Έχουν χαρακτηριστεί stoners, χεβιροκάδες και μεταλλάδες, αν και το νέο τους άλμπουμ έχει τόσα διαφορετικά μουσικά ιδιώματα να επιδείξει, από stoner rock μέχρι funk, που θα είναι άτοπο να το χαρακτηρίσει κανείς, κάπως συγκεκριμένα. Έχουν παίξει στην ίδια σκηνή με μεγάλα ονόματα της hard rock σκηνής, ο Bruce Dickinson τους ονόμασε «Hairy ass stoner rockers» όταν αναφέρθηκε σε αυτούς σε ραδιοφωνική εκπομπή του στο BBC, στο αγγλικό Metal Hammer έπεσε το όνομά τους δίπλα σε αυτό των Black Sabbath, γενικώς έχουν πολλούς λόγους να πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Όταν συναντήθηκα μαζί τους ένα μεσημέρι στο Γκάζι για να μιλήσουμε για το νέο τους άλμπουμ Vigilante, τις περιοδείες τους, τη μουσική σκηνή, τις άλλες μπάντες, την πολιτική κατάσταση της χώρας και τα άμεσα σχέδιά τους, διαπίστωσα, ανάμεσα σε άλλα, ότι όχι μόνο τα μυαλά τους είναι ακόμα στη θέση τους (ευτυχώς) αλλά τους είναι και πιο εύκολο να απαντήσουν σε ερώτηση για την ποπ μουσική παρά για γκόμενες. Α ναι, βρίσκουν πολύ ρομαντική μουσική τη hard rock και πιστεύουν ότι ο Neil Young δεν έχει φωνή. Τελικά στον πλανήτη Δία συμβαίνουν ωραία πράγματα.
Μου αρέσει ο τίτλος Vigilante. Πιστεύετε ότι κάποιες φορές πρέπει να λειτουργούμε εκδικητικά, εκτός νόμου, για να πετύχουμε σωστή ισορροπία; Δικαιολογείτε τις άνομες πράξεις; Μπάμπης – JayVee: To τι είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο είναι διαφορετικό από μέρος σε μέρος. Ο νόμος είναι κάτι πολύ σχετικό, είναι ένα φτιαχτό πράγμα. Ας πούμε είναι παράνομο να είσαι… αλλά δεν είναι παράνομο να είσαι φασίστας. Υπό μία έννοια λοιπόν, μπορεί κάποιες φορές να χρειάζεται η ανομία. Αν όμως βασιστείς επάνω σε κάποιες οικουμενικές αξίες –όχι ως προς το τι είναι νόμος αλλά ως προς το τι είναι πραγματικά σωστό ή λάθος, όλα τα υπόλοιπα είναι μέσα στο παιχνίδι αν θες να πάρεις μία εκδίκηση ή αν θέλεις να κάνεις even μία κατάσταση. Επίσης, η εκδίκηση δεν είναι απαραίτητα και κάτι παράνομο. Μπορείς να εκδικηθείς με τρόπους που θα πονέσουν περισσότερο απ’ όσο αν κάνεις κάτι παράνομο. Όπως ας πούμε η πλήρης αδιαφορία. Η καλύτερη μορφή εκδίκησης.
Διάβασα μία συνέντευξή σας που λέγατε ότι ναι μεν μπορεί να θίξετε με τους στίχους σας κάποια κοινωνικά θέματα, χωρίς όμως να περνάτε άμεσα γραμμή για κάτι. Στη σημερινή κατάσταση, δεν νομίζετε ότι οι ροκ καλλιτέχνες πρέπει να δίνουν γραμμή; JayVee: Νομίζω ότι δεν έχει βγάλει πουθενά το πολύ συγκεκριμένο πατρονάρισμα. Περισσότερο δημιουργεί μια τάση πώρωσης στους ανθρώπους και εμείς δεν θέλουμε να βοηθήσουμε σε κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε οι πεφωτισμένοι για να δώσουμε μία γραμμή, μουσική παίζουμε. Δεν κρύβουμε αυτά που σκεφτόμαστε βέβαια, αλλά δεν παροτρύνουμε. Μπορεί κάποιος δηλαδή να το εκλάβει ως παρότρυνση ή ως παράδειγμα προς αποφυγή. Από εκεί και πέρα, η γραμμή πάντα φαίνεται από την προσωπική σου ζωή. Άμα είσαι μαλάκας, ό,τι και να λες στα τραγούδια σου, θα φανεί κάποια στιγμή ότι είσαι μαλάκας.
