Οι Playground Theory είναι απ’ την Αθήνα και έχουν κυκλοφορήσει ένα δίσκο ενώ ετοιμάζουν τον δεύτερο. Οι Jane Doe απ’την άλλη, είναι ένα απ’τα καλύτερα συγκροτήματα της χώρας, με μια συναρπαστική πορεία που έχει ήδη αφήσει 4 δίσκους σε μόλις 6 χρόνια ζωής. Αυτή την Κυριακή 22/3 θα εμφανιστούν στο 6 D.O.G.S και εμείς τους αφήσαμε να κάνουν μια συνέντευξη όπως θα ήθελαν να την κάνουμε εμείς. Για τους Playground Theory απαντάει η Marcy και για τους Jane Doe, ο Πρόδρομος.
Π: Μια γυναίκα στιχουργός για ποια πράγματα γράφει στα τραγούδια της; Για όσα την απασχολούν και όσα δεν μπορεί να εκφράσει αλλιώς. Συναισθήματα ανάμεικτα, φοβίες, κρυφές ελπίδες, αλλά κυρίως για να κρατήσει ζωντανές τις έντονες στιγμές που χάνονται και γίνονται μακρινή ανάμνηση. Για να αποτυπώσει μία εικόνα αυτής της αίσθησης πριν θολώσει.
Μ: Ποιο θέμα είναι αυτό που πραγματεύονται οι περισσότεροι στίχοι σου; Δεν έχω ιδέα… οκ, κάπου γυρίζει το μυαλό μου αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το γράψω με ένα συγκεκριμένο αριθμό λέξεων. Όλοι μου οι στίχοι μοιάζουν να έχουν έναν κοινό πυρήνα: την Ελευθερία. Μπορεί να επικεντρώνονται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, μπορεί να είναι αφηρημένοι, μπορεί να πραγματεύονται τον έρωτα ή το μίσος, μπορεί να είναι οργισμένοι ή να βυθίζονται σε ακυμάτιστες θάλασσες, όμως πίσω από τη μεγάλη εικόνα κρύβεται η επιθυμία για τη χωρίς όρια, καθ’ όλα συνειδητή, ελευθερία. Εκείνη που μας κάνει ανθρώπους και κάποιες φορές κάτι περισσότερο από αυτό. Την ελευθερία που έχει ανάγκη τους άλλους και την ελευθερία που δεν έχει ανάγκη από φόβους… και θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι την αιωνιότητα ή μέχρι να τελειώσει το ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης. Ό,τι έρθει πρώτο.
Π: Και μιας και πιάσαμε τις πόλεις μας (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), τελικά σουβλάκι ή καλαμάκι; Και πήρε η πρωτεύουσα τα σκήπτρα μας ως ροκομάνα (με την ευρύτερη έννοια του όρου και του είδους) δημιουργώντας σκηνή ή απλά δεν φτάνει η φωνή μας εκεί κάτω; Λοιπόν, το σουβλάκι για εμάς εδώ είναι έννοια- ιδέα – τώρα κάτω από την “έννοια” σουβλάκι είναι και το καλαμάκι και το πιτόγυρο και το τυλιχτό με ότι άλλο θες (υπάρχει και σουβλάκι λαχανικών σε μερικά σουβλατζίδικα). Το ξέρω ότι το politically correct είναι να μην λέμε καλαμάκι, αλλά… όπως μάθει κανείς. Για την πρωτεύουσα και τις μουσικές σκηνές, δεν πιστεύω ότι μπορεί να χαρακτηριστεί ροκομάνα. Όποιος ακούει μουσική και ενδιαφέρεται για καινούρια δρώμενα βρίσκει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να ακούσει ανεξαρτήτως πόλης.
