Οι περίεργες ιστορίες των Thelma Blankenship

Αν δεν είχα μπροστά μου το ντεμπούτο τους EP, την ώρα που πρωτάκουσα τα νέα τους τραγούδια, θα ορκιζόμουν ότι πρόκειται για side project είτε του Νίκου – Nikonn – Μπιτζένη, είτε του διδύμου Μπιτζένη-Γερανιού, που ως γνωστόν ως Fotonovela κατέχουν τη «μεγάλη των Yazoo και OMD σχολή» καλύτερα και από τους ίδιους τους Yazoo και τους OMD. Όμως έχω μπροστά μου το Running Out Of Songs και πέραν της eye candy αύρας του (ας είναι καλά η υπέροχη “χειροποίητη” συσκευασία), απολαμβάνω δίχως έλεος τις κατάφωρες 80s αναφορές των Thelma Blankenship. Ποιος ξέρει, ίσως να φταίει ότι είναι Παρασκευή απόγευμα, Παρασκευή απόγευμα, Παρασκευή απόγευμα…

Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά;

Γιώργος: Ace Of Base – Happy Nation το 1993, με το χαρτζιλίκι του μήνα από τους γονείς και μέχρι και σήμερα το θεωρώ δισκάρα.

Νίκος: Ήταν κάποιοι The Thing που αγόρασα από το Blow Up στη Θεσσαλονίκη κάπου 1992-1993, που είχαμε πάει ημερήσια με το σχολείο. Τα λεφτά από γονείς για την εκδρομή, ο δίσκος ψιλοχάλια. Βασικά δεν είχα και πολλές επιλογές μιας και έψαχνα αποκλειστικά στις προσφορές ώστε να μου μείνουν λεφτά για το υπόλοιπο της ημέρας…

Ποιος είναι ο τελευταίος;

Γιώργος: Το soundtrack του Blade Runner, σε πανέμορφο κόκκινο ημιδιαφανές βινύλιο.

Νίκος: Talk Talk – It ‘s My Life και U2 – The Unforgetable Fire. Τους αγόρασα μαζί, μεταχειρισμένους σε παζάρι στο Βερολίνο)

Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό;

Γιώργος: Είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο “δίσκος ντροπή” και το cult διαμάντι, αλλά θα διάλεγα την “Εμπλοκή” του Λευτέρη Μπιλίτσα (με αριστουργηματικό εξώφυλλο, κάτι σε κακοκροπαρισμένο pop εικονίδιο νεκροταφείου) και το “Κάνε Με Σκόνη” του Νίκου Μαργούτα. Όσον αφορά τις ελλείψεις, είναι άπειρες.

Νίκος: Μόλις το τσέκαρα. Δε μπορώ να πω ότι ντρέπομαι για κάποιον, απλά υπάρχουν κάποιοι που δε μου αρέσουν. Οι τρεις πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό και ντρέπομαι που δεν τους έχω είναι The Velvet Underground & Nico, Depeche Mode – Violator και Kraftwerk – Trans-Europe Express. Τα έχω στο σκληρό δίσκο βέβαια, αλλά τι να λέει…

Ποιους δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ;

Γιώργος: Καμιά 50αριά βινύλια από τη θεία μου, αλλά θεωρώ πως είναι κληρονομιά μου. Επίσης μερικές κασέτες. Α, και το “From Another World” των The Thing, τον πρώτο δίσκο που αγόρασε ο Νίκος.

Νίκος: Pink Floyd – Pulse (Αλέξη εννοείται πως το λαμπάκι δεν αναβοσβήνει εδώ και πολλά χρόνια)

Γιώργος: Μπορείς να την αλλάξεις από μέσα την μπαταρία ξέρεις.

Νίκος: Δε μου δίνεις πίσω τον δίσκο μου λέω εγώ;

Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα;

Γιώργος: 16 Horsepower στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη, κάπου το 98 αν θυμάμαι καλά. Είχα μείνει άναυδος.

