Το σώμα αυτό το αιθέριο στη γη να μη λυγίσει και το χαμόγελο ποτέ στα χείλη να μη σβύσει· να μη φανή το κάλλος σου πώς είν’ από το χώμα. Ω, χαίρε του θανάτου, που μ’ επότισες το πόμα.