Στο Sliding doors (μτφ. Απρόσμενος Έρωτας) η Gwyneth Paltrow τρέχει να προλάβει ένα τρένο. Την βλέπουμε να το καταφέρνει. Και αμέσως μετά να αποτυγχάνει. Έτσι παρακολουθούμε δύο ταινίες παράλληλα. Τι θα γινόταν, αν; Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η ζωή σου αν σε κάποια «κομβικά σταυροδρόμια» επέλεγες το άλλο, από αυτό που τελικά επέλεξες . Τι θα γινόταν αν είχε είχες αντιδράσει διαφορετικά, αν η ταχύτητα ή ο χαρακτήρας σου σε πρόδιδαν; Χαμένο στο παρελθόν το ερώτημα και ουσιαστικά, μεταξύ μας, απάντηση καμιά.
«Ένα έργο βαθιά υπαρξιακό και ανθρώπινο που γεννά ερωτήματα γύρω από τη δυαδικότητα, το χρόνο, την ελεύθερη βούληση, τον έρωτα, την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης και την επιστήμη που ξεπερνά την κατανόηση του ανθρώπινου νου». Σε αυτή την ακανθώδη συζήτηση, το διακεκριμένο με βραβείο Χάρολντ Πίντερ θεατρικό έργο του Πέιν, θέτει στην βάση του ερωτήματος και την κβαντομηχανική. Και το στοιχείο της επαναληπτικότητας. Και τα παράλληλα σύμπαντα. Χέρι -χέρι με τη θεωρία της σχετικότητας. Οριοθετόντας ή απλώς αναδεικνύοντας δηλαδή, τα σημεία εκείνα, μέσα στα οποία θεωρητικά παίρνουμε διαφορετικές αποφάσεις. Οι οποίες όμως καταλήγουν (ή δείχνουν πως καταλήγουν) σε ένα «κοινό» σημείο.
Στο γέματο «πατάρι» του θεάτρου Άνεσις, αυτή την περίοδο (και μέχρι το Πάσχα), επαναλαμβάνεται μια παράσταση που αρχικά είχε κάνει την εμφάνιση της το 2014, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τη Στεφανία Γουλιώτη και τον Μάκη Παπαδημητρίου. Στη φετινή νέα εκδοχή του το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι η Ελίζα Σκολίδη και ο Αλέξανδρος Βάρθης. Αυτή είναι καθηγήτρια Θεωρητικής Κοσμολογίας, αυτός μελισσοκόμος. Θα γνωριστούν και θα «χαθούν» στην άγνωστη καθημερινότητα, προς χάρη της θεατρικής αφήγησης, μέσα από διαφορετικές τροχιές και πιθανότητες εξέλιξης της σχέσης τους. Οι οποίες σύμφωνα με την κβαντική θεωρία που μελετάει η ηρωίδα, συνυπάρχουν σε παράλληλα σύμπαντα.
«Η Μάριαν και ο Ρόλαντ θα συναντηθούν κάποια στιγμή. Μία σχέση πάει να δημιουργηθεί και πιθανόν και να εξελιχθεί. Είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι θέλουν να είναι μαζί. Εκείνος εκτρέφει μέλισσες και εκείνη είναι θεωρητική φυσικός, μία επιστήμων που μελετάει το σύμπαν. Δύο μυαλά που κινούνται αλλού, σε άλλες συχνότητες, αλλά η ερωτική έλξη, τους τοποθετεί εδώ. Και η ιστορία τους κυλάει έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν, ή δεν ορίζουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Γι’ αυτό και αγαπιούνται και είναι μαζί. Και πικραίνονται με αλήθειες που λένε ή που δεν λένε. Με διαπιστώσεις που τους δένουν πιο πολύ ή τους χωρίζουν και απατούν ο ένας τον άλλον και τα ξαναφτιάχνουν ή βάζουν ένα τέλος».
Στο Μικρό Ανεσις οι δύο ηθοποιοί παίζουν σε ένα άδειο σκηνικό. Μόνο κάτι ψηφιακά ρολόγια υπάρχουν, πεσμένα στο πάτωμα, σε χρονική ετοιμότητα. Μετρούν, προσδιορίζουν, φυλακίζουν τις στιγμές. Η Ελίζα Σκολίδη και ο Αλέξανδρος Βάρθης έχουν για βασικά τους όπλα, την απλοχεριά στο ταλέντο τους, τη μετρημένη χορογραφία της Εύης Σούλη και την ευρηματική σκηνοθετική γραμμή της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Συστήνουν χωρίς ανάσα τις διαφορετικές εκδοχές των εαυτών τους, με σχολαστική ακρίβεια. Αφήνονται, καραδωκούν, στιγματίζουν και στιγματίζονται. Είναι κυρίαρχοι της σκηνής και το απολαμβάνουν (μαζί μας)
«Είμαστε οι επιλογές μας ή οι επιλογές μας είναι διαφορετικές εκδοχές του ποιοι είμαστε;»
Τα συνεχόμενα «τι θα γινόταν αν;», αυτές οι τόσο δύσκολες στη θεατρική ροή τους συναισθηματικές εναλλαγές, βρίσκουν πληθωρική διέξοδο μέσα στο χιούμορ του κειμένου και της έξυπνης σκηνικής κίνησης. Περιμένοντας έξυπνα την σταδιακά εκτινασσόμενη δραματικότητα, να μπει και αυτή στο παιχνίδι ελέγχοντας με ωμό ρεαλισμό την εξέλιξη και την κατάληξη της ιστορίας.
Οι Αστερισμοί, ένα έργο για το δίλημμα που αφορά την επιθυμία να θυμόμαστε και την ανάγκη να ξεχάσουμε, είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Και από αυτές που θα θυμόμαστε.