Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Το 2017 ήταν αδιαμφισβήτητα η χρονιά του με το DAMN. και φέτος, βαδίζοντας στα χνάρια που χάραξε ο Bob Dylan με το Νόμπελ, o Lamar κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ στη Μουσική φέρνοντας το χιπ χοπ «στα σαλόνια». Μας αποσχόλησε αρκετά στην Popaganda αν υπάρχουν άραγε ακόμα όρια μεταξύ «υψηλής» και ποπ κουλτούρας;
Για το 2018 το hip hop αποδείχθηκε γυναικεία υπόθεση, με την Cardi B και το Invasion of Privacy να αποτελεί την απόδειξη ότι δεν χρειάζεσαι το τέλειο flow για να πετύχεις την τραπ συνταγή (και να σπας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο…).
… ενώ μακριά από ρεκόρ και μεγάλες δισκογραφικές, η Noname έρχεται από το Σικάγο, κυκλοφόρησε φέτος ανεξάρτητα το ντεμπούτο της, Room 25 – ένα spoken word δυναμίτη που φανερώνει τη θητεία στην ποίηση και χωράει στα ντελικάτα jazz, funk και soul beats.
Η Cardi B δεν φημίζεται ούτε για την αναίμακτη λύση των διαφωνιών της, ούτε για την αγάπη που τρέφει για την αντίπαλό της Nicki Minaj. Δεν άντεξε. Ξέσπασε. Εδώ το χρονικό του μίσους. Δε θα βγάλετε άκρη…
Τα ύστερα του κόσμου. Και, παραλίγο, τα ύστερα του Kanye.
O «ευφυής τρελός» του hip hop έβαλε το χέρι του σε 5 μίνι δίσκους, τα Wyoming Sessions, που κυκλοφόρησαν bakc-to-back σε 5 εβδομάδες: Pusha T – Daytona, Kanye West – ye, Kids See Ghosts – Kids See Ghosts, Nas – Nasir, Teyana Taylor – K.T.S.E.
Ο αείμνηστος τροβαδούρος καταλαβαίνουμε πώς προτιμούσε να είναι ο ισπανός ζωγράφος κι όχι ο σύζυγος της Kim Kardashian. Το διαβάσαμε στη μεταθανάτια ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε φέτος με τίτλο The Flame.
Θυμήθηκε το εφηβικό παρελθόν της, έβαψε τα νύχια της μαύρα, έβαλε το σκούρο της κραγιόν και κυκλοφόρησε το mixtape A Girl Cried Red. Δεν μας έπεισε πολύ.
Όχι ως εκθέματα, αλλά για τις ανάγκες του βίντεοκλιπ για το κομμάτι “Apes**it” από την συνεργατική δουλειά-έκπληξη του ζεύγους που κυκλοφόρησαν ως the Carters, Everything Is Love. Δεν τους κοίταξε ούτε η Μόνα Λίζα.
Με μια το λιγότερο εντυπωσιακή εμφάνιση, που αποθεώθηκε, έδωσε μαθήματα στυλ, ενώ υπογράμμισε ότι πλέον η μαύρη μουσική κυριαρχεί στα μεγάλα φεστιβάλ (μαζί με την ποπ όπως φαίνεται και από το line up του επερχόμενου Primavera).
Στο μεγαλύτερο viral της χρονιάς, ο Childish Gambino (λεγε-με-και-Donald-Glover, δημιουργός της σειράς Atlanta) κατακεραύνωσε την βία των ΗΠΑ μέσα σε τέσσερα λεπτά επί της οθόνης που επιμελήθηκε σκηνοθετικά o Hiro Murai, όλοι… λάλησαν, και να σου οι διθύραμβοι, τα «αριστούργημα!» και πάει λέγοντας. Όλα αυτά για καμιά εβδομάδα. Φούσκα; Ο Jeff Gonzales έχει αντίθετη άποψη.
