Διαφορετικές εκδοχές του βιογραφικού του Τζιν Γουάιλντερ που έφυγε ήσυχα από τη ζωή χθες το βράδυ σε ηλικία 83 ετών υποκύπτοντας στη νόσο Αλτσχάιμερ που τον βασάνιζε τα τελευταία 3 χρόνια θα βρείτε παντού στο διαδίκτυο. Εστιάζουν δίκαια στο πηγαίο κωμικό του ταλέντο, στην φυσιογνωμία του που ήταν τόσο χαρακτηριστική γιατί ισορροπούσε ανάμεσα στο κόμικ και την αυτόματη συμπάθεια, στη σχέση του με τον Μελ Μπρουκς, στο αχτύπητο δίδυμό του με τον Ρίτσαρντ Πράιορ, στην ιδιαίτερη σεμνότητα με την οποία συνδύαζε την προσωπική του ζωή με το χώρο του θεάματος, στο κοινωνικό του έργο στη μνήμη της τελευταίας συζύγου του Γκίλντα Ράντνερ.
Αυτό που είναι άκομψο και ίσως δε γράφεται πολύ είναι ότι τον είχαμε ξεχάσει. Πολλοί από μας αναρωτήθηκαν «μα, καλά ζούσε ο Τζιν Γουάιλντερ;», όταν πληροφορήθηκαν το δυσάρεστο. Κι αυτό γιατί είχε φύγει εντελώς από το προσκήνιο – είχαν περάσει 25 χρόνια από το τελευταίο του φιλμ και 13 από το βραβείο Emmy που κέρδισε για το Will & Grace στην τελευταία ερμηνευτική του αναλαμπή. Πιο ειδικά, για εμάς τους 30somethings που τον γνωρίσαμε σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη, ο Τζιν Γουάιλντερ και οι ταινίες του αντιπροσώπευσαν έναν «γενναίο νέο κόσμο» που ξεδιπλώθηκε μπροστά μας με την έλευση αρχικά του βίντεο κλαμπ και στη συνέχεια των ιδιωτικών καναλιών. Και στις δύο πλατφόρμες τα φιλμ του ήταν πολύ δημοφιλή, ειδικά εκείνα που αντιπροσωπεύουν την περίοδο από τα μέσα των 70s ως τη διακριτική του απόσυρση.
Αυτοί είναι 10 ρόλοι για τους οποίους δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ (με τις αντίστοιχες σκηνές που μας έκαναν να ξεκαρδιστούμε)…
Δρ. Φρέντερικ Φρανκεστίν στο Φράνκεσταϊν Τζούνιορ
(Μελ Μπρουκς, 1974)
Πόσες, αλήθεια πόσες, πιο αστείες κωμωδίες μπορείτε να βρείτε στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου; Ο Γουάιλντερ σε πολύ μεγάλα κέφια, το ίδιο και ο Μπρουκς, διαχειρίζονται έναν λογοτεχνικό/κινηματογραφικό μύθο με ξεκαρδιστική αυθάδεια (ο Γουάιλντερ μάλιστα προτάθηκε και για Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου). Και κάθε φορά που η Frau Blücher συστήνεται, συσπάται ο ουρανός κι αναστενάζουν τα άλογα…
Δρ. Νταγκ Ρος στο Τα Πάντα Γύρω Από Το Σεξ
(Γούντι Άλεν, 1971)
Μάλλον η πιο αστεία από τις 7 ιστορίες της σεξουαλικής ηθογραφίας του Γούντι Άλεν. Ένας Αρμένιος, τον οποίο υποδύεται ο Τίτος Βανδής, επισκέπτεται τον γιατρό Ρος και του ομολογεί τον έρωτά του για ένα πρόβατο. Κι ενεργοποιεί το πάθος εκείνου για την προβατίνα Νταίζη. Η σκηνή του ξενοδοχείου με το πολλά υποσχόμενο “let’s be gentle” ανεπανάληπτη…
Ο Πιο Πονηρός Αδερφός του Σέρλοκ Χολμς
(Τζιν Γουάιλντερ, 1975)
Άλλος ένας μυθος στο βεληνεκές του Γουάιλντερ, πάντα λοξή η ματιά του. Αυτή τη φορά κι από την καρέκλα του σκηνοθέτη καθοδηγεί τον ζηλιάρη κι ατζαμή αδερφό του Σέρλοκ που λέγεται Σίγκερσον (και όχι Μάικροφτ όπως θα περίμενε κανείς από τα βιβλία του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ). Κι όταν ο Σέρλοκ θέλει να κρατήσει χαμηλό προφίλ, ο αδερφός βγαίνει μπροστά. Και με το ξίφος του..
