Καμιά φορά παίζουν ρόλο χίλιοι και βάλε παράμετροι για να ανοίξεις την καρδιά σου πιο εύκολα και να βάλεις μέσα της έναν δίσκο, να τον αγαπήσεις μέχρι όσο πάει. Καλοκαίρι ήταν, 1 Ιουλίου. Με τίσερτ και κοντά παντελόνια, είχε πολύ ζέστη και εμείς είχαμε ήδη ξεκινήσει για το θέατρο βράχων στο Βύρωνα. Για ένα live που σίγουρα θα μύριζε χειμώνα και μελαγχολία κι ας γίνοταν στην μέση του ελληνικού καλοκαιριού. Το θέατρο να σφίζει απο κόσμο και ναι, το 2003, θα βλέπαμε (για πρώτη και μοναδική φορά) τους ισλανδούς Sigur Ros στην Ελλάδα.
Μπορεί η χώρα μας να αγκάλιασε χωρίς φραγμούς ολη αυτή την πολύχρωμη σκηνή της post rock που άνθισε εκείνη την πενταετία σε όλο τον κόσμο αλλά οι Sigur Ros ήταν κάτι άλλο και αυτό το απέδειξαν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τέσσερα άτομα πάνω στην σκηνή με την συνοδεία μιας ομάδας τεσσάρων βιολιστριών να συννενοούνται τέλεια, σχεδόν με τα μάτια και δεν θες τίποτα άλλο. Τρία διαφορετικά πλήκτρα ενωμένα μούρη με μούρη, ο τραγουδιστής τους να γδέρνει την κιθάρα του με ένα ταλαιπωρημένο δοξάρι και ο drummer τους σε απόλυτη ηρεμία να κρατάει το τέμπο. Πριν λίγες ημέρες μου ζήτησαν να διαλέξω τα πέντε καλύτερα live που είδα φέτος και εγώ σαν γέρος που γκρινιάζει θυμήθηκα το πιο ωραίο live που έχω δει στην ζωή μου πριν απο δέκα χρόνια ακριβώς!
Έχοντας κυκλοφορήσει επτά δίσκους μέχρι τώρα, η μαγική μπάντα απο το Ρεϊκιαβικ, πλέον βρίσκεται μοιραία στις πιο ιδιαίτερες και πιο δημοφιλείς μπάντες όχι μόνο αυτού του ήχου, αλλά γενικότερα του rock ανά τον κόσμο. Ο δίσκος τους ( ) (όχι δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους) βέβαια κατά προσωπική μου πάντα άποψη, ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχουν ξεπεραστεί απο κανένα άλλο τους lp. Ένα απίθανο post rock μίγμα από shoegaze, cinematic και μίνιμαλ ατμοσφαιρικό ήχο. Αυτό ήταν κάτι που πάντα με τρέλαινε.. Οι περίφημες “παρενθέσεις” των Sigur Ros θα είναι για πάντα ένας απο τους δίσκους που με ευκολία ξεπροβάλουν στην άκρη του ραφιού μου για να διαλέξω την ώρα που θέλω να ακούσω βινύλιο με μελαγχολική (ή μη) διάθεση.