Ήταν το Saristra Festival 2018 το πιο εκστατικό νησιώτικο μουσικό φεστιβάλ του καλοκαιριού;

Την πρώτη μέρα του Αυγούστου, μέσα στους αμπελώνες και τα οπωροφόρα του ειδυλλιακού Κτήμα Χαριτάτου στο Ληξούρι, το  Seanema Open Air Film Festival που μετατρέπει ειδυλλιακές παραλίες και άλλα σημεία της Κεφαλονιάς σε θερινά σινεμά, φιλοξενώντας διεθνώς αναγνωρισμένες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους πρόβαλε το “Obscuro Barroco”, ένα ντοκιμαντέρ  με στοιχεία μυθοπλασίας της Ευαγγελίας Κρανιώτη.

Όσοι βρεθήκαμε στην προβολή, περπατήσαμε στο Ρίο ντε Τζανέιρο των έντονων αντιθέσεων μέσα από τα μάτια και τις αφηγήσεις της θρυλικής τρανσέξουαλ Λουάνα Μουνίζ. Μόλις η κινηματογραφική μας βόλτα τελείωσε δεν είχε φτάσει και το τέλος της νύχτας. Περπατήσαμε αυτή τη φορά κυριολεκτικά μέσα στο κτήμα μέχρι να βρεθούμε σε εκείνο το μαγευτικό ξέφωτο όπου μας περίμενε  η Cookie aka Νατάσα Μηνδρινού για ένα ξεχωριστό live, με soul/ blues ήχους που ένωσαν δύο πρωτοποριακά φεστιβάλ του Ιονίου.

Σε αυτή την ιδιαίτερη βραδιά που σφράγισε τη συνεργασία των δύο πρωτοποριακών-για το νησί του Ιονίου κι όχι μόνο- φεστιβάλ έγινε και η πρώτη μου διά ζώσης επαφή με την ιδέα του Saristra Festival κι ακόμη δεν είχα περιηγηθεί στην έδρα του, στο ερημωμένο από κατοίκους χωριό των Παλιών Βλαχάτων Σάμης.

Μετακομίζοντας δύο μέρες αργότερα από το Αργοστόλι στη Σάμη προκειμένου να βρίσκομαι πιο κοντά πλέον στο Saristra, το πρώτο βράδυ γνώρισα εκείνη την παρέα που εκ Πατρών και Βόλου ορμώμενη ακολουθεί το φεστιβάλ από τη μέρα μηδέν και τελικά ήταν και εκείνη που με οδηγούσε κάθε βράδυ από το λιμάνι στο χωριό, ακολουθώντας μια παρέλαση αυτοκινήτων που είχε τον ίδιο τερματικό σταθμό.

Φτάνοντας στο χωριό που εγκαταλείφθηκε έπειτα το σεισμό του 1953, θέλεις αυτομάτως να ανακαλύψεις πώς συνυπάρχει το παρελθόν με το παρόν του, πώς το το παλιό πανηγύρι του χωριού μεταμορφώνεται σε ένα σύγχρονο είδος διασκέδασης και ψυχαγωγίας δομημένο με σημερινούς όρους. Γυρνώντας το συναντάς την εικαστική πλευρά του όσο τα πιο σημαντικά ονόματα της εναλλακτικής ελληνικής σκηνής βρίσκονται επί σκηνής.

Το φεστιβάλ που πήρε το όνομά του από μια πλατεία επί τρεις συνεχόμενες μέρες εμφύσησε μια πνοή- βίωμα στο «χωριό – φάντασμα». Την πρώτη του μέρα και τρίτη του Αυγούστου ζήσαμε τους acid glam rock ρυθμούς των Chickn και τον λυρισμό του Jack Heart, την electro-pop και post-psych διάθεση των 2 By Bukowski, το πάντρεμα psychedelic / progressive rock με την ελληνική παραδοσιακή μουσική από τους The Steams και την «ελληνική νεωτεριστική λαϊκή μουσική δωματίου» όπως αποκαλεί η Νεφέλη Λιούτα το project της Nefeli Walking Undercover. Πίσω από τα decks βρέθηκε ο Christos Aggelopoulos επιλέγοντας από obscure disco μέχρι techno και ό,τι υπάρχει ανάμεσα στα δύο ενώ στο νεοσύστατο δεύτερο stage του Saristra Festival κατελήφθη από τη συντακτική ομάδα του presspop.gr σε ένα indie set.

