Ήταν λίγο πριν τις 20.00 χθες το βράδυ, 21 Απριλίου, όταν αρχίσαμε όλοι διαδοχικά να πληροφορούμαστε τον αιφνίδιο θάνατο του Prince. Όπως και στο άκουσμα των άλλων μεγάλων θανάτων του 2016, οι περισσότεροι μείναμε άφωνοι, συγκλονισμένοι. Άλλοι έψαξαν μανιωδώς να βρουν να διαβάσουν κάπου πως πρόκειται για hoax. Η είδηση όμως ήταν πραγματική. Σε ηλικία μόλις 57 ετών, ο Prince Rogers Nelson, “The Artist Formerly Known As Prince“, βρέθηκε νεκρός στο Paisley Park της Μινεσότα (εκεί όπου βρισκόταν και το στούντιό του).
Για αυτήν την μουσική ιδιοφυΐα με την τεράστια καριέρα, για αυτόν τον τόσο ιδιόρρυθμο μα και ανεπανάληπτα χαρισματικό Prince που άφησε το δικό του ανεξίτηλο αποτύπωμα στην μουσική ιστορία μιλούν στην Popaganda 10 άνθρωποι της μουσικής και του πολιτισμού, διαλέγοντας παράλληλα -για εμάς κι εσάς- το αγαπημένο τους κομμάτι.
Μαρία Μαρκουλή
Δημοσιογράφος / συγγραφέας
«Συγκλονιστικός! Κάθε εμπειρία Prince, έχει ένα δικό της χρώμα. Τον είχα δει live στο Λονδίνο στα μέσα τις δεκαετίας του ’90. Ήταν δύο ώρες συναυλία κι ενώ έχει γίνει και το encore και θεωρούμε πως έχει τελειώσει, λέει “εδώ η συναυλία τελείωσε, όσοι θέλουν μπορούν να φύγουν, οι υπόλοιποι μένετε και ξεκινάει το πάρτι!”. Δεν ξέρω πόση ώρα ακόμη έπαιξε! Ήταν κάτι μεταξύ συναυλίας κι ενός ανεξέλεγκτου funk πάρτι. Έπαθα σοκ με την ενέργεια, την τρέλα του. Ο Prince είναι μια μουσική ιδιοφυΐα, φαίνεται αυτό το πράγμα μέσα από τη μουσική του. Δεν το πιστεύω ακόμα, συγκλονίστηκα πολύ από την είδηση. Ό,τι έκανε ο Prince ενέπνευσε πολλούς. Βλέπεις κάτι και νομίζεις ότι είναι νέο και φρέσκο, κι όμως οφείλεται σε εκείνον. Δε μπορώ να μην αναφέρω ως αγαπημένο μου κομμάτι το “Sign O’ The Times”, αλλά θα πω και το πολύ smooth “The Beautiful Ones”».
Μάκης Μηλάτος
Athens Voice / Παραγωγός–σύμβουλος προγράμματος Στο Κόκκινο 105.5
«Ο Prince ήταν ένα από εκείνα τα ελάχιστα και σπάνια πρόσωπα της pop κουλτούρας που κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα εντελώς προσωπικό σύμπαν αυτοαναφορικό και αυτοτροφοδοτούμενο. Ανθολογώντας την καλύτερη εκδοχή του funk, από τον Sly Stone ως τους Funkadelic και από τον George Clinton ως τον James Brown αλλά και το πιο ενδιαφέρον υλικό από την rock μουσική, από τον Hendrix ως τον David Bowie, δημιούργησε το δικό του μουσικό σύμπαν συνδυάζοντας την ωμή σεξουαλικότητα, την εξωγήινη ερμηνεία και την αλλόκοτη συμπεριφορά. Ο Prince ήταν ο πρίγκιπας της δικής του αυτόνομης επικράτειας που τώρα θα χαθεί μαζί του. Δεν μπορεί να υπάρξει διάδοχος, όμως κομμάτια και θρύψαλα του ήχου του θα βρίσκουμε διαρκώς παντού για τα επόμενα πολλά χρόνια. Αγαπημένο άλμπουμ: Sign O’ the Times (1987) – Διπλό, χαοτικό και υπέροχο».
