Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς, τη στιγμή που η πόλη μουδιασμένη παρακολουθεί τις εξελίξεις της πανδημίας, τα θέατρα εξακολουθούν να δίνουν έναν παλμό ζωής, απαραίτητο για να αποχαιρετήσουμε τη χρονιά που φεύγει και για να υποδεχτούμε αυτήν που έρχεται. Έτσι λοιπόν, το θέατρο Κάππα στην Κυψέλη, εκεί που ο Σπύρος Παπαδόπουλος παρέα με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη ανεβαίνουν στη σκηνή υποδυόμενοι ένα κουρασμένο ζευγάρι, είναι κατάμεστο από θεατές όλων των ηλικιών.
Το «Sexy Laundry» της Michele Riml, σκηνοθετείται από τον Σπύρο Παπαδόπουλο, με σκοπό να ψυχαγωγήσει ένα «βαρύ» από την πραγματικότητα που ζούμε κοινό, προσπαθώντας παράλληλα να αποφορτίσει την ασφυξία που πολλές φορές μπορεί να δημιουργεί μια συμβίωση που έχει φθαρεί από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, τα άγχη, τις υποχρεώσεις και τους πολλαπλούς ρόλους που καλούμαστε να παίξουμε οι άνθρωποι και που χωρίς να το καταλάβουμε, χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας, με αποτέλεσμα να παραδινόμαστε σε μια χωρίς ενέργεια ρουτίνα, γεμίζοντας με ανιαρές στιγμές.
Σε ένα πολυτελές δωμάτιο ξενοδοχείου, με ένα ψεύτικο τζάκι να καίει στον τοίχο κι ένα βιβλίο σεξουαλικού προσανατολισμού για αρχάριους, ο Λάρυ και η Άλις, προσπαθούν μετά από 25 χρόνια γάμου, κι έχοντας αφήσει τρία παιδιά στο σπίτι, να πιάσουν το νήμα που ξετυλίγει έναν ναρκωμένο έρωτα, να βρουν και να διαπιστώσουν μέσα από τις προσωπικές τους αντιφάσεις τους λόγους που έφτασαν στο σημείο αυτό, και κυρίως, αν υπάρχει επιστροφή.
Μέσα από το έργο αυτό, γίνονται φανεροί όλοι εκείνοι οι ρόλοι που καλείται να υπερασπιστεί και να φέρει εις πέρας μια γυναίκα, η οποία «εκπαιδεύτηκε» με σκοπό να είναι καλή μητέρα, σύντροφος, επαγγελματίας, νοικοκυρά, και στο τέλος της ημέρας αψεγάδιαστη ερωμένη, ανάλαφρη και χωρίς σκοτούρες. Από την άλλη, ο σύζυγος της προσπαθεί επιφανειακά να κατανοήσει τους λόγους της μοναξιάς της, καθώς εκείνη ψάχνει τρόπους επικοινωνίας τη στιγμή που εκείνος το μόνο που θέλει όταν μπαίνει στο σπίτι επιστρέφοντας από τη δουλειά είναι να δει τηλεόραση, τους φίλους του, ή να πάει στο γήπεδο.
Οι δύο πρωταγωνιστές, βρίσκονται για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί μιας και η οικειότητα στην επικοινωνίας και η αρμονική συνύπαρξη τους, δεν προδίδει τίποτα τέτοιο. Η εσωτερική ματιά της Δάφνης Λαμπρόγιαννη προσδίδει μια τρυφερότητα και μια ανακούφιση στην παράσταση, ομολογώντας σκέψεις που οι περισσότερες γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίζουν, απενοχοποιώντας ένα βουνό ανασφαλειών που όταν δεν το ανεβαίνει κάποια μόνη της, μικραίνει. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, κατάφερε να ισορροπήσει χωρίς υστερίες και έντονα δράματα τις εντάσεις των δύο προσώπων, προσφέροντας μια ξεκούραστη μιάμιση ώρα στους θεατές, κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα.
Στα θετικά της παράστασης και το σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη που δημιούργησε μια ζεστή και οικεία αίσθηση, που αγκάλιασε το κείμενο.