμη, να βρίζω χαμηλόφωνα και να προσπαθώ με το ένα χέρι να κρατήσω το τάμπλετ που ηχογραφούσε και παράλληλα να διώξω τον γάτο χωρίς να γίνει αντιληπτή η όλη κατάσταση. Με κάποιο μαγικό τρόπο τα κατάφερα. Ο Sivert της καρδιάς μας λοιπόν έβγαλε νέο προσωπικό άλμπουμ, το έκτο του, το οποίο ονόμασε Lioness και έρχεται τον Απρίλιο στη χώρα μας για μία μίνι περιοδεία. Κάτι μου λέει ότι εκείνες τις ημέρες θα φαγωθούν πολλά μπακλαβαδάκια στην Ελληνική επικράτεια.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ σου, Endless Love. Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα στη ζωή σου; Έχω μερικά παραπάνω τέκνα σε σχέση με πριν. Την επόμενη μέρα από την ημέρα που τελείωσε η τουρνέ και γύρισα σπίτι, η γυναίκα μου γέννησε δίδυμα. Για κάποιο λόγο λοιπόν αισθάνθηκα γεμάτος έμπνευση και ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα νέο άλμπουμ. Παρά το γεγονός ότι ήταν μία δύσκολη χρονιά για μένα τότε και πολύ κουραστική, ένιωσα πολύ δημιουργικός. Δεν ξέρω γιατί.
Η διαφορά σε σχέση με τα συναισθήματά σου; Πώς αισθανόσουν όταν έγραφες το Endless Love και πώς όταν έγραφες το Lioness; Πιο πολύ είχαν να κάνουν με την κατεύθυνση που ήθελα να έχει το άλμπουμ σε σχέση με το προηγούμενο. Το Endless Love ήταν λίγο περισσότερο ηλεκτρονικό και πιο σκληρό και δεν ήθελα να επαναλάβω το ίδιο. Ήθελα να έχει περισσότερη ζεστασιά και να είναι πιο φωτεινό. Συνήθως ξέρω από πριν προς τα πού θέλω να πάω μουσικά. Σε σχέση με τους στίχους όμως, ποτέ δεν έχω συναίσθηση του τι ακριβώς κάνω τη στιγμή που το κάνω. Πάντα με κατευθύνει η διάθεση της στιγμής και η μελωδία που έχω ήδη γράψει. Το πώς αισθάνομαι, δηλαδή, τη συγκεκριμένη μέρα που θα γράψω τους στίχους.
Την πρώτη φορά που άκουσα το άλμπουμ ένιωσα την ανάγκη να φλερτάρω. Ήταν σαν ένας αργός χορός ανάμεσα σε δύο εν δυνάμει εραστές που προσπαθούν να υπνωτίσουν ο ένας τον άλλο και να έρθουν πιο κοντά. Βγάζω νόημα ή μόνο στο κεφάλι μου; Χαχα, καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Όταν έπαιξα το “Sleepwalking Μan” στη μητέρα μου, μου είπε ότι αυτό το τραγούδι θέλει να σου αρέσει. Θέλει να σε γοητεύσει. Είναι ένα “charming song”. Μπορώ να ζήσω με αυτό, μου αρέσει. Αλλά δεν έγινε με σκοπό.
Ποια είναι η Λέαινα (Lioness); Απλώς σκέφτηκα ότι είναι ένας πολύ καλός τίτλος για ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του δίσκου και εν τέλει έγινε και τίτλος ολόκληρου του άλμπουμ. Δεν είχα σκεφτεί ότι αντιπροσωπεύει κάτι άλλο. Μιας και με ρωτάς όμως, θα μπορούσα να πω ότι είναι η γυναίκα μου. Είναι ένα πολύ προσωπικό τραγούδι και αρκετά σκοτεινό. Γεμάτο παράπονα. Νομίζω ότι την ημέρα που το έγραψα είχα μία διαφωνία με τη γυναίκα μου για κάτι και κάπως έτσι προέκυψε αλλά δεν θα πω περισσότερα γιατί θα περάσω σε πολύ προσωπικά θέματα, χαχα.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, μου είπες ότι όλα σου τα τραγούδια είναι αυτοβιογραφικά και είναι και κάτι που τονίζεις σε κάθε σου συνέντευξη. Ποιο τραγούδι σε δυσκόλεψε περισσότερο, λυρικά, σε αυτό το άλμπουμ; Νομίζω ότι, γενικότερα, είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου όταν γράφω αλλά αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν το “The Boss Bossa Nova”.
