Λονδίνο 1990. Η δισκογραφική Creation Records βρίσκεται στη καλύτερη φάση της, προσπαθώντας με έναν απόλυτα ανορθόδοξο τρόπο να γίνει το στιβαρό κέντρο μιας ανεξάρτητης σκηνής που καλημερίζει τη νέα δεκαετία αντιπαραβάλλοντας στην επέλαση του acid house μερικά παιδιά που κοιτάνε τα παπούτσια τους ενώ παράγουν όλεθρο θορύβου. Το shoegaze μπορεί τελικά να μην άλλαξε σχεδόν τίποτα (ή μπορεί και να το έκανε), κάποιοι ίσως να το σιχάθηκαν, αποκήρυξαν ή ακόμα και αγνόησαν παντελώς, αλλά το κοινό που ακολούθησε το ρεύμα, ταυτίστηκε και παραμένει πιστό μέχρι σήμερα.
Οι Ride μπορεί να είναι από τους βασικούς εκπροσώπους της αλλά ποτέ δεν αποτέλεσαν αυτό που λέμε “το μεγάλο όνομα”. Ή τουλάχιστον δεν στόχευαν εκεί. Ήταν ένα αουτσάιντερ χωρίς την δυναμική πρόζα των Jesus and Mary Chain ή την παρανοϊκή αυθάδεια των My Bloody Valentine. Μάλλον αυτό ήταν το μεγάλο πλεονέκτημά τους, αφού ο ήχος τους δεν στηρίχθηκε ποτέ στην έκρηξη μεγαλομανίας πάνω στα πετάλια. Τα παιδιά από την Οξφόρδη, έχοντας ως έμπνευση τους Smiths, με τέσσερα μόλις άλμπουμ κατάφεραν να ορίσουν με το προσωπικό τους ύφος ένα δύσκολο μουσικό είδος όπως είναι το shoegaze, κρατώντας μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα εφέ της κιθάρας και στις ποπ εμμονές τους. Την αρχή έκανε το εξαιρετικό ντεμπούτο Νowhere όπου τα ήρεμα χαμηλά φωνητικά του Mark Gardener σε συνδυασμό με τις noise pop κιθάρες του Andy Bell δημιούργησαν ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Σήμα κατατεθέν τους, ο σχεδόν καθαρός ήχος σε σχέση με τη γενικότερη αντίληψη του shoegaze, αλλά ταυτόχρονα αρκετά φαζαριστός ώστε να μπορούν να εντάσονται επάξια στο εν λόγω είδος. Ακολούθησαν άλλα τρία άλμπουμ (με καλύτερο ίσως το Going Blank Again) πάντα στην Creation του Alan McGee και φτάσαμε στο 1996 όπου, όπως γίνεται συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Gardener και ο Bell δεν ήθελαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον.
Στα ’10s, κάπου, κάπως, με κάποιο τρόπο το είδος περνάει την απαραίτητη αναβίωση. Οι My Bloody Valentine βγάζουν νέα δουλειά μετά από 22 χρόνια, ο McGee ξαναλειτούργησε για λίγο την Creation (για την οποία βγήκε βιβλίο και ντοκιμαντέρ), ενώ το doc Beautiful Noise διηγείται την ιστορία της σκηνής, που μετράει λάθη και αναμασάει το δικό της “keep calm and gaze your shoes” (τύπου «όταν οι Αμερικάνοι είχαν το grunge και ήταν πάνω στα δέντρα, εμείς..»). Μια φωτογραφία του Gardener με τον Βell στα social media ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει τις φήμες και λίγους μήνες μετά είναι πλέον επίσημο: οι Ride έχουν επανενωθεί, δημιουργώντας έναν μικρό πανικό στο Διαδίκτυο αφού εκτός των άλλων, υπήρξε ανακοίνωση επερχόμενης περιοδείας το 2015 (ανάμεσά στους σταθμούς και το Primavera Sound Festival). Mπορεί να είναι ακόμη ένα μουσικό reunion ανάμεσα στα πολλά, οι ρυθμοί με τους οποίους γινονται sold out όλα τα dates που έδωσαν δείχνουν ότι τουλάχιστον αυτοί είχαν λόγο να τα ξαναβρούν.
H Popaganda διάλεξε κάποια ιδιαίτερα κομμάτια τους για να διηγηθεί την ιστορία :
In A Different Place – Σε ένα μόλις κομμάτι συνοψίζουν όλο το περιεχόμενο του συγκροτήματος.
Sight of You – Διασκευή στους Pale Saints από τη συλλογή Waves. Κλασική στιγμή που η διασκευή ξεπερνάει το αυθεντικό κομμάτι.
To Twisterella είναι ένα αφιέρωμα στις ποπ επιρροές της μπάντας.
Like A Daydream – Το εξώφυλλο του δεύτερου EP τους με τίτλο Play είχε κίτρινους ασφόδελους. Οι Ride θεώρησαν καλή ιδέα να παροτρύνουν τους θαυμαστές να φέρουν τα εν λόγω λουλούδια σε συναυλία τους στο Λονδίνο. Το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσει όλη η σκηνή.
OX4 – Μελωδία, θόρυβος κι ένταση όλα σε ένα. ΟΧ4 ονομάζεται το επίσημο site της μπάντας καθώς και το προσωπικό στούντιο του Gardener, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ταχυδρομικό κώδικα. Η ιστορία πίσω από το κομμάτι παραμένει μυστήριο.
Birdman – Η αλήθεια είναι πως στο Carnival of Light έλειπε ο ενθουσιασμός των προηγούμενων δίσκων. Επίσης, εγκατέλειψαν τη shoegaze πλευρά που τους ταίριαζε περισσότερο.
Grasshopper – Σχεδόν 11 λεπτά ορχηστρικής μουσικής που αιχμαλωτίζει τον ήχο των Ride. Δυνατές κιθάρες, εναλλαγές και δαιμονισμένα εφέ.
Black Nite Crash – Άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη. Κοινώς το τελευταίο άλμπουμ των Ride δε θυμίζει σε τίποτα τις πρώιμες μέρες τoυς.
Sennen – Μελαγχολικό και νοσταλγικό όσο πρέπει. Επίσης, υπάρχει μπάντα με αυτό το όνομα, εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο κομμάτι.