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Όχι κυριολεκτικά, αλλά για τις ανάγκες του εξωφύλλου του δεύτερου ολοκληρωμένου (όχι απλά ολοκληρωμένου, αλλά παραγινωμένου και διάρκειας 144 λεπτών – ή 183 λεπτών αν προτιμάτε την…easter egg εκδοχή του) δίσκου του αγαθού γίγαντα του σαξοφώνου, Heaven and Earth, που έριξε ξανά στο τραπέζι την ερώτηση: Kamasi Washington, πόση τζαζ χωράει στον πλανήτη της ποπ;
Ένα session του John Coltrane από το 1963 με το κλασικό του κουαρτέτο του που ήταν χαμένο για δεκαετίες ήρθε στο φως ως Both Directions At Once: The Lost Album. Στα χνάρια του ‘Trane, από εκεί που είναι τώρα και ο Thelonious Monk με το Mønk που κυκλοφόρησε τρεις μήνες αργότερα και περιλαμβάνει μια ζωντανή ηχογράφηση του μεγάλου της bebop σχολής στην Κοπεγχάγη το (μαντέψτε) 1963.
XXXTentacion
O XXXTentacion δολοφονήθηκε από πυροβολισμούς στη Φλόριντα στα 20 του χρόνια, ενώ ο Mac Miller στα 26 του πέθανε από υπερβολική δόση.
Επέστρεψε μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας με τους Arctic Monkeys, τους μπέρδεψε με τους Last Shadow Puppets, έβαλε το λινό του μπεζ σετάκι, άφησε μούσι και χαίτη (όχι για πολύ…), περπάτησε στους soft rock διαδρόμους του Tranquility Base Hotel & Casino. Κάποιοι θα προτιμήσουμε τη θέα από το δωμάτιο “505”. Έχουμε δει καλύτερες αλλαγές μουσικού δέρματος άλλωστε…
Ο Σερ μας συγκίνησε με την εμφάνισή του στο Carpool Karaoke…
…μας απογοήτευσε με τις γεροντοκάψες του στο κάπως απογοητευτικό Egypt Station…
…συνέχισε σε κλίμα παλιμπαιδισμού με το #COTMChallenge…
…έδωσε άλλο νόημα στο “With A Little Help From My Friends” αποκαλύπτοντας ιδιαίτερες στιγμές αυτοϊκανοποίησης παρέα με τον John Lennon σε συνέντευξή του στο GQ (ωραία που θα σιγόνταρε την ιστορία κι ο Ringo Starr τραγουδώντας, έτσι;). Η ιστορία έριξε το ίντερνετ κι ευθύνεται για το «καλύτερο χειρότερο» πρωτοσέλιδο της χρονιάς.
H κριτική κατά γενική ομολογία δεν υπήρξε πολύ γενναιόδωρη με την κινηματογραφική βιογραφία του frontman των Queen, αν κι οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στην ερμηνεία του Rami Malek ως Freddie Mercury και να πούμε πως τέτοια φυσιογνωμική ομοιότητα στη μεγάλη οθόνη είχαμε να δούμε από το Control. Το κοινό από την άλλη λάτρεψε τόσο το φιλμ που έγινε η πιο επιτυχημένη μουσική βιογραφία όλων των εποχών με τις εισπράξεις του box office να αγγίζουν τα 600 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, κερδίζοντας την πρωτιά από το Straight Outta Compton.
Μιας και η Universal ανακοίνωσε πως πλέον το magnum opus των Queen είναι το κομμάτι του 20ου αιώνα με το περισσότερο streaming όλων των εποχών. Galileo figaro magnifico!
Οι Mudhoney με το Digital Garbage απέδειξαν πως το Σιάτλ τραγουδάει ακόμα, ο Willie Nelson δήλωσε Last Man Standing, ο John Prine με το Tree of Forgiveness έδειξε να αγαπά τη ζωή περισσότερο από ποτέ στα 71 του, ο Marc Ribot έπαιξε κιθάρα για την αντίσταση κι αναρωτήθηκε με τους Ceramic Dog, YRU Still Here?, η Laurie Anderson συνάντησε τους Kronos Quartet, και όλοι τους κατάφεραν κάτι παραπάνω από το να πούμε «καθόλου άσχημα».
Ο Aphex Twin στάθηκε στο ύψος του με το ep Collapse και οι Chemical Brothers μας τρίπαραν με τα visuals της περιοδείας τους (και στην Αθήνα). Σε άλλα νέα, ακούσαμε νέα δουλειά από τους Orbital (zzZZzzZ) και τους χαχαχα Prodigy.