Μ: Αθήνα θα μπορούσες να μείνεις; Τι είναι αυτό που σου αρέσει εδώ και τι δεν θα άντεχες; Δεν είναι η συγκεκριμένη πόλη το πρόβλημα, αν και τα τελευταία χρόνια η Αθήνα έχει σκοτεινιάσει με έναν πολύ δυσάρεστο τρόπο. Δεν θα μπορούσα να μείνω σε καμία πόλη για πολύ καιρό, είμαι ανήσυχος στην ιδέα των ίδιων δρόμων, των ίδιων κτιρίων. Αισθάνομαι πως η Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται σε μια πιο ευρύχωρη φυλακή, κι ας εξακολουθεί να είναι μια όμορφη πόλη. Όπως όμορφη πόλη είναι και η Αθήνα, τα Εξάρχεια παραμένουν για μένα ένας τόπος θαυμάτων (δισκοπωλεία, βιβλιοπωλεία, κόμικς, τρυφερά καφέ και φαγάδικα). Από την άλλη όμως, κάθε φορά που κατεβαίνω, αντιλαμβάνομαι ένα ολοένα αυξανόμενο βάρος στις πλάτες των κατοίκων της και προσεύχομαι να μη λυγίσουν.
Οι Jane Doe κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ μέσα στο 2014 (στην Puzzlemusik). την Κυριακή θα παρουσιάσουν το “Recipes For Refugees”
Π: Αν και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν απάντησα ακριβώς στην ερώτηση, οπότε σου δίνω το δικαίωμα να κάνεις κι εσύ το ίδιο στη δική μου: γιατί διάολο κάνουμε μουσική; Για να δώσουμε την επόμενη συνέντευξη στην Popaganda και να διαβάσουμε μια κριτική δίσκου μας σε κάποιο περιοδικό ή κάτι άλλο που πρέπει να γδάρεις τις λέξεις και το δέρμα σου για να το εξηγήσεις; Σίγουρα το δεύτερο. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις γιατί κάνεις μουσική με τόση αφοσίωση και δίνεις τόση ενέργεια, ώρες, χρήματα τη στιγμή που πρέπει να δουλεύεις κάθε μέρα σε τελείως διαφορετικό αντικείμενο για να έχεις τους πόρους να μπορείς να συνεχίσεις- πρόβες, ηχογραφήσεις, μουσικά όργανα, μαθήματα κτλ. Ο μόνος τρόπος που μπορεί κανείς να το καταλάβει είναι να σκεφτεί τι τον κάνει να νιώθει ζωντανό, αυτό που δίνει νόημα σε όλη την μπερδεμένη καθημερινότητά του, για τον καθένα είναι κάτι άλλο. Αλλά είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουν κάτι- το οξυγόνο τους- που αν το άφηναν, απλά θα φυτοζωούσαν στην ρουτίνα. Γιατί κάνουμε μουσική; Πολύ δύσκολο να το εκφράσω με λέξεις- όπως και πολλά άλλα, ίσως ακριβώς για αυτό- γιατί με κάποια πράγματα δυσκολευόμαστε μόνο με λέξεις. Όποτε γράφω κάποιο τραγούδι ή στίχους μπορεί να χάνομαι για ώρες, χάνω την αίσθηση του χρόνου, της μέρας, του τόπου που βρίσκομαι και μέχρι να το ολοκληρώσω δεν μπορώ να ηρεμήσω- μία συνεχόμενη υπερδιέγερση. Αυτή η αίσθηση όπως και η ικανοποίηση όταν τελειώσει και το ακούω δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο. Είναι το ναρκωτικό μου.
Μ: Πρόδρομε πως καταφέρατε να βγάλετε 2 άλμπουμ σε τόσο σύντομο χρόνο; Είχατε κάποια τραγούδια από πριν; Επίσης πως και έχουν τόσο διαφορετικό ήχο και ποιες ήταν οι επιρροές; (το αγαπημένο μου είναι το “What took you so long”- το ακούω συνέχεια, πιστεύω ότι έχει αρκετές επιρροές από τον Θωμά τον Yorke) Δεν έχω ιδέα αν πρόκειται περί κατορθώματος. Το μόνο που θυμάμαι είναι να μπαίνουμε στο στούντιο και η μία ιδέα να διαδέχεται την άλλη. Διαφορετικές ιδέες, υπέροχες ιδέες (στη δική μας φαντασία). Και κάποιος ήθελε έναν διαφορετικό ήχο, ένας άλλος ήθελε ένα τραγούδι με μία κιθάρα ή με ένα πιάνο και τίποτα δεν μας φαινόταν παράξενο. Όταν τελειώσαμε όλη τη διαδικασία (και αυτό έγινε μοναχά γιατί ΕΠΡΕΠΕ να τελειώσει και να μη τραβήξει έως την αιωνιότητα), υπήρχαν καμιά εικοσαριά τραγούδια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Βάλαμε στο ένα καλάθι τα δέκα που είχαν μια κοινή συνισταμένη και στο άλλο καλάθι τα δέκα που δεν μπορούσες να τα κατατάξεις πουθενά. Και εγένετο το Revolution Diaries και το Recipes for Refugees. Για επιρροές μη το ρωτάς. Θα ξεκινήσουμε από τους Arcade Fire και τον Yorke, θα φτάσουμε στους Sigur Ros και τον Dylan και θα καταλήξουμε στο άπειρο.