Είναι σημαντικές αυτές οι εκλογές; Πρέπει όλοι να ψηφίσουμε; Syke: Σαφώς οι δημοτικές έχουν μία παραπάνω σημασία από τις εκάστοτε δημοτικές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Οι ευρωεκλογές -με την έννοια της προδιάθεσης ψήφου γενικότερα- έχουν και αυτές σημασία αλλά όχι ως προς τον ποιον ψηφίζει ο καθένας για αντιπρόσωπο στο ευρωκοινοβούλιο μιας και ο κόσμος ψηφίζει αυτούς που ψηφίζει και στις βουλευτικές. Οπότε υπό αυτή την έννοια, ναι, έχει μεγαλύτερη σημασία, για να φανεί η πρόθεση του κόσμου. Να φανεί αν τελικά όλη αυτή η κουβέντα έχει γίνει τσάμπα και όλοι θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία και όχι κόμματα που δεν είχαν σε κανένα επίπεδο ανάμειξη σε όλο αυτό που έχει γίνει και έχουμε φτάσει σήμερα εδώ που έχουμε φτάσει.
«Παίζουμε σκληρό ροκ» έχετε πει από μόνοι σας. Ακούτε κιόλας μόνο σκληρό ροκ; Δηλαδή, μία Lana Del Rey όταν είστε κάτω από τον έναστρο ουρανό με το κορίτσι σας δεν θα ακούσετε; Μπάμπης: Στην Ελαφόννησο μπορεί. JayVee: Δεν έχω καταλάβει γιατί με αγγίζει η μουσική τους αλλά με αγγίζει και θα το πω. Είναι οι Coldplay. Μου βγάζουν μια ατμόσφαιρα περίεργη που κάτι μου κάνει. Όλοι οι υπόλοιποι με μια φωνή: Καιιιιι, τελειώσαμεεεε (γέλια). Μπάμπης: Ο ορισμός του mellow-yellow. Syke: Τώρα θα πει ο Μπάμπης U2 και θα φύγουμε όλοι. Yog: Πάντως εγώ δεν ακούω κυρίως σκληρό ροκ. Ακούω πολλά πράγματα. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι το άλμπουμ της Lorde. Η τύπισσα γαμάει.
Το σκληρό ροκ είναι ρομαντικό ή είναι μόνο αφορμή για ξέσπασμα; Μα μόνο το γεγονός ότι είναι σκληρό ροκ, το κάνει ρομαντικό. Αν θες να μιλήσουμε αντικειμενικά, είναι η μοναδική μουσική που έχει μείνει σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτη από τη μουσική βιομηχανία. Είναι πιο pure από άλλα είδη. Επίσης είναι άμεσο. Μπορείς να πεις ό,τι θες με όποιον τρόπο θες. Syke: Στον κώδικα του σκληρού ροκ και γενικά της σκληρής μουσικής δεν χωράνε τα ψέματα, με την έννοια του ότι είναι σπάνιο να ακούσεις μία μπάντα να βγάζει δισκάρα και στο live να μη σταυρώνει νότα. Άρα εκ των πραγμάτων, βρίσκεται ένα σκαλί παραπάνω στο θέμα ειλικρίνειας από τα άλλα ιδιώματα. Δεν κατακρίνω τα άλλα ιδιώματα, από τη στιγμή όμως που στη σκληρή ροκ σκηνή, όλες οι μπάντες ακολουθούν τη λογική: «αυτό που είμαστε στο δίσκο, αυτό πάνω-κάτω βγάζουμε και στο live» (πράγμα που στα άλλα ιδιώματα έχει ψιλοχαθεί), αυτό από μόνο του κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή πιο ρομαντική, βάσει παράδοσης. Μπάμπης: Επίσης το ροκ είναι η πιο δημοκρατική μουσική. Μπορεί να μην έχεις καμιά ιδιαίτερη φωνή αλλά να είσαι ροκ σταρ.
Όπως; Όπως ο Neil Young.