Μάρκος Φράγκος
Μουσικογράφος, Jumping Fish
«Παγανιστικός διόνυσος, σεξουαλικός προβοκάτορας, λάτρης της αίσθησης, ευφυής εικονοπλάστης και ασύλληπτος δημιουργός της pop κουλτούρας, ο Prince Roger Nelson είναι η απόλυτη – η απόλυτη όμως – ενσάρκωση των δικών μου φαντασιώσεων περί μιας υπερ-groovy Valhalla, γεμάτης ερωτικές ενδορφίνες, όπου όλοι θα επικοινωνούν με νεύματα και κινήσεις και η ζωή θα έχει το ρυθμό του p-funk που γεννήθηκε στη Μινεάπολη.
Είναι συγκλονιστική η απώλεια του Prince. Ανυπόφορη. Νιώθει κανείς τα λαχούρια να ορφανεύουν και να μαραίνονται γύρω όταν αυτό που ειδικά σε αυτή την εποχή, αυτό ακριβώς έχει ανάγκη η μουσική για να επιβιώσει… Και ας είχε χάσει τη μούσα του από τα πρώιμα 90s και ας είχε να βγάλει γερό δίσκο εδώ και 25 χρόνια. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος το σύμπαν του Prince – μια μυθική σάλα με ιριδισμούς του μωβ, νιώθω σαν να βλέπω την Diamond και την Pearl να κλαίνε αναμαλλιασμένες στη γωνία, την Mavis Staples να γέρνει λυπημένη το κεφάλι, την Sheena Easton, την Apollonia, όλο τον μεγαλύτερο από τη ζωή γυναικωνίτη που δόξασε η εξοχότητά του, να αντηχεί τις οιμωγές του στο Paisley Park. Σπουδαίος Prince κατάφερε αυτό που δεν κατάφεραν οι μέντορές του (ο Sly Stone και ο Jimi Hendrix, ο George Clinton και οι Ohio Players): να επιβάλλει το funk στο mainstream. Να κάνει τα διεθνή δελτία ειδήσεων του prime time να μιλούν για την μωβ εξοχότητά του σε ένα κοινό αποσβολωμένο, το ίδιο κοινό που μέρος του, τον”εφτυνε” στα 80s ως “παρηκμασμένη αδερφή” και “κιτς γύφτο”…
Τι ειρωνεία… Εσύ που μόρφαζες μπροστά στη γλίτσα του, ανάβεις σήμερα το αναπτηράκι και το ανεμίζεις αργά στη μελωδία του “Purple Rain”…
Αυτή είναι η νίκη σου Πρίγκιπά μου, αιώνιε και μοναδικέ.
Και θα δακρύζω πάντα με το “Darling Nikki” και κάθε φορά που θα το ακούω θα υποκλίνομαι».
Γιώργος Πολυχρονίου
Ραδιοφωνικός παραγωγός / συλλέκτης
«Ήταν απροσδόκητο, ήταν και μικρός, δεν είχαμε ακούσει κάτι δυσάρεστο, αλλά βέβαια δε θέλω να σταθούμε σε αυτό. Ο Prince είναι αυτό που λέμε “Minneapolis sound”, ο μαύρος ήχος της Mιννεάπολης απ’ όπου κατάγεται. Tον ήχο αυτόν τον έφτιαξε το κορυφαίο duo παραγωγών, Jimmy Jam και Terry Lewis. Ο Prince τον διαμόρφωσε και τον ξεπέρασε, έκανε δύο ακόμη βήματα πιο μπροστά από πλευράς ενορχήστρωσης και παραγωγής. Αυτός ο ήχος άφησε ιστορία στο χώρο της παγκόσμιας ποπ σκηνής. Αυτή είναι η προσφορά του. Ήταν ένας δαιμόνιος τύπος που έγράφε, έκανε παραγωγές-ενορχηστρώσεις, γκομένιζεσα, προωθούσε συνέχεια πουλέν. Θέλω να πω, ήταν ένας τύπος ο οποίος προώθησε, συνεργάστηκε και με ό,τι καταπιάστηκε το έφερε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία. Έβαλε τη Sheena Easton σε άλλο ήχο, πιο προοδευτικό από το σαχλό αγγλικό ποπ που έκανε, δούλεψε με τη Sheila E, με τις Bangles.
