Ο Scott McCloud είναι παλιάς κοπής rocker, ένας σαρωτικός performer επί σκηνής όπως έχουμε διαπιστώσει αρκετές φορές πια. Το συγκρότημα του, οι Girls Against Boys κάποια στιγμή είχαμε την ψευδαίσθηση πως θα κατακτήσει τον κόσμο. Τόσο εντυπωσιακή ήταν η τριάδα δίσκων Venus Luxure No.1 Baby, Cruise Yourself και House of GVSB. Αλλά όταν είχε έρθει η ώρα, έκαναν το λάθος και μετακόμισαν στην Geffen όπου τους ζητήθηκε να γίνουν οι επόμενοι Nirvana κάτι που δεν ήξεραν πώς να το κάνουν με το αποτέλεσμα να καταγράφεται στο φιάσκο που ακούει στο όνομα Freak*on*ica. Η εξαγορά της Geffen απ’την Universal βρήκε την μπάντα δεμένη χειροπόδαρα από ανθρώπους που κανείς τους δεν γνώρισε. The rest is history που λένε. Ιστορία που πια δεν συντηρείται δισκογραφικά, αλλά με μερικές live εμφάνίσεις όπως εκείνη η αλησμόνητη στο Gagarin τον Φλεβαρη του 2008 που φλερτάραμε με την κώφωση και τουλάχιστον 5 συντάκτες της Popaganda έφυγαν με μελανιές σε όλο τους το σώμα.
Ο McCloud στο τηλέφωνο ακούγεται πολύ ήρεμος, δεν δείχνει μεγάλη διάθεση να συζητήσει για τις τρέλες του παρελθόντος, μοιάζει να βρίσκεται σε μια φάση αναπόλησης, ξέρει πια πώς πρόκειται για περασμένα μεγαλεία. Όπως κι εμείς ξέρουμε πως οι Girls Against Boys θα δώσουν στο Plissken το καλύτερο live του φεστιβάλ. Χωρίς καμία αμφιβολία.
Μετά από τόσα χρόνια που γράφεις τραγούδια, θυμάσαι για ποιο λόγο ξεκίνησες; Μεγάλωσα στην Ουάσινγκτον κι ως πιτσιρικάς ήμουν φανατικός οπαδός του κλασικού ροκ, άκουγα πολύ AC/DC, Black Sabbath, ο Ozzy Osbourne ήταν η πρώτη συναυλία της ζωής μου. Σιγά σιγά έπιασα την κιθάρα, άρχισα να μαζεύω δίσκους και στην ηλικία των 14 ανακάλυψα τη σκηνή της πόλης, τις μπάντες δηλαδή που περιστρέφονταν γύρω απ’την ετικέτα Dischord. Ήταν αποκάλυψη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, πήγαινα στις συναυλίες και έβλεπα αυτούς τους μυθικούς σταρ και σκεφτόμουν «εντάξει παίζω κιθάρα, αλλά ποτέ δεν θα παίξω έτσι». Αυτό άλλαξε τότε και σύντομα ήμουν στην πρώτη μου μπάντα. Πήγαινα ακόμα Λύκειο.
Σπούδασες κινηματογράφο μετά… Ναι, ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου, είχα ξεκινήσει ενώ βγάζαμε δίσκους ως Soulside. Τα πηγαίναμε πολύ καλά αλλά ήθελα να συνεχίσω και τότε ήταν που μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και κάπως έτσι διαλυθήκαμε.
Θυμάσαι πως καταλήξατε με δύο μπασίστες στο σχήμα των Girls Against Boys; Κατά τύχη. Μετά από λίγο καιρό, τα υπόλοιπα δύο μέλη των Soulside μετακόμισαν κι αυτά στη Νέα Υόρκη. Kι αρχίσαμε να παίζουμε πάλι μαζί. Μαζί μας ήταν και ο Eli Janney που έπαιζε πλήκτρα. Και, ξέρεις, στις αρχές των 90s τα πλήκτρα δεν ήταν καθόλου κουλ. Θυμάμαι στην πρώτη περιοδεία των GVSB που μαζευόταν κόσμος να μας δει και μόλις έβλεπε ότι βγάζαμε τα πλήκτρα έλεγε «όχι ρε φίλε». Στα τέλη των ‘90s ξαναέγινε κουλ, αλλά τότε ήταν ξενέρωτο. Το συζητήσαμε και καταλήξαμε ότι δεν ήταν κακή ιδέα να έχουμε δύο μπασίστες και σύντομα ο Eli έγινε ο δεύτερος.
