Φέτος το Primavera Sound Festival έκλεισε τα 15 του χρόνια και οι διοργανωτές μας έδωσαν το κάτι παραπάνω. Κλείστε τα μάτια και προσπαθήστε να θυμηθείτε πως ήταν να είσαι 15. Οι ορμόνες σε κάνουν κομμάτια, το σεξ σου φαίνεται βουνό αλλά και το οξυγόνο που χρειάζεσαι για να μην καταπιείς τα θέλω σου, τα οποία θέλω σου σού φαίνονται σαν να ξεκινάς να εξερευνήσεις τους ωκεανούς χωρίς χάρτες, γιατί οι χάρτες σου φαίνονται τόσο, μα τόσο μπλιάχ, εγχειρίδια για γέρους. Αναγνωρίζεις ακόμα τις ρίζες σου αλλά είσαι έτοιμος να πάρεις το surf σου και να ανέβεις πάνω στο κύμα. Το μεγάλο κύμα.
Αυτό ακριβώς έκανε το line–up της φετινής Primavera. Γιατί αν φέτος υπήρχε κάτι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια αυτό ήταν η ακόμα μεγαλύτερη πολυσυλλεκτικότητα του φεστιβάλ, με μεγάλη γκάμα καλλιτεχνών από διαφορετικά είδη και εποχές της μουσικής και με μεγάλη διάθεση πειραματισμού και –με την καλή έννοια- θράσους.
Στα stages δεν είχαμε αλλαγές, προστέθηκε μια σκηνή Pro με χορηγό την H&M και έχασε τη γοητεία του Boiler Room μεν, αλλά μεγάλωσε και ήταν ένα φεστιβάλ από μόνη της όσον αφορά το line-up της η σκηνή Bowers & Wilkins Sound System που φιλοδόξησε να υποκαταστήσει έμμεσα το Sonar. Επίσης είχε πιο ζωτικό ρόλο στα δρώμενα το Auditori Rockdelux με περισσότερους σπουδαίους καλλιτέχνες αυτήν την φορά.
Είναι γνωστό πως είναι αδύνατον να τα προλάβεις όλα στην Primavera. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αν είσαι αποφασισμένος να δεις και να ζήσεις όσα γίνεται περισσότερα είναι να οργανώσεις το πρόγραμμά σου ανά μέρα και ώρα και σκηνή και να το ακολουθείς πιστά, να κάνεις οικονομία δυνάμεων την υπόλοιπη μέρα, ειδικά όσον αφορά το περπάτημα για να μη βρεθείς εξουθενωμένος πριν την τελευταία μέρα και να πίνεις πολλά υγρά. Επίσης αν θες να δεις τους καλλιτέχνες από κοντά, ειδικά στις μεγάλες, χαοτικές σκηνές (ΗΕΙΝΕΚΕΝ, PRIMAVERA και ATP), να φροντίζεις να είσαι εκεί τουλάχιστον μισή ώρα πριν την αρχή της συναυλίας.
Με βάση όλα αυτά, ορίστε τι είδαμε και τι ακούσαμε για όσα δεν είδαμε φέτος.
Δευτέρα 25/5
Οι Iceage που δεν είδαμε αλλά ευτυχώς θα δούμε στο δικό μας Plissken αυτήν την Παρασκευή μάζεψαν ότι σουτιέν υπήρχε και δεν υπήρχε στο club που έπαιξαν την Δευτέρα στις προεόρτιες εκδηλώσεις του φεστιβάλ μέσα στην πόλη.
Τετάρτη 27/5
Οι Orchestral Manoeuvres In The Dark ήταν το highlight της παραμονής της επίσημης έναρξης που από πέρυσι έχει ένα τουλάχιστον μεγάλο όνομα δωρεάν για το πλήθος στην κεντρική σκηνή (ΑΤΡ). Ο κόσμος ήταν απροσδόκητα πολύς για αυτά τα κουρασμένα παλληκάρια. Η φωνή του Andy δεν ήταν ότι καλύτερο, τα ρούχα τους ήταν κατευθείαν από την ναφθαλίνη των early 80s αλλά ξεκίνησαν με το «Enola Gay» κάνοντας τον κόσμο να χοροπηδάει σαν τρελός, είπαν ένα «new song from some old men» και έκλεισαν με το «the best and the fastest» «Electricity». Φέτος ήταν η χρονιά των Άγγλων. Που είχαν συρρεύσει σε δεκάδες χιλιάδες για να δουν μερικά από τα πιο ιστορικά γκρουπ της πατρίδας τους. Όταν τέλειωσαν οι OMD ήταν συγκινημένοι και φιλιόντουσαν πάνω στη σκηνή ενώ το ίδιο έκαναν από κάτω εκατοντάδες μεσήλικες, κυρίως Άγγλοι. Και κάπως έτσι τέλειωσε η μέρα πριν την πρώτη μέρα για πολλούς ενώ άλλοι συνέχισαν στα clubs με περισσότερες εκπλήξεις.
