Η βραδιά εκδήλωση για την αυτο-χρηματοδότηση του νέου ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου Φασισμός ΑΕ, είχε και μουσική, και συζήτηση και stand-up comedy. Στην κουβέντα δεν πήγα αλλά απ’ ό,τι έμαθα είχε πολύ κόσμο, ακολούθησε ένα καλό και καθόλου κουραστικό σαραντάλεπτο απο Μπαλούρδο και Ζαραλίκο με αρκετό γέλιο, οι Last Drive έπαιξαν πέντε κομμάτια, όσα χρειάζονταν δηλαδή για να δώσουν το βροντερό παρόν και να παραχωρήσουν την σκηνή στους υπόλοιπους, οι οποίοι ήταν αρκετοί και δεν θα κάτσω να γράψω για όλους, θα νυχτώσουμε. Οι περιγραφές είναι πάντα λίγο ξενέρωτες και έτσι με μια γρήγορη ιστοριούλα ελπίζω να με καταλάβετε.
Πριν μια βδομάδα, ένας φίλος ταξιτζής μου έστειλε στο facebook την εκδήλωση “Rock Against Fascism”. Μου είπε “πάμε, παίζουν οι Last Drive, χάσαμε τα επετειακά για τα 30 χρόνια και πάμε εκεί να τους δούμε”. Δεν είχε ιδέα για το θέμα της εκδήλωσης ήθελε απλά να πάμε να πιούμε μπύρες, να δούμε Last Drive και να φύγουμε. Τα είχε στο μυαλό του απλά, χωρίς φασισμούς, ντοκιμαντέρ και ιστορίες για αγρίους.
Στα μέσα της βδομάδας έκανα την συνέντευξη στον Άρη Χατζηστεφάνου και την έστειλα στον φίλο μου τον ταξιτζή να την διαβάσει. Δεν μου απάντησε, δουλεύει πολύ και έχουμε άλλα ωράρια, ξαναμιλήσαμετο Σάββατο το μεσημέρι για να κανονίσουμε πώς θα πάμε στην μέχρι τότε “συναυλία των Last Drive”. Στο αμάξι μου είπε πως η συνέντευξη του άρεσε πολύ και το έψαξε και άλλο. Είδε και τα υπόλοιπα ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου, άκουσε τα info-war και ήταν ενθουσιασμένος που βρήκε κάτι “διαφορετικό και αξιόλογο”, όπως μου είπε.
Μη μακρηγορώ, προχθές λοιπόν, που λέτε, η μπάντα που έπαιξε τελευταία και δεν έμαθα ποτέ το όνομά της, ξεκίνησε να παίζει κάτι που ακουγόταν σαν country/φολκ/μπλουζ, μια διασκευή ενός παλιού κομματιού που γράφτηκε την δεκαετία του 40. Μόλις καταλάβαμε ποιο κομμάτι ήταν, ο φίλος μου ο ταξιτζής, σήκωσε το αριστερό χέρι σε σχήμα γροθιάς και άρχισε να τραγουδά δυνατά τους ομολογουμένως εύκολους στίχους. Ήταν το “Αll you fascists bound to lose“. Μαζί του είχαν σηκώσει και άλλοι δεκάδες τα χέρια τους με αυτό τον τρόπο. “Πού το ήξερες ρε σκυλοταρίφα;” τον ρώτησα. Η απάντηση ήταν πως το είχε ακούσει στο info-war του Άρη Χατζηστεφάνου.
Αντιφασιστικές συναυλίες έχουν γίνει χιλιάδες τα τελευταία χρόνια και θα συνεχίσουν να γίνονται. Το Rock Against Fascism ήταν ακόμα μια στιγμή που υπενθύμιζε, όπως όλες οι υπόλοιπες αντιφασιστικές συναυλίες, το εξής: η δύναμη που η καλή μουσική δίνει στον άνθρωπο, η ελπίδα και το πάθος να στηρίξει της ιδέες του, είναι τα μόνα όπλα που θα χρησιμεύσουν σε όποιον αγώνα ενάντια στον φασισμό. Και αυτό, άσχετα απο κόμματα και ιδεολογίες, το κατάλαβαν ή το ένιωσαν για ακόμα μια φορά, οι περισσότεροι εκεί μέσα. Το μόνο που μένει είναι κάποια στιγμή να το καταλάβουν και οι φασίστες, να αρχίσουν να ακούνε μουσική και να κόψουν τις μαλακίες γιατί όπως είδαμε και στο Rock Against Fascism, Όσοι δεν γουστάρουμε φασισμό και γουστάρουμε απλά σκέψη, γέλιο και μουσική, είμαστε ρε παιδιά, πως να το κάνουμε τώρα, απλά περισσότεροι.