Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα όταν καλοκαιριάζει η όρεξη για γλυκιές γεύσεις στο στόμα πολλαπλασιάζονται. Κοιμόμαστε το μεσημέρι αφού οι ώρες της ημέρας είναι πλέον πιο πολλές και -ως δια μαγείας- όταν ξυπνάμε πάντα παθαίνουμε μικρές κρίσεις υπογλυκαιμίας. Από μικρό παιδί θυμάμαι να το ακούω απο τους δικούς μου αυτό και να που συμβαίνει και σε μένα. Ο σημερινός δίσκος στο πικάπ θυμίζει καλοκαιρινή μέρα με δροσερό αεράκι, κάπου στην εξοχή με ωραία θέα, απόγευμα, με καρύδια και μέλι και ζεστό ελληνικό καφέ. Μόνο που μέσα στην φαντασίωση υπάρχει και η ίδια η μουσικός με την ακουστική της κιθάρα, φορώντας το φαρδύ της φόρεμα και τραγουδώντας σαν να έχει μόλις προσγειωθεί από τα σύννεφα.
Ανέκαθεν οι δίσκοι που το περιεχόμενο τους βασίζονταν στην απλότητα μιας κιθάρας και μιας φωνής μου ακούγονταν πιο ζεστοί και πιο ζωντανοί. Η Λήδα Χαλκιαδάκη, κόρη του δημοσιογράφου Γιώργου Χαλκιαδάκη και της τραγουδίστριας Δανάης Στρατηγοπούλου κατάφερε να με γοητέυσει απο την πρώτη ακρόαση. Το ντεμπούτο της long player Πιο Ψηλά κυκλοφόρησε το 1967 στην ετικέτα της Philips όταν ακόμα η ίδια έκανε τα πρώτα της βήματα πλάι στον μεγάλο Βαγγέλη Παπαθανασίου, μερικά χρόνια πριν συνεργαστεί με τον συνθέτη Σπύρο Βλασσόπουλο με τον οποίο έβγαλαν δύο υπέροχους folk δίσκους ως Λήδα και Σπύρος. Τα Ηλεκτρικός Αποσπερίτης και Έλα να δεις τον τόπο σου, δύο LPs που σφύζουν από ευαισθησία και με βάση την ελληνική παράδοση και τον κοινωνικό προβληματισμό στους στίχους, είναι ίσως ό,τι πιο αγνό έχει να αναδείξει το folk ως genre.
Το Πιο Ψηλά που γλυκά τρέχει στο πικάπ ομολογουμένως διαφέρει απο τις υπόλοιπες δουλειές της Λήδας και όχι μόνο λόγω της σπανιότητάς του. Πρόκειται για έναν αμιγώς folk pop δίσκο με πολύ όμορφες minimal συνθέσεις που ανά στιγμές πατάνε στον βραζιλιάνικο folk ήχο. Ένα γνήσιο ταξίδι με την υπέροχη φωνή της Λήδας να τραγουδά για την αγάπη, σιγοντάροντας με την ατμοσφαιρική της κιθάρα. Προσωπικά κάθε φορά που τον ακούω, μου φαίνεται σαν διαρκεί όλο και πιο λίγο. Δεν φτάνουν πια τα λιγοστά λεπτά που καλύπτουν τα δώδεκα κομμάτια του. Είναι σαν τη γλυκιά γεύση. Εκτιμάται καλύτερα όταν μένει εκεί χωρίς να την έχεις μπουχτίσει.