Δεν είναι πιο σιωπηλοί οι καθρέφτες
ούτε η αυγή η πολυκύμαντη είναι πιο απόκρυφη·
είσαι κείνος ο πάνθηρας που μόνο από μακριά,
στο φεγγαρόφωτο, μας επιτρέπει να κοιτάζουμε η μοίρα.
Μάταια σε ψάχνουμε μες στους ανεξιχνίαστους
μηχανισμούς κάποιου θεϊκού νόμου·
πιο απόμακρος κι από το δειλινό ή απ’ τον Γάγγη
εσύ κρατάς της μοναξιάς το μυστικό αντικλείδι.
Η ράχη σου αφήνεται στο ανάλαφρο
του χεριού μου το χάδι. Αιώνες τώρα
που έχουν χαθεί στη λησμονιά, αφήνεις μόνο
στο χέρι το δισταχτικό να σ’ αγαπά.
Ζεις σε αλλιώτικους καιρούς. Εξουσιάζεις
έναν κόσμο κατάκλειστο, όπως του ονείρου.