Ο Bob Dylan σήμανε διαδραστικό συναγερμό, οι αδελφοί Κοέν βούτηξαν βαθειά στη φολκ σκηνή τη Νέας Υόρκης των 60ς, η «ηλεκτρονική φολκ» είναι μεγάλο παιδί πια, ο Johnny Cash «επανεμφανίστηκε» με καινούργιο (χαμένο εδώ και 30 χρόνια) άλμπουμ (θα κυκλοφορήσει του χρόνου) και ως κι ο Justin Timberlake τραγούδησε φολκ. Και αυτά ενώ ζούμε το πιο depression σκηνικό «οικονομικής κατάψυξης» με φλας μπακ σε εποχές πιο γιορτινές και ξάστερες (η νοσταλγία έχει κι αυτή σοβαρές παρενέργειες). Είναι η πιο φολκ χρονιά των τελευταίων χρόνων, ή τι;
Κυρίες και κύριοι, ωστόσο, έχουμε στοιχεία. Δεν το φωνάζω από τον κόσμο (μου) όπου ο Howe Gelb είναι σούπερσταρ (και φέτος, με το The Coincidentalist) και όπου οδηγώ με πινακίδες Αριζόνα στην έρημο, ενώ η Αθήνα μυρίζει σαν να καίνε όλα τα τζάκια της Τσαγκαράδας μαζί, και τα πρόσωπα εκεί έξω θυμίζουν έντονα Γκρίνγουιτς Βίλατζ very–early-60s, ακόμη και με τις πιο DIY (κομπιούτερ φρέντλι) αναφορές σαν τυλιγμενο μάλλινο κασκόλ γύρω από την θαλπωρή της οθόνης.
Βεβαίως και το δίχως άλλο, ένα κάντρι-φολκ-οργκάνικ, πλούσιο σε φυσικές ίνες μενού για μια καλύτερη, πιο υγιεινή διατροφή και επαναλειτουργία αντανακλαστικών, μπορεί πάντα να βοηθήσει. Αντίσταση, συντροφικότητα, αγάπη, all together now, και μια μπύρα ακόμη, την ώρα που ο φολκ τροβαδούρος (δεν τρελαίνομαι για την λέξη) πασπαλίζει με λίγα μπλιπ μπλιπ φολκ-τρονικής διασποράς, μπαλάντα διαμαρτυρίας για σκοτεινές και κρύες μέρες.
Παρεμπιπτόντως, κοίτα να δεις, σαν τα χιόνια, folk’s back in town και υπάρχουν πειστήρια. Νάτα μας και του χρόνου, αφού όλοι οι καλοί χωράνε σε αυτό το απελπιστικά στενό 13 (τους κακούς να τους σπρώξουμε εύκολα έξω με το ένα, δύο, τρια).
Επιστροφή Bob Dylan με διαδραστικό βίντεο. Για το “Like A Rolling Stone”. Το καλύτερο βίντεο του 2013 έφτασε με τραγούδι (ναι, αλλα τι τραγουδι!) 48 ετών! Αναμενόμενο ήταν, σάρωσε στο Ίντερνετ. O θειος Bob είχε καταθέσει ήδη μέσα στη χρονιά το Vol 10 της σειράς των Bootlegs, Another Self Portrait 1969-1971. Και οι αναλύσεις όπως πάντα συνεχίζονται (never ending story) , ενώ εκείνος (my guess ) γράφει μεταξύ αλλων τη συνέχεια της αυτοβιογραφίας του.
Για την ολική επαναφορά της φολκ σκηνής του Γκρίνγουϊτς Βίλατζ (just before Dylan) την ευθύνη έχουν οι αδελφοί Cohen (δεν έχω λόγια!) με την ταινία τους Inside Llewyn Davis με πρωταγωνιστή τον Oscar Isaac στο ρόλο ενός φολκ τραγουδιστή που παλεύει για την τέχνη του και τον τρόπο που θέλει να ζήσει τη ζωή του. Το στοίχημα για τους Cohen (έμαθα ότι) ήταν να ξεκινήσουν από «αληθινά τραγούδια» και με αυτά να φτιάξουν τους χαρακτήρες της ταινίας και καθώς ο Μάρτης δεν λείπει από τη Σαρακοστή, ο T-Bone Burnett επιμελήθηκε της μουσικής με τους Mumford and Sons μαζί. Για πρώτη φορά -ίσως και τελευταία- ο Justin Timberlake τραγουδάει φολκ στην ταινία, σαν ένας απλός και ταλαντούχος folkie. Η χρονιά του πήγε πολύ πρίμα άλλωστε. Δυο άλμπουμ, αξιοπρόσεκτα, το πρώτο από αυτά, εξαιρετικό (20/20 Experience).
Μια άλλη ταινία (ντοκιμαντερ) που έκανε την εμφάνισή της πριν από λίγο καιρό, ήταν «Τα πολλά πρόσωπα ενός αποτυχημένου τραγουδοποιού» , σε σκηνοθεσία /παραγωγή Θωμά Κατσικαδάκου, όπου «αποτυχημένος τραγουδοποιός» είναι ο Μάρκος Δεληβοριάς ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς που γράφουν τη μουσική τους στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να έκανε καριέρα παντού, στο Όστιν, στο Λιντς, στο Μπουένος Άιρες (τυχαία τα λέω) αλλά, όλοι ξέρουμε, πως μουσική με επιτυχία στην Ελλάδα σημαίνει άλλα πράγματα, διαφορετικά.
Στο μεταξύ, όλα είναι μουσική και παρότι προφανώς, δεν εμπίμπτει στην κατηγορία, θυμίζω πως ο Elvis Costello (που αγαπάει φολκ) συνεργάστηκε με τους Roots (Wise Up Ghost) ενώ ο T-Bone με τον Elton John (The Diving Board) και αυτό εμπίμπτει στην κατηγορία.
Όπως και να το κάνεις, ήταν χρονιά με άρωμα από Iron and Wine και την εξαιρετική σοδειά του Ghost On Ghost και η χρονιά που η Laura Marling πήγε την δική της υπόθεση μερικά βήματα πιο πέρα με το Once I Was An Eagle, φτιαγμένο με πιο πολλές κούπες καφέ από ότι 5 o’clock τσάγια που θα σέρβιραν αν έμενε στο σπίτι. Γιατι όπως λένε και στο Τενεσί, της Valerie June τα μέρη, Pushin’ Against A Stone (το άλμπουμ της) είναι just the right thing y’ all should have, αν και καθόλου δεν θα πείραζε κάπου κάπου να τσεκάρατε και τους Motel Mirrors με μια ροκαμπίλι νότα σε ντουέτο έκδοση.
Δεν ξέρω αν θέλετε να ξέρετε ότι έκανα προσπάθειες απεξάρτησης από το “Pink Rabbit” των National και κάθε τόσο που άκουγα φωνές ήταν από το Song For Zula του Phosphorescent, ή ήταν Bill Callahan που τραγουδούσε “The Sing” και ο πολυαγαπημένος Josh Ritter στα καλύτερά του, με το The Beast in Its Tracks και εκείνο το βίντεο του “Evil Eye” για το κακό το μάτι. Πέρα από τη φολκ τώρα, ίσως και ένα old school ξεμάτιασμα να μας χρειαζόταν. You never know.