Θα σε ρωτούσα κι εγώ γι’ αυτό το τραγούδι γιατί μου έκανε εντύπωση το ότι ενώ έχει χαρούμενο τίτλο, στην πραγματικότητα είναι σκοτεινό και μελαγχολικό. Έχει τον ρυθμό της μπόσα νόβα αλλά, ναι, είναι σκοτεινό. Ο τίτλος αυτός ήταν απλώς ο τίτλος εργασίας ο οποίος τελικά παρέμεινε και το μπιτ του είναι μια αναφορά στην μπάντα Suicide. Το τραγούδι γενικότερα προέκυψε από το γεγονός ότι ο Bruce Springsteen ήταν φαν τους και έχει ο ίδιος εμπνευστεί από αυτούς. Αυτό από μόνο του αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για μένα. Γενικότερα ο Bruce έχει αποτελέσει έμπνευση. Για παράδειγμα το τραγούδι “Strange Color Blue” που είχαμε γράψει με τους Madrugada ήταν αποκλειστικά εμπνευσμένο από αυτόν.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υπάρχουν πολλές αναφορές σε σπουδαίους μουσικούς μέσα στο άλμπουμ σου, όπως ο Bruce Springsteen που ανέφερες ήδη, ο Roy Orbison, ο David Bowie και ο Leonard Cohen. Τι θαυμάζεις περισσότερο στον καθένα ξεχωριστά; Ο Leonard Cohen με έχει επηρεάσει όσο κανείς άλλος και είναι ο μοναδικός κιθαρίστας με τον οποίο ταυτίζομαι και πιστεύω ότι μπορώ να ακολουθήσω το παίξιμό του. Είναι πολύ ιδιαίτερο και ήταν και αυτό που ακολουθούσα από τότε που ήμουν νέος. Από εκεί και πέρα θαυμάζω τον τρόπο που αφηγείται ιστορίες έρωτα και ρομαντισμού. Είναι αυτός στον οποίο θα στραφώ πάντα. Ο Roy Orbison είχε την απόλυτη φωνή αλλά και τις φανταστικές ενορχηστρώσεις. Ακόμα και στα ’80s είχε αυτό το παλιομοδίτικο στυλ το οποίο έδενε μαγικά με τον σύγχρονο ήχο.
Σαν ταινία του David Lynch δηλαδή. Κάτι που διακρίνω και στο άλμπουμ σου. Ναι, ακριβώς αυτό. Η αισθητική του David Lynch με επηρέασε πολύ σε αυτό το άλμπουμ. Για τον David Bowie τι να πρωτοπώ; Με αυτόν μεγάλωσα και ίσως είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που έχει επηρεάσει τους πάντες μουσικά, στυλιστικά, καλλιτεχνικά γενικότερα. Ακόμη και τους πιο σύγχρονους, όπως τον Father John Misty, τη Lana Del Rey, τη Lady Gaga. Τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν.
Πιστεύεις ότι θα υπάρξουν ξανά, μελλοντικά, νεωτεριστές στο χώρο της μουσικής σαν τον David Bowie; Πρέπει να υπάρξουν. Δεν ξέρω, αλλά αν σταματήσουν όλοι να προσπαθούν να αντιγράψουν τα παλιά και επικεντρωθούν στο νέο, τότε σίγουρα κάτι θα βγει. Είναι γεγονός ότι στη ροκ μουσική τελευταία δεν συμβαίνουν πολλά πραγματικά φρέσκα πράγματα. Έχω την αίσθηση πάντως ότι μετά τη φάση που όλοι είχαν επικεντρωθεί στο ρετρό, τώρα ψάχνουν πάλι κάτι νέο. Κάτι διαφορετικό. Και ανακαλύπτουν τις δυνατότητες που σου δίνει η ψηφιακή μουσική. Αργά ή γρήγορα κάποιος θα κάνει τη διαφορά. Θέλω να το πιστεύω αυτό.
Τι είχες στο μυαλό σου όταν έγραφες το τραγούδι “The Riviera of Hades”; Όλα ξεκίνησαν όταν έγραφα το “Prisoner of the Road” γιατί σκεφτόμουν τους μετανάστες και από εκεί γεννήθηκε και το “Riviera of Hades”. Απλώς είχε μείνει στο πίσω μέρος του μυαλού μου για καιρό μέχρι να βρω ακριβώς πώς ήθελα να ολοκληρωθεί. Κάποια στιγμή έπεσα επάνω στα λόγια του Winston Churchill που αναφέρονταν στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στα θέρετρα της Σοβιετικής Ένωσης στη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία, μετατράπηκαν σε αιματοβαμμένα πεδία μάχης. Τα λόγια αυτά μού έφεραν στο νου την κατάσταση που επικρατεί σήμερα με τους μετανάστες και τα όσα περνούν αυτοί οι άνθρωποι. Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν την αιματοβαμμένη ακτή, σε ελεύθερη μετάφραση. Είναι μία τραγωδία που συμβαίνει σήμερα και με έχει επηρεάσει πάρα πολύ.