Μεταξύ όλων αυτών των ήχων, απολαυστικό ήταν το να κινείσαι, από ρυθμούς σε άλλους ρυθμούς, από το ένα μπαρ στο άλλο, να περπατάς ανάμεσα στην ετερότητα του κοινού, να χορεύεις πότε στο κεντρικό stage πότε στο νεότευκτο δεύτερο που σε κάνει να νιώθεις απόλυτα ελεύθερος και μόνος με τη μουσική ακόμα κι αν γύρω σου υπάρχουν άλλοι τόσοι που ίσως νιώθουν το ίδιο.

Από την πρώτη μέρα συναντάς εκείνους που είναι πιστοί στο φεστιβάλ, τους ντόπιους που επισκέπτονται αυτό το κάτι διαφορετικό που γίνεται στο νησί τους, τους νεότερους από την Ελλάδα και το εξωτερικό που πραγματικά απολαμβάνουν να βλέπουν κάτι πρωτοποριακό, εκείνους που έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τα ταίρια τους στις μουσικές τους εμμονές και πεποιθήσεις τους για να βιώσουν μαζί την εμπειρία στα Παλιά Βλαχάτα.

Την τέταρτη μέρα του Αυγούστου και δεύτερη για το φεστιβάλ ήταν και η στιγμή του μεγάλου καλεσμένου, του Τεξανού μουσικού Josh T. Pearson, του τελευταίου gentleman της americana/folk σκηνής όπως τον συστήνουν. Η μέρα εκείνη ήταν μουσικά πολυσυλλεκτική αφού η Εβρίτικη Ζυγιά δημιούργησε με αγνή θρακιώτικη ψυχεδέλεια κύκλους ανθρώπων που χόρευαν στους ρυθμούς τους. Οι Tendts των αδερφών Φώτη και Χρήστου Παπαδάκη επέστρεψαν στη σκηνή του Saristra Festival με άγριες χορευτικές διαθέσεις, η Melentini μάγεψε με τις ατμοσφαιρικές συνθέσεις και τις ποικίλες αναφορές της ενώ οι  ta toy boy παρουσιάσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με γρήγορα tempο και ονειρικές ποπ μελωδίες.

Όσο για τα dj sets της νύχτας, η K.atou μας υπνώτισε με τους house και techno ήχους της δεκαετίας του ‘90 από τη σκηνή του Ντιτρόιτ, του Σικάγο, της Φρανκφούρτης, και ο Teranga Beat ή  Αδαμάντιος Καφετζής μας παρέσυρε σε ένα ένα εξωτικό dj set με ξεχασμένα διαμάντια της Δυτικής Αφρικής από την δεκαετία του ‘60, του ‘70 και του ’80. Τo γυναικείο electronic experimental δίδυμο των Prudence Tapes έκλεισε τη βραδιά στο  με ένα ηλεκτροφόρο set στο εξ αρχής αγαπημένο μου δεύτερο stage.

Ακολουθώντας τη δεύτερη μέρα, πρωτάρης ή όχι, βρίσκεσαι ήδη σε ένα περιβάλλον οικείο, βρίσκεσαι ρεαλιστικά σε ένα ολοζώντανο ακόμα χωριό που απλά έχει πιο ιδιαίτερες μουσικές καταβολές από όσα έχουμε συνηθίσει, που ταυτόχρονα ξέρει από καλοδουλεμένα cocktails και χορταίνει με αρμένικες συνταγές.

Φεύγοντας εκείνο το βράδυ, δύο φίλοι μοιράζονται την επιστροφή προς το λιμάνι της Σάμης μέχρι ο καθένας να πάρει τον δρόμο του:

-Δεν θα έρθεις αύριο;

-Είναι δρόμος από το Αργοστόλι, βλέπουμε.

-Έλεγα να μην το χάσεις, θα σε περιμένουμε.  

Πέμπτη μέρα του Αυγούστου, τρίτη φορά στο Saristra και τελικά οι δύο τους βρέθηκαν, μαζί με αρκετούς άλλους στην ομήγυρη. Στην τελευταία μέρα για το Saristra 2018, οι electro-punk Νomos751 παρουσίασαν τον τελευταίο τους δίσκο και οι Bazooka κατέκτησαν ξανά τη σκηνή του Saristra μετά την σαρωτική τους εμφάνιση του 2016 ενώ η πολυσχιδής Nalyssa Green έκανε αίσθηση στο δεύτερο stage που όπως φάνηκε ήταν αφιερωμένο στα γυναικεία ονόματα του line up.