Πέμπτη 28/5
Η αρχή της πρώτης επίσημης μέρας δίχασε το κοινό. Κάποιοι νωρίς το απόγευμα επέλεξαν Interpol πριβέ στο Apolo. Στο El Forum, περίπου 1000 άτομα ξεμεσιαστήκαμε στην ουρά και το λιοπύρι από τις 2μιση το μεσημέρι για να πάρουμε ένα extra εισιτήριο των 2 ευρώ και να ακούσουμε Panda Bear στο Auditori. O κατά κόσμον Noah Benjamin Lennox βγήκε χαμογελαστός με μοναδικό φτιασίδι στη σκηνή τα – εξαιρετικά ως και σοκαριστικά – video στην πλάτη του και μοίρασε απλόχερα κάτι ανάμεσα σε οργασμούς και επιληψία. Αν είναι έτσι κι ο δίσκος που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα, αντίο κόσμε.
Τρέχοντας για την Adidas Originals και τους Cheatahs. Άξιοι συνεχιστές της λονδρέζικης shoegaze παράδοσης τίμησαν το ρόλο και το είδος τους δίνοντας ένα εξαιρετικό live που μπορεί να μην είχε κλιμάκωση αλλά κατάφερε να κρατήσει το επιληπτικό crush που είχε σπείρει ο Panda Bear σε υψηλά για την ώρα επίπεδα. Σημειώστε το όνομα Mark Raue, ο Γερμανός drummer από τη Δρέσδη που μαζί με μερικούς ακόμα συναδέρφους του έκαναν την φετινή Primavera αναμφίβολα την χρονιά των drummers. Θα επανέλθουμε σε αυτό!
Αντίθετα, οι Ought με την εξαίρεση του frontman τους Tim Darcy που έκανε ό,τι μπορούσε, ήταν σαν να έκαναν αγγαρεία και – ω θεοί! – κάποιοι, της υπογράφουσας συμπεριλαμβανομένης, θυσίασαν Replacements γι αυτούς , οι οποίοι μάθαμε έδωσαν «μια ιστορικής σημασίας συναυλία».
Οι Mineral συνέχισαν στην ίδια με τους άνευρους Ought σκηνή, την Pitchfork και τους φόρεσαν τα γυαλιά γιατί είχαν και νεύρο και φωνάρες και τραγουδάρες. Βέβαια, το αξιοπερίεργο ήταν ότι από νωρίς και πριν ξεκινήσουν, ένα πολύ νεαρό σε ηλικία πλήθος άρχισε να μαζεύεται να τους δει και τους άκουσε σχεδόν καρτερικά παίζοντας με τα κινητά του, όλη την ώρα.
Οι όποιες σχετικές απορίες λύθηκαν αμέσως μετά το τέλος των Mineral. Γιατί δεν κουνήθηκε κανείς από την Pitchfork. Τα παιδιά είχαν έρθει νωρίς και σπρώχτηκαν να πιάσουν κάγκελο ( μέσος όρος ηλικίας 18 ετών με outfits που υπακούουν στο τρίπτυχο, σουτιέν έτοιμο για φεύγα, σορτσάκι και σανδάλια τα κορίτσια και τα τατού να πηγαίνουν σύννεφο στα αγόρια) και κάπου εκεί άναψαν τα πρώτα «τσιγάρα». Όταν βγήκε ο Τζάσπερ έγινε ο πανικός κι όταν βγήκε ο ίδιος ο Tyler, The Creator σχεδόν κάηκε η Pitchfork. Πανζουρλισμός, όλοι ήξεραν τα λόγια απ’ έξω, ουρλιαχτά, ο Tyler βγάζει βερμούδα και μένει με σορτς (πιο πολύ φαινόταν το καρό μπόξερ του παρά το σορτς , μας δείχνει κάθε τρεις και λίγο το εντυπωσιακό six pack του, κάνει νεύματα και σατανίζει τα κοριτσάκια της πρώτης γραμμής πιάνοντας όποιο όργανο εξείχε στο μικρόσωμο αλλά νευρώδες σώμα του. Τι άλλο να πει κανείς, ήταν εκρηκτικός, σπουδαίος και χειμαρρώδης και αξίζει πραγματικά σαν performer όλο αυτόν τον θόρυβο γύρω από το όνομά του.
