EPA/KIKO HUESCA
Για τον Rufus Wainwright τα λόγια είναι πραγματικά φτωχά: ιδιοφυής, ιδιαίτερα προικισμένος τραγουδοποιός και συνθέτης, κατέκτησε τον κόσμο της ποπ κουλτούρας πριν αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη του και στην όπερα. Γόνος μουσικής οικογένειας, gay icon, και τόσα, μα τόσα ακόμη…
Λίγες μέρες πριν επισκεφτεί ξανά την Αθήνα που τόσο αγαπά, o Rufus είχε την ευγένεια να συνομιλήσει με την Popaganda για αρκετή ώρα, κάνοντας ταυτόχρονα ευτυχισμένο έναν μουσικό δημοσιογράφο που τον εκτιμά πάρα πολύ…
Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε πολύ με την όπερα. Κι αν δεν απατώμαι, η δεύτερη όπερά σας, ο Αδριανός, πρόκειται να κάνει πρεμιέρα του χρόνου. Ο Αδριανός θα κάνει πρεμιέρα στο Τορόντο για την Canadian Opera Company το φθινόπωρο του 2018. Φτάνει λοιπόν γρήγορα και με φόρα, κι είναι υπέροχο που έρχομαι ξανά στην Αθήνα πριν να την ολοκληρώσω, γιατί βρίσκεις πολύ σημαντικά ελληνικά στοιχεία στην ιστορία του Αδριανού και του Αντίνοου. Είναι πάντα καλό να παίρνω αυτό το ξέσπασμα έμπνευσης από την όμορφη γη σας.
Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι αυτή τη νέα όπερα; Επικεντρώνεται στη σχέση του Αδριανού με τον Αντίνοο. Νομίζω πως αληθινά δεν υπάρχουν όρια στο μεγαλείο της: έχει μέσα όλα όσα μπορεί να φανταστεί κανείς, χορωδίες, μπαλέτα, είναι τετράπρακτη, απαιτεί πλήρη ορχήστρα. Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι με προειδοποίησαν εδώ και πολλά χρόνια: Η όπερα είναι νεκρή, θα γίνεται όλο και μικρότερης κλίμακας, γίνονται λιγότερες παραγωγές, όλο και λιγότερο μεγαλειώδεις. Έτσι κι εγώ αποφάσισα κι έγραψα ένα τεράστιο, ιστορικού περιεχομένου έπος! (Γέλια). Πράγμα που είναι ακριβώς το στυλ μου. Από τη στιγμή που ο άλλος μου λέει όχι, αυτό ακριβώς είναι το σύνθημα για να το κάνω!
Η τελευταία σας κυκλοφορία επίσης δεν ήταν τραγούδια, αλλά ήταν οι συνθέσεις σας πάνω στα Σονέτα του Σαίξπηρ, που είχατε κάνει για την παράστασή σας με τον Μπομπ Γουίλσον. Ο Γουίλσον είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης, όπως κι εσείς. Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν και το όραμα ενός άλλου; Ήταν η πρώτη φορά που συνεργαζόμουν τόσο έντονα με κάποιον άλλο – και μάλιστα ήταν ένα πρότζεκτ που δεν είχε να κάνει με τη δική μου καριέρα ως διασημότητα! Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο πρόσωπο για να πάρω μαζί του αυτό το βάπτισμα του πυρός! Ξέρετε, ο Μπομπ δεν είναι μόνο ιδιοφυής στο να δημιουργεί θέατρο, είναι επίσης ιδιοφυής στο να καταστρέφει το θέατρο! Υπήρχε λοιπόν μια τέτοια ένταση όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες, τίποτα δεν ήταν ασφαλές, τίποτα δεν ήταν ιερό, είχε να κάνει με το να διασπάσουμε το έργο στα γυμνά του στοιχεία και μετά να το ανασυνθέσουμε ξανά φτιάχνοντας κάτι εντελώς καινούριο. Ήταν λοιπόν μια μεγάλη άσκηση στην αλχημεία της σκηνής, κι ήμουν πολύ τυχερός που το είχα αυτό ως πρώτη εμπειρία. Όμως όχι, δεν ήταν εύκολο… (Γέλια).