Κλοντ και Φιλίπ Ντε Σισί στο Αρχίστε την Επανάσταση Χωρίς Εμένα
(Μπαντ Γιόρκιν, 1970)
Ίσως από τους πιο υποτιμημένους, αλλά ξεκαρδιστικούς ρόλους του. Εποχή Γαλλικής Επανάστασης δυο ζευγάρια διδύμων μπερδέυονται στη γέννα και οι αριστοκράτες καταλήγουν χωρικοί (και το αντίθετο). Μετά γίνεται το σώσε σε μια παρανοϊκη ατμόσφαιρα που θυμίζει πρώιμο Γούντι. Στο καστ, επίσης Ντόναλντ Σάδερλαντ και Όρσον Γουέλς (!).
Βίλι Βόνκα στο Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας
(Μελ Στίουαρτ, 1971)
35 χρόνια πριν ο Τιμ Μπέρτον ξαναστήσει το σύμπαν το σύμπαν του κλασικού παραμυθιού του Ρόαλντ Ντάαλ, ο Τζιν Γουάιλντερ είχε προηγηθεί του Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του εκκεντρικού σοκολατοεργοστασιάρχη. Σε μια ατμόσφαιρα μάλλον πιο αυθεντικά ψυχεδελική, εντελώς παράγωγο της πολύχρωμης εκείνης εποχής.
Λιο Μπλουμ στο Οι Παραγωγοί
(Μελ Μπρουκς, 1968)
Μπορεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο να ήταν με έναν τρίτο ρόλο στο Μπόνι και Κλάιντ, η πρώτη συνεργασία του με τον Μελ Μπρουκς όμως ήταν αυτή που τον έκανε γνωστό. Στο ρόλο του λογιστή που έχει τη φαεινή ιδέα ότι ένα θεατρικό έργο μπορεί να φέρει περισσότερα ως μεγαλειώδης αποτυχία παρά ως συμπαθητική επιτυχία.
Jim “the Waco Kid” στο Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες
(Μελ Μπρουκς, 1974)
Από τους πιο κλασικού τίτλους τη φιλμογραφίας του, αυτή η γουέστερν παρωδία δεν άφησε τίποτα όρθιο και αποτέλεσε blueprint για πολλές καμμένες κωμωδίες στο μέλλον. Εδώ υποδύεται τον Waco Kid, έναν αλκοολικό πιστολέρο σε περιπετειώδη ανάνηψη.
Τζορτζ Κάλντγουελ στο Ασημένιο Τρένο
(Άρθουρ Χίλερ, 1976)
Ο Τζιν Γουάιλντερ και ο Ρίτσαρντ Πράιορ δεν έπαιξαν μαζί σε περισσότερες από 4 ταινίες από το 1976 ως το 1991. Κι όμως στη συλλογική κινηματογραφική μνήμη έχουν καταχωρηθεί ως ένα από τα πλέον κλασικά δίδυμα. Ξανθός και μαύρος, αγαθός και πανηρός, εντελώς συμπληρωματικοί κι απολαυστικοί. Εδώ στο ντεμπούτο τους ως δίδυμο σε μια ταινία που ο Τζιν Γουάιλντερ γίνεται… και μαύρος.
Τέντι Πιρς στο Η Γυναικάρα Με Τα Κόκκινα
(Τζιν Γουάιλντερ, 1984)
Από τις πιο δημοφιλείς του ταινίες στην Ελλάδα (συνέπεσε σχεδόν με την εποχή της βιντεοκασέτας κι ενέπνευσε τη Γυναικάρα Από Το Κιλκίς με τη Νατάσα Γερασιμίδου και τον Κωστα Τσάκωνα). Ίσως γιατί όταν ο Γουάιλντερ αποφάσιζε να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει σε αυτή την κομεντί που ασχολείται με την κλασική κρίση μέσης ηλικίας που προκαλούν οι γεροντοέρωτες στους παντρεμένους 50ρηδες, δεν ήξερε ότι με έναν μαγικό τρόπο θα εξέφραζε τη χαλάρωση των ηθών της σοσιαλιστικής πια Ελλάδας.
Ντέιβ Λάιονς στο Δεν Βλέπω Τίποτα, Δεν Ακούω Τίποτα
(Άρθουρ Χίλερ, 1989)
Μετά από ένα διάλειμμα 9 ετών, Γουάιλντερ και Πράιορ ξανασυναντιούνται. Μόνο που αυτή τη τη φορά, ο πρώτος δεν ακούει και ο δεύτερος δεν βλέπει. Ακολουθεί το χάος.