Ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο των Protomartyr, Relatives In Descent, δεν χρειάζονται πολλά δευτερόλεπτα για να σκεφτείς ότι ο frontman της μπάντας, Joe Casey «τραγουδάει σαν τον Cave». Το σίγουρο είναι ότι το Relatives In Descent -με τις σκοτεινές κιθάρες, τα αρκετά πρωτόγονα τύμπανα, το μπάσο φωνητικό και το κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο στους στίχους που με μη ευθείες αναφορές «παίζει» στο αντί-Τραμπ γήπεδο- ήταν μία από τις πιο δυνατές post-punk κυκλοφορίες του 2017.
Οι Protomartyr ετοιμάζουν βαλίτσες ώστε να μας το παρουσιάσουν ζωντανά το Σάββατο 23 Ιουνίου στο Ejekt Festival με headliner (αυτό θα πεί σύμπτωση) τον Nick Cave. Μιλώντας πάντως στην Popaganda ο Joe Casey δεν έκρυψε τον εκνευρισμό του όταν τον ενημερώσαμε ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν υπάρξει πάντα γενναιόδωροι μαζί του…
Το Relatives in Descent είναι ο μόνος σας δίσκος με τίτλο που δεν προέρχεται από κάποιο στίχο κομματιού. Τι θέλετε να πείτε με αυτόν; Μου αρέσει να έχουμε κανόνες με τη μπάντα: όχι ερωτικά τραγούδια, ελάχιστα έως καθόλου σόλο, τίτλοι δίσκων που προέρχονται από στίχους. Έπειτα, μου αρέσει να σπάω ή να αλλάζω αυτούς τους κανόνες. Δεν εννοώ κάτι συγκεκριμένο με το Relatives in Descent. Είναι ένας νομικός όρος για τους απογόνους αλλά μου άρεσε το πώς περιέκλειε αόριστα την ιδέα που είχα για το τι ήταν ο δίσκος.
Πρόκειται για έναν πολιτικοποιημένο δίσκο, αλλά όχι με κάποιον εντελώς άμεσο τρόπο. Εκτός από την πολιτική εξουσία, τι θεωρείς απειλητικό σε μία σύγχρονη κοινωνία της απόλυτης επικράτησης της τεχνολογίας; Όλοι μας οι δίσκοι είναι πολιτικοί με την έννοια ότι σχετίζονται με τα βάσανα της ζωής. Οι πολιτικές δυνάμεις ασκούν έλεγχο στο σώμα και το μυαλό μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Θα το ήθελα πάρα πολύ να είμαι εντελώς απολιτίκ και να γράφω για τα ερωτικά μου μπλεξίματα, αλήθεια. Αλλά όταν θες, για παράδειγμα, να γράψεις ένα κομμάτι για το ότι είσαι άρρωστος και μετά συνειδητοποιείς ότι, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, έχεις να σκεφτείς το πως μια απλή αρρώστια μπορεί να σε σακατέψει οικονομικά. Εκεί είναι που το προσωπικό γίνεται πολιτικό, υποθέτω. Όσον αφορά την τεχνολογία, πρόκειται για μία χαμένη μάχη εξ αρχής. Μήπως τώρα συνειδητοποιούμε ότι η μάχη έχει τελειώσει;
Πώς νιώθεις για την προεδρία Τραμπ; Αισθάνομαι απαίσια. Φοβάμαι πως αυτό είναι που πάντα θέλαμε.
«Αν υποθέσουμε ότι κατασκευάζουμε ένα αμάξι, είμαι αυτός που προτείνει το χρώμα και το όνομα. Οι υπόλοιποι φτιάχνουν τη μηχανή.»
Το Detroit έχει κεντρικό ρόλο στη θεματολογία σου. Αυτό συμβαίνει επειδή απλά είναι ο τόπος καταγωγής σου ή υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο που σε απασχολεί στην συγκεκριμένη πόλη; Συμβαίνει απλά γιατί είμαι από εκεί. Επίσης, ένιωθα πως προσωπικές ιστορίες από το Detroit δεν ακούγονταν συχνά. Τα περισσότερα που γράφονται ή εκφράζονται για το μέρος είναι από ξένους -κυρίως από τα αμερικανικά προάστια. Η πόλη είναι ο αέρας που αναπνέω όταν βρίσκομαι σε περιοδεία. Μου αρέσει. Είναι μία καλοκάγαθη φυλακή.