Το 3d logo του άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορα σημεία του Λονδίνου και στη συνέχεια ολόκληρου του κόσμου προμοτάροντας πανέξυπνα το Collapse αλλά ο παραγωγός δεν έμεινε εκεί. Στην Black Friday λάνσαρε τα παρακάτω λούτρινα αρκουδάκια με το πρόσωπό του -για όσους δεν αρκέστηκαν στο ότι έχουν δει τη φάτσα του σε γυναικείο σώμα κι όσους θέλουν κάτι να αγκαλιάζουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Οι Radiohead έστρεψαν τα πυρά τους κατά της Lana Del Rey, υποστηρίζοντας ότι έκλεψε το κομμάτι της “Get Free” από τον περσινό της δίσκο, Lust For Life, από το “Creep” . Κάτι που φυσικά μοιάζει εντελώς ειρωνικό, μιας και οι ίδιοι έχουν κατηγορηθεί ότι έκλεψαν το εν λόγω κομμάτι (και μεγαλύτερο αντικειμενικά hit τους) από το “The Air That I Breath” των Hollies του 1974. Αχ, και να ‘ταν η/οι μόνη/οι…
Αποστασιοποιημένος από τις prog κατευθύνσεις των Goblin και το σάουντρακ του αυθεντικού Suspiria του Dario Argento, ο μπροστάρης των Radiohead βάδισε στα χνάρια του συνοδοιπόρου του Jonny Greenwood (που μας έδωσε μια ακόμα απίθανη κινηματογραφική μουσική επένδυση στην Αόρατη Κλωστή) με το πρώτο του σάουντρακ για το Suspiria του Luca Guadagnino. Δεν είχαμε και μεγάλη αμφιβολία ότι θα τα κατάφερνε.
O μάστερ επέστρεψε στο φετινό Halloween (σε σκηνοθεσία David Gordon Green) βάζοντας το χεράκι του στο, και πάλι εξαιετικό, σάουντρακ. Ούτε κι εδώ είχαμε αμφιβολία.
Αρχικά με τους Gorillaz και το The Now Now (έτσι κι έτσι) και στη συνέχεια με το comeback, μετά από 11 χρόνια, του supergroup the Good, the Bad & the Queen και το Merrie Land που καταπιάνεται με τη Βρετανία του Brexit με μέτρια αποτελέσματα (όσοι δε, δεν είχατε συγκινηθεί ιδιαιτέρως ούτε με το ντεμπούτο τους, μπορείτε να την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια). Άντε, οι Blur του έμειναν…
Με το ανέλπιστο breakthrough του Joy As An Act of Resistance. Λογικό όταν έχουν θυμωμένη ενέργεια αλλά όχι εφηβική αφέλεια, καυστική κοινωνικοπολιτική ματιά και μία στιχουργική γεμάτη pop αναφορές από τον Hemingway μέχρι την Katy Perry και τον Harry Potter.
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Μετά από 66 χρόνια (τα 3 τελευταία ως free press) η ΝΜΕ, στα χνάρια της Village Voice (που πλέον σίγασε και διαδικτυακά) αλλά και του περιοδικού Interview που ακολούθησε, διέκοψε την έντυπη έκδοση της και τα KBs κέρδισαν το μελάνι. Θα θυμόμαστε όμως (και) τα εξώφυλλα που άλλαξαν τον κόσμο της μουσικής – έστω και για λίγο.
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Robert Christgau, Is It Still Good To Ya? Fifty Years of Rock Criticism, 1967-2017, ο “dean of american rock critics” πέρασε από το μικροσκόπιο του έτερου μεγάλου της μουσικοκριτικής, του Greil Marcus για λογαριασμό του Rolling Stone. Έκανε όμως μια βόλτα κι από την Popaganda.
Οι Witchrot που λέτε έρχονται από τον Καναδά και παίζουν doom metal και μάλλον έχουν αυτήν τη σκηνή για ευαγγέλιο.
H μπάντα δεν διαλύθηκε, ο ντράμερ τους ζει. Δεν μάθαμε με σαφήνεια τι έγινε με τον κιθαρίστα και το κορίτσι του φρόντμαν.
