Είχα δώσει τον λόγο μου πως δεν θα ξαναπάω Primavera και το ίδιο έκανα και φέτος άμα τη λήξει του Primavera Sound Festival 2016, ήτοι είμαι αρκούντως αναξιόπιστη αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η μουσική. Το φετινό Primavera αν και δεν ήταν σχεδιασμένο για μένα αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους κατάφερε και βόλεψε την περιπετειώδη και ανήσυχη φύση μου χάρη στην πολυσυλλεκτικότητά του και το τεράστιο εύρος ειδών που μπορεί κανείς να απολαύσει ή και να μυηθεί σε αυτά.
Οι δύο τεράστιες σκηνές στα νοτιοδυτικά του Forum (Heineken και Η&Μ) φιλοξένησαν τους headliners και τις ορδές των αφιονισμένων οπαδών τους, οι οποίοι στο σύνολο του τριήμερου παίζει στην πλειοψηφία τους και να μην μετακινήθηκαν από εκείνη την πλευρά του πάρκου. Αντίθετα οι βορειοανατολικές σκηνές φιλοξένησαν όλους τους υπόλοιπους και πάρα πολλά είδη μουσικής από krautrock και electronica ως hip hop και ethnic. Κλειδώνει οριστικά η Adidas Originals ως η πιο εναλλακτική και «ψαγμένη» σκηνή όλου του φεστιβάλ.
Την Τετάρτη 1 Ιουνίου το βράδυ στην κεντρική σκηνή με το ομώνυμο του φεστιβάλ όνομα, την Primavera, οι διοργανωτές μας έκαναν δώρο Goat και Suede. Ομολογώ πήγα για την βόλτα καθότι ουδέποτε υπήρξα μέγας φαν των Suede, τους δε Goat τους είχα δει πρόσφατα στο – θα λέμε το όνομά του και θα θυμόμαστε πάντα τον πρόωρα χαμένο Νίκο Τριανταφυλλίδη – Gagarin. Όταν βγήκαν οι Suede, η ατμόσφαιρα από «κάτσε να δούμε τι θα μας πουν» διστακτική εξελίχθηκε γρήγορα σε εκρηκτική με τον Brett Anderson να τα δίνει όλα και να τα βγάζει σχεδόν όλα. Επιρρεπής στην αποθέωση, δέχτηκε εύκολα το σκίσιμο του πουκαμίσου του από δεκάδες γυναικεία και ανδρικά χέρια, το παρολίγον βγάλσιμο του παντελονιού του και τέλος πάντων όλα αυτά τα χουφτώματα, κάποια στιγμή τα πράγματα ξέφυγαν υπέροχα και απολαυστικά – μέσα στο top 5 των φετινών Live για μένα.
Αγέραστος Brett Anderson (Primavera Sound)
Πέμπτη 2 Ιούνη. Ξεκινήσαμε νωρίς στο Auditori με Alessandro Cortini να βαράει μέσα στο σχεδόν απόλυτο σκοτάδι κομμάτια κυρίως από τον τελευταίο του δίσκο σε μια μυσταγωγία που δεν ήθελες να τελειώσει. Ο Cortini, που ανακάλυψα από την playlist της Primavera στο Spotify, είναι Ιταλός, ωραίος και πάνω στην πιο δημιουργική του φάση γράφοντας σύγχρονη, θεϊκά υπέροχη ηλεκτρονική μουσική. Το live του παρακολούθησαν αρκετοί Έλληνες και κατά την διάρκειά του κατέληξα ότι θα ήταν ιδανικό να τον ξανάβλεπα σε κάποια Ιταλική αρένα ένα βράδυ με πανσέληνο και αρκετό αέρα.
