Αν δεν ξέρετε τίποτα για το Robogirl, είναι πιθανό ο τίτλος του να σας παραπέμπει σε υπερηρωική ταινία. Μια τέτοια υπόθεση δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα – απλώς αντί για την ικανότητα να πετάει, να σταματάει κινούμενα τρένα με το ένα χέρι ή να ελέγχει τα καιρικά φαινόμενα, το κορίτσι του τίτλου διαθέτει λίγο διαφορετικές υπερδυνάμεις: μυαλό, αποφασιστικότητα και επιμονή. Α, και πολύ καλούς φίλους (από μόνη της μια υπερδύναμη που ξεπερνάει όλες τις υπόλοιπες.)
Το Robogirl είναι η ταινία της COSMOTE, που στηρίζει εδώ και χρόνια την εκπαιδευτική ρομποτική, γεννήθηκε από τις εμπειρίες των παιδιών που συμμετέχουν στους διαγωνισμούς, κι απέκτησε τη μορφή μιας relatable ιστορίας.
Όταν την πρωτογνωρίζουμε, η Σοφία δεν μπαίνει, αλλά εισβάλλει στην εφηβεία με τον πιο καταιγιστικό τρόπο: κάθε μέρα ζει ένα μικρό εμφύλιο με τη μητέρα της, στα αυτιά της είναι μονίμως κολλημένα ακουστικά και βρίσκει καταφύγιο μόνο στο πάθος της για το χορό. Το αίσθημα μοναξιάς κι ανασφάλειας χειροτερεύει όταν ο αγαπημένος, ευφυής μεγαλύτερος αδερφός της, Χρήστος, κερδίζει μια σπουδαία υποτροφία χάρη στο πρωτοποριακό ρομπότ που κατασκεύασε και του χάρισε την πρώτη θέση σε εκπαιδευτικό διαγωνισμό ρομποτικής και ετοιμάζεται να φύγει για σπουδές σε άλλη πόλη. Ακόμα και χωρίς τις παρατηρήσεις της μητέρας της, η σύγκριση μαζί του θα ήταν έτσι κι αλλιώς μια χαμένη υπόθεση.
Η κρίσιμη καμπή για την Σοφία έρχεται όταν σε μια ατυχή στιγμή αδέξιου χορού, ρίχνει κάτω και καταστρέφει το πολύτιμο ρομπότ του αδερφού της – και κάπου εδώ η Σοφία αφήνει πίσω τις κονσεπτικές καταβολές της και γίνεται τρισδιάστατος χαρακτήρας. Εμείς θα καταφεύγαμε αμέσως στο σελοτέιπ, αλλά η Σοφία επιστρατεύει την καλύτερή της φίλη, Μελίνα, και το bullied ξεφτέρι του σχολείου της, Δημήτρη, και αποφασίζει να ξαναφτιάξει από την αρχή το διαλυμένο ρομπότ. Παρακολουθώντας από το 0 μάθημα ρομποτικής στο σχολείο. Η Λίζα Σίμπσον θα ήταν περήφανη.
Ένα role model σαν την Σοφία είναι ευπρόσδεκτο στο συνεχιζόμενο διάλογο σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι κορίτσι στη σημερινή εποχή, σε ένα κόσμο που τα κορίτσια εξισώνονται (άθελά τους ή όχι) με τις πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ, που στα καταστήματα παιχνιδιών η στολή γιατρού βρίσκεται μόνο στο τμήμα των αγοριών και που οι έφηβες θεωρούνται ανεγκέφαλες επειδή ακούν One Direction κι όχι Nick Cave. Η όχι και τόσο κρυφή ουσία του Robogirl βρίσκεται σε μια σκηνή όπου η Σοφία και η παρέα της βρίσκονται στην τάξη της ρομποτικής και, λίγα θρανία πιο πίσω, μια ομάδα αγοριών απαξιώνουν τα καινούργια κορίτσια και προσφέρονται να τους φτιάξουν μια Barbie. «H ρομποτική δεν είναι αποκλειστικότητα των αγοριών», παρεμβαίνει αμέσως ο καθηγητής, ενώ κάνουμε ένα νοητικό bend ’n’ snap προς τιμήν της Ελ Γουντς, που σίγουρα θα ενέκρινε το μήνυμα του Robogirl. Η Σοφία μελετάει, κάνει έρευνα, ζορίζεται, αποτυγχάνει, μαθαίνει – πάνω απ’ όλα ενδιαφέρεται για όλα τα προηγούμενα, μαζί με τους κολλητούς της (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, μιλάνε σαν κανονικά παιδιά αυτής της ηλικίας, χάρη στο σενάριο της Μυρτώς Κοντοβά.)
The geeks shall inherit the Earth/ Οι «σπασίκλες» θα κληρονομήσουν τη Γη. Αυτή η προφητεία της ποπ κουλτούρας έχει γίνει πραγματικότητα εδώ και χρόνια, και ήρθε η ώρα η λέξη “geeks” να αντικατασταθεί με το “girls”.Με αφορμή την ταινία, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μιλά για την προσωπική του εμπειρία με τη ρομποτική, αλλά και για τη σημασία της συνύπαρξης της τέχνης και της επιστήμης στην καθημερινότητα των παιδιών, κάτι στο οποίο εστιάζει έντονα η ταινία.