Οργανωμένο το έγκλημα: ο Jered Threatin παρουσίασε την ανύπαρκτη μπάντα του Threatin, μαγνητοσκόπησε ψεύτικες συναυλίες, παρουσίασε ψεύτικα likes και views, ψεύτικη δισκογραφική, ψεύτικο managment, και με αυτά τα διαπιστευτήρια κατάφερε να κλείσει μια ολόκληρη ευρωπαϊκή περιοδεία. Δυστυχώς, στο πρώτο τους live στο Λονδίνο δεν εμφανίστηκε κανείς. Θυμήθηκε κανείς άλλος αυτό;
Τώρα κι αν θα μας θάψει όλους.
Και η Βασίλισσα της soul και ο Τζίμης Πανούσης δεν ήταν οι μόνοι θάνατοι στη μουσική το 2018: Mark E. Smith, Pete Shelley (Buzzcocks), Charles Aznavour, Rachid Taha, Conway Savage (Bad Seeds), Avicii, Jóhann Jóhannsson, Dolores O’Riordan, Hardy Fox (The Residents), Montserrat Caballé, Cecil Taylor, Fast Eddie Clarke είναι κάποιοι από τους μουσικούς που δεν είναι πλέον μαζί μας.
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Κάτι που γιορτάστηκε με την παραπάνω super deluxe επανέκδοση του δίσκου που αγγίζει τις πεντέμιση ώρες και φτάνει τα 107 τρακ.
Στο “Getting Better” από τους Wussy και το ομώνυμο ep τους που κυκλοφόρησαν για τη Record Store Day.
Το “Beverly” των Low Cut Connie από το Dirty Pictures (Part 2) φέρνει απαναπόφευκτα στο μυαλό τον Elton John των 70s τον παλιό τον ορθόδοξο. Αμήν.
Του Lonnie Holley που δένει το ακατέργαστο spoken word που μοιάζει να έρχεται από τα βάθη της αμερικανικής επαρχίας άλλων εποχών με μουσική υπόκρουση-σταυροβελονιά σε jazz μοτίβα. Από εκείνες τις περιπτώσεις που όταν σε ρωτάνε «Πώς ακούγεται;» απαντάς «Πρέπει να το ακούσεις».
Δεν είναι η πρώτη συνάντηση των Αθηναίων θορυβοποιών με τον πρώην κιθαρίστα των Sonic Youth, είναι όμως η πρώτη φορά που η συνάντηση αυτή καταλήγει σε δίσκο, το Trouble and Desire που κυκλοφόρησαν από κοινού, ενώ οι Callas τόλμησαν και πρώτη φορά τον ελληνικό στίχο.
Το νέτα-σκέτα Beastie Boys Book, δηλαδή 550 χορταστικές σελίδες με κείμενο και πολλές εικόνες (εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα). Intergalactic.
Από τα πρώτα μηχανικά πειράματα στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τη musique concrète συνθετών όπως ο Karlheinz Stockhausen κι από την πρωτοπόρο Delia Derbyshire στην house, την techno αλλά και την εισχώρηση του ηλεκτρονικού στοιχείου στα επιμέρους πεδία της pop, στο Mars by 1980: The Story of Electronic Music ο Βρετανός δημοσιογράφος επιχειρεί να αφηγηθεί μία όσο το δυνατόν πιο πλήρη ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής. 2 χρόνια πριν συμφωνούσε μαζί μας ότι η Μουσική μοιάζει να χάνει τη Σημασία της.
Heaven’s Door, για όσους ψάχνετε τι δώρο θα κάνετε στις γιορτές στους ντυλανικούς πότες φίλους σας (ok, μπορεί να κοστίσει κάτι παραπάνω). Έξτρα λεπτομέρεια: στο μπουκάλι υπάρχει η υπογραφή του Bob Dylan η οποία φαίνεται μόνο όταν το μπουκάλι αδειάσει. Χικ.
Σατανάδες με τα λογοπαίγνιά σας…
…and we said “No, no, no” γιατί ΟΚ παρακούρασε αυτή η ιστορία.
To αποδεικνύει το γεγονός πως δεν υπάρχει καμία ομοφωνία στις year end lists των καλύτερων της χρονιάς. Ενίοτε, τουλάχιστον, μας έκαναν να γελάσουμε, όπως η λίστα του NME. Μην τρίβετε τα μάτια σας, ναι, καλά βλέπετε στο νούμερο 1.