Όπως καταλαβαίνετε, πολλοί από τους θαυμαστές σας αναρωτιούνται, μετά τα Σονέτα και τις δύο όπερες, αν αυτή θα είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθήσετε από δω και πέρα ή αν μπορούν να ελπίζουν σε καινούρια τραγούδια.Έχω πολλά, πολλά τραγούδια. Ο βασικός λόγος που κυμαίνομαι, κατά κάποιο τρόπο, ανάμεσα στην όπερα και στην ποπ, είναι στην πραγματικότητα, για να εμπνευστώ από το αντίθετο είδος. Αφού δουλέψω για ένα διάστημα στον κόσμο της όπερας, αρχίζει να μου λείπει ο νεαρόκοσμος , τα κλαμπ κι όλα αυτά που έχει ο rock ’n’ roll τρόπος ζωής. Αρχίζω λοιπόν ως διαφυγή να γράφω ποπ τραγούδια. Μετά επιβιβάζομαι ξανά σε εκείνο τον κόσμο, και μετά από λίγο μου λείπει το βάθος, η αφοσίωση και η πειθαρχία της κλασικής μουσικής, κι έτσι αρχίζουν να μου έρχονται ιδέες για καινούρια κομμάτια. Είναι λοιπόν ένας ωραίος τρόπος, να σου λείπει το άλλο από αυτό που κάνεις. Είναι περιττό να πω όμως πως έχω τόνους από καινούρια ποπ τραγούδια. Τώρα μάλιστα δουλεύω πάνω σε ένα τραγούδι που έχει πολύ να κάνει με το πολιτικό κλίμα αυτή τη στιγμή στον κόσμο, και ειδικά στις ΗΠΑ, και θέλω πολύ να το κυκλοφορήσω αυτό το καλοκαίρι. Νιώθω στ’ αλήθεια πως ο κόσμος χρειάζεται, πως τα παιδιά χρειάζονται έμπνευση αυτή τη στιγμή, γιατί όλα είναι πολύ ζοφερά.
Πράγματι, αυτή την ακροδεξιά στροφή που μοιάζει να παίρνει ο κόσμος πώς μπορούμε να την εξηγήσουμε και να την αντιμετωπίσουμε; Ξέρετε, είναι παράξενο. Αυτό το τραγούδι που πρόκειται να κυκλοφορήσω λέγεται Sword of Damocles (σ.σ. Η σπάθη του Δαμοκλέους). Είναι η γνωστή αρχαία ιστορία. Και νομίζω πως αυτό είναι ένα από τα εργαλεία που οι νέοι άνθρωποι πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτή τη στιγμή: να ανατρέξουν στην ιστορία και να διαβάσουν τους θρύλους, να κατανοήσουν αληθινά τους μύθους και τα διδάγματά τους, γιατί αυτή τη στιγμή πρέπει να πιστέψουμε πως οι καλές προθέσεις τελικώς θα επικρατήσουν αλλά κι επίσης πως αυτό μπορεί να συμβεί μετά από τρομερές δυσκολίες. Και μέσα σε αυτούς τους αρχαίους μύθους υπάρχουν όλα. Νομίζω λοιπόν πως η τέχνη και η ιστορία πιθανότατα θα είναι τώρα σημαντικότερες από όσο υπήρξαν ποτέ.
