Οι επιβλητικοί Septicflesh, από το 1990 μέχρι και σήμερα, έχουν σπάσει το φράγμα των ελληνικών συνόρων εξαπλώνοντας τη μουσική τους σε κάθε σχεδόν γωνιά του πλανήτη. Το brutal ύφος του death metal ήχου τους, συνάντησε την αρμονική, ορχηστρική ταυτότητά του, μέσα από την ιδιοφυή καλλιτεχνική παρέμβαση του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη της μπάντας, Χρήστου Αντωνίου. Η διάλυσή τους το 2002 και η μετέπειτα αναγέννησή τους το 2008, τοποθέτησε εκείνα τα ισχυρά θεμέλια που εδραίωσαν ακόμα περισσότερο το όνομα τους στο εξωτερικό και τους οδήγησαν το 2017 στην κυκλοφορία του αρτιότερου μέχρι σήμερα άλμπουμ της πορείας τους, codex omega (που ξεπέρασε σε προπωλήσεις ακόμη και τους Abbath στην εταιρεία τους Season οf Mist).
Μια ακόμα ευρωπαϊκή περιοδεία τους μόλις τελείωσε (12 live σε 6 χώρες μέσα σε 20 μέρες) κι ο Χρήστος Αντωνίου μίλησε στην Popaganda, δίνοντας ραντεβού με το αθηναϊκό κοινό στο Piraeus 117 Academy στις 17 Φεβρουαρίου. Αμέσως μετά θα περάσουν τον Ατλαντικό για 16 συναυλίες σε Η.Π.Α. και Καναδά…
Μετά το γύρο της Ευρώπης που πραγματοποιήσατε με τους Inquisition και τους Odius, τι θα κάνετε; Την 1η Σεπτεμβρίου κυκλοφορήσαμε το νέο μας άλμπουμ codex omega. Έχουμε ανανεώσει αρκετά, από τα κοστούμια μέχρι τα banners και τα side drops, το οπτικό κομμάτι των σόου μας κι έχουμε προσθέσει και κάποια φώτα ώστε να δώσουμε ένα νέο στίγμα στην σκηνική μας παρουσία.Έχουμε ένα αμερικάνικο τουρ με τους Dark Funeral και τους Thy Antichrist τον Φλεβάρη, το show στην Αθήνα στις 17 Φεβρουαρίου στο Piraeus Academy, αργότερα ένα μικρό ελληνικό τουρ τον Απρίλιο (Βόλος στις 13 Απριλίου, στις 14 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη στο Principal Club Theater, στις 15 στην Καστοριά και το επόμενο Π-Σ-Κ θα βρισκόμαστε σε Ιωάννινα, Πάτρα και Καλαμάτα). Θα ακολοτθήσουν ορισμένα φεστιβάλ όπως το Hellfest, ενώ βρίσκεται υπό συζητήσεις ένα tour στην Ασία.
Ποια διαδικασία ακολουθείτε για τη σύνθεση ενός δίσκου; Η δουλειά μας είναι ομαδική, αλλά διαμορφώνεται πάντοτε με άξονα τον ρόλο που έχει ο καθένας μέσα στη μπάντα. Εγώ θα ασχοληθώ καθαρά με το ορχηστρικό μέρος. Μετά τον ορχηστρικό καμβά θα πάρουν ο αδελφός μου και ο Σωτήρης, ώστε να συνθέσουν τα metal στοιχεία. Επίσης, το νέο μέλος μας, ο Krimh στα drums, μας έδωσε κάποιες ιδέες σε ορισμένα κομμάτια. Η προσαρμογή του στη δουλειά μας ήταν εύκολη, δεδομένου ότι κι εμείς είμαστε ανοιχτοί σε ιδέες και προτάσεις. Ο Krimh άλλωστε είναι επαγγελματίας και θέλαμε να τον βοηθήσουμε, ώστε να αισθανθεί πως ενσωματώνεται πιο γρήγορα στην οικογένεια των Septicflesh. Θεωρώ πως στον τελευταίο μας δίσκο κάναμε σπουδαία δουλειά.