Πιστεύεις ότι θα αλλάξει η κατάσταση; Θα βρεθεί λύση; Δυστυχώς δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει αυτή η ιστορία. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για πόσο ακόμη αυτοί οι άνθρωποι θα είναι στο δρόμο; Με στεναχωρεί πάρα πολύ το θέμα και ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα τραγούδι που να αναφέρεται σε αυτούς. Οι πλούσιες χώρες έχουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτούς τους ανθρώπους και για όσα συμβαίνουν σήμερα και πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η Ελλάδα έχει τόσα πολλά οικονομικά προβλήματα και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη θέση να πρέπει να βοηθήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους με τα λίγα που διαθέτει, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια.
Είσαι πλέον ένας οικογενειάρχης κι όμως, πολλές φορές οι στίχοι σου βγάζουν μοναξιά. Είσαι μοναχικός άνθρωπος; Πολλές φορές μου δίνεις την αίσθηση ότι τραγουδάς για ανθρώπους που είναι παγιδευμένοι στη δική τους αόρατη φυλακή. Έχεις νιώσει ποτέ έτσι; Πολλοί άνθρωποι είναι μοναχικοί μέσα στο μυαλό τους. Υπάρχει πολλή μοναξιά, πολλή σύγχυση στους στίχους μου. Είναι μία προσπάθεια να εισχωρήσεις μέσα στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων.
Μιας και ανέφερες ότι είναι δύσκολο να εισχωρήσεις στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων, να σου πω ότι με τον στίχο “People scare me more than pain you know” με σκάλωσες για μέρες. Ταυτίστηκα πάρα πολύ και τον σκεφτόμουν συνεχώς. Άρα πέτυχες τον στόχο σου. Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι που θα δείχνει ακριβώς ποιος είμαι εγώ και πιστεύω ότι αυτό το τραγούδι τα λέει όλα. Έχει μερικούς πολύ δυνατούς στίχους μέσα και ένας από αυτούς είναι και ο συγκεκριμένος που ανέφερες και προσδιορίζει εντελώς εμένα. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν έγραψα αυτή τη φράση. Σκέφτηκα “damn, μου αρέσει”.
Δίνεις την εντύπωση ενός πολύ απόμακρου ανθρώπου που χρειάζεται τον χρόνο του για να εμπιστευτεί κάποιον. Είναι αλήθεια ότι είμαι πολύ απόμακρος. Φαντάσου ότι διάφοροι γνωστοί πηγαίνουν στη γυναίκα μου και τη ρωτούν γιατί είμαι έτσι και πώς είμαι πραγματικά και εκείνη τους απαντάει ότι απλώς έχω συνέχεια πολλά πράγματα στο μυαλό μου.
Τι σου λείπει περισσότερο από τη νεότητά σου και τι έχεις αφήσει με χαρά πίσω σου; Μου λείπει η ανεμελιά που είχα νέος. Η αίσθηση της ελευθερίας. Το να πιστεύω ότι μπορώ να κάνω αυτό που θέλω τη στιγμή που το θέλω. Αλλά από την άλλη, γενικότερα, είμαι πολύ πιο χαρούμενος σήμερα από ότι ήμουν κάποτε. Νιώθω πιο ολοκληρωμένος, πιο σίγουρος για τον εαυτό μου και η οικογένεια είναι κάτι που στο προσφέρει αυτό. Κυρίως τα παιδιά. Το να μπορείς να τα βγάζεις πέρα με αυτούς τους μικρούς ανθρώπους και να τους μεγαλώνεις με ασφάλεια είναι κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι ανώτερος άνθρωπος.
Έχεις κι εσύ το όνειρο που έχει σχεδόν κάθε μουσικός, να φτιάξει στο μέλλον μία μπάντα με τα παιδιά του; Ω ναι, βέβαια. Εννοείται.
Ποιο είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κάποιος από την Ελλάδα; Α, μου αρέσουν πολύ τα μπακλαβαδάκια. Τρελαίνομαι.
Το ξέρεις ότι τώρα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα στις συναυλίες σου, να προσγειωθούν κουτιά με μπακλαβαδάκια στη σκηνή, έτσι;
Ωχ, δεν το σκέφτηκα αυτό. Χαχα…