Νίκος: Deus το 1999 στο Rockwave. Και αυτό όχι μόνο επειδή ήταν γαμάτοι, αλλά γιατί έζησα το μεγαλύτερο Highlight συναυλίας, πράγμα που την ανεβάζει πολλά points. Ενώ ήμασταν στα μέσα της συναυλίας, σε τέλειο mood, έπαιζαν το “Suds n Soda” και ξαφνικά ο Barman κάνει νόημα στη μπάντα να σταματήσει. Aπέναντι από τη σκηνή ήταν ένας τύπος που δίσταζε να κάνει Bungee Jumping. Άρχισε λοιπόν ο  Barman να φωνάζει “Jump! Jump!” και μετά από λίγο φωνάζαμε όλοι μαζί του. Τη στιγμή που έπεσε, σκάνε ξαφνικά, τέλεια συγχρονισμένα, όλα τα όργανα, με τον κόσμο να βρίσκεται σε συναυλιακή έκσταση!

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά);

Γιώργος: Sex είναι οτιδήποτε τραγουδάει η Alison Mosshart, drugs το “Cop Shoot Cop” των Spiritualized, rock ’n’ roll το “Screamager” των Therapy?

Νίκος: Sex: Madonna – “Justify My Love”. Drugs: The Velvet Underground – “Heroin”. Rock ‘n’ Roll: Girls Against Boys – “Superfire”.

Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου;

Γιώργος: Durutti Column, πιθανότατα το “Without Mercy”.

Νίκος: Τίποτα απολύτως. 1000 mg παρακεταμόλης και απόλυτη ησυχία. Ακόμη και το “Substrata” του Biosphere σαν Sonic Youth στο τέρμα θα μου ακουγόταν.

Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο Ντέιβιντ Μπόουι. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου;

Γιώργος: Να τον δω γρήγορα από κοντά και να ακουμπήσω τα μάτια του, μπας και τόσα χρόνια φοράει έγχρωμο φακό επαφής στο ένα.

Νίκος: Για αρχή θα ακουγόταν στα αυτιά μου τα αναλογικά εφφέ που χρησιμοποιούσε ο Βέγγος στον ΘΒ – Φαλακρός Πράκτωρ.

Μιας και τον έφερε η κουβέντα: Ντέιβιντ Μπόουι ή Ίγκι Ποπ;

Γιώργος: Bowie, μόνο και μόνο επειδή ήταν ο Jareth στον Λαβύρινθο.

Νίκος: Bowie.

Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή;

Νίκος: Πολλές. Τις περισσότερες όμως μετανιώνω που δεν παίζω ΜΟΝΟ μουσική κι ας ζούσα ακόμα λιγότερο «κανονική» ζωή.

Γιώργος: Ποιος θέλει μια κανονική ζωή μωρέ;

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται;

Γιώργος: Ειδικά για περιπτώσεις που σε παρατάει για άλλον, μπαίνει το “Prayer To God” των Shellac. Ουρλιάζεις ένα “kill him fucking kill him” και νιώθεις κάθαρση.

Νίκος: Six By Seven – “Brilliantly Cute”.

Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση;

Τη δικιά μας. Μια φορά έτυχε να κάνουμε πρόβα στο σπίτι και παρασυρθήκαμε λίγο με την ένταση, με αποτέλεσμα ένας μαλάκας από την απέναντι πολυκατοικία να μας πετάξει αυγά στο πατζούρι.

Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Λέοναρντ Κοέν. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Νιλ Γιανγκ. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Τζο Στράμερ. 5) Το 1979 στο Μάντσεστερ με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Σιάτλ με τον Κερτ Κομπέιν. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα.

Αφήνουμε το Delorean στην άκρη και μπαίνουμε στο Tardis, τους μαζεύουμε όλους μέσα και τους φέρνουμε στο σήμερα. Κάτι σαν αυτό που έκανε ο Bill και ο Ted δηλαδή.

Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου;

Γιώργος: Οι KLF, αλλά να βγουν με αληθινό όπλο αυτή τη φορά.

Νίκος: Οι múm και κατά προτίμηση να έπαιζαν όλο το Finally We Are Noone.

Με ποιον από τη “μεγάλη μπάντα του ουρανού” θα έκανες κολλητή παρέα;

Γιώργος: Layne Staley. Και όταν θα ήταν κομμάτια αυτός με τον Michael Jackson.

Νίκος: Πρέπει να είναι μουσικός; Νομίζω με το Σωτήρη Μουστάκα, θα είχε γέλιο.

Είναι τέλικα ο Morrissey ο Μεγαλοδύναμος;

Γιώργος: Ε όχι βέβαια.

Νίκος: Μπααα. Άντε το πολύ να τον γιορτάζαμε τη μέρα των Αγίων Πάντων.

Μπορείτε να παραγγείλετε το Running Out of Songs EP των Thelma Blankenship από εδώ.