Το codex omega έχει χαρακτηρίστεί ως η καλύτερη δουλειά σας. Τι περιθώρια πειραματισμού αφήνει κάτι τέτοιο για την επόμενη σας δουλειά; Το codex omega πράγματι είναι, kαι για μας τους ίδιους, ο καλύτερος δίσκος μας. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι κάτι που προκύπτει από γεγονότα. Στην εταιρία μας, την Season Of Mist, ξεπεράσαμε σε προπωλήσεις τους Abbath. Είμαστε πιο ώριμοι από ποτέ, διανύουμε την καλύτερη περίοδο, και όσον αφορά τον πήχη που βάζει, είναι καλό που υπάρχει γιατί μας δίνει ένα ερέθισμα παραπάνω κι ένα αποδοτικό άγχος που το χρειάζεται ο καλλιτέχνης ώστε να πάει ένα βήμα μπροστά στη δημιουργία και να μην επαναλαμβάνεται.
Έπειτα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ερχόμαστε σε επαφή με μία τρίτη, δική σας μορφή διαθήκης. Για εξηγήστε μας τα βαθύτερα μηνύματα του codex omega; Πραγματευόμαστε μία γκάμα θεμάτων που είναι πιο προσιτά, πιο γήινα, μεταφυσικά ορισμένες φορές, με κρυφά μηνύματα. Ο κύριος άξονας των στίχων μας, είναι ο άνθρωπος και η αναζήτηση της γνώσης. Εμπνεόμαστε ακόμη και από ιστορικά γεγονότα, από τη μυθολογία, από την κοινωνική πραγματικότητα κι από προσωπικές εμπειρίες. Τώρα, τι είναι το codex omega; Πρόκειται για μία σαρκαστική παραδοχή που επικεντρώνεται στο ότι όλα τα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών, είναι προϊόντα του ανθρώπινου νου, όπως για παράδειγμα τόσο ο σατανάς όσο κι ο θεός. Πρόκειται καθαρά για μία ειρωνική προσέγγιση κι αυτό ήθελε να καταδείξει ο Σωτήρης μέσα από τους στίχους.
Έχετε υποφέρει ποτέ από writer’s block; Όταν το νιώσαμε αυτό, το 2002, ήταν και η περίοδος κατά την οποία διαλυθήκαμε, καθώς αισθανθήκαμε πως δεν είχαμε να δώσουμε κάτι παραπάνω στο κοινό. Εγώ βρισκόμουν στην Αγγλία και δούλευα ως συνθέτης, ο αδελφός μου ασχολιόταν με τα γραφιστικά, και θεωρώ πως τότε πράξαμε το σωστό. Αυτή η απόφαση άλλωστε μας βοήθησε να επανέλθουμε δυναμικότερα το 2008. Στην έμπνευση υπάρχουν τα “black moments”, αλλά η ουσία είναι εκείνη την στιγμή να ξεκουράζεις το μυαλό. Το γεγονός ότι είμαστε πολλά άτομα βοηθάει ιδιαίτερα σε στιγμές που κάποιος μπορεί να κολλήσει. Υπάρχει ένας κύκλος δημιουργίας που δεν τελειώνει ποτέ. Επί της ουσίας, είμαστε μία σχετικά νέα μπάντα. Μέχρι το 2002, ήμασταν καθαρά underground και βγάζαμε μόνο δίσκους, δεν περιοδεύαμε. Το 2008, επανήλθαμε με μία σοβαρή εταιρία, τη Season of Mist και ξεκινήσαμε τα tours.