Διαβάζοντας για σας, ξέρω πως είχατε ήδη από τα εφηβικά σας χρόνια την αγάπη για την όπερα, όπως και την εμμονή με τη Τζούντι Γκάρλαντ. Μοιάζετε να επιστρέφετε σε πράγματα που σας ακολουθούσαν ανέκαθεν, και να ασχολείστε μαζί τους, ένα τη φορά. Αλήθεια είναι. Βέβαια μου άρεσαν και να χορεύω κλακέτες στην εφηβεία μου, αλλά δεν νομίζω πως θα γίνω πολύ σπουδαίος χορευτής στις κλακέτες! (Γέλια). Αυτό είναι το όριό μου! Όμως όπως με την όπερα και με τη Τζούντι Γκάρλαντ, ένα άλλο πράγμα στα οποίο θα ήθελα να επανέλθω κάποια στιγμή, είναι οι εικαστικές τέχνες. Πήγα άλλωστε στη σχολή Καλών Τεχνών, κι έχω κάνει πολλές εικονογραφήσεις, καθώς και πίνακες και σχέδια, και θα ήθελα να επανέλθω σε αυτό κάποια στιγμή. Είναι αλήθεια πάντως πως όταν ερωτεύομαι ένα είδος, αυτός ο έρωτας κρατάει για όλη μου τη ζωή. Κι εννοώ να το εξερευνώ εις βάθος, δεν είμαι ένας άστατος συμμετέχων στον κόσμο των τεχνών. Ίσως αυτός να είναι κι ο λόγος που υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα κατανοώ.
Όπως; Ερωτεύτηκα ειδικά την ποπ μουσική γιατί σε αυτή υπάρχει μια άμεση ανάγκη να πάθεις εμμονή μαζί της. Κι αναρωτιόμουν: γιατί να πάθω εμμονή με κάτι που μπορεί και να μη διαρκέσει τόσο πολύ; Δεν είναι όμως πως είμαι αρνητικός, ή πως απορρίπτω πράγματα. Απλώς ερωτεύομαι πράγματα που ξέρω πως θα κρατήσουν για πάντα για μένα. Αλλά υπάρχουν και πράγματα που μου ξεφεύγουν. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα οι Nirvana: ποτέ δεν κατανόησα τους Nirvana στην εποχή τους. Ήμουν υπερβολικά παγιδευμένος στο δικό μου οπερατικό κλουβί. Τώρα όμως επιστρέφω στους Nirvana και βλέπω πως ο Kurt Cobain ήταν εκπληκτικός, κι εκείνα τα συγκροτήματα αληθινά υπέροχα. Αργώ λοιπόν επίσης κάποιες φορές, γιατί κλείνομαι στα δικά μου και τα άλλα περνούν ανεπαίσθητα. Σε κάθε περίπτωση όμως, ό,τι κάνω είναι πολύ αληθινό και με πολύ, πολύ συναίσθημα.
Ήταν περίπου πριν έξι χρόνια που αναγγείλατε στον κόσμο τη γέννηση της κόρης σας, με μητέρα την Lorca Cohen, κόρη του Leonard , και βοηθό μπαμπά (deputy dad) το σύζυγό σας Jorn Weisbrodt. Αναρωτιέμαι αν είναι μοιραίο για την εξάχρονη σήμερα κόρη σας, με τόσο ταλέντο να κυκλοφορεί και στις δύο οικογένειες, να γίνει κι η ίδια καλλιτέχνης; Θα έλεγα πως σίγουρα υπάρχουν καλές πιθανότητες να συμβεί αυτό. Πιστεύω όμως πως είναι σημαντικό να είναι ανοιχτή σε όλες τις πιθανότητες. Κι αν μη τι άλλο, οπωσδήποτε θα δει από νεαρή ηλικία πόσο δύσκολο είναι, πόσο απαιτητικό και πόσο έντονο. Κι αυτό είναι σημαντικό, γιατί πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως είναι μόνο πάρτι, φωτογραφίες και παπαράτσι. Αλλά εκείνη δεν θα μεγαλώσει με αυτή την ψευδαίσθηση. Κι αυτό νομίζω πως θα τη βοηθήσει να πάρει μια σωστή απόφαση.