Μπάμπη, βαριά κουβέντα είπες. Ρε παιδί μου, δεν έχει καμιά φωνάρα, αλλά η χροιά του είναι τόσο εκφραστική που αυτό τελικά δεν έχει καμία σημασία. Σε πείθει απόλυτα. Όπως και ο Kurt Cobain, δεν ήξερε να πιάσει την κιθάρα, εννοώ ότι δεν ήταν βιρτουόζος, αλλά σε έπειθε ότι ήταν ένα οργισμένο νιάτο. JayVee: Να μην ξεχνάμε βέβαια και την παραδοσιακή πλευρά του ρομαντικού ροκ. Η ροκ σκηνή έχει βγάλει τις μεγαλύτερες μπαλάντες στην ιστορία.
Νιώθω ότι τώρα θα μιλήσουμε για τους Scorpions. Μπάμπης: Μπαντάρα οι Scorpions.
Η προβολή είναι σημαντική; JayVee: Ως ένα βαθμό, για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε αυτό που κάνουμε, ναι. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Syke: Η προβολή είναι πάρα πολύ καλή και αναγκαία. Δηλαδή αν όλα αυτά τα χρόνια που παίζουμε μουσική παρέα, ήμασταν στο ίδιο στάδιο μουσικά αλλά δεν είχε αρχίσει να αποκτά αντίκτυπο από πού κάνουμε, μπορεί μεν να συνεχίζαμε αλλά θα τη χρειαζόμασταν. Όχι απαραίτητα για το αυτονόητο που είναι η τροφή του Εγώ μας, αλλά γιατί μέσω της προβολής από τα Μέσα, παίρνουμε και εμείς το feedback για το κατά πόσο βαδίζουμε στο σωστό δρόμο. Πάνω-κάτω. Να μας πουν αν το έχουμε βρει, αν δεν το έχουμε βρει αλλά έχουμε προοπτικές ή αν δεν πρόκειται να το βρούμε ποτέ ρε παιδί μου, αλλά εμείς είμαστε εκεί. Το έχουμε ανάγκη αυτό δηλαδή, δεν είμαστε ξεκομμένοι από την πραγματικότητα. Τώρα όσον αφορά το κομμάτι της αυτοπροβολής, αυτό είναι ένα πράγμα που δεν θα συνηθίσουμε ποτέ. Για παράδειγμα, όταν πάμε για τουρνέ, μετά μας πηγαίνουν σε διάφορα μπαράκια μεταλλάδικα, με 200 μούσια μέσα και εμείς είμαστε ωραία, χαλαρά, χορεύουμε και όταν ξαφνικά βάζουν δικό μας κομμάτι –και θα συμφωνήσουν και οι υπόλοιποι μαζί μου σίγουρα- κανείς μας δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Πέφτει η απόλυτη αμηχανία. Awkward FULL. Και ακόμα χειρότερο, όταν αυτό συμβαίνει σε κάποια μαγαζιά που έχουν και video wall και βάζουν το κομμάτι από το youtube. Που φυσικά επειδή είναι δικό σου κομμάτι, προφανώς γουστάρεις να κουνηθείς –γιατί αν δεν το γούσταρες, δεν θα το έγραφες- αλλά δεν γίνεται. Νικάει η αμηχανία πάντα.
Σε μία tribute συλλογή όπου hard rock μπάντες θα διασκεύαζαν ποπ κομμάτια, ποιο θα επιλέγατε εσείς; JayVee: Coldplay (ομαδικά γέλια). Syke: Chaka Khan. Μπάμπης: Όλο το Illmatic του Nas.
Βγαίνουν σήμερα μεγάλες μπάντες; Ανατρεπτικές; Μπάμπης: Υπάρχει ροκ και ροκ. Υπάρχει το ροκ που περιμένεις να φέρει ειρήνη και αγάπη σε όλο τον κόσμο και υπάρχει και αυτό που θες να κατεβάσεις ένα τελάρο μπύρες. Για μένα, πραγματικό ροκ είναι αυτό που θα σε κάνει να πιεις ένα τελάρο μπύρες. Οπότε, υπό αυτή την έννοια, ναι, βγαίνει συνεχώς ωραίο ροκ. JayVee: Το ακραίο στοιχείο της έκπληξης, έχει εκλείψει. Τι άλλο να κάνει κανείς; Δύο κιθάρες, ένα μπάσο, μία ντραμς είναι. Μπάμπης: Μπορεί όμως να σε εκπλήξει το songwriting. JayVee: Και πάλι πόσο πολύ να σε εκπλήξει; Σίγουρα όχι ακραία.
