Ο Ράιαν Μέρφι είναι οπωσδήποτε τηλεοπτικός μάγος, όντας υπεύθυνος, μεταξύ άλλων, για το Nip/Tuck, το Glee και το American Horror Story. Οι σειρές στις οποίες διετέλεσε δημιουργός ή παραγωγός έχουν υπάρξει καθοριστικές για την αναπαράσταση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αν και έχουν συχνά επικριθεί για την προσχηματική ένταξή τους, την προώθηση στρέιτ ηθοποιών σε queer ρόλους και την ποιοτική τους παρακμή με την πάροδο του χρόνου.
Όλα αυτά τα σφάλματα καταφέρνει να υπερκεράσει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, με το Pose, ένα πόνημα που δύσκολα μπορεί να κατηγοριοποιηθεί, όχι μόνο σε σχέση με την εργογραφία του Μέρφι, αλλά γενικά με ό,τι υπάρχει στην τηλεόραση. Με τον δεύτερο κύκλο να πλησιάζει (9 Ιουνίου, σύμφωνα με τις πληροφορίες), ξαναβλέπουμε το Pose και αναλογιζόμαστε τι κατάφερε να κάνει για την ποπ κουλτούρα μέσα σε μόλις 8 επεισόδια.
Η πρώτη σεζόν της αμερικανικής σειράς που έκανε την πρεμιέρα της στο FX και πρόσφατα κατέφτασε στο Netflix, όπου θα μεταφέρει τις επόμενες παραγωγές του ο Μέρφι, περιλαμβάνει το μεγαλύτερο καστ τρανς ηθοποιών που έχουμε δει μέχρι τώρα και έχει τη “Wonder Woman του voguing”, Leiomy Maldonado σε ρόλο χορογράφου.
Όλα αυτά είναι βέβαια πολύ σημαντικά, αφού στο Pose, πρωταγωνίστρια είναι η ballroom σκηνή, η οποία ζωντανεύει με φόντο την Νέα Υόρκη των ύστερων 80s, όπου η υποκουλτούρα των γκέι και τρανς Αφροαμερικανών και Λατίνων συμπίπτει -και συγκρούεται- με τον κυνικό ανθρωπότυπο που παραδειγματίζει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Για κάποιους η εφαρμογή των πολιτικών ταυτότητας στη βιομηχανία του θεάματος είναι άλλη μια -αρνητική- συνέπεια της επέλασης της πολιτικής ορθότητας στην τέχνη. Ή, ακόμα χειρότερα, μια μορφή αλλοίωσης του νοήματός της. Άλλωστε η ουσία του ηθοποιού δεν έγκειται στην ικανότητά του να ενσαρκώνει ρόλους πολύ διαφορετικούς από τον ίδιο;
Μπορεί, αλλά οι ερμηνείες στο Pose -όπως και σε άλλες παραγωγές που δεν εξισώνουν τις τρανς γυναίκες με άντρες με περούκα, όπως το εξαιρετικό Tangerine– διέπονται από μια αυθεντικότητα που δεν υποκαθίσταται εύκολα. Όχι απαραίτητα πετυχαίνοντας την πιστότητα ενός ντοκιμαντέρ, αλλά κυρίως χάρη στη συναισθηματική βαρύτητα που φέρουν, όσο και αν κάποτε αγγίζουν το μελόδραμα ή την ηθικολογία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Είναι το Game Of Thrones ένα από τα λίγα πράγματα που κάνουμε πια όλοι μαζί;
Το Pose είναι μια ιστορία για χαμένους γκέι εφήβους, ρομαντικές εργάτριες του σεξ, τρανς μητριάρχισσες και τις οικογένειες που οι ίδιοι επιλέγουμε. Στο πρώτο επεισόδιο, η Μπλάνκα, έχοντας μόλις διαγνωστεί με HIV και θέλοντας να χτίσει τη δική της κληρονομιά, τα σπάει με την επιβλητική μητέρα του House of Abundance, Ηλέκτρα, και δημιουργεί τον δικό της οίκο, το House of Evangelista (εκ της Λίντα Εβαντζελίστα) και συναρμολογεί τη δική της οικογένεια απόκληρων. Με τον Ντέιμον, έναν έφηβο επίδοξο κλασικό χορευτή, δημιουργεί έναν σχεδόν μητρικό δεσμό, ο οποίος βρίσκεται στη βάση αυτών των αυτοσχέδιων κοινοτήτων. Ο βιολογικός οικογενειακός δεσμός συχνά αποδεικνύεται σαθρός μπροστά του.