Καταπατημένη από το χοροπηδητό πίσω, αριστερά και δεξιά μου περνάω μια γρήγορη από Chet Faker και ανεβαίνω για Sunn O))). Πιάνω δεξί ηχείο σε στρατηγική θέση, η ιδέα ότι θα δω από κοντά μία από τις ελάχιστες drone μπάντες που με ενθουσιάζουν με βοηθάει να μείνω μπροστά για 3 περίπου λεπτά. Στην ιδέα όμως ότι θα χάσω από την πρώτη μέρα όση ακοή μου είχε απομείνει από το live των Spectres στο Six Dogs αρχίζω να μπαίνω σε σκέψεις και με την ομόφωνη γνώμη της ειδικής σε αυτά τα θεάματα παρέας μου (βλ. Γεράσιμος Παπαλάμπρου), αρχίζουμε να κάνουμε βηματάκια προς τα πίσω. Κατάνυξη, δέος αλλά πολύ δυνατά. Υπερβολικά δυνατά. Ακόμα έχω αυτόν τον ήχο στα αυτιά μου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θέαμα που είναι φτιαγμένο για άλλους χώρους και υπό άλλη κατάσταση ενδεχομένως.
Chill out. Ακούμε από μακριά ακόμα τον μοναδικό ήχο των Sunn O))) και είμαι πλέον πεπεισμένη ότι πρέπει να τους δω ξανά σε κάποιον κλειστό χώρο. Είναι η στιγμή που η πρώτη μέρα κορυφώνεται σε όλες τις σκηνές με James Blake (σε ένα φοβερό μας είπαν live), Electric Wizard (θα τους δούμε κι αυτούς το Σάββατο στο Plissken) και Jungle (πρέπει να έγινε πανηγύρι στη Ray Ban). Μια βόλτα από τον πολύ καλό Gui Boratto και χάνουμε Tale Of Us για να δούμε από μπροστά The Suicide Of Western Culture. Ψίθυρος παντού ότι οι Black Keys ήταν χάλια και βγαίνουν οι φοβεροί Ισπανοί για να μας πάρουν τα μυαλά κι όποια δύναμη και ζωτικότητα είχε απομείνει από την πρώτη μέρα. Τα παιδιά είναι καταπληκτικά, παίζουν electronica και παρά τα έντονα πολιτικά video (με αναφορές στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο) στην πλάτη τους σε κάνουν να χορεύεις μεταδίδοντας μια εξαιρετικά φωτεινή θετική ενέργεια. Τους θέλουμε σύντομα να τους δούμε για παραπάνω ώρα και στην Ελλάδα.
Παρασκευή 29/5
Disappears. Λιοπύρι, τρείς μόνο άνθρωποι στο κάγκελο της Ray Ban (Έλληνες κι οι τρείς), ευτυχώς η αρένα γεμίζει σύντομα. Τα αγόρια από το Σικάγο πυροβολούν κατά ριπάς επάνω μας μια μίξη shoegaze, garage και krautrock ήχων με κομμάτια από το φετινό κυρίως άλμπουμ τους που είναι κατά γενική ομολογία κι ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Αδικημένοι από την ώρα και τις συνθήκες παρακολούθησης (βλέπε κάψιμο στον ήλιο) αλλά αγέρωχοι κι αδιάφθοροι, δίνουν ένα από τα καλύτερα live της φετινής Primavera με τον drummer Noah Leger να τα σπάει δίνοντας ρεσιτάλ και πιάνοντας απόδοση Travis Foster των YOB. Ψάξτε να τους δείτε, ακούστε τους, λατρέψτε τους. Ίσως μία από τις ελάχιστες σημερινές μπάντες που πηγαίνουν αυτό που λέμε ροκ με την ευρύτερη έννοια ένα βήμα μπροστά. BTW, βραβείο Sexiest Band Primavera Sound 2015.
