του Μιχάλη Παππά
Ο Γιώργος Τατάκης, ο Μιχάλης Παππάς και ο Αντώνης Χρυσάκης αποτελούν την ομάδα των Reflex Photographers. Αγαπούν τη φωτογραφία τόσο που αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν έναν πολυχώρο αφιερωμένο στην προώθησή της.
Τι θα συμβαίνει εκεί; Εκθέσεις, συζητήσεις, σεμινάρια και διδασκαλία, μια open library για να πιεί κανείς τον καφέ του και να διαβάσει αλλά και στούντιο για φωτογραφήσεις. Δεν θα παρουσιάζεται μόνο δική τους δουλειά αντιθέτως θέλουν πολύ να συστήσουν στο κοινό και άλλους καλλιτέχνες ώστε να ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος περί φωτογραφίας και να δημιουργηθεί ένας χώρος που θα μπορούν να συναντηθούν οι φωτογράφοι (επαγγελματίες και ερασιτέχνες) και να ανταλλάξουν απόψεις κι εμπειρίες. Ο χώρος στα Πετράλωνα δεν έχει ανοίξει ακόμη, υπολογίζουν με τον νέο χρόνο αλλά ήδη παραδίδουν σεμινάρια φωτογραφίας.
«Το κοινό που έχουμε είναι ότι είμαστε πιο πολύ της κοινωνικής φωτογραφίας και του ρεπορτάζ. Με ενδιαφέρει κυρίως να καταγράψω την στιγμή και όχι τόσο έναν άνθρωπο που ποζάρει σε έναν χώρο. Η λογική μου είναι: λιγότερο στούντιο, περισσότερη αληθινή ζωή. Ακόμη κι όταν όμως κάνω πορτρέτα, όπως τα κορίτσια της στήλης GIRLS! στην Popaganda, προσπαθώ να αποτυπώσω τη δική τους αλήθεια, το ποιες είναι. Γι’ αυτό άλλωστε κάποιες βγαίνουν πιο σοφιστικέ και άλλες πιο απελευθερωμένες. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα τους. Στο ίδιο πλαίσιο τοποθετώ και τη φωτογράφιση γάμου, είναι η καταγραφή μιας κοινωνικής πραγματικότητας μέσα από την ιστορία του κάθε ζευγαριού», δίνει το στίγμα του ο Γιώργος. Αναρωτιέμαι αν πλέον λόγω της ευκολίας να τραβήξει πια κάποιος φωτογραφία μέσω κινητών και application έχει αλλοιωθεί ο ρόλος του φωτογράφου. Ο Μιχάλης σκέφτεται πως «σίγουρα το μέσο προσφέρει μια παραπάνω δυνατότητα αλλά όποιος πιάσει το μολύβι και γράψει δεν σημαίνει ότι είναι Καζαντζάκης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τη φωτογραφία. Οποιοσδήποτε μπορεί να τραβήξει μια φωτογραφία αλλά ποιος θα το κάνει σαν τον Bresson;» ενώ ο Αντώνης θεωρεί ότι «δεν είναι κακό αυτό. Σίγουρα με τέτοια πληθώρα φωτογραφιών όλα γίνονται πολύ εφήμερα καθώς σου τραβούν την προσοχή για μόλις πέντε λεπτά και τα ξεχνάς αλλά όταν υπάρχει μπόλικο μέτριο υλικό τότε θα υπάρχει μέτρο σύγκρισης και κατά συνέπεια θα ξεχωρίσει ποια είναι τελικά η καλή φωτογραφία. Δεν έχει σημασία ότι θα πατήσεις το κουμπάκι της φωτογραφικής, σημασία έχει τι θα επιλέξεις να υπάρχει και τι όχι μέσα στο κάδρο σου». Ο Γιώργος συμπληρώνει «Στην τέχνη της φωτογραφίας δεν αρκεί να ξέρεις μόνο θεωρία της φωτογραφίας. Πρέπει να ξέρεις από ζωγραφική, από σχέδιο, από μουσική, από θέατρο. Ό,τι έχεις διαβάσει, ό,τι ξέρεις, ό,τι έχεις δει, ό,τι έχει ζήσει συμβάλλει στο να γίνεις ένας δυνατός φωτογράφος. Με τον καιρό καταλαβαίνεις ότι δεν φωτογραφίζεις ποτέ αντικείμενα, πως φωτογραφίζεις πάντα το φως που τυχαίνει να μπλοκάρεται από διάφορα αντικείμενα».
Αγαπημένοι φωτογράφοι τους είναι εκείνοι της Magnum. Ξεχωρίζουν τον Νίκο Οικονομόπουλο και ο Μιχάλης παραδέχεται «χάρη στον Οικονομόπουλο ανακάλυψα τη Magnum και κόλλησα».
Μιας και έχω τους ειδικούς μπροστά μου μπαίνω στον πειρασμό πότε ένα πρόσωπο θεωρείται όμορφο για έναν φωτογράφο. Ο Αντώνης θεωρεί πως όντως υπάρχουν φωτογενείς άνθρωποι αλλά ο Μιχάλης, που γυρίζει όλη την Ελλάδα για να φωτογραφίσει τα έθιμα και τους ανθρώπους κάθε τόπου, προτιμά να φωτογραφίζει «τα ιδιαίτερα πρόσωπα, τους ‘τρελούς’ του κάθε χωριού ή τέλος πάντων αυτούς που οι συγχωριανοί τους τους αποκαλούν ‘τρελούς’ γιατί αυτοί είναι συνήθως οι πιο αυθεντικοί». Ο Γιώργος κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση «ουσιαστικά φωτογραφίζεις τον εαυτό σου στο άλλο πρόσωπο, κάνεις μια προβολή του εγώ σου πάνω του». Πάνω από όλα όμως σύμφωνα με τον Αντώνη μετράει αυτός που φωτογραφίζεται να μην έχει το άγχος να βγει όμορφος «Τα παιδάκια βγαίνουν πάντα όμορφα γιατί δεν τα νοιάζει. Είναι στον δικό τους κόσμο κι αυτό το εκπέμπουν».
