Έπειτα από την κυκλοφορία τεσσάρων full length albums την τελευταία δεκαετία, την πραγματοποίηση οχτώ ευρωπαϊκών τουρ, την κορυφαία εμπειρία του main support στο Psychic Warfare European Tour των Clutch το 2015, αλλά και την πολύ πρόσφατη εμφάνισή τους στο θρυλικό KOKO στο Camden Town, εκεί όπου το 1964 είχαν βρεθεί οι Rolling Stones, η ηχογράφηση του πρώτου live album των Planet of Zeus έρχεται να επισφραγίσει μία φρενήρη πορεία που μετρά κάτι λιγότερο από 20 χρόνια.
Ενώ μία ακόμη ευρωπαϊκή περιοδεία γεμίζει το καλάθι τους με νέες εμπειρίες, ο Μπάμπης Παπανικολάου, μιλάει στην Popaganda λίγο πριν «πυρπολήσουν» τη σκηνή του Gagarin 205 μαζί με τους Deaf Radio στις 12 και 13 Μαΐου. «Σας θέλουμε για ακόμη μια φορά δίπλα μας. Πιο πολλούς. Πιο φωνακλάδες παρά ποτέ. Ελάτε να γράψουμε μαζί, άλλη μια σελίδα “πλανητικής” ιστορίας». Το κάλεσμα της μπάντας ήταν σαφές, γι’ αυτό και η πρώτη μέρα είναι ήδη sold-out. Πάμε στοίχημα ότι θα γίνει και η δεύτερη;
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, ποια ήταν εκείνη η κομβική live εμφάνιση κατά την οποία νιώσατε πως αυτό που έχετε δημιουργήσει, μεγαλώνει; Αν αναφέρεσαι στο πότε νιώσαμε πως η μπάντα μεγαλώνει θα πρέπει σίγουρα να πω το live μας στο AN club μετά την κυκλοφορία του Macho Libre. Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τόσο κόσμο σε δικό μας live. Αν εννοείς την πορεία του σκληρού ήχου στην Ελλάδα και την συνεισφορά μας σε αυτό θα έλεγα τη συναυλία μας στην Ιερά οδό. Μια συναυλία στην οποία μαζεύτηκε ο περισσότερος που είχα δει στην ζωή μου για πρώτη φορά σε live αγγλόφωνης ελληνικής μπάντας.
Γενικότερα, ποια στοιχεία πιστεύεις ότι καθιστούν μία μπάντα «μεγάλη»; Η συνέπεια, η ειλικρίνεια και το αν αυτό που κάνουν είναι προϊόν της καύλας τους για τη μουσική. Ακόμη και αν πρόκειται για κάτι εντελώς mainstream.
Ποιο ήταν το τραγούδι που σηματοδότησε την αρχή της πορείας των Planet of Zeus; Ένα από τα τρία πρώτα κομμάτια που γράψαμε ήταν το “Space loop 430”. Ήταν στο πρώτο demo της μπάντας και βρίσκεται επανηχογραφημένο στον πρώτο δίσκο.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχετε υποφέρει από “writer’s block” και αν ναι, πώς το αντιμετωπίζετε; Προφανώς και υπάρχουν εποχές που κάποιος μπλοκάρει από την πολλή τριβή όμως στην περίπτωση μας είμαστε τυχεροί μιας και γράφουμε και οι τέσσερις. Οπότε όταν μπλοκάρει ένας, κάποιος άλλος έρχεται με καινούργιες ιδέες. Έτσι και αλλιώς πάντως δεν υπάρχει άγχος μιας και γράφουμε μόνο όταν νιώθουμε πως θέλουμε να γράψουμε.
Στα live σας συχνά φοράτε t-shirts άλλων ελληνικών συγκροτημάτων, όπως κάνατε και πρόσφατα στο Münster της Γερμανίας. Ποιες μπάντες εκπροσωπούν για εσάς τη νέα γενιά του rock ‘n’ roll; Είναι αλήθεια αυτό και πίστεψε με, δεν το κάνουμε για το support και μόνο. Μας αρέσουν όντως οι δουλειές τους και σε μουσικό επίπεδο αλλά και η δουλειά των καλλιτεχνών στο γραφιστικό. Αυτοί που ξεχωρίζουμε είναι οι Deaf Radio, Black Hat Bones, Whereswilder, Noise figures, Godsleep, Dendrites, Void Droid, Supersoul και τόσες άλλες μπάντες που σίγουρα ξεχνάω.