Πάντρεμα ακραίου, death metal ήχου με ορχηστρικά στοιχεία. H συμμετοχή της Φιλαρμονικής ορχήστρας της Πράγας στη δουλειά σας, για παράδειγμα, ήταν κάτι αρκετά ιδιαίτερο για τα standards της metal μουσικής. Τι άλλο να περιμένουμε στον ηχητικό σας προσανατολισμό; Πια έχουμε εδραιωθεί ως μία συμφωνική μπάντα, κάτι που δε νομίζω πως θα αλλάξει. Το γεγονός ότι έχω σπουδάσει σύνθεση κι ενορχήστρωση βοηθάει αρκετά, με αποτέλεσμα να έχουμε δημιουργήσει μία ταυτότητα γύρω από τον ήχο μας. Ωστόσο, ανανεώνουμε ορισμένα ethnic στοιχεία, αυτή τη φορά χρησιμοποιήσαμε didgeridoo και duduk που δίνουν ένα νέο ηχόχρωμα στη μουσική μας. Θέλουμε να πειραματιζόμαστε αλλά όχι στον βαθμό που να αλλάξει ο ορχηστρικός σκελετός μας.
Ποια η αξία του touring για σας; Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να τουράρεις, ειδάλλως μένεις στάσιμος. Ακόμα και να βγάλεις ένα καλό άλμπουμ, αν δε βγεις στο δρόμο δε θα μπορέσεις να εξελιχθείς. Πρέπει να τουράρεις ωστόσο με τον σωστό τρόπο ώστε να μην κάνεις μία τρύπα στο νερό. Πρέπει να παίζεις κάθε φορά σα να πρόκειται για το τελευταίο σου show, και να κάνεις βήματα με ουσία. Για μία μπάντα που θέλει να προωθήσει το όνομά της και να βγει από τα ελληνικά σύνορα, το touring είναι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Θυμάμαι μία φορά στον Καναδά που περιοδεύαμε με τους Behemoth, είχαμε πέσει σε μία χιονοθύελλα και είχαμε μείνει επί δύο μέρες σ’ ένα βενζινάδικο. Οι στιγμές μας ανά χρόνο είναι πολύ σημαντικές. Παίζαμε για πρώτη φορά στην Αμερική με τους Satyricon και το σόου στο Montreal με 2.500 άτομα ήταν ένα από τα καλύτερά μας, όπως και στο Μεξικό.
Κάθε χώρα έχει την ομορφιά της. Σίγουρα σε κάποιες χώρες το κοινό είναι πιο συγκρατημένο, στην κεντρική κυρίως Ευρώπη, καθώς έχει συνηθίσει να βλέπει περισσότερα shows. Οι εμφανίσεις που έχουν πολλή ενέργεια, είναι αναμφιβόλως εκείνες της Λατινικής Αμερικής. Το ελληνικό κοινό από την άλλη, είναι αρκετά φανατικό, έχει κι εκείνο την ομορφιά του.
Η ύπαρξη σωστής δισκογραφικής και κατάλληλου management, πόσο αναγκαία είναι για την εξέλιξη και την εξάπλωση μιας μπάντας στο εξωτερικό; Όταν βρήκαμε management κι agency, κάναμε και τα σωστά βήματα στα tours. Βγήκαμε για πρώτη φορά στην Αμερική, μετέπειτα βρεθήκαμε πάλι στην Αμερική με τους Behemoth και τους Children of Bodom, κάναμε tour στην Ευρώπη με τους Amon Amarth και τους As I Lay Dying. Ωστόσο, για μία μπάντα που κάνει τα πρώτα της βήματα τα πράγματα είναι δύσκολα κι ακόμη κι αν βρει το κατάλληλο πρακτορείο, θα πρέπει αρχικά να πληρώσει για να περιοδεύσει. Είναι αναγκαίο να κάνεις σωστές κινήσεις, καθώς ενδέχεται να τουράρεις και να παίζεις, για παράδειγμα, μονάχα σε μικρές pubs, πράγμα το οποίο πλέον είναι της μόδας, γιατί ο μουσικός αρέσκεται στο να βιώνει για τη δική του ικανοποίηση αυτήν την εμπειρία. Απαιτείται όμως πολλή δουλειά και η ανάλογη προσωπικότητα για να πετύχεις.