Κολλάμε Primavera – θυσιάζω Algiers για Mueran Humanos, ένα Αργεντινέζικο ντούο που ζει στο Βερολίνο και παίζει αυτό που λέμε μαυρίλα – άψογοι και μετά ακόμα πιο άψογοι …
Οι BEAK> έπαιξαν στην Primavera με τον ήλιο να μην έχει δύσει ακόμα. Βαθμός δυσκολίας μπασίματος μέσα στη μουσική τους εκείνη την ώρα μέγας αλλά από την αρχή έδειξαν αποφασισμένοι να μας σκίσουν και το έκαναν. Την ώρα του Eggdog που αν θυμάμαι καλά ήταν το τρίτο τους κομμάτι έπεσε μια σιωπή, μπήκα μέσα και έμεινα εκεί και για τα υπόλοιπα επτά κομμάτια. Εξαιρετικοί κι ένα από τα πιο αδικημένα live της φετινής διοργάνωσης και από άποψη προσέλευσης και από άποψη ώρας.
Πετάγομαι Adidas για C+C= Maxigross, ωραία χαρούμενη ψυχεδέλεια και κάνω το σφάλμα να πάω Destroyer στην Rayban – τον ψήφισα κιόλας στην περσινή Blogovision – ο άνθρωπος ήταν υπνωτικός για τα γούστα μου, ενώ αντίθετα έφερε στα πρόθυρα οργασμού κάτι Αγγλίδες που ήταν μπροστά μου και οι οποίες μόρφαζαν σε κάθε νότα, κάνοντας τον χαρακτηριστικό μορφασμό λαγνείας και σουφρωμένου στόματος που είθισται να βλέπουμε στις αισθησιακές ταινίες.
Βόρεια και ανατολικά στα δικά μας και πάλι -στην Adidas – για ένα από τα ομολογουμένως καλύτερα φετινά live, A.R. KANE , shoegaze και dream pop και τα μυαλά στα κάγκελα. Έμπειροι, δεμένοι και σίγουροι για το είδος που υπηρετούν εδώ και δεκαετίες τα έδωσαν όλα με άψογα θεατρικό τρόπο.
AR Kane (Αθηνά Μικροπούλου)
Όμως η νύχτα ήταν ακόμη στα πρώτα της και δίπλα, στην σκηνή Pitchfork το πάρτι μόλις ξεκινούσε με τον Vince Staples να τα παίζει όλα και να ξεσηκώνει τον κόσμο σε βαθμό που θα μπορούσε δίκαια να διεκδικήσει όσκαρ λαϊκού ξεσηκωμού. Τα είπε με τον τρόπο του ενθουσιάζοντας τον κόσμο κι επιβραβεύοντας τον Νου που κάθε χρόνο μας φέρνει όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο πολλά ονόματα του rap και της hip hop στην Primavera, να δούμε κι εμείς οι διψασμένοι που δεν μπορούμε να τα δούμε εδώ.
Vince Staples in da house! (redbull.com)
Και τώρα ο ΜΕΓΑΣ, ο Μάστορας του Τρόμου και μία από τις μεγαλύτερες δημιουργικές ιδιοφυΐες της εποχής μας ο John Carpenter. Ο Carpenter ήταν ένας από τους τέσσερις βασικούς λόγους που ήρθα τελικά στη φετινή Primavera. Θαυμάζω το έργο του σαν κινηματογραφιστή αλλά με συναρπάζει ακόμα περισσότερο η μουσική που γράφει. Έχοντας δουλέψει με τον μεγαλύτερο συνθέτη στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής , τον Ennio Morricone – στον οποίο και απέτισε φόρο τιμής κατά τη διάρκεια του live, ο Carpenter καταφέρνει και συνδυάζει στα μουσικά του έργα το έπος που έχει μάθει από τον κινηματογράφο και τον “δάσκαλό‘ του με τα ανήσυχα ηλεκτρονικά ρεύματα της εποχής μας. Με την χαρακτηριστική του προφορά μας ξενάγησε στα δύο πρόσωπα της δημιουργίας του σε ένα μοναδικό 45λεπτο set που κράτησε προσηλωμένους χιλιάδες κόσμου από την αρχή ως το τέλος.