Είχε κάτι το ιδιαίτερο, το θαυματουργό, το ασύλληπτο, κάτι το διαφορετικό. Ήταν ένας μεγάλος σταρ σε όλα του. Σε εμφάνιση, σε performance, σε ήχο, σε μόδες, σε ρούχα, σε χορό, στη μουσική του… Απίστευτος. Δεν είναι τυχαίο, λίγοι καλλιτέχνες στον κόσμο είναι επίκαιροι τέσσερις δεκαετίες. 70s, 80s, 90s και 00s. Εννοείται πως και στα 10s έκανε πράγματα, αλλά είχε πλέον φθαρεί σαν την Madonna. Τέσσερεις δεκαετίες επίκαιρος; Μόνο ο Dylan και ο Frank Sinatra το έχουν κάνει αυτό.
Αγαπημένο άλμπουμ θα έλεγα το soundtrack της ταινίας “Purple Rain”, μου έχει δώσει μάλιστα ο διευθυντής της Warner ένα not for sale συλλεκτικό βινύλιο το οποίο είναι μωβ χρώματος. Καταπληκτικό άλμπουμ, όπως είναι και η ταινία. Αλλά και το εκπληκτικό “Εmancipation”, το μοναδικό άλμπουμ στο οποίο διασκευάζει κομμάτια άλλων καλλιτεχνών της σκηνής της Μιννεάπολης. Δυστυχώς, έφυγε μια ακόμη τεράστια προσωπικότητα από την παγκόσμια μουσική σκηνή».
Γιάννης Πετρίδης
Ραδιοφωνικός παραγωγός στο ΒΗΜΑ FM 99,5
«Κατά την άποψη μου είναι ένας από τους τελευταίους, για να μην πω ο τελευταίος, μαύρος μουσικός, που ένωσε την προηγούμενη μεγάλη γενιά αυτής της μουσικής, δηλαδή, Steve Worder, George Clinton, Rick James με τους νεότερους όπως ο είναι ο D’ Angelo, Frank Ocean, ο Kanye West που επηρεάστηκαν, όπως και πάρα πολλοί άλλοι, από αυτόν. Είναι πάρα πολλά τα τραγούδια που μου αρέσουν, το πιο ιδιαίτερο όμως είναι ίσως το “When Doves Cry”».
Σταύρος Διοσκουρίδης
Αρχισυντάκτης Popaganda, ραδιοφωνικός παραγωγός στον En Lefko 87.7
«Στιγμές με τον Prince. 1. Στο Exit Festival στο κάστρο του Νόβι Σαντ στην Βοϊβοντίνα της Σερβίας και αφού το κεφάλι μας είχε βιώσει μια πρωτοφανή ντεσιμπελική επίθεση στο φαράγγι της τέκνο, προχωράμε με τον Παναγιώτη Μένεγο προς μια μικρή σκηνή απ’ όπου έβγαινε ένας γαλήνιος ήχος. Εκεί καμιά 200ρια εκλεκτικοί ravers χόρευαν το “When The Doves Cry” στην σκηνή που σπίναραν οι DJs της R&S Records. Σιγά σιγά ξημέρωνε κι ένα ανούσιο φεστιβάλ βρήκε το χάιλαιτ του.
2. Μετά από λίγα χρόνια, καλοκαίρι στο Κουφονήσι. Στο Up Festival παίζουν οι Baby Guru λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Στο πρόγραμμα υπάρχει μια φοβερή διασκευή του Purple Rain που άλλαξε τελείως (μ’ ένα μαγικό τρόπο) τα χρώματα σε όλο το σκηνικό της παραλίας στο Πορί.
3. Κάθε φορά που διαλέγω μουσική σ’ ένα μαγαζί και κολλάει το μυαλό μου για το ποιο τραγούδι πρέπει να παίξω μετά, βάζω το καλύτερο mainstream τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ, το “Kiss”.
Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον που να έχει δηλώσει ή να έχει φανεί από τη συμπεριφορά του, ότι είναι φανατικός του Prince. Ότι ξέρει όλα τα τραγούδια, ότι τον ακολουθεί στις περιοδείες, ότι τον έχει δει τριάντα φορές ζωντανά. Πόσα τραγούδια του Prince ξέρετε εσείς από τα εκατοντάδες; Αυτά που ανέφερα και άντε άλλα τόσα. Αλλά τι σημασία έχει αφού αυτού του διαμετρήματος έχουν φροντίσει για ένα πολύ απλό πράγμα: να είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι».