Π: Εσείς πώς λειτουργήσατε στην ηχογράφηση του δίσκου; Πολλά τραγούδια και επιλέξατε κάποια ή ήταν ένας συγκεκριμένος αριθμός ασμάτων που τα παλέψατε μέχρι να πάρουν μορφή; Στο πρώτο άλμπουμ, Speaking of Secrets, είχαμε αρκετό υλικό, αφού παίζαμε από το 2009. Ήταν δύσκολη η επιλογή των κομματιών γιατί θέλαμε να έχει ένα ενιαίο ύφος το album και τα κομμάτια να δένουν μεταξύ τους. Τώρα ηχογραφούμε το δεύτερο άλμπουμ που έχει εξ αρχής πολύ πιο συγκεκριμένη κατεύθυνση. Θέλαμε να έχουμε τραγούδια που να μην είναι σε παραδοσιακές δυτικές κλίμακες και φόρμες (τέρμα τα ματζόρε-μινόρε), έτσι βάση αυτού επιλέξαμε κομμάτια με τελείως διαφορετικό ήχο, εισάγοντας και αρκετά στοιχεία από άλλες μουσικές κουλτούρες. (Για να καταλάβεις πόσο διαφορετικό από το πρώτο είναι, θα υπάρχει και μία ελληνόφωνη παραδοσιακή αρέκια (Ζακυνθινό τραγούδι) διασκευασμένη στα μέτρα μας).
Οι Playground Theory ετοιμάζονται για το δεύτερο τους άλμπουμ στην Puzzlemusik. Το πρώτο λέγεται “Speaking of Secrets”.
Μ: Ποιο ήταν το πιο ικανοποιητικό βήμα που έκανες ως μουσικός; Κάποιο κομμάτι που έγραψες, μία κυκλοφορία album, κάποιο live ή κάτι άλλο; Και ποιο και που θα ήταν το ιδανικό live για να παίξουν οι Jane Doe; Καταρχήν να πω πως με έχει ιντριγκάρει απίστευτα η περιγραφή για τα μουσικά πεπραγμένα του δεύτερου δίσκου σας. Μετά να σου αποκαλύψω πως δεν είμαι μουσικός (δεν ξέρω νότες, δεν ξέρω κάποιο μουσικό όργανο), όμως είμαι υπερήφανος για τη πορεία των Jane Doe γιατί, στα δικά μου τα μάτια, εξελίσσει αυτή τη παρέα με ένα εκατομμύριο τρόπους που πολλές φορές ούτε οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε. Προσωπικά και εντελώς ναρκισσιστικά, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ευχαριστώ το είδωλο μου για τους στίχους που έγραψα στο “Manifesto of an ordinary man” και το “A man named Freedom” και για το τελευταίο μας live πριν το επόμενο. Ιδανικό live δεν ξέρω αν υπάρχει. Πάντα, όμως, είχα στο μυαλό μου τη κινηματογραφική σκηνή όπου παίζουμε σε ένα μπαράκι ξεχασμένο από το θεό, κοντεύει να ξημερώσει, οι σερβιτόρες κάνουν τα τελευταία σκουπίσματα κι ένας “τελειωμένος” πελάτης έχει γύρει στο τραπέζι του μετά από 12 ποτήρια ουίσκι και μας κοιτάει χαμογελώντας μέσα στη θολούρα του. Μου αρέσει αυτή η εικόνα. Μου αρέσει οι Jane Doe να επιπλέουν ή να βυθίζονται σε αυτή τη παρακμή.