Με το μοναδικό τους μείγμα αγνού rock ‘n roll και δυνατών riffs, οι βετεράνοι του stoner, Nightstalker ήταν εκεί όπως και ο Flökos. H με τη μουσική του/χωνευτήρι  ειδών που χωράει από grime μέχρι jungle & footwork. Το βράδυ αυτό μας επιφύλασσε και ένα secret gig, τη Μαρία Πετρογκάζ & Κ. Κοκοβίκου σε μια avant garde εμφάνιση με ambient και electro στοιχεία. Ο Λυσίμαχος άφησε για λίγο τη Σκωτία προκειμένου να αναλάβει τα decks του φεστιβάλ και oι resident Djs του Needless Chevy και Mr.Z  έριξαν την αυλαία στο φετινό Saristra Festival με ένα electronic, disco, house, fusion και eclectic πάρτι.

Το Saristra δεν είναι μόνο η μουσική του. Φιλοξένησε media και land art, ζωγραφική και installations. Στα συντρίμμια του χωριού παρουσιάστηκαν οχτώ ατομικές εκθέσεις των visual artists  Ylena Katkova, Christiane Peschek, Susanne Schuda, Αλέξανδρος Ζάκκας, Αντρέας Παπαμιχαήλ, Cacao Rocks και της νικήτριας του Open Call Φωτεινή Χαραμαντά. Παράλληλα έτρεχε η ομαδική έκθεση “Συντρίμμια – She dreams” με καλλιτέχνες τους Κατερίνα Μπότσαρη, Δημήτρη Βαλλάτο, Χρήστο Γιαννόπουλο και Γιώργο Σουμερλή σε συντονισμό της Αρετής Μπότσαρη.

Οι δημιουργοί εστίασαν στη μελέτη της φύσης, της φυσικής, του έρωτα, της μνήμης, του χρόνου και του ονείρου ως μία εφικτή πραγματικότητα και το Saristra καταγράφηκε στις αισθήσεις μου ως ένα φεστιβάλ που περιμένεις να συναντήσεις σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη, που το εικαστικό του πρόσωπο είναι ισοβαρές με το μουσικό, στιβαρό προφίλ του που το έκανε γνωστό.

Το Saristra έδωσε προσοχή στην λεπτομέρεια φέρνοντας τη γευστική και βραβευμένη γωνιά του αθηναϊκού κέντρου μέχρι την Κεφαλονιά, το Feyrouz και τις ανατολίτικες γεύσεις προκειμένου να αναλάβει το γαστρονομικό κομμάτι φεστιβάλ. Στα μπαρ του, την cocktail list επιμελήθηκε, ένας από τους πιο επιδραστικούς bartender στον κόσμο, o Tony Conigliaro.

Το Saristra είναι ανήσυχο και παράλληλα με όλα τα παραπάνω είχε παράλληλες δράσεις. Σεμινάριο κατασκευής κρουστών, σεμινάριο ξυλότορνου με τον Κώστα Αννίκα, μαραθώνιος ανάγνωσης Μόμπι Ντικ, live εκτύπωση συλλεκτικής αφίσας, βασισμένη στην παραδοσιακή τυπογραφία, yoga και δραστηριότητες για τα παιδιά που βρέθηκαν εκεί.

Το καλοκαίρι του 2018 ήταν η έκτη χρονιά για το Saristra Festival και η πρώτη φορά για μένα στα αναγεννημένα -έστω και για λίγες ημέρες τον χρόνο- Παλιά Βλαχάτα. Εκτός από τη γενική εντύπωση που σου αφήνει ένα φεστιβάλ κάνοντάς σε να θέλεις να το ξαναεπισκεφθείς ή όχι, έχω την αίσθηση ότι αυτό που σου μένει στο τέλος είναι εκείνη η στιγμή που δεν περιμένεις ότι θα ζήσεις κοιτώντας το πρόγραμμά του. Όπως δεν περίμενα να χορέψω θρακιώτικα που δεν ξέρω βήμα, να απολαύσω punk συνθέσεις με μια ένταση πρωτόγνωρη, να βρεθώ σε ένα επικλινές stage που πίσω από τον dj επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι και μπροστά του κόσμος χόρευε το “Don’t Stop ‘Til You Get Enough” σαν να το έχει μόλις πρωτοακούσει στα 70s. Και δεν το ξαναχάνω.