Μαγκιά για μία φτασμένη μπάντα να στηρίζει το νέο αίμα. Βλέπετε να συμβαίνει γενικά αυτό μεταξύ των εγχώριων συγκροτημάτων; Μαλάκες βρίσκεις παντού στη ζωή οπότε στατιστικά θα βρεις και στη μουσική. Άλλοι βλέπουν τον «ανταγωνισμό» θετικά προσπαθώντας να γίνουν καλύτεροι, χωρίς όμως να αρνηθούν τη βοήθεια σε μια άλλη μπάντα που τη χρειάζεται. Άλλοι στις διπλανές μπάντες βλέπουν εχθρούς και προσπαθούν να τους πολεμήσουν. Το γεγονός είναι ότι σκηνή δημιουργείται από έναν πυρήνα μουσικών και μπαντών με όρεξη για δουλειά και συνεργασία. Όσοι δεν το βλέπουν κάνουν κακό στον ίδιο τους τον εαυτό.
«Όλος ο κόσμος που μας έχει δει ζωντανά ξέρει ότι η σκηνή είναι ο φυσικός μας χώρος. Εκεί νιώθουμε ότι παίρνει την πραγματική του διάσταση αυτό που κάνουμε και το στηρίζουμε χρόνια τώρα με videos που κυκλοφορούμε από τις συναυλίες μας. Αυτό θέλαμε να πάρει μια μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα από κάποια επίσημη κυκλοφορία.»
Πόσο σημαντική είναι η περιοδεία για μία μπάντα και πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη δισκογραφικής και management για το άνοιγμά της στο εξωτερικό; Σε προσωπικό επίπεδο το tour, παρ’όλη την κούραση και το τρέξιμο, είναι οι διακοπές μου. Το μυαλό μου μένει καρφωμένο μόνο στο πώς θα είμαι καλύτερος στο επόμενο σόου. Φυσικά και η ζωή πίσω στην Ελλάδα τρέχει και προκύπτουν θέματα αλλά όταν είσαι στο τουρ τουλάχιστον δεν αφήνεις περιθώριο να σε απασχολούν τα ασήμαντα πράγματα. Αναφορικά με τη δισκογραφική και το management, αυτό εξαρτάται από το τι απαιτήσεις έχεις, πόση όρεξη να δουλέψεις μόνος για τον προγραμματισμό του τουρ σου, τι προτίθεσαι να θυσιάσεις και τι ορίζεις ως ταβάνι για σένα. Προφανώς η ύπαρξη κάποιας εταιρείας μπορεί να ανοίξει κάποια πόρτα. Από την άλλη και χωρίς εταιρεία μπορείς πολύ εύκολα να κανονίσεις κάτι μόνος σου. Εμείς έχουμε κάνει και τα δύο και το συμπέρασμα είναι ένα: χωρίς προσωπική εργασία δεν γίνεται τίποτα.
«Ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική για να είμαστε οι ίδιοι καλά με τους εαυτούς μας και τίποτα δε μας άγγιζε. Ευτυχώς αυτό το προσόν το διατηρήσαμε μέχρι και σήμερα. Κανένα «όχι» και καμία αντιμετώπιση δε μπορεί να μας αγγίξει ουσιαστικά.»
Θέλεις να μου περιγράψεις ορισμένες από τις πιο αξέχαστες στιγμές στον δρόμο; Είναι πραγματικά άπειρα τα όμορφα που έχουμε ζήσει στο δρόμο. Να γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει πέντε και έξι ώρες για να μας δουν, να βλέπουμε ανθρώπους να περιμένουν έξω από το venue μετά το τέλος της συναυλίας, για ώρα, απλά για μια φωτογραφία, το τρέξιμο και αυτό το γλυκό άγχος μέσα στη μέρα για να πάνε όλα καλά, τα πανηγύρια της ομάδας στο ξενοδοχείο μετά από ένα πολύ πετυχημένο live. Είναι μια ζωή ολόκληρη από πλήθος εμπειριών και νιώθουμε τόσο ευλογημένοι που το ζούμε. Σε αυτό το τουρ, μέχρι στιγμής όλα είναι ομαλά. Τα live είναι όμορφα, η σχέση μας με τους Lionize πολύ καλή και ο κόσμος δείχνει ευχαριστημένος μετά την εμφάνιση μας. Όλα πολύ όμορφα.