Τρέχοντας στην ανηφόρα για τους σκοτεινούς και κατάμαυρους THE KVB που μας μεταφέρουν πίσω στην εποχή των Joy Division με ένα μη κλιμακούμενο αλλά ερεθιστικό και υποβλητικό live.
Παραμονή ATP για The New Pornographers χάνοντας Cheatahs στη Ray Ban Unplugged. Πλήξη στο ηλιοβασίλεμα, η φάση είναι τριαλαλά τριαλαλό κι αντίο, πάμε γι άλλα.
Space Rock μεταφορά στην Νέα Υόρκη. Κυρίες και κύριοι, White Hills και το απόλυτο blast from the past. Αν ο Παζολίνι ζούσε κι ήθελε να μεταφέρει στην οθόνη το πώς θα ήταν το Studio 54 σήμερα μέσα από δύο πρόσωπα θα διάλεγε αναμφίβολα την Ego Sensation και τον Dave Weinberg. Με το ίδιο make up και με αυτά τα ρούχα που φορούσαν στο live και την ωμή σεξουαλικότητα που αποπνέουν. Υπερκινητικοί, ακραίοι, θορυβώδεις, τα έδωσαν όλα σε ένα live για λίγους – απαραίτητος όρος να έχεις στοιχειώδη γονίδια ψυχεδέλειας να βαραίνουν το DNA σου. Impressed!
Λίγα βήματα πιο πέρα, λίγες αναπνοές πιο δυτικά ίσως ένας από τους μεγαλύτερους performers to be της εποχής μας, ο Perfume Genius ξεσπάει σε κάτι που δεν είναι ακριβώς live αλλά μια σπαρακτική κραυγή πόνου και απελευθέρωσης. Τόσο μικρόσωμος, τόσο φλογερός, τόσο ρωμαλέος και τόσο φωνάρα. Στηθείτε μπροστά στην Main Stage που θα εμφανιστεί το Σάββατο 6/6 στις 16:25 στο Plissken και αφήστε τις ενοχές σας να δώσουν τόπο στην οργή της καταπίεσης. Ο άνθρωπος δεν τραγουδάει μόνο σπουδαία κομμάτια , κάνει πολιτική.
The Hotelier. Ακόμα μία καλή επιλογή της φάσης «ο παλιός είναι αλλιώς». Εξαιρετικά δεμένοι, τέλεια φωνητικά, σχεδόν ρομαντικοί ιππότες ενός ροκ που έχει προδοθεί σήμερα, ήταν ένα ευχάριστο νοσταλγικό intermezzo πριν τους σκοτεινούς και ατμοσφαιρικούς Shabazz Palaces που έπαιξαν ένα φανταστικό κράμα αγαπησιάρικου και νοσταλγικού hip hop και electro, το τέλειο φτιάξιμο πριν, δυστυχώς, τους αφήσουμε στην μέση για να πάμε σε θέση βολής στην ATP.
To highlight «αμόκ live» της φετινής Primavera ακούει στο όνομα Run The Jewels και δεν πειράζει που χάσαμε τους Ride που έπαιζαν την ίδια ακριβώς ώρα κάπου πιο πέρα, γιατί από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό μας οι RTJ μας μετάγγισαν ένα καταιγιστικό ραπ χείμαρρο μουσικής με απίστευτους στίχους και ενέργεια που θα μείνει να κυλάει στο αίμα μας για πάντα. Τον Killer Mike τον είχα ξαναδεί, πάλι στην Primavera πριν δύο χρόνια κι είχα και πάλι να πω τα καλύτερα, αλλά ο συνδυασμός του με τον απίστευτο El-P δημιουργεί ένα ριζοσπαστικό υπερθέαμα, που δεν είναι ακριβώς θέαμα αλλά μια διαδραστική εμπειρία που μπαίνεις μέσα της και θες να τα αλλάξεις όλα. Αυτά που στηρίζουν το σύστημα Lie, cheat, steal, kill, win, win (Everybody doin’ it) κατά πως είπαν οι ποιητές και «best fucking band in the world». Πραγματικά, τι άλλο θα έκανε ο Killer Mike αν δεν είχε δεμένο λόγω θλάσης το δεξί του χέρι;
Και το αμόκ συνεχίζεται λίγο πιο κάτω στη Ray Ban με Death From Above 1979 με χιλιάδες αφηνιασμένου κόσμου να βυθίζεται στη noise rock και τα θαυματουργά χέρια, πόδια, φωνή κι ενέργεια του θεού ντράμερ Sebastien Grainger που, άνθρωποι, ήμαρτον, φορούσε λευκή σαλοπέτα. Βραβείο γιγαντιαίου mosh pit Primavera Sound Festival ever. Τα έσπασαν!
