Καμιά φορά οι δίσκοι που κάποτε έλιωναν στα πικάπ μας, οι δίσκοι που ωρίμαζαν καθημερινά στα αυτιά μας μεταμορφώνονται σε μουσικά άγνωστα διαμάντια. Σε έναν κόσμο γεμάτο “ψαγμένη μουσική” και “νέου ήχου”, αυτοί οι δίσκοι βρίσκουν και πάλι την ευκαιρία να βγουν στην πρώτη γραμμή και να ακουστούν και πάλι φρέσκοι πέρα απο πρωτοποριακοί. Ήταν το 1994 όταν πρωτοακούστηκε η μελαγχολική φωνή της επιβλητικής Beth Gibbons να τραγουδά:
“Nobody loves me, it’s true!’
“Oooh can anybody see?”
“Give me reason to love you”
Σε έναν κόσμο που βασίλευε η ηλεκτρονική μουσική της μεγάλης Βρετανίας από τη μία και η περιβόητη grunge της Αμερικής απο την άλλη, εκεί μέσα βρήκε έδαφος η πρωτότυπη και ιδιαίτερη μουσική των Portishead.
Κάποιοί τη “βάφτισαν” trip hop αλλά μάλλον βιάστηκαν, στην πραγματικότητα η μουσική της παρέας απο το Μπρίστολ που είδε τα πράγματα λίγο πιο πρίν απο πολλές άλλες μπάντες σκεφτόταν πιο σύνθετα εκείνη την περίοδο. Στο μικροσκόπιο σήμερα έχω τον πρώτο τους δίσκο Dummy (Go Beat) του 1994. Ακουγοντάς τον μετά απο πάρα πολύ καιρό μένω και πάλι “παγωτό” μπροστά στο μεγαλείο του. Καλοκομμένα samples, steady καλοδουλεμένα τυμπανα, κιθάρες απο άλλες δεκαετίες, scratches και σκοτεινά rhodes απο την αρχή εως το τέλος. Απο πάνω η τεράστια φωνή της Beth μαζί με τις απρόσμενες ενορχηστρώσεις που κόβουν την ανάσα. Και μέσα σε όλα αυτα η 60s και 70s αίσθηση δυνατή μαζί με τον library ήχο να βασιλεύει, κάτι που θέλει απαραίτητα μουσική παιδία που τότε δεν είχαμε για να καταλάβουμε πράγματα κρυμμένα με στην μουσική των Portishead.
Σήμερα θυμήθηκα το εν λόγω LP καθότι το αγόρασα σε βροχερή μέρα και το έβγαλα να το ακούσω ξανά με βροχή, οπως ακριβώς έπρεπε. Bon voyage M. For this is the beginning of forever and ever, it’s time to move over…