Il maestro, John Carpenter (Αθηνά Μικροπούλου)
O δεύτερος λόγος που πήγα στο Primavera Sound Festival 2016 ήταν το ένα από τα τρία μεγάλα μου συναυλιακά απωθημένα, οι LCD Soundsystem. Έφυγα από τον Carpenter πετώντας για να πάω στην άλλη άκρη του πάρκου, στην σκηνή της Heineken και να προλάβω μια όσο γίνεται καλύτερη θέση μπροστά για να βλέπω. Κατάφερα πλαϊνό κάγκελο αλλά είχα μπροστά μου τόσο κόσμο και τόσους ψηλότερους από μένα που ελάχιστα έβλεπα από την σκηνή. Ο ήχος που άκουγα ερχόταν πιο πολύ από τον κόσμο και λιγότερο από εκείνους. Η εδώ και χρόνια φαντασίωσή μου έγινε σμπαράλια. Απαράδεκτες συνθήκες να παρακολουθήσεις ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα live των τελευταίων ετών – προσωπικά πηγαίνω στα live για να ακούσω μουσική κι όχι για socializing και με αυτήν την έννοια έκανα όση υπομονή μπορούσα μέχρι που είδα μια τύπισσα μπροστά μου να κάνει shazam τα τραγούδια!!!!!! Adios…
…και κάπως έτσι ( και με την βοήθεια του Γεράσιμου Παπαλάμπρου) ανακάλυψα τους Fasenuova – ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος στην Primavera. Οι Fasenuova είναι ένα ντούο Ισπανών λεβέντηδων εξ Αστούριας εκ των οποίων ο ένας, ο τραγουδιστής πρέπει να τα έχει «πάρει» λίγο, χορεύει κι ερμηνεύει σαν να παίζει ξύλο με τον εαυτό του, μου θύμισε Prurient σε πολλά σημεία αλλά είναι συγκλονιστικός. Η μουσική τους είναι σκοτεινή, industrial και θορυβώδης, αλλά χάρη στη φωνή και την ερμηνεία του Ernesto Avelino αποκτά μια υποβλητική, μαγευτική και μελωδική πλευρά – κάτι σαν μια σχιζοειδής κατάσταση που σε υποβάλλει μόνιμα σε φάση τριπ.
Το ισπανικό minimal synth των Fasenuova (Αθηνά Μικροπούλου)
Παρασκευή 3 Ιούνη. Πώς να εξηγήσει κανείς το ότι έβαλαν τους Titus Andronicus – κι αυτοί στους 4 πρώτους λόγους για την φετινή Primavera – τόσο νωρίς στην Η&Μ κόντρα στον καυτό ήλιο; Παρ’ όλα αυτά ο δυναμισμός, η ενέργεια και το εκρηκτικό πάνκικο ταπεραμέντο του Patrick Stickles και της παρέας του δεν μάσησαν και μας έδωσαν ένα εξαιρετικό live με κομμάτια που μας έβαλαν να χοροπηδάμε από νωρίς, βάλε και το Blitzkrieg Bop των Ramones , το κάψαμε κυρ Στέφανε.
Titus Andronicus (Αθηνά Μικροπούλου)
Joe Dilworth
Αρκεί να μη θες να τους δεις. Με ελαφριά πηδηματάκια άφησα την νότια αρένα της κόλασης στα χέρια των Savages, Radiohead, The Last Shadow Puppets και στα πόδια των περίπου 50.000 θαυμαστών τους και ξαναγύρισα στην υπέροχη, ρομαντική και άδεια από κόσμο Primavera του Βορρά.
Είδα από ψηλά την Selda Bağcan, την εβδομηντάχρονη Τουρκάλα Θεά της folk ψυχεδέλειας να αποθεώνεται από περίπου 300- 500 άτομα που ΔΕΝ πήγαν στις Savages για να δουν αυτήν. Την Selda την είχα ανακαλύψει καιρό πριν ψάχνοντας στην τύχη στο You Tube για Τούρκικη ψυχεδέλεια. Λατρεύω την τούρκικη μουσική κι όταν αυτή συνδυάζεται με πιο γνώριμους σε εμένα ήχους και με μηνύματα που είναι σχεδόν επαναστατικά σηκώνω τα χέρια και μετά υποκλίνομαι.