Αχ Παναγία μου κι άλλο ξεσάλωμα. Απανωτά χτυπήματα δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, είναι αδύνατον να πεις τι σου αρέσει περισσότερο, ξανά πίσω στην ΑΤΡ για ένα θεϊκό Jon Hopkins. Έχει πάει 2 το πρωί κι είναι η κατάλληλη ώρα όποιος νοιώθει πιασμένος κι εξουθενωμένος να πάρει μια θαυματουργή ένεση ενέργειας με παράλληλο σφυροκόπημα των αλάτων σε αυχένα, αρθρώσεις και λοιπά σημεία του σώματος χορεύοντας , χοροπηδώντας, κουνώντας κεφάλι κι ότι άλλο μπορεί να ελέγξει ακόμα, συνέχεια κι αδιάκοπα για 45’ φανταστικής , βαθειάς και καθόλου επιφανειακής και επιπόλαιας electronica. Η απόλυτη κλιμάκωση, έκανε τους επιληπτικούς οργασμούς που προκάλεσε ο Panda Bear να φαίνονται προκαταρκτικά που μένουν στα προκαταρκτικά.
Το καλύτερο κλείσιμο της καλύτερης μέρας δεν μπορεί παρά να είχε την υπογραφή της ιδιοφυίας του Luis Vasquez . Έχοντας γεννηθεί ακριβώς την μέρα και την ώρα που άρχιζε το live, στις 4 το πρωί just, ο αγαπημένος και κατά δήλωσή του μαζοχιστής ιθύνων νους των Soft Moon έδωσε με την παρέα του το καλύτερο live που θα μπορούσε να δώσει και από όσα έχουμε δει – ακόμα κι αν έπεσε κάποια στιγμή κάτω αδύναμος να σηκωθεί, ακόμα κι αν διέκοψε για να κατέβει κάτω από τη σκηνή να τσαμπουκαλευτεί με κάποιους που του πέταξαν κάτι σαν τσάντα, ακόμα κι αν ήταν ξημέρωμα κι ο κόσμος ήταν λίγος γιατί προτίμησε πιο mainstream θεάματα εκεί γύρω. Ο ήχος τους ήταν πιο Soft Moon από ποτέ, σου έσκιζε την ψυχή και το μυαλό, σε δηλητηρίαζε χωρίς να σε ρωτήσει, απόλυτα ερωτεύσιμος μοναδικός, άγριος και 2015. Δέος, έρωτας και προσήλωση για πάντα.
Σάββατο 30/5
Για αρχή το πρόγραμμα είχε μαραθώνια εμφάνιση SWANS στο Auditori. Στον αγώνα για μια θέση μπροστά φτάνουμε νωρίτερα και παρακολουθούμε τα τελειώματα της Patti Smith. Αν και ποτέ δεν υπήρξα φαν δεν μπόρεσα παρά να συγκινηθώ: έκλαψα κι ξέβαψε η μάσκαρα όταν προσπάθησε να αποτίσει φόρο τιμής στον Lou Reed και μέσα σε λυγμούς, συγκινημένη ξέχασε τους στίχους του «Perfect Day» το οποίο και κάποια στιγμή κατάφερε να απαγγείλει κι ακολούθως ψελλίσει συγκλονιστικά. Αποθεώθηκε από ένα κατάμεστο και όρθιο Auditori. Και μετά βγήκε ο τιτανοτεράστιος Gira κι έκανε νόημα να μη μείνει κανείς καθιστός. Σηκώθηκαν οι πρώτες σειρές, πιάσανε θέση μπροστά του σε απόσταση αναπνοής και μετά διαλύθηκε το σύμπαν. Αντίο Kevin Morby, κάπου αλλού θα σε πετύχω, ευτυχώς χάσαμε DIIV, ήταν χάλια μας είπαν. Κάποιοι όρθιοι μπροστά και κάποιοι όρθιοι χωρίς παπούτσια πάνω στα πολυτελή, μαλακά καθίσματα, μπήκαμε με ένα απίστευτο σε καθαρότητα ήχο μέσα στον κόσμο του Gira και της παρέας του σε απευθείας επαφή με τον Δον Χουάν και τα οράματά του, τα οράματά μας. Δύο ώρες, 6 κομμάτια, χάσιμο πλήρους επαφής με τον έξω κόσμο. Πεγιότ.