Σε κάποια παράλληλη -έτσι μοιάζει- πραγματικότητα, ο Σταν (τον οποίο ενσαρκώνει μια γνώριμη φιγούρα στο σύμπαν του Μέρφι, ο Έβαν Πήτερς) είναι ένας ανερχόμενος γιάπης που πιάνει δουλειά στην επιχείρηση του Ντόναλντ Τραμπ και ζει με τη γυναίκα του στα προάστια το αμερικανικό όνειρο του φαίνεσθαι. Οι δύο κόσμοι ενώνονται ξαφνικά, όταν ο Σταν ερωτεύεται την Έιντζελ, μια πόρνη και μέλος του νεοσύστατου House of Evangelista.
Αν ψάχνετε μια εξιδανικευμένη αναπαράσταση, δεν θα τη βρείτε. Ο κόσμος που απεικονίζεται είναι σκληρός και άδικος και όσοι τον κατοικούν εξαναγκάζονται σε δύσκολες επιλογές, για να βρουν τελικά τον εαυτό τους. Όμως αυτές οι επιλογές δεν αποτυπώνονται ποτέ με το επικριτικό βλέμμα κάποιου που ξέρει καλύτερα.
Μπορεί το RuPaul’s Drag Race, το οποίο αντλεί πολλές από τις αναφορές του από τη ballroom σκηνή, μαζί με το εμβληματικό -όσο και προβληματικό- ντοκιμαντέρ Paris is burning, να είναι ο κυρίαρχος φορέας αναπαράστασης της queer κοινότητας και να έχει αποκτήσει τεράστια mainstream αποδοχή, ωστόσο ο κόσμος στον οποίο εκτυλίσσεται το Pose είναι πολύ διαφορετικός. Η αίγλη και η πολυτέλεια καμουφλάρουν μία πραγματικότητα φτώχιας και περιθωριοποίησης. Στο πρώτο επεισόδιο, τα μέλη του House of Abundance (σ.σ. αφθονία) παρελαύνουν φορώντας αριστοκρατικά κοστούμια, τα οποία μόλις έχουν κλέψει από ένα μουσείο.
Το “realness” είναι που απασχολεί τους χαρακτήρες του Pose. Realness ως η επίφαση της αυθεντικότητας: Στη ballroom σκηνή μπορείς να μεταμορφωθείς, να ενσαρκώσεις τη ματσό αρρενωπότητα, την απόλυτη θηλυκότητα, το προσωπείο που εσύ επιθυμείς, μέσα από περίτεχνα θεάματα. Αυτό όμως κάνουν με τον δικό τους τρόπο και οι υπόλοιποι, οι «κανονικοί».
Το Pose σκιαγραφεί στιγμιότυπα της ζωής σε μια Αμερική που κυριεύεται από αυξανόμενες ανισότητες, αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της κυβέρνησης Ρήγκαν, και τον ομοφοβικό πανικό και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έφερε η κρίση του AIDS, κρατώντας μια εύθραυστη και όχι πάντα πετυχημένη ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό των διακρίσεων και του αποκλεισμού και στο φανταχτερό, κραυγαλέο σύμπαν του ballroom.
Σε μια εποχή που η queer κουλτούρα έχει αποσυνδεθεί από τις ρίζες της όσο απλώνεται στο mainstream, το Pose στρέφει τον προβολέα σε μια συγκεκριμένη και σπουδαία περίοδο της ιστορίας της και στους ευρηματικούς, ιδιοφυείς, δημιουργικούς πρωταγωνιστές της. Δεν είναι μόνο μια ιστορία για την περιθωριοποίηση, αλλά κυρίως για όλα εκείνα τα outsider που τολμούν να κάνουν όνειρα πέρα από τις δεινές συνθήκες επιβίωσής τους, όνειρα πολύ πιο μεγαλεπίβολα από τον απειροελάχιστο χώρο που τους έχει αφήσει η κοινωνία.
Κυρίως, το Pose μας χαρίζει έναν κόσμο που δεν είχε αποτυπωθεί ξανά στο παρελθόν με τέτοια ειλικρίνεια, διάρκεια και επιμέλεια. Χαρίζει απλόχερα προσοχή και budget στον αστραφτερό κόσμο που το mainstream κοινό είχε στερηθεί εξαιτίας της ομοφοβίας του ’80 και του ’90 που αποστείρωσε όλες τις queer αφηγήσεις.
Ηχώντας τα λόγια της Μπλάνκα στον Ντέιμον για το ballroom, το Pose είναι αφιερωμένο στους αφανείς ήρωες της κρίσης του HIV, σε όσους δεν είναι πουθενά αλλού ευπρόσδεκτοι και μια γιορτή όσων ζωών -χαμένων πια και μη- που κάποτε κρίθηκαν κυνικά ως άνευ σημασίας.