O Οκτώβρης έφτασε αισίως στο τέλος του, το σερί πολύ δυνατών δισκογραφικών κυκλοφοριών συνεχίζεται, τα live έρχονται το ένα μετά το άλλο και κάπως έτσι, αυτά τα 10 κομμάτια μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μας τις δύο τελευταίες εβδομάδες:
Μοιάζει σχεδόν αδιανόητο ότι αυτός ο δίσκος (The Ooz) γεννήθηκε από τον μόλις 23 ετών Βρετανό Archy Marshall ο οποίος μέσα σε μία ώρα καταφέρνει να χτίσει μία avant-garde ατμόσφαιρα «μουσκεμένη» σε noir σοκάκια σαν αυτά να τα περπατούσε ο Tom Waits σκηνοθετημένος από τον David Lynch σιγοτραγουδώντας ξανά και ξανά το παραπάνω track.
Όχι δεν σας γελούν τα αυτιά σας, η μπάντα του Dan Bejar (που συναντάτε και στους The New Pornographers) ακούγεται το 2017 σαν τη συνάντηση των New Order σε εποχές Temptation με τους Pet Shop Boys. Back to the 80s!
Πότε γράφει μουσική, πότε λογοτεχνία, έρχεται από τη Minessota, μόλις κυκλοφόρησε την πέμπτη του δισκογραφική δουλειά (Ad Out) και αποτελεί την αμερικανική εκδοχή του Φοίβου Δεληβοριά. Αν δεν το πιστεύετε πατήστε play.
Είναι από τους φετινούς δίσκους που δεν έχουμε σταματήσει να ακούμε από όταν κυκλοφόρησε και έχει το πιο όμορφο κλείσιμο που έχουμε ακούσει πρόσφατα: το cover του “Untogether” των Belly που χωρίς να το προσπαθεί ιδιαίτερα ξεπερνάει το πρωτότυπο.
Ποιός είπε ότι αν κουβαλάς το όνομα του frontman των Led Zeppelin δεν μπορείς να βγάλεις ενδιαφέρον δίσκο (Carry Fire) στα 69 σου, να επιστρατεύσεις μαζί σου την Chrissie Hynde και να μετατρέψεις ένα 50s rock ‘n’ roll κομμάτι του Ersel Hickey σε folk ψυχεδέλεια;
Τσίμπησε το διδακτορικό τους στις πολιτικές επιστήμες και ο John Maus επέστρεψε με νέα δουλειά (“Screen Memories”) τιμώντας τις lo-fi αρχές (έχει υπάρξει άλλωστε δεξί χέρι του Ariel Pink), δένοντας τη goth και τη new wave εϊτίλα με ένα baroque pop νήμα και πότε πότε τον πιάνουν και post punk εξάρσεις όπως στο παραπάνω κομμάτι.
Με το περσινό Eternally Even έθεσε υποψηφιότητα για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους των τελευταίων ετών. Ο μπροστάρης των My Morning Jacket τώρα ανακοίνωσε τον επερχόμενο δίσκο του που θα έχει τίτλο tribute to 2 και μαζί μας έκανε δώρο το παραπάνω track που χρωστάει εμφανώς στον Isaac Hayes ενώ οι ταγμένοι στα Σκαθάρια θα βρουν κάτι από αυτά στις αρμονίες του.
Τον περιμέναμε πώς και πώς τον «Θέρστονα», ήρθε στο Fraternity Of Sound, σάρωσε τη σκηνή του Fuzz για μία ώρα που βρέθηκε σε αυτήν παραδιδόμενος στον διονυσιακό κιθαριστικό ηδονισμό του. Παραπάνω μας λέει “Bow down to the queen of noise” και εμείς κάνουμε πράξη το “Bow down to the king of noise”.
Μπορεί ακόμη να μνημονεύουμε την εμφάνιση του κύριου Moore αλλά η επόμενη live εμφάνιση την οποία με πρόχειρους μαθηματικούς υπολογισμούς θα συζητάμε για καιρό είναι αυτή της παρέας του Steve Wynn που μας έρχεται το Σάββατο 4/11 στο Fuzz -για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι κανούργιοι. Out of our heads.
Μπορεί το κομμάτι να γράφτηκε το 1940 και να γνώρισε πολλές εκτελέσεις πριν, αλλά από το 1956 που χαράχτηκε στα αυλάκια του This Is Fats Domino! συνδέθηκε έκτοτε άρρηκτα με το όνομά του κι έτσι θα τον θυμόμαστε κι εμείς. Fats Domino 1928-2017
“Though we’re apart / You’re part of me still / For you were my thrill / On Blueberry Hill”