Μιας και τις άγιες μέρες του Πάσχα το παρακάναμε με τις κραιπάλες, είπαμε να νοικοκυρευτούμε οι αμαρτωλοί/αμαρτωλές, και να οργανώσαμε μαραθώνιο νέου ελληνικού κινηματογράφου στο σπίτι. Μια από τις πολλές και ενδιαφέρουσες ταινίες που είδαμε είναι αυτή του Μπάμπη Μακρίδη ονόματι
«L.» (2012). Αυτό που μας έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι ενώ η ταινία κατατάσσεται στο είδος της αφηρημένης μαύρης κωμωδίας, εμάς μας άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση δράματος. Με σεναριογράφο τον Ευθύμη Φιλίππου (Κυνόδοντας, Άλπεις), η ταινία ακολουθεί κάποια κοινά μοτίβα με αυτό που ονομάστηκε greek weird cinema: την αποστασιοποιημένη κάμερα και το στυλ ερμηνείας δηλαδή. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα άντρα 40 ετών (Άρης Σερβετάλης) που ζει μέσα στο αυτοκίνητό του. Εκεί συναντά τους πάντες, εκεί δουλεύει, εκεί κοιμάται. Κάποια στιγμή όμως αλλάζει σταθερές, αλλάζει πορεία. Αγοράζει μηχανή και παλεύει να πείσει τον περίγυρό του για τις επιλογές του. Ατμοσφαιρικό, με εξαιρετικές τοποθεσίες γυρισμάτων, το “L.” διαγωνίστηκε στο Sundance Festival και κατάφερε να κερδίσει την προσοχή της παγκόσμιας αγοράς που το δέχτηκε περισσότερο ως κωμωδία με δηλώσεις όπως: «Οι Έλληνες γίνονται όλο και πιο αστείοι». Εμείς, τώρα, που το βιώσαμε διαφορετικά, θα δώσουμε το βάρος μας αλλού. Στο γεγονός πως η ταινία αποτελεί μια εξαιρετική ματιά στη ζωή, τις επαναλήψεις και τις αντιφάσεις της.
Στα πλαίσια τώρα της αγαπημένης μας ασχολίας, της γκρίνιας δηλαδή, θα θέλατε να μάθετε τα αισθήματά μας που το παρθενικό άλμπουμ των Smiths κυκλοφόρησε πριν 30 χρόνια και κάτι μέρες; Θέλετε δε θέλετε, εμείς σας λέμε πως, τελικά, δεν είναι τόσο άσχημα όσο θα περιμέναμε, δεδομένου ότι ο κύριος Morrissey έχει καταφέρει να γίνει τόσο βλάκας που το συναισθηματικό δέσιμο και με τους Smiths ξεθωριάζει κάπως με το χρόνο. Το πραγματικά περίεργο όμως είναι να χαζεύει κανείς τις κυκλοφορίες του 1984. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τη χρονιά που οι Smiths κόβουν το ντεμπούτο τους σε βινύλιο πρώτη φορά, να κυκλοφορεί και ο δεύτερος δίσκος των R.E.M., ο τέταρτος δίσκος των Depeche Mode, ο πέμπτος των Cure, να βγαίνουν δίσκοι από ονόματα όπως Echo and the Bunnymen, Cocteau Twins, Hüsker Dü, Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Red hot Chili Peppers, David Bowie. Και φυσικά Metallica, ας μην ξεχνάμε τους Metallica. Πόσο περίεργο να κοιτάς πίσω σε μια εποχή που οι Smiths (ευτυχώς) δεν είναι οι μόνοι ακόμα επίκαιροι μουσικοί;
Κλείνοντας, με όχι ακριβώς ευχάριστα νέα, αλλά όπως κάνουμε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις –μιας και είμαστε γνωστά Κοράκια- έτσι και τώρα, τιμής ένεκεν, κατεβάσαμε από τη βιβλιοθήκη μας το Εκατό χρόνια μοναξιά και διαβάσαμε από δω κι από κει σκόρπιες παραγράφους. Για τον συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία και την οικογένειά του που έζησε στο μυθικό Μακόντο, κάπου στην Κολομβία, κοντά στις ακτές της Καραϊβικής. Κάπου διαβάσαμε ότι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θεωρείται ο πρώτος παγκόσμιος συγγραφέας, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει – ίσως ότι με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα κατέστησε εκκωφαντικό το «Μπουμ» της λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και έμαθε σε όλο τον κόσμο τι είναι αυτό που ονομάζουμε μαγικός ρεαλισμός. Για να πούμε την αλήθεια τώρα, ο Μάρκες δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μας συγγραφέας. Αλλά τον σεβόμασταν και τον σεβόμαστε και εκτιμούσαμε και πάντα θα εκτιμούμε αυτό το αγύριστο κολομβιανό του κεφάλι, την συχνά αιρετική του αντιμετώπιση για τα πράγματα, την ευφυΐα του, τέλος πάντων, όπως αυτή προκύπτει από το έργο του, τις ατάκες του και την πορεία που ακολούθησε σε όλη του τη ζωή –μέχρι και το τέλος.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.