Σκέφτεσαι ποτέ τι θα είχε συμβεί αν δεν είχατε εγκλωβιστεί στη Geffen; Φυσικά, το σκέφτομαι συνέχεια. Νομίζω ότι θα είχαμε αντέξει 4-5 χρόνια ακόμα αλλά μάλλον είχαμε ήδη προσπεράσει το δημιουργικό μας ταβάνι. Θα βγάζαμε σίγουρα ένα ακόμα καλό δίσκο, αλλά την πατήσαμε. Τι θα μπορούσε να συμβεί αλήθεια; Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, σίγουρα δεν θα γινόμασταν οι Beatles. Εμείς πανκ ροκ θέλαμε να παίζουμε και δυστυχώς παγώσαμε με τα προβλήματα στην εταιρεία. Μια μπάντα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, δε γίνεται να επιβιώσει ανενεργή. Όλη αυτή η ιστορία με τη Geffen μας εξάντλησε, να σου πω την αλήθεια, μας στέρησε τη διασκέδαση της φάσης. Έγινε σαν δουλειά. Το σκέφτομαι συνέχεια. Υπάρχει μια αντίφαση όταν είσαι σε μια ροκ μπάντα. Όταν ξεκινάς το μόνο που θες είναι περισσότερο χρόνο, να μην έχεις άλλα πράγματα να κάνεις και να αφοσιωθείς στη μουσική. Αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτή η συνθήκη έχει πολλά αρνητικά, γιατί όταν πρέπει να έχεις κι άλλη δουλειά, να κάνεις κι άλλα πράγματα, η ώρα που περνάς με το συγκρότημα είναι μια ανακούφιση. Μόλις αυτό γίνει κανονική δουλειά, όλα αλλάζουν. Δεν θέλεις να πας στην πρόβα, δεν θες να «δουλέψεις».
Τότε πρέπει να ένιωθες πως ζεις στο κέντρο του κόσμου, με όλα τα ωραία που είχε η Νέα Υόρκη της εποχής. Δε νιώθαμε έτσι, τουλάχιστον στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Ήταν μια ρημαγμένη πόλη και υπήρχε ουσιαστικά μόνο το CBGBs, όλοι εκεί έπαιζαν. Υπήρχαν πολλές μπάντες σαν κι εμάς αλλά… όχι και τόσες πολλές. Δεν ήταν όπως είναι το Μπρούκλιν σήμερα. Ήταν πολύ πιο μικρή σκηνή. Τώρα είστε εσείς το κέντρο του κόσμου, με την κρίση κι όλα αυτά. Την αγαπώ την Αθήνα. Η Αθήνα μου θυμίζει τη Νέα Υόρκη των 90s. Η ενέργεια του κόσμου, των δρόμων, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να παίξουν μουσική, να κάνουν συναυλίες. Πέρα απ’τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, έχω την εντύπωση πως ο κόσμος θέλει να πηγαίνει σε συναυλίες, πραγματικά μου θυμίζει πολύ τη Νέα Υόρκη.
Είχες πει σε μια παλαιότερη συνέντευξή σου, πως δεν ήθελες να παίζεις για πάντα τα παλιά τραγούδια των GVSB, πως κάτι τέτοιο θα σε έκανε να νιώσεις σαν μουσείο. Πως νιώθεις τώρα; Το έχω πει αυτό; Ενδιαφέρον. Σίγουρα πάντως δεν το είχα ακριβώς σχεδιάσει. Λόγω του ιντερνέτ όλα είναι διαθέσιμα, τίποτα δεν ξεχνιέται. Απ’την μια αυτό είναι καλό, απ΄την άλλη όχι, θυμόμαστε και πολλές βλακείες. Μου αρέσουν τα καινούρια μας τραγούδια αλλά στις συναυλίες μας, συνήθως παίζουμε τα παλαιότερα κομμάτια μας, γιατί πολύ απλά αυτά είναι τα καλύτερά μας. Δεν παίζουμε κομμάτια απ’τους δύο τελευταίους δίσκους μας γιατί η καλύτερη φάση της μπάντας είχε προηγηθεί, ακόμα και τώρα καταλαβαίνω πως τότε γράψαμε τα καλύτερα τραγούδια μας. Γι’αυτό δεν παίζουμε και τόσο συχνά πια. Δεν κάνουμε και καμιά παγκόσμια περιοδεία. Θέλουμε πλέον να παίζουμε σε μέρη που νιώθουμε δικά μας, που είναι σημαντικά για εμάς. Να σου πως την αλήθεια, ο λόγος που κάνουμε αυτές τις λίγες συναυλίες φέτος, είναι για να ξαναπαίξουμε στην Αθήνα. Ίσως για τελευταία φορά.
Τελευταία φορά; Πάντα έτσι λέω, κανείς δεν ξέρει. Μου αρέσει που δεν έχουμε πλάνα, μου άρεσε το EP που βγάλαμε αν και ανησυχούσα όταν αποφασίσαμε να το γράψουμε. Ήταν σαν μια μικρή έκπληξη που ακούγεται τόσο δικό μας, δεν το περίμενα. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία γιατί είχαν περάσει τόσα χρόνια που δεν είχα πια απαιτήσεις, δεν χρειαζόταν να ανησυχώ για κάτι.
* οι φωτογραφίες είναι από την facebook page των GVSB
Οι Girls Against Boys εμφανίζονται την πρώτη μέρα του Plissken, Παρασκευή 6/6 στις 20:15. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ εδώ