Επομένως για σένα, η ανάγκη για προσωπική έκφραση έρχεται από αυτά που κουβαλάς μέσα σου ή από ερεθίσματα τριγύρω; Περιγράφεις το ίδιο πράγμα. Γράφω τραγούδια για πράγματα που συνέβησαν ή θα συμβούν, ανεξάρτητα αν βρίσκονται εκεί έξω ή δύο ίντσες κάτω από το δέρμα μου.
Έχεις κάποιες συγκεκριμένες λογοτεχνικές αναφορές για τους στίχους που γράφεις; Αυτό που είναι σημαντικό για μία τέτοιου είδους μπάντα είναι η μουσική. Οι στίχοι, εξαιρουμένου του ρυθμού και της μουσικότητάς τους, έρχονται δεύτεροι στην καλύτερη. Ειλικρινά, επηρεάζομαι από τα πάντα. Κοιτώ πράγματα που είναι απατηλά και προσπαθώ να αντιγράψω αυτή την πραγματικότητα.
Ξεκίνησες με τους Protomartyr όταν ήσουν στα 30 σου. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να το κάνεις και ποιά η σχέση σου με τη μουσική έως τότε; Ο πατέρας μου είχε πεθάνει και είχα μελαγχολήσει. Ακόμη, συνάντησα φίλους που ήθελαν να περάσουν καλά όντας σε μία μπάντα. Θα έλεγα πως ήμουν ενθουσιώδης από πριν για τη μουσική. Τώρα, υποθέτω πως θα έλεγα ότι είμαι συμμέτοχός της.
Πώς επικοινωνείτε με τη μπάντα για τη σύνθεση των κομματιών; Αφήνω τη μπάντα να κάνει τα δικά της. Αυτοί φτιάχνουν τη μουσική. Μπορώ να προσφέρω ιδέες, αλλά προσπαθώ να καταφέρω να χωρέσω -ή αποτυγχάνω- σε αυτά που γράφουν οι Greg (Ahee), Alex (Leonard) και Scott (Davidson). Επικοινωνούμε μέσα από την αλληλοκατανόηση των δυνατοτήτων μας και τον καταμερισμό της εργασίας. Αν υποθέσουμε ότι κατασκευάζουμε ένα αμάξι, είμαι αυτός που προτείνει το χρώμα και το όνομα. Οι υπόλοιποι φτιάχνουν τη μηχανή.
Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή τι παίρνεις και τι δίνεις στο κοινό; Πρώτα παραπονιέμαι για το ότι τα φώτα είναι πολύ δυνατά. Δεύτερον, ελπίζω να έχει καλό ήχο. Από το κοινό δεν παίρνω σχεδόν τίποτα. Μπορώ να καταλάβω αν είναι χαρούμενο ή δυσφορεί, μέχρι εκεί. Εάν δεν είναι ευχαριστημένο, συνήθως συμβαίνει γιατί κάποιος στο κοινό αποφάσισε ότι ο δικός του τρόπος απόλαυσης του show είναι σημαντικότερος από των άλλων. Αντιπαθώ αυτούς τους τύπους.
Joe Casey: «Γράφω τραγούδια για πράγματα που συνέβησαν ή θα συμβούν»
Ορισμένοι δημοσιογράφοι δεν έχουν πει και τα καλύτερα πράγματα για σένα (σ.σ.υπάρχει ένα Tumblr αφιερωμένο σε αυτά τα σχόλια). Η αρνητική κριτική είναι κάτι που σε απασχολεί και σε επηρεάζει; Έχουν πει; Δώσε μου τα ονόματά τους! Θέλω να ξέρω ποιοί είναι. Κανείς που λέει μαλακίες για μένα δεν γλιτώνει! Δεν μου αρέσει να μου λένε ότι είμαι άσχημος. Το ξέρω ότι είναι μία δύσκολη θέση.
Αναμίχθηκες με τη μουσική σχεδόν κατά τύχη και τώρα βρίσκεσαι σε μία αρκετά δημοφιλή μπάντα. Η επιτυχία σε απασχολεί; Κυρίως, ελπίζω οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν ότι προσπαθώ να κατανοήσω κάποια πράγματα. Σαν συγκρότημα, είμαστε περήφανοι που μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι το μουσικό μας επίπεδο θα γίνεται όλο και καλύτερο και ότι η δουλειά μας αντισταθμίζεται με όμορφο τρόπο. Μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χρήματά μου για να καταδιώξω αυτούς τους μαλάκες που μου είπες ότι λένε κακόβουλα πράγματα, ίσως σε ένα νησί με πολλές λακκούβες και παγίδες. Εάν έχω τη δυνατότητα για αυτό το «νησί της εκδίκησης», δεν πειράζει και να πέσει λίγο η ποιότητα της μουσικής μας.