Προτιμάτε να βγάλετε δύο δίσκους που θα αφήσουν εποχή στην παγκόσμια μουσική σκηνή και μετά ας εξαφανιστείτε ή μία μακρόχρονη, σταθερά καλή, πορεία; JayVee: Η ιστορία έχει δείξει ότι οι μπάντες που έχουν διάρκεια μένουν στην καρδιά του κόσμου. Syke: Δεν συμφωνώ με αυτό ιστορικά. Για παράδειγμα ο Μorrissey ήταν οκτώ χρόνια στους Smiths και έχει 25 χρόνια προσωπικής καριέρας αλλά τα καλύτερα κομμάτια του τα έγραψε με τους Smiths και στην αρχή της σόλο καριέρας του. Βάσει στατιστικών και ιστορίας λοιπόν, μιας και δεν έχουμε βγάλει τις δύο απίστευτες δισκάρες αλλά έχουμε μια αξιοπρεπή, πιστεύω, πορεία εδώ και 15 χρόνια, ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, ανεβαίνουμε τα σκαλιά, ένα ένα. JayVee: Για εμένα, εντελώς ρομαντικά και βλαμμένα και λίγο εγωιστικά, θα μετρούσε πολύ να έρθει κάποιος μετά από χρόνια και να μου πει: «ρε φίλε, αυτό το πράγμα που έγραψες, μου έχει σημαδέψει τη ζωή». Και ας μην έχω βγάλει τίποτε άλλο μετά. Πάντως, για το well being μιας μπάντας, καλό είναι να πηγαίνεις σιγά σιγά.
Ποιο κομμάτι έχετε ζηλέψει και θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς; JayVee: Να ‘ταν ένα μόνο! Μπάμπης: Δύο, δύο κομμάτια, τα έχω πολύ έτοιμα. Το «Bleeding me» των Metallica και το «Albatross» των Corrosion of Conformity. Syke: Το «Turn the page» του Bob Seger.
Είναι όντως τα κορίτσια που ακούνε σκληρό ροκ, τα πιο σέξι κορίτσια στον κόσμο; Τι σας προκαλεί περισσότερο, μια κοπέλα που είναι ήδη σε αυτή τη σκηνή ή μια τύπισσα που θα μπορούσατε να την προσηλυτίσετε; Να λειτουργήσετε ως μέντορες; (Σιγή αρκετών δευτερολέπτων). Μπάμπης: Πάρτο! Syke: Ε, άντε πάμε παιδιά, ας απαντήσει κάποιος. JayVee: Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω μία κοπέλα στα μέτρα μου. Πιο πολύ με εξιτάρει να γνωρίζει πράγματα, να έχει την ίδια αισθητική με μένα, να επικοινωνούμε εξ’ αρχής.
Η μεγάλη επιτυχία άλλων εγχώριων συγκροτημάτων, προκαλεί ελπίδα για το μέλλον ή επιπλέον άγχος για τις δικές σας επιδόσεις; JayVee: Αποκλειστικά το πρώτο. Μας δίνει κουράγιο. Syke: Βέβαια καλό θα είναι να μη μιλάμε στον πληθυντικό γιατί δεν είναι πολλές αυτές οι μπάντες. Έχουν υπάρξει μπάντες-φούσκες, έχουν υπάρξει σαφώς κάποιες πολύ καλές μπάντες αλλά η μπάντα που είχε τη μεγαλύτερη συνέπεια μετά τους Aphrodite’s Child, πιστεύω ότι ήταν οι Rotting Christ. Yog: Θέλω να πω κάτι που έχει πει και ο Μπάμπης. Το να βλέπεις μπάντες που έχουν μεγάλη, μεσαία, μικρή ή τεράστια επιτυχία, αλλά είναι μαζεμένες σε ένα μέρος, στην περίπτωσή μας στην Ελλάδα, αυτό αυτομάτως τις κάνει μία μουσική σκηνή. Ο κόσμος λοιπόν φτιάχνει μια σκηνή, ο κόσμος τη στηρίζει. Και όταν βλέπεις ότι η μία μπάντα πάει καλά και αυτό περνάει και στην άλλη μπάντα και μετά και στην άλλη, μόνο καλό μπορεί να είναι τελικά. Η ισχύς εν τη ενώσει.
Στην επόμενη σελίδα: έντονες συναυλιακές αναμνήσεις και άλλες περίεργες ιστορίες.
Page: 1 2