Η επιστροφή σας στην Ελλάδα θα σας βρει στις 12 και 13 Μαΐου στο Gagarin μαζί με τους Deaf Radio. Τι σας οδήγησε στην επιλογή των παιδιών για τη συγκεκριμένη εμφάνισή σας; Τα παιδιά έβγαλαν ένα πολύ όμορφο δίσκο που μας κέντρισε αμέσως την προσοχή. Αυτό όμως δεν έφτανε. Όταν σιγουρευτήκαμε πως και στα live της η μπάντα δεν κοροϊδεύει, αλλά παίζει, συμφωνήσαμε πως τους θέλουμε οπωσδήποτε μαζί σε κάποια συναυλία μας.
Είστε έτοιμοι να ζήσετε τέτοιες μεγάλες στιγμές στο Gagarin 205;
Ποιες επιθυμίες έρχεται λοιπόν να καλύψει η ηχογράφηση και κυκλοφορία του πρώτου live album και τι να περιμένουμε στη συνέχεια; Όλος ο κόσμος που μας έχει δει ζωντανά ξέρει ότι η σκηνή είναι ο φυσικός μας χώρος. Εκεί νιώθουμε ότι ηχογραφούμε στους δίσκους μας, παίρνει την πραγματική του διάσταση αυτό που κάνουμε και το στηρίζουμε χρόνια τώρα με videos που κυκλοφορούμε από τις συναυλίες μας. Αυτό λοιπόν θέλαμε να πάρει μια μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα από κάποια επίσημη κυκλοφορία και έτσι το αποφασίσαμε. Επιπλέον νιώσαμε ότι είναι και το κατάλληλο timing. Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ μας. Κλείνει λοιπόν ένας κύκλος, με τέσσερις κυκλοφορίες και άπειρα χιλιόμετρα, για να ανοίξει ένας νέος.
Με αφορμή τα παράλληλα projects Night Knight και Tfatfy στα οποία μετέχουν ο Σεραφείμ και ο Στέλιος, ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι λόγοι που ωθούν έναν μουσικό να κινηθεί σε κάτι νέο δισκογραφικά ενώ έχει ήδη μία διεθνώς αναγνωρισμένη δουλειά; Αυτή είναι μια ερώτηση που μόνο ο Σεραφείμ και ο Στέλιος μπορούν να απαντήσουν. Φαντάζομαι πως θα έχουν κάποιες ιδέες που δεν μπορούν να τις διοχετεύσουν στους Planet of Zeus αλλά πρέπει οπωσδήποτε να βγουν από μέσα τους, οπότε εκφράζονται μέσα από ένα άλλο μουσικό όχημα. Όλοι στην οικογένεια των Planet of Zeus είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι για τα παράλληλα μουσικά εγχειρήματα των μελών της.
Ο Kendrick Lamar αποσπά το βραβείο Πούλιτζερ και στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ βλέπουμε ως headliners εκπροσώπους της hip hop σκηνής. Πώς σας φαίνεται που το hip hop «σαρώνει» στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Εμείς γουστάρουμε την καλή μουσική. Καλή μουσική μπορείς να βρεις σε όλα τα είδη οπότε προφανώς ακούμε και hip hop. Εφόσον είναι καλό hip hop λοιπόν -και όχι σκουπίδια- βλέπουμε αυτή την άνοδο θετικά.
Προτού εδραιωθείτε ως μπάντα υπήρξαν φορές που ακούσατε αρκετά «όχι» ή απογοητευτήκατε από την αντιμετώπιση ορισμένων ανθρώπων; Ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική για να είμαστε οι ίδιοι καλά με τους εαυτούς μας και τίποτα δε μας άγγιζε. Ευτυχώς αυτό το προσόν το διατηρήσαμε μέχρι και σήμερα. Κανένα «όχι» και καμία αντιμετώπιση δε μπορεί να μας αγγίξει ουσιαστικά. Οπότε θα απαντήσω πως αν και είχαμε χαστούκια ανά περιόδους δεν μας ένοιαξε και πολύ.