Π: Αναρωτιέμαι, καμιά φορά Μάρσια, εμείς, τα χαμπουργκεροαναθρεμμένα αγοράκια (και κοριτσάκια) -που λέει και ο Πανούσης- πόσο δικαίωμα έχουμε να μιλάμε στους στίχους και τη μουσική μας για το σκοτάδι, τη θλίψη, τον πόνο; Έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να μετατρέπουμε την οδύνη σε λέξεις και νότες ή παίρνουμε ρόλους και χειριζόμαστε καλά το λόγο και την όποια τέχνη; Σίγουρα εμείς, τα χαμπουργκεροαναθρεμμένα δεν έχουμε περάσει πολέμους, πείνα, πραγματική δυστυχία και εξαθλίωση όπως άλλοι περνούν αυτή τη στιγμή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα και την ανάγκη να πραγματευόμαστε καταστάσεις που μας απασχολούν, μας τρομάζουν, ακόμα και αν δεν τις έχουμε βιώσει όπως άλλοι. (Σκέφτηκα 3 από τους αγαπημένους μου ποιητές που παρόλο που η ζωή τους όταν έγραφαν ήταν φαινομενικά “βολεμένη” έχουν εκφράσει σε βάθος όψεις της θλίψης και του πόνου – Margaret Atwood, Sylvia Plath, Κώστας Καρυωτάκης). Η ενσυναίσθηση νομίζω και το να συνυπάρχεις σε ένα κόσμο με τόσο μεγάλες αντιφάσεις που βλέπουμε γύρω μας είναι αυτό που μας κινητοποιεί να εκφράσουμε (ίσως και για να ξορκίσουμε κάποιες φορές) τον πόνο γύρω (και μέσα) μας. Πιστεύω ότι είναι λάθος αντίληψη να θεωρούμε ότι οι “προνομιούχοι”- έχοντας υγεία, κάποια δουλειά και τα βασικά βιοποριστικά μέσα- δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν για τον πόνο, την θλίψη, το σκοτάδι. Αυτά τα ζητήματα στοιχειώνουν όλους, απλά πολλοί συνεχίζουμε τη ρουτίνα, κρατώντας τον εαυτό μας απασχολημένο, με το φόβο εισβολής τέτοιων σκέψεων.
Μ: Και μία τελευταία ερώτηση από εμένα λοιπόν mr Doe. Γράφεις πρώτα τους στίχους και μετά τη μουσική ή το αντίστροφο; και τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί πιο πολύ για να γράψεις ένα τραγούδι; Δεν έχω συνταγή. Εξάλλου το θέμα μουσική ανήκει σε όλα τα μέλη των Jane Doe. Με ιντριγκάρει εξίσου μία λέξη με ένα κιθαριστικό ριφ για να ξεκινήσω ένα τραγούδι. Αυτό που με κινητοποιεί δεν έχει όνομα ή περιγραφή. Είναι μια ακατανόητη επιθυμία για αιωνιότητα, ένα απρόσωπο τέρας που ζητάει τη καρδιά μου, ένα οξύς πόνος στη κοιλιά, η έλλειψη αναπνοών… ο κόσμος αυτός που με κοιμίζει και με ξυπνάει στο συνεχή πόνο και στην αιώνια χαρά, νομίζω αυτός κρύβει τους λόγους και δε μου τους αποκαλύπτει παρά μόνο όταν το ζητάω απεγνωσμένα… μέχρι την επόμενη φορά.
Π: Εγώ δεν έχω ερώτηση Μάρσια… μόνο την ανεξέλεγκτη δίψα να βρεθούμε μαζί στο stage και να ενώσουμε κόσμους και μουσικές… ραντεβού στο Six Dogs στις 22/3.
Playground Theory & Jane Doe, Κυριακή 22/3, 6 D.O.G.S, Εισιτήριο: 6€
