Τελευταία φορά που είδα ζωντανά τους Rotting Christ ήταν το 2007 σε εκείνη τη μνημειώδη συναυλία για τα 20 χρόνια της μπάντας. Έκτοτε δε συνέχισα να τους ακολουθώ εξίσου φανατικά, αρχικά γιατί ήθελα το μέταλ μου πιο τραχύ και (αναπόφευκτα) underground και αργότερα γιατί «το γύρισα» σε darkwave και noise φόρμες. Μα μια στο τόσο το Thy Mighty Contract έμπαινε στο CD player, γυρνώντας με στις εποχές –που προφανώς δεν έζησα- όταν οι ήχοι στο black metal ήταν τρεις: ο νορβηγικός, ο σουηδικός και ο ελληνικός. Και να ‘μαι στο Gagarin 6 χρόνια μετά να παρακολουθώ ένα ακόμα επετειακό live τους, με το νοσταλγικό παράγοντα παρόντα.
Δεύτερη μέρα-δεύτερο sold out (σε αποπνικτικό σημείο). Γνώριμες φάτσες στο αχανές πλήθος και οπαδοί του σχήματος από όλο το ηλικιακό φάσμα. Διάφορες απορίες κατά την αναμονή: την προηγούμενη έπαιξαν δυόμιση ώρες, θα παίξουν τόσο και σήμερα; Τι διαφορές/εκπλήξεις θα έχει το σετ τους; Από πλευράς απόδοσης πως θα ‘ναι;
21:40 τα φώτα χαμηλώνουν και ξεκινάει μια προβολή με τα, εμπνευσμένα από τη Θεία Κωμωδία, χαρακτικά του Γκουστάβ Ντορέ. Το κοινό κραυγάζει επιμόνως και 5 λεπτά αργότερα (τέτοια χρονική συνέπεια ελάχιστες φορές έχω δει) το συγκρότημα εμφανίζεται πίσω από ένα παχύ στρώμα ξηρού καπνού. Παροξυσμός, moshing, sing alongs, devil horns στον αέρα, ο Σάκης ξεσηκωτικός πίσω από το κρανίο τράγου στη βάση του μικροφώνου του, ανάμεσα στους βρυχηθμούς και τις κραυγές του να προτρέπει τους παρευρισκόμενους να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Πανάξιοι και οι «νέοπες» Βαγγέλης Καρζής και Γιώργος Εμμανουήλ σε μπάσο και κιθάρα και στιβαρός ο Θέμης στο ρόλο του ντράμερ-βηματοδότη. Ναι, τελικά είναι το μεγαλύτερο ελληνικό metal συγκρότημα.
Παρά την όποια κούραση του σχήματος από το χτεσινοβραδινό τζέρτζελο δεν φάνηκαν πτοημένοι· ίσα-ίσα, η ενεργητικότητά τους και ο επαγγελματισμός τους πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για αυτούς που τώρα ξεκινάνε την πορεία τους στον ήχο του μονοπατιού της αριστερής χειρός. Υπήρξαν, βέβαια, κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο, με αποτέλεσμα σε ορισμένες στιγμές μπάσο και ντραμς να καλύπτουν τις κιθάρες και τα φωνητικά, μα, απ’ ότι αντελήφθην, δεν ενοχλήθηκε και κανείς.
Στα του σέτλιστ τώρα: να ‘τανε η ζήλια ψώρα, έλειψαν μερικά επιθυμητά κομμάτια από τη μέσαια περίοδο του συγκροτήματος (το Σάββατο κάλυψαν και τα A Dead Poem, Sleep of The Angels και Khronos, αλλά και το Γένεσις με το Quintessence). Αλλά η προηγούμενη μέρα δεν είχε 5 κομμάτια από το ιστορικό ντεμπούτο της μπάντας (Thy Mighty Contract), το σχεδόν ξεχασμένο Dive The Deepest Abyss, με τα Sign of Evil Existence (φυσικά), Exiled Archangels, Transform All Suffering Into Plagues και The Fourth Knight of Revelation να ακολουθούν.
Στα υπόλοιπα, σε 135 λεπτά περάσαμε από το τελετουργικό λιβάνι των Μάγια του In-Yumen Xibalba στη σκόνη του βιβλίου με τις επικλήσεις του Feast of The Grand Whore μέσω της ομίχλης του Shadows Follow. Αναμενόμενος ο χαμός στα παλιότερα χιτάκια και τα νεότερα κομμάτια του συγκροτήματος, στην τσαμπούνα του Nemesis και τη διασκευή-οδοστρωτήρα του Societas Satanas των Thou Art Lord. Από θέμα χάπενινγκ έλειψε το καθιερωμένο ανέβασμα κόσμου στη σκηνή για τις ιαχές του Non Serviam ενώ σκάσαμε χαμογελάκι στην προβολή φωτογραφιών από τις παλιές μέρες του συγκροτήματος με υπόκρουση το Gloria De Domino Inferni, καθώς και στην ευγενική τους αίτηση στο τέλος της συναυλίας να βγουν για πρώτη φορά φωτογραφία με όλο το αθηναϊκό κοινό από κάτω.
Παρά τα κάποια σκαμπανεβάσματα (βλέπε την πλήρη απαξίωση του κόσμου στη διασκευή του Orders From The Dead της Ντιαμάντα Γκαλάς) και το ότι δεν παρευρέθηκα και την προηγούμενη μέρα για να προβώ σε συγκρίσεις, μπορούμε να μιλάμε για άλλο ένα μνημειώδες live των Rotting Christ, με μεγάλες δόσεις ανατριχίλας και αφιονισμού να ξυπνάνε τον έφηβο μεταλλά που έχεις ξεχασμένο κάπου μέσα σου. Άει στο Δαίμονα (Εαυτού), με συγκινήσατε.
Διαβάστε εδώ και τη μεγάλη συνέντευξη που πήραμε από τους Rotting Christ πριν από λίγες ημέρες.