Για τα ελληνικά δεδομένα, η πορεία σας σημειώνει μία σπάνια επιτυχία. Η απήχηση της metal σκηνής στην Ελλάδα συγκριτικά με εκείνη που έχουν άλλα είδη της rock, έπαιξε ρόλο στο άνοιγμα στο εξωτερικό; Εμείς δημιουργήσαμε όνομα πρώτα στο εξωτερικό κι έπειτα στην Ελλάδα. Ο Έλληνας είναι αρκετά κακόπιστος. Θέλει πρώτα να δει ότι κάποιος καταφέρνει να πετύχει έξω, προκειμένου να σε δεχτεί. Πλέον μας έχει δεχτεί, αυτή είναι η χώρα μας, το κοινό μας, η οικογένειά μας, αλλά παλέψαμε πολύ ώστε να το πετύχουμε. Το άνοιγμα ήρθε σταδιακά καθώς τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Είμαστε ρεαλιστές και θέτουμε στόχους με ρεαλισμό, διότι αν είσαι ονειροπαρμένος παραμένεις στάσιμος. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο τι κάνει η ελληνική σκηνή. Το ότι οι μπάντες που έχουν κάνει το break through έξω, είναι ελάχιστες και κατά βάση της metal σκηνής, οφείλεται στο ότι τη δεκαετία του ‘90 υπήρχαν συγκροτήματα που είχαν οντότητα και χαρακτήρα, όπως οι Necromantia (η πρώτη black metal μπάντα που έπαιξε με δύο μπάσα), οι Rotting Christ, οι Septicflesh και οι Varathron. Στατιστικά βλέπω μία στασιμότητα, διότι εάν μετά από 27 χρόνια έχουμε 3 μπάντες που έχουν επιτύχει στο εξωτερικό, κάτι δεν λειτουργεί σωστά.
Εμείς βοηθάμε τις ελληνικές μπάντες και θέλουμε να δούμε την επόμενη που θα κάνει μία αξιοσέβαστη καριέρα στο εξωτερικό. Και δεδομένου ότι η Ελλάδα γεωγραφικά βρίσκεται εκτός κέντρου στην Ευρώπη, είναι βέβαιο πως απαιτείται διπλή προσπάθεια. Προκειμένου να πας στην Αμερική, πρέπει να ξεκινήσεις με ένα μπάτζετ για βίζα εργασίας και για εισιτήρια κοντά στα 10.000 δολάρια. Συχνά δεν έχεις tour bus, αλλά van και οι αμοιβές για τα live είναι πολύ μικρές έως μηδαμινές. Αυτό που πρέπει πρωταρχικά να κάνει μία μπάντα, είναι να χτίσει ένα όνομα εντός Ευρώπης και μετέπειτα να κάνει το μεγάλο βήμα στην Αμερική. Η ουσία είναι η σκηνή να πάει μπροστά, με προσωπικότητα, με ταυτότητα και εργατικότητα. Εμείς κάνοντας τα κατάλληλα σταθερά βήματα, μπορούμε να πούμε πως πλέον μπορούμε και ζούμε από τη μουσική.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η metal μουσική έχει συνδεθεί με τον σατανισμό, με τη βία, ακόμη και με ακροδεξιές πολιτικές πεποιθήσεις. Για παράδειγμα, ο Vikernes των Burzum, πέραν του ότι συνδέθηκε με φιλοναζιστικά αισθήματα, καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκισης έπειτα από τη δολοφονία του “Euronymous” των Mayhem. Τι λέτε γι’ αυτήν την κακή φήμη; Οι μπάντες χρησιμοποιούν τον σατανά ως εμπορικό μέσο. Δεν είναι κάτι που πιστεύουν στην ουσία. Εμάς προσωπικά δεν μας απασχολούν αυτά τα ζητήματα. Τα μηνύματα που δίνουμε στον ακροατή να επεξεργαστεί, είναι βαθιά. Το black metal έχει αυτήν την εικόνα κι όσο για τον συγκεκριμένο που καταδικάστηκε, πρόκειται για ένα γενικότερα βίαιο άτομο, με αρκετά «θέματα». Το σκανδιναβικό-νορβηγικό black metal αληθεύει πως έχει ακροδεξιά στοιχεία. Εμείς προσωπικά δεν ασχολούμαστε καθόλου με πολιτικά ζητήματα, είμαστε κατά των άκρων, και ούτε πρόκειται να ασχοληθούμε.