Και είδα από κοντά τη σκοτεινή πλευρά της σκηνής του Βερολίνου και τους Cavern of Anti-matter σε ένα μίγμα instrumental krautrock και industrial , πάρα πολύ καλοί, σε βαθμό που έσβησαν από το μυαλό μου τον Jay Rock και τους Tortoise που ακολούθησαν. Δίκαιη – έστω και καθυστερημένη – είσοδος του ντράμερ Joe Dilworth στο προσωπικό μου top-10 των εν ζωή κορυφαίων drummers.
Η μέρα φεύγει και οι Kiasmos έρχονται και μαζί τους βλέπω και ολόκληρο το team της Popaganda που παρακολούθησε το φεστιβάλ. Ύπουλα απαλοί στην αρχή μας εξόντωσαν, γλέντι άνευ όρων και ορίων με καταστροφικές συνέπειες στο αριστερό μου πόδι. Θερμή παράκληση προς τοπικούς διοργανωτές να τους φέρουν στην Ελλάδα, εγγυημένο ξεσάλωμα.
Kiasmos (Kiasmos FB page)
Σάββατο 4 Ιούνη. Τελευταία μέρα – ίσως και τελευταία φορά. Ίσως και η πιο σημαντική για μένα μέρα του φεστιβάλ. Γιατί τόλμησα να αφήσω και να μην δω πράγματα που θα ήθελα ή «θα έπρεπε», για να πρακολουθήσω τρεις καλλιτέχνες που με αποζημίωσαν με το παραπάνω και που δύσκολα θα ξαναπετύχω αλλού. Εξ άλλου αυτό είναι και το νόημα τόσο του να πηγαίνεις σε τόσο μεγάλα φεστιβάλ όσο και του να ανακαλύπτεις νέες μουσικές. Η επιβράβευση και η χαρά που παίρνεις μέσα από την τόλμη και την περιέργεια για το άγνωστο και το καινούριο.
Οι PXXR GVNG είναι γνήσια αλάνια από την Βαρκελώνη, παιδιά του internet που φτιάχτηκαν από (και στα) κοινωνικά δίκτυα, αυθεντικοί rappers με κότσια, θράσος κι αυθάδεια. Κακόγουστα ντυμένοι, άσχημοι – με την εξαίρεση του αγοριού απέναντι και κάτω στη φωτογραφία, απόλυτα αρρενωποί, καπνίζοντας επί σκηνής κι έχοντας μετατρέψει το back stage της Adidas σε ντουμάνι (προς στιγμήν νόμισα είχε πιάσει φωτιά), ανέβηκαν επελαύνοντας στην σκηνή και κυριολεκτικά την άλωσαν μέχρι τέλους ενώ ο κόσμος τους τούς αποθέωνε λεπτό προς λεπτό και ράπισμα προς ράπισμα – ας μου επιτραπεί ο όρος. Αν αντέχετε την rap και σας γοητεύει η ισπανική γλώσσα ψάξτε τους. Αξίζουν.
O Young Beef που έκλεψε καρδιές και την παράσταση (Primavera Sound)
Οι Ho9909 είναι οι Horror – έκλεισαν για μένα τo Primavera Sound Festival 2016 όπως πέρσι οι Hookworms. Eίναι hardcore και μην τολμήσετε να τους ακούσετε αν ΔΕΝ σας αρέσουν οι Death Grips. Κι επειδή μου αρέσει να λέω μεγάλες κουβέντες, θυμηθείτε με, μη σας πω είναι και σαν ήχος και σαν συνθέσεις και σαν παρουσία καλύτεροι από τους Death Grips.
