Release Athens Day #2: Η μέρα που σάρωσαν οι Chinese Man

Η δεύτερη μέρα του Release Athens Festival ήταν αφιερωμένη κυρίως σε διάφορες κατευθύνσεις της dance σκηνής. Ήταν δε τέτοιο το εύρος που κάλυψαν τα σχήματα που εμφανίστηκαν, που πραγματικά ήταν αδύνατον να φύγει κανείς δυσαρεστημένος.

Την συνήθη βάσανο της ηλιόλουστης απογευματινής ώρας υπέστησαν παλικαρίσια και με καλώς εννοούμενο τσαμπουκά οι GAD. Το θαλασσινό αεράκι, άλλωστε, ενισχυμένο σε σχέση με την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, έκανε τη ζωή όλων μας ευκολότερη. Ομολογώ πως, παρόλη την πολύχρονη παρουσία τους, χτες ήταν η πρώτη φορά που τους είδα live, και κατάλαβα πως έσφαλλα που δεν το είχα επιδιώξει ως τώρα. Το δυναμικό και άρτιο σετ τους κινήθηκε ανάμεσα στη ροκ και την ελεκτρόνικα, και προς το τέλος περιείχε μια θαυμάσια εκτέλεση του “Julia’s Song” των Orchestral Manouevres In the Dark – τρομάζω όταν σκέφτομαι πόσα χρόνια έχουν παρέλθει από την εποχή που άκουγα το αυθεντικό στο εφηβικό μου πικάπ. Άνοιξαν ιδανικά τη βραδιά και χειροκροτήθηκαν επάξια.

Ακολούθησε ο RSN με το συγκρότημά του. Άξιοι εκπρόσωποι της νέας εγχώριας raregroove και  funk σκηνής, ο Άρης Αζιλαζιάν και οι προικισμένοι μουσικοί του κατάφεραν να κάνουν το κοινό που άρχιζε να πυκνώνει, να ξεκινήσει να χορεύει κάτω από έναν ήλιο που ακόμα δεν είχε χαμηλώσει – δεν το λες και μικρό επίτευγμα αυτό…

H προσωπική μου προτίμηση από τη 2η μέρα του Release  ήταν το σχήμα που ακολούθησε και τα σάρωσε όλα: οι Chinese Man κυριολεκτικά έσκισαν! Το τρομερό τρίο που εκπροσωπεί την ομώνυμη κολεκτίβα και που ίδρυσε την επίσης ομώνυμη εταιρία δίσκων, συνοδευόμενο από δύο απίστευτους MC, παρέσυρε το κοινό με τη μανιασμένη του ενέργεια και το δαιμονισμένο κέφι του, κάνοντας τους πάντες να σηκώνουν διαρκώς τα χέρια τους στον αέρα, να χορεύουν σαν τρελοί, να φωνάζουν. Ενδιάμεσα, χωρίς να σπάσουν στιγμή το ρυθμό ή την ενέργεια, εκτόξευαν συνθήματα για την ανεξαρτησία – από τις ανεξάρτητες δισκογραφικές μέχρι τις χώρες, τους απογοητευτικούς πολιτικούς στην Ελλάδα και τη Γαλλία, και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο, γιατί η χτεσινή τους εμφάνιση και η υποδοχή που είχαν δεν μου άφησαν την παραμικρή αμφιβολία πως συντομότατα θα είναι και πάλι κοντά μας. Fuck Yeah!

Τρελή περίπτωση και οι Scott Bradlee & Postmodern Jukebox – και μόνο το όνομα νομίζω πως λέει πολλά! Πρόκειται για μια παρέα από ικανότατους μουσικούς και τραγουδιστές που διασκευάζουν τα πάντα στο στυλ της δεκαετίας του 20. Η ιδέα δεν είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπη (άλλοι το κάνουν με lounge, bluegrass, easy listening και πάει λέγοντας), όμως το attitude και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ντελιριακά. «Καταλάβαμε πως πρόκειται σύντομα να  ξαναζήσουμε όλοι μας τη δεκαετία του 20, οπότε σκεφτήκαμε γιατί όχι και στη μουσική, με το σουίνγκ και όλα αυτά;», είπαν κάποια στιγμή και αυτή η διφορούμενη δήλωσή τους τους δίνει πόντους στο δικό μου τεφτέρι! Το κοινό λοιπόν τους απόλαυσε καθώς επιτίθονταν ανηλεώς κατά πάντων, από το “Bad Romance” μέχρι το “Sweet Child Of Mine”, κι από το “Give It Away” μέχρι το θέμα του Star Wars (!), θαύμασε τις κλακέτες της απίστευτης χορεύτριας, λικνίστηκε, χόρεψε και αφέθηκε.

Ο headliner Parov Stelar έχει εξελιχθεί σε ένα από τα αγαπημένα ονόματα του ελληνικού κοινού, κι έτσι βρίσκεται συχνότατα κοντά μας. Το σετ του υπήρξε άψογα κι επαγγελματικότατα σχεδιασμένο, εκτελεσμένο, φωτισμένο, σκηνοθετημένο, κι οι θεατές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Όμως αν δεν το πως θα σκάσω: δεν κατάφερα να καταλάβω προς τι όλο αυτό. Βέβαια ο επαγγελματισμός δεν είναι αυτό που αναζητώ στη μουσική, ούτε κι οι άψογες, πανομοιότυπες εκτελέσεις. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την Parov Stelar Band ως live act. Οι κινήσεις των πνευστών μου φάνηκαν περισσότερο ως μέρος της χορογραφίας, παρά ως χειρονομίες μουσικών εν ώρα δημιουργίας. Θα ήμουν απείρως επιεικέστερος αν επρόκειτο για εμφάνιση σε κλαμπ, όπου είναι και ο φυσικός χώρος του αυστριακού dj και μουσικού. Όταν πρόκειται όμως για συναυλία, αυτό που εγώ περιμένω είναι «εκείνη» η μοναδική στιγμή έκφρασης, που μπορεί και να περιέχει λάθη, να διαφοροποιείται από το ηχογράφημα, να υστερεί ή να είναι υπέρτερη αυτού, αλλά πάντως να περιέχει το φευγαλέο θαύμα που μόνο η ζωντανή μουσική σου δίνει. Φυσικά, αυτή δεν είναι παρά η προσωπική μου άποψη, και στην προκειμένη περίπτωση λίγο μετράει. Ο κόσμος χόρεψε ξέφρενα, διασκέδασε, χάρηκε, εκτονώθηκε. Και το κυριότερο, εφόσον είχε πλήρωσει το, με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία (δεν θα σταματήσω να το γράφω) και με όλο και αιματηρότερες θυσίες, αποκτηθέν εισιτήριο, ένιωσε πως τα χρήματά του έπιασαν τόπο, πως πήρε αυτό για το οποίο είχε έρθει δίπλα στη θάλασσα. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: κανείς δεν ταλαιπωρήθηκε πουθενά, ουρές δεν είδα ούτε σε μπαρ ούτε σε τουαλέτες, ο ήχος ήταν άψογος, η πρόσβαση εύκολη, και οι καλλιτέχνες έδωσαν όλα όσα περίμενε από αυτούς το κοινό τους. Για κάποιους εξ ημών που ίσως αναζητούν άλλα πράγματα, υπάρχει την Τρίτη η κυρία Polly Jean Harvey…

Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ της Αθηνάς Παπαγιάννη