Σάκης Τσιτομενέας
Ραδιοφωνικός παραγωγός στον En Lefko 87.7
«Ο Prince είναι ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης ever. Είναι περίπτωση. Είχα από μικρός όλη του τη δισκογραφία, όλα του άλμπουμ σε βινύλια, έψαχνα πάντα τα πιο σπάνια, τον εκτιμώ απίστευτα και είναι μια μουσική ιδιοφυία. Είναι η μόνη απώλεια καλλιτέχνη που με έκανε πραγματικά να κλάψω. Μετά την εκπομπή χθες μου στέλνει μήνυμα ο Σπύρος ο Παγιατάκης και μεταξύ μας το Σπύρο έχουμε το εξής inside, ότι κάθε φορά που μιλάμε κάποιος τραγουδιστής πεθαίνει και μου γράφει ένα μήνυμα “Δεν πρέπει να ξαναμιλήσουμε, πέθανε ο Prince”. Στην αρχή λέω ψέματα αποκλείεται, είναι φάρσα. Σαν άλμπουμ ξεχωρίζω το “Purple Rain” για πάρα πολλούς λόγους. Έχω δει και την ταινία 4 – 5 φορές, άσχετα αν κινηματογραφικά θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι σπουδαία, αλλά σαν όχημα του Prince για να επικοινωνήσει τη μουσική του είναι μοναδική, σαν ένα μεγάλο videoclip ενός εξαιρετικού άλμπουμ, από τα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Νομίζω το “Sign ‘Ο the Times” είναι το αγαπημένο μου κομμάτι».
Γιάννης Νένες
Αρχισυντάκτης Athens Voice, ραδιοφωνικός παραγωγός στον Pepper 96.6
«O Prince είχε μία απίστευτη ποιότητα σταρ, την οποία -τόσο τέλεια- την κρατούσε σε ένα μη-προσωπικό επίπεδο. Πέρα από μουσική ιδιοφυία, εξαίρετος performer, ανεξάντλητα δημιουργικός, εφευρετικός, οραματιστής, ήταν αυτός που λανσάρισε κι ένα προσχέδιο της ψηφιακής γλώσσας. Ήταν ο πρώτος που μίλησε στους στίχους του με optimized, συγκοπτόμενες λέξεις, με σύμβολα, αρχιγράμματα, εικονίδια, σχεδόν πρότεινε την ιντερνετική γλώσσα, τη λογική του περιορισμένου αριθμού χαρακτήρων. Όταν αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του σε σύμβολο (που έγινε γνωστό ως Love Symbol) η εταιρία του έστειλε στα έντυπα ένα μοβ φλόπι ντισκ με τη γραμματοσειρά που το περιείχε για να μπορούν να το χρησιμοποιούν όλοι στα κείμενά τους. Για εμάς, τους φετιχιστές των περιοδικών, αυτό ήταν ένα wow factor. Αγαπημένο μου κομμάτι το “Sexy MF”».
Βαγγέλης Ραπτόπουλος
Συγγραφέας
«Του είχα απίστευτη λατρεία. Το ανδρόγυνο στιλ του, στο δρόμο που άνοιξε ο Bowie, ενοχλούσε τους στενόμυαλους στις ΗΠΑ και σε όλο τον πλανήτη. Τη μουσική του την αγαπούσε μέχρι και ο Miles Davis, που του είχε ζητήσει να συνεργαστούν. Ενώ, για τους στίχους του, θα έπρεπε να τον ζηλεύουν οι ποιητές. Επίσης, ήταν επιληπτικός, όπως ο Μωάμεθ και ο Ντοστογιέφσκι. Και τώρα διαβάζω ότι άφησε πίσω του περισσότερα από 500 ακυκλοφόρητα τραγούδια. Με άλλα λόγια, κρατηθείτε, ο Prince δεν πέθανε ακόμα».
Νίκος Πετρουλάκης
Ραδιοφωνικός παραγωγός/ DJ/ music writer
«Δίχως τα σβουριχτά φιλιά του James, του Jimi και του Sly αυτός ο, συνεχούς απασχόλησης, πρίγκιπας θα είχε μείνει για πάντα ένα ντροπαλό βατραχάκι. Τελικά he outBrowned, outHendrixed και outStoned και τους τρεις με μία κίνηση. Α, μην το ξεχάσω, ήταν η επιτομή της γνωστής κινέζικης παροιμίας, μικρός στο μάτι… Ξεχωρίζω το “If I Was Your Girlfriend”».
