Μια μέρα η Μελίνα ―παραδόξως, πάλι εκείνη ήταν που πήρε την πρωτοβουλία, πάλι εκείνη έκανε την αρχή― έφτασε στο σημείο να χώσει σχεδόν ολόκληρη την παλάμη της στον κόλπο της Βιβής, και η τελευταία άρχισε να τρέμει σύγκορμη και να σφαδάζει σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο απεγνωσμένο τρόπο, ώστε η Μελίνα τρόμαξε, γιατί ποτέ της δεν είχε ξαναδεί την ερωμένη της να κάνει έτσι, ποτέ της δεν την είχε ξαναδεί να καυλώνει τόσο.
Και σαν να επρόκειτο για ανταπόδοση, την επόμενη φορά η Βιβή έχωσε τρία δάχτυλα στον πισινό της φίλης της, και εξακολούθησε να τα μπαινοβγάζει σαν δαιμονισμένη, μέχρι που ο σφιγκτήρας της Μελίνας χαλάρωσε και το κορμί της παρέλυσε σαν διαλυμένο. Γενικά, η Μελίνα διεπίστωνε ότι είχε ιδιαίτερη ευαισθησία με τα χάδια και ιδίως με τα γλωσσοφιλήματα στον πισινό της, την έκαναν να λιώνει και να γλαρώνει, να λιγώνεται, λες και είχε φάει μέλι με το κουτάλι, τόσο πολύ ώστε να την πονάει στο τέλος η κοιλιά της.
Επίσης, μια άλλη φορά, η Βιβή έφερε το ένα της πόδι κοντά στο στόμα της Μελίνας, της μισάνοιξε σπρώχνοντας τα χείλια και την άφησε να της γλείφει τα δάχτυλα του ποδιού μέχρι που άρχισαν να τη διαπερνούν ρίγη. Κάτι που, επίσης, δεν είχαν ποτέ τους ξανακάνει, και που μάλιστα η Μελίνα έμεινε με την αίσθηση ότι η Βιβή σαν να το είχε απαιτήσει ή, ακόμα καλύτερα, σαν να το είχε σκεφτεί από πριν, να το ποθούσε και να το σχεδίαζε, αλλά απλώς δεν είχε τολμήσει μέχρι τότε να το φέρει στην επιφάνεια, να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό της να το εκδηλώσει.
Τώρα πια όλες οι ατέλειες του προσώπου και του «υβριδικού» σώματος της Βιβής φαίνονταν στη Μελίνα τρομερά ελκυστικές και αξιολάτρευτες. Επί παραδείγματι, το μακρόστενο, μυτερό και σκαμμένο από σημάδια, το σχεδόν άσχημο πρόσωπο της ερωμένης της εξέπεμπε μια ανεξήγητη γοητεία. Η Μελίνα δεν χόρταινε να φιλάει και να γλείφει, με μια απερίγραπτη λαχτάρα, τις μικροσκοπικές, σαν αβαθείς κρατήρες ηφαιστείων, αυλακιές στα μάγουλα της ερωμένης της. Εν μέρει αντιμετώπιζε τα σημάδια αυτά σαν ουλές από βασανιστήρια που είχε υποστεί κάποτε η Βιβή, με αποτέλεσμα να της γεννούν οίκτο και συμπόνια, και εν μέρει τα θεωρούσε ενδείξεις απειλητικές, σκληρότητας και πυγμής της ερωμένης της, υποσχέσεις βίας. Για κάποιο λόγο, το ίδιο απειλητικοί τής φαίνονταν και οι πελώριοι ασημένιοι κρίκοι που η Βιβή κρεμούσε στ’ αυτιά της.
Υπήρχε, επίσης, το κατάλευκο δέρμα της Βιβής, που το αναδείκνυαν τα κορακάτα της μαλλιά, τονίζοντας την ψυχρή σαν πάγο απόχρωσή του, το οποίο σαν να προσκαλούσε τη Μελίνα να τ’ αγγίξει, να προσκυνήσει την αθώα λευκότητά του, με τα δάχτυλα ή με τα χείλη της. Όσο για τη λεπτότατη μέση της, με το απαστράπτον διαμαντάκι να στολίζει τον αφαλό της, ο λάγνος τρόπος που τη λίκνιζε η Βιβή όχι μόνο όταν ήταν όρθια, αλλά ακόμα και στο κρεβάτι, έκανε τη Μελίνα να θέλει να ουρλιάξει από πόθο και ερωτική επιθυμία. Για να μη μιλήσουμε για το πόσο την έκαναν να θέλει να της υποταχθεί, το κορδωμένο στέρνο και ο αγέρωχος λαιμός της Βιβής ή η γρανιτένια πόζα των ποδιών της.
Πάντως, αν ήθελε κανείς να είναι αντικειμενικός, αναμφισβήτητα, το προσφιλέστερο, το κορυφαίο, το υπέρτατο ερωτικό παιχνίδι τους, είτε το συνέκρινε κανείς με τα υπόλοιπα προκαταρκτικά είτε με όλα όσα αποτελούσαν το κυρίως πιάτο, παρέμενε η ενασχόλησή τους με τις κλειτορίδες τους, μια δραστηριότητα για την οποία δεν υπήρχε καταλληλότερη στάση από το λεγόμενο 69.
Αναποδογυρισμένες η μία πάνω στο σώμα της άλλης, ή και απλώς πεσμένες στο πλευρό αντικριστά, έπαιζαν επί ώρα με τις κλειτορίδες τους, άλλοτε χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά τους κι άλλοτε τα χείλια και τις γλώσσες ή τα δόντια τους. Τα τριψίματα, τα ελαφρά χτυπήματα, τα γλειψίματα, τα πιπιλίσματα και οι δαγκωματιές έδιναν κι έπαιρναν, χαρίζοντάς τους τη μέγιστη δυνατή απόλαυση και αγαλλίαση, κάνοντας και τις δύο όχι απλώς να τραντάζονται και να δονούνται, αλλά κυριολεκτικά να πάλλονται από την καύλα.
Η Μελίνα είχε φτάσει στο σημείο να σκεφτεί ότι σε κάτι τέτοιες στιγμές, η κλειτορίδα της αντιπροσώπευε ολόκληρη την ύπαρξή της, σαν να συμπυκνωνόταν εκεί όλο της το σώμα κι όλη της η ψυχή, όλο της το είναι, πράγμα που προφανώς ίσχυε και για τη Βιβή. Εκείνα τα μπιλάκια, εκείνοι οι σβόλοι από σάρκα αποκτούσαν ασύλληπτη χωρητικότητα και εύρος, μπορούσαν άνετα να περιέχουν τα πάντα σε σμίκρυνση, ή, όπως έλεγαν και για τους χάρτες, «υπό κλίμακα». Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει τόσο καθαρά, με τόση διαύγεια, ότι η κλειτορίδα της ήταν αυτή καθαυτή η θηλυκή της υπόσταση, η βαθύτερη ουσία της, το σήμα κατατεθέν της.