Horror κωλοτούμπες (http://ho99o9.com/)
O τέταρτος λόγος για τον οποίο πήγα τελικά Primavera ήταν ο Action Bronson. Τεραστίων διαστάσεων ως άλλος Killer Mike και σχεδόν εξίσου μεγάλου βάρους από μουσικής άποψης, έπαιξε τα καλύτερά του κλιμακώνοντας προς το τέλος για να αποθεωθεί με το “Easy Rider”. Τα τελευταία τρία χρόνια είδα στην Primavera μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης rap – και το καλό είναι ότι πλην του Lamar που τον είχαν στην Heineken (αλλά μπόρεσα να τον δω σε καλές συνθήκες από μπροστά γιατί όλοι είχαν πάει να δουν δεν θυμάμαι τι άλλο μεγάλο στην Ray Ban) τους βάζουν στις BA σκηνές Primavera, Pitchfork και Adidas και μπορείς να τους δεις από κοντά και με κοινό που είναι παθιασμένο για αυτούς, ξέρει τα λόγια κλπ. Άρα το ευχαριστιέσαι. Αυτήν την φορά είχα δίπλα μου από την μία ένα Γάλλο διαφημιστή που μετανάστευσε Βαρκελώνη – μια χαρά πέρασε η ώρα στο κάγκελο πριν ξεκινήσει το live- από την άλλη κάτι παιδιά από το LA που είχαν έρθει να πάρουν ιδέες για να στρώσουν το δικό τους φεστιβάλ (!!!!) και πίσω μου αμερικανούς χαρλεάδες που κάπνιζαν το stuff τους από μία περίτεχνα σκαλισμένη πίπα. Άψογο live και παρά το μέγεθος και τα κάπως …τινάγματα των νερών με τα οποία δροσιζόταν, ο Bronson κατάφερε να είναι από τα πρώτα λεπτά πολύ αγαπησιάρης, ο τύπος που τον βάζεις στο σπίτι σου για μπύρες, κους κούς και μπάλα.
Αυτήν την φορά στην Pitchfork – μια σκηνή που εν αντιθέσει με εκείνην της μικρής Apollo που τους είχα πρωτοδεί τρία χρόνια πριν, ΔΕΝ επιτρέπει το stage invasion. Έτσι τους είδα κάγκελο μεν αλλά από πιο μακριά κι άρα πιο αποστασιοποιημένα από ότι έχω συνηθίσει δεδομένου ότι και οι άλλες δύο φορές ήταν πάλι σε απόσταση αναπνοής στο ΑΝ Club. Παρόλα αυτά δεν παύουν να είναι οι δικοί μου Parquet Courts, με τα δικά τους μοναδικά τραγούδια και τον δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο να παίζουν μουσική, που μου αρέσει να τους βλέπω να μεγαλώνουν σιγά – σιγά και κάθε φορά με καινούρια και πάντα ωραία τραγούδια.
Parquet Courts (Αθηνά Μικροπούλου)
Τους Los Chichos τους μάρκαρα από την πρώτη στιγμή που άκουσα την playlist με το line-up της Primavera. Διαθέτω μία μεγάλη συλλογή από flamenco και ισπανική λαϊκή μουσική αλλά αυτούς δεν τους είχα ξαναπετύχει. Μαζί με τον Carpenter, την Selda και τον Brian Wilson – που δεν είδα – θα μπορούσαν να είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην φετινή Primavera με τίτλο Η Επέλαση της Ταξιαρχίας των Εβδομηντάρηδων. Πολυμελείς, με τρείς κορυφαίες φωνές στα βασικά φωνητικά κι εκατοντάδες αφηνιασμένους Los Chicheros από κάτω με μύησαν στον Τσιτσερισμό που είναι μια ιδεολογία που υπερασπίζεται την καλή πλευρά του ανθρώπου, μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο και προτρέπει στην Αγάπη και τον Έρωτα. Νομίζω και στον χορό! Μη ψάξετε να τα βρείτε αυτά πουθενά γραμμένα, αυτά μου ήρθαν στο κεφάλι μου από τα λίγα ισπανικά που καταλάβαινα και από τα τραγούδια τους. Έπαιξαν πάνω από μια ώρα, έχασα το μεγαλύτερο μέρος του Pusha T για χάρη τους, σκέφτηκα πως για τους Ισπανούς ήταν σαν να τραγούδαγαν Καρράς, Τερζής και Ρέμος μαζί και έφυγα από εκεί συγκινημένη για όλο αυτό το πράγμα που σου κάνει η μουσική και με το “Son Ilusiones” να έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα αυτιά μου ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.
Αριστερά στη φωτό ο πολύτιμος El Chichero διπλανός μου κάγκελο στο κέντρο που με έμαθε να τραγουδάω το “Quiero Ser Libre¨…
Τέλος;