Διάλειμμα να καθαρίσει το μυαλό. Λίγη μπάλα από την γιγαντοοθόνη, κράξιμο του Βασιλιά από παντού και να μία από τις πιο μαγικές στιγμές της διοργάνωσης. Einstürzende Neubauten. Τόσο μεγάλοι και τόσο νέοι. Τόσο μπροστά από την εποχή τους ακόμα και σήμερα. Τόσο πιστοί στον ήχο και τους δαίμονες τους. Τόσο μα τόσο σπουδαίοι. Αυτά είναι τα καλά της Primavera. Ένα τρομερό ταξίδι στην ιστορία της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών , ένα mash up χωρίς συμβιβασμούς μερικών από τις καλύτερες στιγμές της. Μετά από λίγο έφυγα από μπροστά, όχι από κούραση αλλά από μια ακατανίκητη διάθεση, να κοιτάω το φεγγάρι και να βυθιστώ σε μια από τις μουσικές που σημάδεψαν ανεξίτηλα την πορεία μου σαν μουσικόφιλη. Πήγα πιο πίσω, πάνω στα σύννεφα, ευτυχισμένη.
Όμως η ευτυχία δεν θα σταμάταγε εκεί. Με ένα μικρό διάλλειμα ανούσιων Strokes στην χαοτική αρένα της Primavera (θεέ μου πόσο λίγοι μου φάνηκαν) αφού έφυγα στα δύο κομμάτια, ξανά πίσω, στην θέση ακριβώς μπροστά στον τρομερό ντράμερ του Dan Deacon, τον Jeremy Hyman. Ο Dan Deacon είναι αυτό που θα κάνει αυτήν την γενιά ανθρώπων να πάνε τον κόσμο πιο μπροστά. Είναι genius, αυθεντικός και κυρίως κυνικός. Και γράφει μουσική για ανθρώπους που μπορούν να ξεκλειδώσουν το κεφάλι, να αποτινάξουν τα ταμπού και να απολαύσουν το τώρα βγαίνοντας από την πόρτα και χορεύοντας στην πλατεία. Ευφυώς σκεπτόμενος και βλέποντας όλο το μεγάλο πλήθος που είχε μαζευτεί στην μεγάλη Ray Ban προκάλεσε όλους όσους δεν ήταν έτοιμοι να κάνουν unlock συμμετέχοντας στην εμπειρία του με τους δικούς του όρους, να πάνε πιο πέρα να δουν «famous bands» δείχνοντας προς την μεριά των Strokes. Και μετά, ξανά αντίο κόσμε, μας έβαλε και φιλιόμασταν μεταξύ μας, πιάναμε ο ένας την μύτη του άλλου, ξαπλώναμε αγκαλιασμένοι και βασικά χορεύαμε ασταμάτητα σε ένα απίστευτο 45λεπτο ψυχεδελικής rave που σε έβαζε στα μονοπάτια των Native Americans και της μουσικής τους με έναν μοναδικό ηλεκτρονικό τρόπο. 10 στα 10- ακούσαμε τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς so far, 10 τουλάχιστον φορές πιο απογειωμένο. Έκσταση.
Αντίο Caribou, σε αφήνω στις δεκάδες χιλιάδες που ξεσήκωσες, με καρδιά, σώμα και μυαλό μπαίνω στους Hookworms. Ό,τι πιο σπαρακτικό, μοναδικό, σκοτεινό κι επικίνδυνα δηλητηριώδες να σε πάρει μαζί του αφήνοντας πάνω σου, σαν παχύρρευστο υγρό ένα συναίσθημα αγωνίας , τι τρομερό πράγμα είναι η μουσική και πόσο μπορεί να σε πάρει μαζί της μία πάνω, μία κάτω, σαν τα καράβια που παραπαίουν στα κύματα. Αυτό επέλεξα για τέλος και σφραγίδα της καλύτερης Primavera της ζωής μου .
Κι όπως θάλεγε κι ο αγαπημένος μου Luis των Soft Moon:
Take a deep breath and let the stories begin
I’m having flash backs.
Now and again